Καλή δύναμη σε όλους!

ευτυχία

ζωή

risks

"Σε όλα να έχετε ένα κράτημα, μια απαλότητα"

Άμλετ, Πράξη III, Σκηνή II

Μερικές φορές περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας έρχονται μπροστά στα μάτια σου μηνύματα που ίσως να δίνουν και απαντήσεις σε εσωτερικές αναζητήσεις... Θα ήταν όμορφο η πόλη να είχε περισσότερα, σαν οδοδείκτες για τη ζωή, με ενστάσεις, προτροπές, συμβουλές σε καλαίσθητες πινακίδες. 

Το ιστολόγιο θα σωπάσει για λίγο. Από εδώ θα τα ξαναπούμε μετά τις γιορτές. Η ευχή μου είναι σεβασμός στο διπλανό μας, στις λέξεις του και στα όποια πιστεύω του. Όλες οι θρησκείες καταλήγουν στον ίδιον Θεό και όλες αξίζουν τον σεβασμό μας, όπως και όλοι οι άνθρωποι. Αγάπη για εσάς, τους αγαπημένους σας, 
καλή δύναμη σε όλους! 

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και καλή Ανάσταση σε όλους! 

Μόνος στο Βερολίνο, Hans Fallada

Διάβασα το μυθιστόρημα του Χανς Φάλλαντα, Μόνος στο Βερολίνο (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Αντζη Σαλταμπάση, 2008) πριν μέρες. Aκόμη οι λέξεις του με ακολουθούν. Το βιβλίο σχετίζεται με την αντίσταση ενός μικροαστικού, καθημερινού ζευγαριού Γερμανών εναντίον των ναζί. Πώς βίωναν τον τρόμο και το φασισμό οι ίδιοι οι Γερμανοί κατά την περίοδο που ο Χίτλερ μεσουρανούσε...

«Όλοι φοβούνται!», κατέληξε ο άντρας των Ες Α με περιφρόνηση. «Δεν καταλαβαίνω γιατί. Είναι τόσο εύκολα τα πράγματα, αρκεί να κάνουν ότι τους λέμε».

«Φοβούνται γιατί δεν μπορούν να σταματήσουν να σκέφτονται. Νομίζουν ότι η σκέψη θα τους πάει μπροστά».

«Μα δεν χρειάζεται να σκέφτονται, πρέπει απλώς να υπακούουν. Ο Φύρερ σκέφτεται για όλους μας».

Ένα βιβλίο με ποικίλους συμβολισμούς, αποτελεί μια αποκάλυψη και παράλληλα μια κατάρριψη του μύθου ότι όλοι οι Γερμανοί ήταν υπέρ του Χίτλερ. Υπήρχαν οικογένειες που ασφυκτιούσαν κάτω από αυτό το φασιστικό καθεστώς. Ελάχιστοι είχανε τη δύναμη να αντιδράσουν απέναντι του. Η πλειοψηφία είχε διαμορφώσει τη σκέψη, τα συναισθήματα, τη ζωή της από την προπαγάνδα, σαν να είχε υπνωτιστεί από αυτή... Άλλωστε ακριβώς αυτό υποδηλώνει και ο τίτλος του βιβλίου", μόνος απέναντι στην τρέλα εκείνης της εποχής. 

«Η σκέψη είναι ελεύθερη», έλεγαν, αλλά θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι σ’ αυτό το κράτος ούτε καν η σκέψη δεν ήταν ελεύθερη. Έτσι δραπέτευαν όλο και συχνότερα στην ευτυχία της αγάπης τους. Ήταν σαν δυο εραστές που σε μια καταστροφική πλημμύρα, μέσα στα κύματα, ανάμεσα σε σπίτια που καταρρέουν και ζώα που πνίγονται, έχουν γαντζωθεί ο ένας πάνω στον άλλο και πιστεύουν ότι με τη δύναμη της αγάπης τους και της ένωσής τους θα αποφύγουν τον πνιγμό. Δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι σ’ αυτό τον πόλεμο δεν υπήρχε πια ιδιωτική ζωή. Δεν μπορούσες να κλειστείς στον εαυτό σου και να σωθείς. Κάθε Γερμανός ανήκε στο κοινωνικό σύνολο και μοιραζόταν το γερμανικό πεπρωμένο – σαν τις βόμβες που πλήθαιναν μέρα με τη μέρα κι έπεφταν αδιακρίτως επί δικαίους και αδίκους»

Βερολίνο 1940. Ο Fallada περιγράφει την καθημερινή ζωή των Γερμανών πολιτών, και την αντίσταση που πρόβαλαν στον ναζισμό κάποιοι -λίγοι- απόλυτα συνηθισμένοι άνθρωποι. Κάποιοι είχαν τη ψυχή, τη δύναμη, τη ψυχραιμία να καταλάβουν τον παραλογισμό και να τον αντικρούσουν. Προβάλλει τις ανασφάλειες, τις φοβίες τους, τη μοναξιά, το διχασμό για το αν θα άξιζε αυτή η αντίδραση... Κάποιες στιγμές είναι σαν να κλείνει το μάτι στο σήμερα. 

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, κοιτάζοντας το πορτρέτο του Χίτλερ, και παρατηρώντας τον σε εικόνες εκείνης της εποχής, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς το φαιδρό του πράγματος. Αυτή η καρικατούρα υπήρξε ένας από τους πιο ισχυρούς και σχιζοφρενείς ηγέτες της ιστορίας, που κατάφερε να παρασύρει μια ολόκληρη ήπειρο στην καταστροφή και στον όλεθρο.

