«Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά», θέατρο Άλφα-Ιδέα

«Ότι αγαπάει η ψυχή σου περισσότερο, φαντάσου το ότι βρίσκεται στο δρόμο όπου πας, όχι στο δρόμο από που έρχεσαι.»

Η παράσταση «Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» στο θέατρο Άλφα αποτελεί μια πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του Σαιξπηρικού «Ριχάρδος Β’».  Ξεκινά, από το τέλος: 

Ο Ριχάρδος έχει χάσει το θρόνο του από τον αντίπαλό του τον Μπόλιμπροκ. Φυλακισμένος πια, απογυμνωμένος από αξιώματα και προνόμια, έχοντας απολέσει την υπερηφάνεια του, βυθίζεται στο σκοτάδι και στην απόλυτη μοναξιά. Ώσπου ένας απροσδόκητος επισκέπτης εμφανίζεται στο παράθυρο της φυλακής, ξυπνώντας τον από τον λήθαργο. Ισχυρίζεται πως είναι πρώην υπηρέτης του και γίνεται η αφορμή ώστε ο έκπτωτος βασιλιάς να ζήσει ξανά νοερά το ένδοξο παρελθόν του και ν’ αναλογιστεί το ζοφερό παρόν του. 

«Κι όλου του κόσμου αν ήσουν βασιλιάς θα ταν ντροπή να δώσεις με νοίκι αυτή τη χώρα. Όμως όταν για κόσμο σου δεν έχεις παρά μονάχα την χώρα αυτή, δεν είναι περισσότερο κι από ντροπή να την ντροπιάζεις έτσι!» 

Καθώς ο Ριχάρδος αναμετράται με τα αίτια του ξεπεσμού και της καθαίρεσής του, αναζητά απάντηση σε μια τελευταία-ίσως την πιο καθοριστική-ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;». Και ενώ έχει χάσει τα πάντα και ο θάνατος πλησιάζει, ίσως τελικά μπορέσει να συναντήσει τη ψυχή του. 

Ο Σαίξπηρ έχει καταφέρει, όσο λίγοι συγγραφείς στην παγκόσμια δραματουργία, να περιγράψει μέσω της διήγησης των μύθων του, το εσωτερικό δράμα του ταξιδιού της ψυχής των ηρώων του. Τα έργα του δεν αφορούν μόνο τη λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης, αλλά μπορούν να ερμηνευτούν ως ιερά, ονειροπόλα ακόμα και μυστικιστικά. 

«Το άλογο αυτό έχει φάει ψωμί απ’τα βασιλικά μου χέρια. 

Τούτα τα χέρια το κάνανε περήφανο χαϊδεύοντας το»

Ο Τάσος Νούσιας μαγεύει το θεατή, ενσαρκώνοντας τον έκπτωτο βασιλιά -έναν τόσο δύσκολο ρόλο- με μια άψογη κινησιολογία και με την ιδιαίτερη φωνή του. Εξαιρετική η παρουσία και του Αλέξανδρου Φιλιππόπουλου. Σπουδαίο εύρημα η μεταλλική κατασκευή που άλλοτε γίνεται το άλογο του, άλλοτε ο θρόνος του, άλλοτε άρμα, άλλοτε το καταφύγιο ή η φυλακή του.  Μια αξιόλογη παράσταση όπου όλα λειτουργούν σε αρμονία.  

«Καμία φορά γίνομαι βασιλιάς, 

μα η προδοσία με κάνει να ποθώ τη ζωή του ζητιάνου» 

Συντελεστές 
Μετάφραση: Κ. Καρθαίος 
Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία: Marlene Kaminsky 
Κατασκευή σκηνικού και σκηνικών αντικειμένων: Ρούλης και Γιώργος Αλαχούζος 
Πρωτότυπη μουσική: Constantine 
Σχεδιασμός φωτισμού: Σεσίλια Τσελεπίδη 
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής 
Κινηματογράφηση trailer : Γιώργος Γεωργόπουλος – Multivision 
Εκτέλεση παραγωγής: Πάνος Αγγελόπουλος 
Δημόσιες σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου 
We Will Social media manager: Χριστίνα Αντωνοπούλου 
Παίζουν: Τάσος Νούσιας, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος. 
Φωνή της Βασίλισσας: Μάιρα Μηλολιδάκη

ΑΛΦΑ - ΙΔΕΑ 
Πατησίων 37, 210 5238472 
Σάββατο, Τετάρτη: 21:00, Κυριακή: 19:00, Εισιτήριο: 10-15 ευρώ 
από 29/09 έως 11/11

στο εγκαταλελειμμένο, σαν στοιχειωμένο "Ξενία" Ναυπλίου

Σαν στοιχειωμένο κουφάρι ρημάζει πάνω από την παραλία της Αρβανιτιάς το ξενοδοχείο "Ξενία" Ναυπλίου. Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο και κάναμε μια εξερεύνηση μπαίνοντας μέσα στο παρατημένο ξενοδοχείο. Η αίσθηση της απόλυτης εγκατάλειψης είναι παρούσα σε κάθε βήμα.  Είχε χωρητικότητα 100 κλινών και τα εγκαίνια του έγιναν στις 18 Ιουνίου του 1961.