«Το θέμα είναι ότι αντισταθήκατε στο κακό. Και ότι δεν γίνατε και εσείς κακός. Εσείς κι εγώ, και όλοι εδώ μέσα, και πάρα πολλοί ακόμα σ’ άλλες φυλακές, και οι δεκάδες χιλιάδες στα στρατόπεδα – εξακολουθούν να αντιστέκονται, σήμερα, αύριο…»

«Ναι και θα μας σκοτώσουν όλους, και τι θα έχουμε καταφέρει με την αντίστασή μας;»

«Θα έχουμε καταφέρει πολλά, γιατί θα έχουμε διατηρήσει την αξιοπρέπειά μας μέχρι να πεθάνουμε. Αλλά και ο λαός θα σωθεί από τη θέληση των δικαίων, όπως γράφει η Βίβλος. Ασφαλώς και θα ήταν εκατό φορές καλύτερα, αν είχαμε έναν άνθρωπο να μας πει: «Πρέπει να κάνετε αυτό κι αυτό, έτσι έχει το σχέδιο μας». Αλλά αν υπήρχε ένας τέτοιος άνθρωπος στη Γερμανία, δεν θα φτάναμε ποτέ στο 1933. Γι’ αυτό και αναγκαστήκαμε να δράσουμε μόνοι μας, και μόνους μας μάς συνέλαβαν, και καθένας από εμάς πρέπει να πεθάνει μόνος του. Κι όμως, Κβάνγκελ, τελικά δεν είμαστε μόνοι μας, και ο θάνατος μας δεν θα είναι μάταιος. Υπάρχει κάποιος λόγος για οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο, και από τη στιγμή που αγωνιζόμαστε υπέρ της δικαιοσύνης και ενάντια στην ωμή βία, στο τέλος θα βγούμε νικητές».

«Και τι σημασία θα έχει πια για μας, αφού θα έχουμε πεθάνει;»

«Τι είναι αυτά που λέτε, Κβάνγκελ! Προτιμάτε να ζήσετε με την αδικία παρά να πεθάνετε για την δικαιοσύνη; Μα δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ούτε για εσάς ούτε για μένα. Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε, πήραμε αυτό τον δρόμο».

Αυτοί οι δύο άνθρωποι, οι ήρωες του βιβλίου, ο Ότο και η Άννα Κβάνγκελ, έζησαν κάποτε. Η διαμαρτυρία τους δεν ακούστηκε, δεν έγινε γνωστή. Θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή, δίχως να κερδίσουν κάτι. Προφανώς όμως κάτι πρέπει να σημαίνει το ότι μιλάμε σήμερα για εκείνους..., ότι εξαιτίας τους συνειδητοποιούμε πως αξίζει να αντιστέκεσαι ακόμη και όταν φαίνεται να μην υπάρχει η δυνατότητα υπέρβασης. Τελικά τους δικαίωσε η ίδια η ιστορία και το τέλος του Χίτλερ. 

Ο Primo Levi, συγγραφέας του εξαιρετικού, κλασσικού πλέον, αυτοβιογραφικού βιβλίου "Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος" χαρακτήρισε το "Μόνος στο Βερολίνο" ως ένα από τα καλύτερα βιβλία για τη γερμανική αντίσταση κατά του ναζισμού. Σίγουρα αυτά τα δυο βιβλία αξίζει να διαβαστούν από όλους μας.

* Ένα εξαιρετικό άρθρο για την "ιστορία" της φωτογραφίας του εξωφύλλου του βιβλίου, που αξίζει να διαβάστε : Λευκό Ρόδο: Η Σόφι Σολ και η νεανική αντίσταση στους ναζί.

Εθνικό 'Ιδρυμα Ερευνών, πρώτη επίσκεψη στο πλαίσιο του πρώτου @openhouseathens

Αυτό το Σαββατοκύριακο διοργανώθηκε το πρώτο OpenHouse στην Αθήνα. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους διεθνείς θεσμούς με σκοπό την ανάδειξη και την προώθηση της αρχιτεκτονικής. Για δύο μέρες (5-6/4), δημόσια και ιδιωτικά κτίρια άνοιξαν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν και η πόλη μετατράπηκε σε ένα μεγάλο μουσείο, με εκθέματα τα ίδια τα κτίρια και την αρχιτεκτονική της. Ο θεσμός του Openhouse θα πραγματοποιείται κάθε άνοιξη στην πόλη της Αθήνας.

Παρακολούθησα αρχιτεκτονικές ξεναγήσεις σε τέσσερα κτίρια. Ήταν εξαιρετικές, ευχαριστίες στους συντονιστές και στους εθελοντές...

Σήμερα θα σας μεταφέρω μια εικόνα με σχετικές πληροφορίες και φωτογραφίες από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Μια επιλογή μας στο πλαίσιο του OpenHouse Athens. 

Tο ΕΙΕ είναι ένα διεπιστημονικό κέντρο ερευνών, το οποίο απαρτίζεται σήμερα από τρία ερευνητικά Ινστιτούτα, ένα στην περιοχή των Ανθρωπιστικών Επιστημών και δύο στην περιοχή των Θετικών Επιστημών, και την Υπηρεσία ''Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης'' (ΕΚΤ). 

Το μέγαρο του Εθνικού (αρχικά Βασιλικού) Ιδρύματος Ερευνών, που υψώνεται στη διασταύρωση της λεωφόρου Β. Κωνσταντίνου με την οδό Β. Γεωργίου, οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1965-1968, βάσει σχεδίων του πρωτοπόρου αρχιτέκτονα Κωνσταντίνου Δοξιάδη και των συνεργατών του (σε οικοδομικό τετράγωνο όπου παλαιότερα ήταν εγκατεστημένοι οι στάβλοι των ανακτόρων).

Το αμφιθέατρο διαλέξεων στερήθηκε τελικά την προβλεπόμενη πρωτοποριακή παραβολική στέγη του, ξεχωρίζει ωστόσο ο εντυπωσιακός συμπαγής ορθογώνιος όγκος της βιβλιοθήκης.

Η βιβλιοθήκη του Ε.Ι.Ε.

  Σε κάθε περίπτωση, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών επηρέασε σημαντικά την αρχιτεκτονική στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα.

* Μικρό tip, μια λεπτομέρεια της ξενάγησης... Αρκετά από τα γλυπτά που βρίσκονται στο Ε.Ι.Ε. είναι δημιουργίες του γλύπτη Δημήτρη Αρμακόλα, o οποίος είχε έναν τραγικό θάνατο, καθώς δούλευε πιάστηκε το φουλάρι του στον τροχό και πνίγηκε...

Η θέα προς το λόφο του Λυκαβηττού μέσα από το Ε.Ι.Ε.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία:
Τεχνικό Γραφείο Δοξιάδη, Βασιλικόν Ίδρυμα Ερευνών-Προσχέδια, Αθήνα [1962]* Βασιλικό Ίδρυμα Ερευνών, Επετηρίδες ετών 1962-1968* Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ, Δοκίμια για τη Νέα Ελληνική Αρχιτεκτονική, Αθήνα 2001

«Αρμαντέιλ» @Σύγχρονο Θέατρο

Το ARMADALE του Wilkie Collins, ογκώδες μυθιστόρημα 1.214 σελίδων, αποτελεί ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δημοσιεύτηκε το 1866, με το συγγραφέα να επιχειρεί να σπάσει τα ταμπού της βικτωριανής κοινωνίας, αποκαθηλώνοντας την "ηθική" της και προκαλώντας αρνητικές κριτικές από τους συγχρόνους του. 

Ένα ρηξικέλευθο για την εποχή του κείμενο, που ουσιαστικά αποτέλεσε ένα διεισδυτικό σχόλιο για τις κοινωνικές δομές κατά τη βικτωριανή εποχή. Σαράντα χρόνια πριν από την εμφάνιση της ψυχανάλυσης και τη διατύπωση της θεωρίας του ασυνειδήτου από τον Φρόιντ, ο συγγραφέας καταπιάστηκε με τα ζητήματα της διπλής προσωπικότητας, των ονείρων και της αναπόφευκτης μοίρας. Σήμερα ο Κόλινς θεωρείται «ο πατέρας του αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου». 

Ουσιαστικά ο βικτωριανός κόσμος που καυτηριάζει ο Collins, αποτελεί ένα προστάδιο της σημερινής εποχής. Η ανηθικότητα, το πάθος για πλούτο, η κρίση των σχέσεων, οι εχθρότητες, οι λυκοφιλίες, δολοπλοκίες, ίντριγκες, η πονηριά κάποιας διαβολικής γυναίκας που ανατρέπει τις ζωές των αντρών, χαρακτηρίζουν και τη σύγχρονη εποχή.

Οπωσδήποτε πρόκειται για μια φιλόδοξη κίνηση και ένα δύσκολο εγχείρημα, το να μεταφέρεις ένα τέτοιου είδους λογοτεχνικό έργο στο θέατρο. Η ιδέα ανήκει στην Μαρία Κίτσου και στον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, οι οποίοι ανέλαβαν τη θεατρική προσαρμογή του έργου. Επιλέγοντας μάλιστα, να διατηρήσουν τα λογοτεχνικά στοιχεία του συγγραφέα, και την εποχή της Βικτωριανής Αγγλίας του 1851, όπου διαδραματίζεται το έργο.  

Η σκηνοθετική ματιά του Ασπιώτη, μπόρεσε να αναδείξει το έργο. Η εντελώς άδεια σκηνή, έδωσε την απαραίτητη ελευθερία κίνησης στους ηθοποιούς, αλλά κατάφερε να δημιουργήσει και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Το κινούμενο δάπεδο ενδυνάμωσε τη δράση, ενώ αρκετά ευρηματικό ήταν το κρεμάμενο μικρόφωνο στην άκρη της σκηνής το οποίο λειτουργούσε ως τηλέγραφος, ως μέσο αποστολής των επιστολών μεταξύ των ερμηνευτών. 

Ο θίασος απαρτίζεται από εννέα ηθοποιούς, οι οποίοι ερμηνεύουν πολλούς ρόλους, καθώς το μυθιστόρημα είναι πολυπρόσωπο, με αρκετούς κεντρικούς και δευτερεύοντες χαρακτήρες.

Η παράσταση απογειώνεται μετά το δεύτερο μέρος της, και σε αυτό καθοριστικό ρόλο έχει η ερμηνεία της ταλαντούχας Μαρίας Κίτσου, μιας από τις πιο προικισμένες νέες ηθοποιούς (- στην οποία είχε απονεμηθεί το Βραβείο Μελίνας Μερκούρη - είχαμε αναφερθεί και στις Τρωάδες, όπου ξεχώριζε η Κίτσου). 

Από τις αντρικές ερμηνείες ξεχωρίζει εκείνη του Φάνη Παυλόπουλου στο ρόλο του γερο-Μπάσγουντ, καθώς με έναν ιδιαίτερο τρόπο παρασέρνει το θεατή από το γέλιο στην οδύνη, είτε στη χαρμολύπη (- τον είχαμε παρακολουθήσει και στην καλή παράσταση "Πολιτισμένα ζώα").

Ο Χάρις Αττώνης εναλλάσσεται με άνεση σε διαφορετικούς ρόλους, ενώ με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής και με μορφασμούς καταφέρνει να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα της παράστασης.

Από τους υπόλοιπους ρόλους ξεχωρίζει η Σύνθια Μπατσή στο χαρακτήρα της κυρίας Όλντερσο, μιας ραδιούργας γυναίκας, που η Μπατσή μεταφέρει με έναν ιδιαίτερο τρόπο στους θεατές. 

Δεν σας κρύβω ότι έφτασα στο θέατρο με δυσπιστία, για το πως θα μπορούσε να είχε μεταφερθεί ένα τόσο μεγάλο (και σε διάρκεια) έργο... Τελικά πρόκειται για μια καλοδουλεμένη παράσταση, με πολύ καλές ερμηνείες, υπέροχα κουστούμια και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Νομίζω όμως ότι αν τελείωνε λίγο νωρίτερα θα βοηθούσε στην καλύτερη απόλαυση της. Εν τέλει αξίζουν συγχαρητήρια στους συντελεστές, καθώς η παράσταση κερδίζει τους θεατές!

Το έργο αποτελεί θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος μυστηρίου Armadale (1866) του Wilkie Collins. Το μυθιστόρημα μεταφράστηκε στα ελληνικά από την Σάντυ Παπαϊωάννου και κυκλοφόρησε το 2001, από τις εκδόσεις Gutenberg.