Η πανοραμική του θέα περιφερειακά προς κάθε σημείο είναι συγκλονιστική.  Από τη μια πλευρά βλέπει την εκπληκτική παραλία της Αρβανιτιάς, από πάνω του στέκει το Παλαμήδι και από την άλλη πλευρά την πανέμορφη γραφική παλιά πόλη του Ναυπλίου. Είναι ένα από τα πιο όμορφα φιλέτα της χώρας και όμως είναι πλήρως παρατημένο στην ερείπωση και ισοπέδωση.

Οι παρακάτω φωτογραφίες από το εσωτερικό του, όπως είναι σήμερα, μιλάνε καλύτερα...

Δωμάτια με μοναδική θέα.

Γκράφιτι παντού.

Κάποτε εδώ ήταν ο χώρος υποδοχής των τουριστών.

Πραγματικά έτοιμο ...να καταρρεύσει.

Σκουριά, σπασμένα κάγκελα, μια θέα που σε συγκλονίζει.

...πάνω από την παλιά γραφική πόλη του Ναυπλίου

Η οροφή στην ταράτσα!

 Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία της Ελλάδας, στέκεται πλέον σαν φάντασμα, σαν στοιχειωμένο κτήριο, το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Ξενία. 

Το να παραμένει έτσι ανεκμετάλλευτο, είναι κάτι θλιβερό. 

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βίντεο από τα εγκαίνια του:

Κατά μόνας, Andrés Neuman, εκδόσεις Opera

Ξεκίνησα να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο σε διάφορες φάσεις κατά την περίοδο του χειμώνα. Προσπάθησα στο μετρό, απογεύματα αργά στο σπίτι, στην αναμονή διαφόρων εξωτερικών εργασιών... Μάταια• σταμάταγα πάντα στις πρώτες σελίδες... Το καλοκαίρι το πήρα στη θάλασσα. Το διάβασα μονορούφι σε λίγες ώρες. Κυριολεκτικά απόλαυση! Τελικά ορισμένα τα βιβλία θέλουν τον ιδιαίτερο δικό τους χρόνο...

«Όταν βλέπω δύο ανθρώπους να φιλιούνται, νοµίζοντας ότι αγαπιούνται, νοµίζοντας ότι η αγάπη τους θα κρατήσει, ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον εν ονόµατι ενός ενστίκτου στο οποίο δίνουν µεγαλόπρεπα ονόµατα, όταν τους βλέπω να χαϊδεύονται µ' αυτή τη νοσηρή λαχτάρα, µ' αυτή την προσδοκία να συναντήσουν κάτι κρίσιµο στο δέρµα του άλλου, όταν βλέπω τα στόµατά τους να κολλάνε µεταξύ τους, τις γλώσσες τους να µπλέκονται, τα φρεσκολουσµένα µαλλιά τους, τ' άναρχα χέρια τους, τα υφάσµατα που αγγίζονται κι ανασηκώ-νονται σαν την πιο ρυπαρή αυλαία, το αγχώδες τικ των γονάτων που ξεπηδούν σαν ελατήρια, τα φτηνά κρεβάτια, τα ξενοδοχεία ηµιδιαµονής που αργότερα θα τα θυµούνται σαν παλάτια, όταν βλέπω δύο ηλίθιους να εκτονώνουν ατιµώρητα τον πόθο τους στο φως της µέρας σαν να µην τους έβλεπα, δεν αισθάνοµαι µόνο ζήλια. Τους λυπάµαι κιόλας. Λυπάµαι το σάπιο µέλλον τους. Τότε σηκώνοµαι, ζητάω το λογαριασµό και τους στέλνω ένα λοξό χαµόγελο, σαν να επέστρεφα από έναν πόλεµο που εκείνοι δεν µπορούσαν καν να φανταστούν ότι είχε ξεσπάσει.»

Το "Κατά μόνας" του Andrés Neuman δε θα έλεγα ότι είναι και το πιο ευχάριστο ανάγνωσμα, με μελαγχόλησε, είναι όμως σίγουρα καλογραμμένο από έναν ταλαντούχο νέο υποσχόμενο συγγραφέα. Ο Neuman θεωρείται το νέο μεγάλο αστέρι της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας,ο Roberto Bolano (1953-2003) έγραψε για εκείνον: «Έχει το χάρισμα. Κάθε καλός αναγνώστης θα εντοπίσει στις σελίδες του αυτό που βρίσκει κανείς μόνο στην υψηλή λογοτεχνία, εκείνη που γράφουν οι πραγματικοί ποιητές. Η λογοτεχνία του 21ου αιώνα θα ανήκει στον Νέουμαν και σε μια χούφτα από τους εξ’ αίματος αδελφούς του». (Entre paréntesis, Anagrama, Barcelona, 2004)

Το ιστολόγιό του με τον τίτλο Microrréplicas (http://andresneuman.blogspot.com) θεωρείται ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά blogs στα ισπανικά, σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού El Cultural. Η επίσημη ιστοσελίδα του συγγραφέα: www.andresneuman.com. 

Αντρές Νέουμαν, «Κατά μόνας», μετ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera, 2014