Μετάφραση: Σάντυ Παπαϊωάννου
Διασκευή: Μαρία Κίτσου - Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη - Παναγιώτης Λαμπριανίδης
Φωτισμοί - Video: Τάκης Λυκοτραφίτης
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαρία Κίτσου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελένη Κάκκαλου - Αγνή Χιώτη
Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα
Επικοινωνία: BrainCo

Παίζουν:

Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος.

Ημέρες και ώρα παραστάσεων:
Δευτέρα και Τρίτη στις 20:00 μμ
Διάρκεια παράστασης : 210’ με δύο διαλείμματα

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ / ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΕΥΜΟΛΠΙΔΩΝ 45, ΓΚΑΖΙ (δίπλα στο μετρό Κεραμεικού)
Τηλ.: 2103464380

μαριονέτα δίχως κλωστή

Μέρες περίεργες και σκληρές. Κάνεις υπομονή. Συνεχίζεις, δίχως πολλές εξηγήσεις. Χωρίς αναλύσεις και δικαιολογίες, απλώς συνεχίζεις. Παρ' όλα όσα συμβαίνουν, δεν έχεις κλειστεί στο καβούκι σου, όπως επέλεξε η πλειοψηφία εκεί έξω. Βγαίνεις, περπατάς, παρατηρείς, βλέπεις, γνωρίζεις ανθρώπους - είσαι ανοικτή στους ανθρώπους - αφουγκράζεσαι διαθέσεις.

Δε σε γεμίζουν αισιοδοξία όσα διαισθάνεσαι. Σε ωθούν περισσότερο στο να χαθείς στις σκέψεις σου και να εστιάζεις μανιωδώς μονάχα σε όσα μπορούν να σε γεμίσουν με ομορφιά, αισιοδοξία, πίστη στο σήμερα και άρα στο αύριο. Προσπαθείς να μη χάνεις τις μέρες. Να μην περνάνε άσκοπα, μίζερα, κενά. Πόσο εύκολο να είναι όλο αυτό σε μια εποχή γεμάτη μιζέρια, "φτώχεια" και αποκλεισμούς;  Και ενώ σε περικλείει η ένδεια, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τόσο πλούσια. Τι ειρωνεία να βρίσκεις το νόημα σε όλα όσα η πλειοψηφία επέλεξε να προσπερνά.

Τι ζητά τελικά ο καθένας μας; Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας, αν δεν προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε διακαώς τον άλλο, να επωφεληθούμε, αλλά να μπούμε στη θέση του απέναντι μας, να σκεφτούμε όπως αισθάνεται και εκείνος. Πόσο πιο γεμάτη, με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα, δίχως πολέμους, μοναξιά και μίση;

Αν υπήρχε ένας λόγος που δημιουργήθηκε τούτος ο κόσμος, θα ήταν σίγουρα για να μπορούμε να τον απολαύσουμε και να τον κάνουμε πιο όμορφο. Απεναντίας, υπάρχει η τάση προς μια διαρκής εκμηδένιση όλων όσων μας εξυψώνουν. Αν υπήρχε ένας σκοπός που ήρθαμε στη ζωή, θα ήταν για να τη χαρούμε, να δημιουργήσουμε, σίγουρα όχι για να μας κατατρώει.

Σκέψου ότι έχεις ακόμη την ακοή - τούτη εδώ η γυναίκα άκουσε για πρώτη φορά. Σκέψου ότι ακόμη και το να αφεθείς στη μαγεία της μουσικής μπορεί να σου αλλάξει τη μέρα - δες πως αλλάζουν τα πρόσωπα των ανθρώπων από τη δύναμη της.

Είναι μοναδικό να βρεις ένα σκοπό στη ζωή. Αυτό έχουμε χάσει πλέον. Ένα σκοπό. Ένα κίνητρο. Όλος ο δυτικός κόσμος έχει χάσει το κύριο κίνητρο του. Όποιο πλάνο υπήρχε, έχει πλέον ανατραπεί. Ότι θεωρούσαμε ως δεδομένο θα πάψει σύντομα να υπάρχει. Πως θα καταφέρουμε αντί να μας τρομάζει κάτι τέτοιο, να το ανατρέψουμε ως πλεονέκτημα μας; Πως θα γίνει αφορμή να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, εκεί όπου ανήκουμε; Πως θα γίνουμε πάλι άνθρωποι; Με την κύρια, αρχική, ουσιαστική έννοια; Είμαστε μακρυά από αυτό, μα μόνο έτσι θα αλλάξουμε το μικρόκοσμο, τον κόσμο μας. Όταν κόψουμε την κλωστή της μαριονέτας. Όταν η μαριονέτα ελευθερωθεί και εστιάσει στην αξιοπρέπεια, στο ήθος, στο δικαίωμα σε μια αληθινά όμορφη ζωή. 

Τα κοιτάσματα του χρόνου, Τίτος Πατρίκιος

Τα κοιτάσματα του χρόνου 

VI

Ακόμα και αυτά που παρασιωπούμε

δε θα τα εγκαταλείψουμε

όσα και να περάσουν χρόνια, 

τα πράγματα που δε χάθηκαν

ξαναζούνε μέσα μας

ανοίγουν καινούριους κύκλους μέρας 

μπαίνει ανεξέλεγκτος ο ήλιος

 δε συμβιβάζεται με τους πεθαμένους 

δε χαρίζεται στους ζωντανούς.

Πρέπει να βρούμε ξανά το γέλιο μας 

να βρούμε την αποξεχασμένη πράξη μας

να βρούμε τις λέξεις που τις μνημονεύουν 

να βρούμε τη φωνή μας 

γιατί η αλήθεια θέλει την πράξη μας για να υπάρξει 

θέλει τη λέξη μας για να μη σβηστεί 

θέλει τη φωνή μας για ν' ακουστεί ως πέρα.

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χρόνο

 έχει το βάδισμα, έχει τη δική του στάση 

φυλάει καθένας σ' ένα συρτάρι σιωπής

 ένα απολίθωμα απ' το χρόνο του 

κάποιοι γεμίζουν ολόκληρες βιτρίνες για μια γιορτή που καθυστερεί 

μερικοί φτιάχνουν την προτομή τους πιστεύοντας πως θα κρατήσει.

Καθένας μας κρατάει ένα σβόλο χρόνου που τρίβεται συνεχώς, 

σκορπίζει σαν αμμόλιθος. 

Ακουμπάω το χέρι μου στη γη και νιώθω στα κατάβαθα

τ' ανεξάντλητα κοιτάσματα του χρόνου.

* Αυτό το υπέροχο ποίημα, μου το έστειλε με email, μια ακροάτρια της εκπομπής της 22/3. Περιγράφοντας μου μαζί ένα απίστευτο σκηνικό για το πώς μπόρεσε να ακούσει την εκπομπή, καθώς ήταν εκτός Αθηνών, στο Ναύπλιο και προσπαθούσε να βρει εκείνη την ώρα σύνδεση στο διαδίκτυο...

Κρατώ την υπέροχη προσωπική ιστορία που μου έγραψε και μοιράζομαι το ποίημα μαζί σας. Το αφιερώνω με τη σειρά μου σε εκείνη (από εδώ), αλλά και σε εσάς. 
Ναταλί σε ευχαριστώ πολύ από τα βάθη της καρδιάς μου... Κάτι τέτοιες κινήσεις με αφήνουν έκπληκτη και μου χαρίζουν χαμόγελα. :) 

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2014

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ 2014

από τον Brett Bailey

"Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το ασυγκράτητο πνεύμα της παράστασης.

Κάτω από δέντρα σε μικρά χωριά, πάνω σε σκηνές υψηλής τεχνολογίας στις μητροπόλεις του κόσμου, σε σχολικές αίθουσες, σε γήπεδα και σε ναούς· σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές, σε εμπορικά κέντρα, σε κοινοτικά κέντρα και υπόγεια στο κέντρο της πόλης, οι άνθρωποι μαζεύονται για να κοινωνήσουν στους εφήμερους θεατρικούς κόσμους που εμείς δημιουργούμε προκειμένου να εκφράσουμε την ανθρώπινη πολυπλοκότητα, την διαφορετικότητα και την ευαισθησία μας με σάρκα, ανάσα και φωνή.

Μαζευόμαστε για να κλάψουμε και να θυμηθούμε, για να γελάσουμε και να σκεφτούμε. Για να μάθουμε, να επιβεβαιώσουμε και να φανταστούμε. Για να θαυμάσουμε τις τεχνικές επιδεξιότητες και για να ενσαρκώσουμε θεούς. Για να κοπεί σε όλους μας η ανάσα με την ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε την ομορφιά, τη συμπόνια και τα τερατουργήματα. Ερχόμαστε για να ενεργοποιηθούμε και για να πάρουμε δύναμη. Για να δοξάσουμε τον πλούτο των διαφορετικών πολιτισμών μας και να διαλύσουμε τα όρια που μας χωρίζουν.

Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το ασυγκράτητο πνεύμα της παράστασης. Γέννημα της κοινότητας, φορά τις μάσκες και τα κοστούμια των διαφορετικών παραδόσεων μας. Χρησιμοποιεί τις γλώσσες, τους ρυθμούς και τις χειρονομίες μας, και καταργεί τον χώρο ανάμεσα μας.

Και εμείς, οι καλλιτέχνες που εργαζόμαστε με αυτό το αρχέγονο πνεύμα, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να το διοχετεύσουμε μέσω της καρδιάς μας, των ιδεών μας και του σώματός μας ώστε να αποκαλύψουμε την πραγματικότητά μας σε όλο της το γήινο μέγεθος και το λαμπερό μυστήριό της.

Αλλά σε αυτή την εποχή εκατομμύρια άνθρωποι παλεύουν να επιβιώσουν, υποφέρουν κάτω από τυραννικά καθεστώτα και έναν αρπακτικό καπιταλισμό, και προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις και τις κακουχίες. Σε αυτή την εποχή που ζούμε η ιδιωτικότητά μας παραβιάζεται από μυστικές υπηρεσίες και οι λέξεις λογοκρίνονται από παρεμβατικές κυβερνήσεις. Σε αυτή την εποχή τα δάση εξολοθρεύονται, είδη του ζωϊκού βασιλείου εξολοθρεύονται και οι ωκεανοί δηλητηριάζονται. Μια τέτοια εποχή τι αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να αποκαλύψουμε;

Σε αυτό τον κόσμο της άνισα κατανεμημένης εξουσίας, σε έναν κόσμο όπου διάφοροι ηγεμονικοί κανόνες προσπαθούν να μας πείσουν πως ένα έθνος, μια φυλή, ένα γένος, μια σεξουαλική προτίμηση, μια θρησκεία, μια ιδεολογία ή ένα πολιτισμικό πλαίσιο είναι ανώτερο από όλα τα άλλα, μπορούμε πράγματι δικαιολογημένα να επιμείνουμε ότι οι τέχνες πρέπει να αποδεσμευτούν από κοινωνικές ατζέντες;

Μήπως εμείς οι καλλιτέχνες της αρένας και της σκηνής προσαρμοζόμαστε στις στείρες απαιτήσεις της αγοράς; Ή μήπως αρπάζουμε τη δύναμη που έχουμε για να καθαρίσουμε το τοπίο στην καρδιά και στο μυαλό της κοινωνίας προκειμένου να μαζέψουμε τους ανθρώπους γύρω μας, να εμπνεύσουμε, να μαγέψουμε και να πληροφορήσουμε, και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ελπίδας και ανοιχτόκαρδης συνεργασίας;"

Brett Bailey

* Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά από μια χώρα-μέλος του μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, το οποίο διαβάζεται στις 27 Μαρτίου σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε. σε όλο τον κόσμο. Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο κ.ά. 

Φέτος το μήνυμα έγραψε ο νοτιοαφρικανός θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σκηνογράφος Brett Bailey. 

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Εκπομπή Σαββάτου 22/3/2014 @musicsociety.gr !

Καθώς κάποιοι δεν μπορέσατε να ακούσετε λόγω ώρας ή εργασιών, παρακάτω η εκπομπή του Σαββάτου όπου ήμουν προσκεκλημένη στο Music Society.Gr. 
Μιλήσαμε για το blog, το πως δημιουργήθηκε, την ιστορία του, την εργασία που απαιτείται στη συνέχεια, για τη θεματολογία του και για τον πολιτισμό. 
Ακούσαμε μουσικές μου επιλογές και προτάσεις θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων και εικαστικών εκθέσεων. Ευχαριστώ ξανά τον παραγωγό Νίκο Μάρο και το σταθμό για την πρόσκληση. 
Καλή ακρόαση! 

* Ανάμεσα σε άλλα, στην εκπομπή ακούστηκαν προτάσεις για θέατρο, βιβλία και εικαστικά. Παρακάτω οι σχετικές δημοσιεύσεις των προτάσεων, μπορείτε να διαβάσετε παράλληλα καθώς θ' ακούτε την εκπομπή για καλύτερη ενημέρωση : 

Θέατρο : Ιλιάδα, Θέατρο Χώρα // Τίρζα, Θέατρο Ιλίσια // Ρωμαϊκό Λουτρό, Θέατρο Σημείο, // Μένγκελε, στο Faust. 

Βιβλία : "Ιστορίες του Χαλ", Γιώργος Μητάς, Εκδόσεις Κίχλη // "Κάτι θα γίνει, θα δεις", Χρήστος Οικονόμου, Εκδόσεις Πόλις // "Ίσλα Μπόα", Χρήστος Αστερίου, Εκδόσεις Πόλις 

Εικαστικά : Γιάννης Τσαρούχης. Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. Πρώτο Μέρος (1910-1940), στο Μουσείο Μπενάκη.

Gift - short movie

 "Being rich isn't about how much you have 
but how much you can give"

“Ραντεβού στη Belleville”, το Σάββατο καλεσμένη στο musicsociety.gr

Αυτό το Σάββατο 22 Μαρτίου στις 11.00, είμαι καλεσμένη στην πολύ ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική εκπομπή “Ραντεβού στη Belleville” του MusicSociety.gr από τον παραγωγό του Νίκο Μάρο.  

Στη δεύτερη ώρα της εκπομπής θα συζητήσουμε για την ιστορία του blog, για το τι κινείται στο χώρο του πολιτισμού και θα μοιραστούμε προτάσεις για το θέατρο, το βιβλίο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και τα εικαστικά. Και φυσικά θα ακούσουμε ωραία μουσική! 

Συντονιστείτε λοιπόν αύριο στις 11.00-13.00 στο MusicSociety.Gr

Ρωμαϊκό Λουτρό, στο Θέατρο Σημείο

O Στανισλάβ Στρατίεβ, συγγραφέας της κωμωδίας «Το Ρωμαϊκό Λουτρό», είναι γνωστός για την αιχμηρή και καυστική γραφή του. Βασισμένος στην παράλογη βουλγαρική πραγματικότητα του 1974, που δεν απέχει αρκετά από την αντίστοιχη ελληνική πραγματικότητα του 2014, καυτηριάζει τα κοινωνικά προβλήματα, τη γραφειοκρατία και το αδηφάγο δημόσιο τομέα που σαν αρπακτικό σιγοτρώει τις ζωές των ανθρώπων.

Η υπόθεση του έργου είναι απλή. Ο κεντρικός ήρωας, που υποδύεται ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, λίγο πριν φύγει για τις πολυπόθητες διακοπές του, αφήνει τα κλειδιά του διαμερίσματος του σε δυο εργάτες για να επισκευάσουν το πάτωμα.  Όταν επιστρέφει όμως, τον περιμένει μια έκπληξη. Στο σαλόνι του έχει αποκαλυφθεί ένα τέλεια διατηρημένο, αρχαίο Ρωμαϊκό Λουτρό! Τώρα πλέον στο δικό του σπίτι, πάνω από τη σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη, περιφέρονται άτομα διαφόρων ειδικοτήτων με μοναδικό σκοπό να επωφεληθούν. Ένας φιλόδοξος αρχαιολόγος, που αποσκοπεί να αναρριχηθεί επαγγελματικά μέσω αυτής της ανακάλυψης. Ένας ναυαγοσώστης, διορισμένος από το κράτος, που επιμένει να βλέπει το λουτρό ως μια υδάτινη δεξαμενή. Εξαναγκάζοντας μάλιστα τους υπόλοιπους να προσποιούνται ότι πνίγονται σε αυτή, έτσι ώστε να τους σώζει, δικαιολογώντας το μισθό του. Ένας μεσίτης που προσπαθεί να αγοράσει το σπίτι για να το μεταπωλήσει σε αρχαιολάτρες αγοραστές... και ένα σωρό άλλοι επίδοξοι αριβίστες που προσπαθούν να ωφεληθούν με οποιοδήποτε τρόπο. Έτσι τα λίγα τετραγωνικά μετατρέπονται σε πεδίο μάχης, καθώς η ανεξάντλητη υπομονή του ιδιοκτήτη δοκιμάζεται συνεχώς... 

Φαντάζομαι ότι η επιλογή του συγκεκριμένου έργου του Στρατίεβ δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για ένα πολιτικό κείμενο, δίχως καμία επιθυμία επιφανειακής σοβαρότητας. Καταφέρνει να θίξει με έναν ευφάνταστο καυστικό τρόπο διαχρονικά κοινωνικά προβλήματα. Ο θεατής γελάει με τα χουνέρια που διαδραματίζονται επί σκηνής και συνειδητοποιεί τελικά πόσες φορές το παράλογο φλερτάρει με τη λογική της καθημερινότητας μας. Εκτός από την αξία του όμως σαν έργου, είναι και ένα κείμενο ενδιαφέρον υφολογικά. Καθώς ξεκινά με ένα δήθεν ρεαλιστικό πλαίσιο, στην πορεία όμως "σπάει" τα δεσμά του "ρεαλισμού" και μας οδηγεί στο περιβάλλον του παραλόγου. Το κύριο μήνυμα του έργου είναι η τελική εξόντωση του ατόμου από ένα ασφυκτικό περίγυρο που προσπαθεί να του επιβάλει τους δικούς του κανόνες. Από τη χαοτική γραφειοκρατία και ένα εχθρικό κράτος, που παραβλέπει το ευρύτερο κοινωνικό καλό. Με λίγα λόγια πως ο καθένας προσπαθεί ευρύτερα να βολέψει τον εαυτό του, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλεί στο διπλανό του. 

Δυο ήταν οι λόγοι που με οδήγησαν στην επιλογή αυτής της παράστασης. Αφενός, ότι ήταν η νέα δουλειά του σκηνοθέτη Κώστα Παπακωνσταντίνου (που είχε ανεβάσει και τους εξαιρετικούς «Χαλασοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη), αφετέρου η επιλογή ανεβάσματος ενός έργου του εξαιρετικού Στανισλάβ Στρατίεβ. 

Μια παράσταση από μια δεμένη ομάδα νέων ηθοποιών που αξίζει να στηρίξει και να παρακολουθήσει κανείς...

* Αξίζει να αναφερθεί ότι το Ρωμαϊκό Λουτρό, που παιζόταν για δέκα χρόνια στο Κρατικό Σατιρικό Θέατρο της Σόφιας, στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο Αμφι-θέατρο. Είχαμε πάει στο παζάρι που είχε διοργανωθεί λίγο πριν κλείσει το Αμφιθέατρο, όπου είχαμε αγοράσει αρκετά προγράμματα παραστάσεων, ανάμεσα τους και το εξαιρετικό έργο του Στρατίεβ "Το Σακάκι που βελάζει!". Αξίζει να διαβάσετε ένα απόσπασμα του έργου εδώ.

** Είδε και έγραψε για τη συγκεκριμένη παράσταση και ο NO14ME.
 

Θέατρο Σημείο, β' σκηνή «Σημείο lab»,

Χαριλάου Τρικούπη 4 (πρώην ΑΠΛΟ, πίσω από το Πάντειο)

Τηλ.: 210-9229579

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεύουν: Δημήτρης Δημητρόπουλος, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Νάντια Περιστεροπούλου, Σταύρος Σιούλης

Μετάφραση: Βασίλης Σκουβάκλης

Βοηθός Σκηνοθέτη / Επιμέλεια Κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα

Σκηνικά-Κοστούμια: Λυδία Κοντογιώργη, Ζωή Αρβανίτη

Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης

Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης (studio 112)

Οργάνωση παραγωγής: Νάντια Περιστεροπούλου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός

Στον ιδιαίτερο κόσμο του Γιάννη Τσαρούχη...

  

Γιάννης Τσαρούχης. Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. 

Πρώτο Μέρος (1910-1940), στο Μουσείο Μπενάκη.

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στο Μουσείο Μπενάκη στην αφιερωμένη έκθεση για τον Γιάννη Τσαρούχη. 

Σας υπενθυμίζω ότι είχε παρουσιαστεί στο ίδιο κτήριο, μια εξαιρετική αναδρομική έκθεση για τον Τσαρούχη το 2010, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη γέννηση του σπουδαίου ζωγράφου. Τότε την είχα παρακολουθήσει και είχαμε μοιραστεί σχετικές εντυπώσεις και από εδώ. Ήταν εξαιρετική, μπορείτε να τη θυμηθείτε κλικάροντας εδώ.  

Μπαίνοντας στην έκθεση ο επισκέπτης βλέπει μπροστά του μια τεράστια φωτογραφία εποχής από το λιμάνι του Πειραιά, εκεί όπου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο Τσαρούχης. 

Η έκθεση ξεκινά με βιογραφικά στοιχεία, με τα χρόνια της παιδικής ηλικίας του Γιάννη Τσαρούχη στον Πειραιά, την Αθήνα και την Κηφισιά

με οικογενειακές του φωτογραφίες...

Έπειτα ο θεατής θα περιδιαβεί τα έργα του, την εποχή του, 
τις επιρροές και τα ακούσματα του.

"Δεν μπορώ να σε βεβαιώσω ότι έχω τάλαντο. Ένα πράγμα μπορώ να σου πω και γι' αυτό είμαι σίγουρος, ότι θα έχω υπομονή και επιμονή."

 Τις γνωριμίες του, τις συναναστροφές του, 

τους συνεργάτες του, τους δασκάλους του.

Ο Τσαρούχης θα συναντήσει πρόσωπα που θα τον επηρεάσουν καθοριστικά, όπως ο Φώτης Κόντογλου, ο Κωνσταντίνος Παρθένης, ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Νίκος Βέλμος, η Αγγελική Χατζημιχάλη, η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, η Έλλη Παπαδημητρίου, ο Teriade και πολλοί άλλοι...

"Δεν είναι παράξενο, όταν κάνεις να φυτρώνουν φτερά στους ανθρώπους

να τους δεις μια μέρα να πετάξουν και να φύγουν μακριά από σένα."

.

Μία περιήγηση που εκτός από φωτογραφικό υλικό, κείμενα και συνεντεύξεις του Τσαρούχη, συμπληρώνεται και με οπτικοακουστικό υλικό από το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Βερνίκου «Σπουδή για ένα πορτρέτο» και του Φώτου Λαμπρινού «Ο Πειραιάς του Γιάννη Τσαρούχη».

 

Η έκθεση που παρουσιάζεται αυτό το διάστημα στο Μπενάκη αποτελεί το πρώτο μέρος της θεματικής «Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας», η οποία θα παρουσιαστεί σε δύο μέρη, το καθένα από τα οποία θα διαρκέσει ένα χρόνο.
Πραγματοποιείται στο πλαίσιο των θεματικών παρουσιάσεων του υλικού της συλλογής του Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη, το οποίο φιλοξενείται από το Μουσείο Μπενάκη από το Νοέμβριο του 2012 στο κτήριο της οδού Πειραιώς. 

Διάρκεια έως 27/07/2014

Κτήριο Οδού Πειραιώς

Επιμέλεια έκθεσης: Νίκη Γρυπάρη
Σχεδιασμός: Λίλη Πεζανού

**Πρόσφατη ανάρτηση αφιερωμένη στο σπίτι του Γιάννη Τσαρούχη.**

Οι απόψεις ενός κλόουν...

Μικρή πάντα μασκαρευόμουν κλόουν στις αποκριές. Φορούσα πολύχρονα ρούχα, παράξενα τεράστια παπούτσια, φουντωτή περούκα και μια μεγάλη πλαστική κόκκινη μύτη. Έπειτα έβαφα άσπρο το πρόσωπο με μεγάλα σχήματα. Ήμουν μάλλον χαριτωμένη κλόουν. Μια φορά όταν η μαμά μας είχε πάει βόλτα στο Ζάππειο, έτυχε να κάνει ρεπορτάζ η τηλεόραση και ήμουν στα πρώτα παιδάκια που σταμάτησαν και τα ρώτησαν τι ακριβώς ντύθηκαν και γιατί. Εγώ πάντα εσωστρεφής και τρομερά ντροπαλή, μόλις είδα το μικρόφωνο και τη κάμερα να πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος μου, κρύφτηκα πίσω από τη μητέρα μου και αρνήθηκα να κάνω οποιαδήποτε δήλωση. :)

Τα χρόνια πια πέρασαν. Η μορφή και η φιγούρα του κλόουν έχει μείνει όμως μέσα στη ψυχή μου. Όποτε την αντικρίζω με γεμίζει μια απίστευτη νοσταλγία και μελαγχολία. Όπως και εκείνη η πλαστική μάσκα που κατέβαζα από το πατάρι και φορούσα τις μέρες των αποκριών. Μάσκα μελαγχολικά χαμογελαστή. Ο κλόουν είναι μια παρουσία που μοιράζει χαμόγελα, ακόμη και όταν ο ίδιος πονά. Ένας γελωτοποιός, εκείνος που κρύβει τη δική του μελαγχολία και χαρίζει χαρά στους άλλους. Εκείνος που στο τέλος της παράστασης, εισπράττει το χειροκρότημα του κοινού και έπειτα πάει στα παρασκήνια, ξεβάφεται και φεύγει αφήνοντας το χαμόγελο δίπλα από τον καθρέπτη.

«Οις ουκ ανηγγέλη περί αυτού όψονται, και οι ουκ ακηκόασι, συνήσουσι»*

Ένιωσα περίεργα καθώς έβλεπα την παράσταση "Οι απόψεις ενός Κλόουν" του σημαντικού μεταπολεμικού Γερμανού συγγραφέα Χάινριχ Μπελ στο Εθνικό Θέατρο. Το κείμενο του Μπελ είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεότερης γερμανικής λογοτεχνίας. Επικεντρώνεται στη δυσκολία της αποδέσμευσης από τη σκλαβιά της σύμβασης. Ένας μοναχικός κλόουν αντιδρά στην υποκρισία της αστικής κοινωνίας, που αγαπά μόνο το χρήμα και τοποθετεί σε θέσεις ισχύος πρώην κυρίαρχους του ναζιστικού καθεστώτος. 

Ο Αργύρης Ξάφης που υπογράφει τη μετάφραση, τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης σημειώνει: «Για μένα είμαστε οι Χανς Σνηρ της Ευρώπης. Αυτοί οι μελαγχολικοί και συνάμα τρελοί τύποι που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς, και οι ίδιοι δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι έφταιξαν για να καταλήξουν εδώ».

* Το έργο ξεκινά με τη συγκεκριμένη πολύσημη φράση από την Επιστολή του Απ. Παύλου προς Ρωμαίους - φράση κλειδί για το έργο - η οποία σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει : 

«Αυτοί που δεν τους μίλησαν ποτέ γι' Αυτόν θα (Τον) δουν, και αυτοί που δεν άκουσαν ποτέ γι' Αυτόν θα καταλάβουν»

«Δεν είμαι άνθρωπος μάλλον. Είμαι κλόουν. Συλλέγω στιγμές»

**

«Για έναν κλόουν η αποτυχία θρίαμβος είναι, όμως πονά.»

Υπόθεση: Ο Χανς Σνηρ εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι, για να απομακρυνθεί από την ψευτιά και την υποκρισία των δικών του και των "ισχυρών" που τους περιστοιχίζουν. Γίνεται κλόουν και δίνει παραστάσεις από πόλη σε πόλη, έχοντας μαζί του τη Μαρί, την πρώτη και μοναδική του αγάπη. Έπειτα από έξι χρόνια δύσκολης συμβίωσης, η Μαρί τον εγκαταλείπει για να παντρευτεί έναν σπουδαίο παράγοντα του γερμανικού καθολικισμού, κι ο Χανς, που δεν καταφέρνει να την ξεπεράσει, κατρακυλάει σταθερά. Ζητιάνος πια, θα καταλήξει στα σκαλιά του σιδηροδρομικού σταθμού της Βόννης, περιμένοντας τη Μαρί να επιστρέψει από το γαμήλιο ταξίδι της.

Ένα έργο πολιτικό, σατιρικό, αλλά και ρομαντικό, υπαρξιακό, που παρά κάποιες αδυναμίες του, αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς. 

Η παράσταση θα παίζεται για λίγες ακόμη μέρες, μέχρι τις 16 Μαρτίου στο Κτίριο Τσίλλερ του Εθνικού. 

"Οι απόψεις ενός κλόουν", του Χάινριχ Μπελ.

Διανομή:

Αλφόνσο Σνηρ (πατέρας του Χανς), Μάρτιν Ντέρκουμ (πατέρας της Μαρί), Ελεγκτής, Αστυνόος Άλφα, Στρύντερ, Οντίλο Κίνκελ, πάτερ Ζόμερβιλντ, Γερμανός Γιώργος Γάλλος
Μαρί Ντέρκουμ, Ενριέτ Σνηρ, Κα Φρέντεμποϋλ, Μόνικα Σιλφς Δέσποινα Κούρτη
Χέριμπερ Τσύπφνερ, Φαρμακοποιός, Σερβιτόρος, Αστυνόμος Βήτα, Φοιτητής Θεολογίας, Άλφρεντ Κίνκελ, Νεαρός Ρεπόρτερ, Κόστερτ Θανάσης Λέκκας
Χανς Σνηρ Δημήτρης Παπανικολάου
Λέο Σνηρ, Μουσικός επί σκηνής
Κορνήλιος Σελαμσής