Μέρες περίεργες και σκληρές. Κάνεις υπομονή. Συνεχίζεις, δίχως πολλές εξηγήσεις. Χωρίς αναλύσεις και δικαιολογίες, απλώς συνεχίζεις. Παρ' όλα όσα συμβαίνουν, δεν έχεις κλειστεί στο καβούκι σου, όπως επέλεξε η πλειοψηφία εκεί έξω. Βγαίνεις, περπατάς, παρατηρείς, βλέπεις, γνωρίζεις ανθρώπους - είσαι ανοικτή στους ανθρώπους - αφουγκράζεσαι διαθέσεις.
Δε σε γεμίζουν αισιοδοξία όσα διαισθάνεσαι. Σε ωθούν περισσότερο στο να χαθείς στις σκέψεις σου και να εστιάζεις μανιωδώς μονάχα σε όσα μπορούν να σε γεμίσουν με ομορφιά, αισιοδοξία, πίστη στο σήμερα και άρα στο αύριο. Προσπαθείς να μη χάνεις τις μέρες. Να μην περνάνε άσκοπα, μίζερα, κενά. Πόσο εύκολο να είναι όλο αυτό σε μια εποχή γεμάτη μιζέρια, "φτώχεια" και αποκλεισμούς; Και ενώ σε περικλείει η ένδεια, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τόσο πλούσια. Τι ειρωνεία να βρίσκεις το νόημα σε όλα όσα η πλειοψηφία επέλεξε να προσπερνά.
Τι ζητά τελικά ο καθένας μας; Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας, αν δεν προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε διακαώς τον άλλο, να επωφεληθούμε, αλλά να μπούμε στη θέση του απέναντι μας, να σκεφτούμε όπως αισθάνεται και εκείνος. Πόσο πιο γεμάτη, με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα, δίχως πολέμους, μοναξιά και μίση;
Αν υπήρχε ένας λόγος που δημιουργήθηκε τούτος ο κόσμος, θα ήταν σίγουρα για να μπορούμε να τον απολαύσουμε και να τον κάνουμε πιο όμορφο. Απεναντίας, υπάρχει η τάση προς μια διαρκής εκμηδένιση όλων όσων μας εξυψώνουν. Αν υπήρχε ένας σκοπός που ήρθαμε στη ζωή, θα ήταν για να τη χαρούμε, να δημιουργήσουμε, σίγουρα όχι για να μας κατατρώει.
Σκέψου ότι έχεις ακόμη την ακοή - τούτη εδώ η γυναίκα άκουσε για πρώτη φορά. Σκέψου ότι ακόμη και το να αφεθείς στη μαγεία της μουσικής μπορεί να σου αλλάξει τη μέρα - δες πως αλλάζουν τα πρόσωπα των ανθρώπων από τη δύναμη της.
Είναι μοναδικό να βρεις ένα σκοπό στη ζωή. Αυτό έχουμε χάσει πλέον. Ένα σκοπό. Ένα κίνητρο. Όλος ο δυτικός κόσμος έχει χάσει το κύριο κίνητρο του. Όποιο πλάνο υπήρχε, έχει πλέον ανατραπεί. Ότι θεωρούσαμε ως δεδομένο θα πάψει σύντομα να υπάρχει. Πως θα καταφέρουμε αντί να μας τρομάζει κάτι τέτοιο, να το ανατρέψουμε ως πλεονέκτημα μας; Πως θα γίνει αφορμή να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, εκεί όπου ανήκουμε; Πως θα γίνουμε πάλι άνθρωποι; Με την κύρια, αρχική, ουσιαστική έννοια; Είμαστε μακρυά από αυτό, μα μόνο έτσι θα αλλάξουμε το μικρόκοσμο, τον κόσμο μας. Όταν κόψουμε την κλωστή της μαριονέτας. Όταν η μαριονέτα ελευθερωθεί και εστιάσει στην αξιοπρέπεια, στο ήθος, στο δικαίωμα σε μια αληθινά όμορφη ζωή.
28 σχόλια:
http://kovovoltes.blogspot.gr/2013/09/blog-post_9.html
Το παίρνω απο το παρελθόν και στο αφιερώνω στο σήμερα. Παραμένει αλήθεια. Όσο δεν κόβονται τα νήματα, δρόμο δεν θα αλλάξουμε... ;)
Σαν να διαβάζεις τις σκέψεις κ τα συναισθήματά μου....Είμαι σίγουρη ότι εκφράζεις και άλλους...
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Μικρές οάσεις τέτοιες σκέψεις στην έρημο της εποχής μας. Ευχαριστούμε για τη "δροσιά" τους που μας επιτρέπει να ξαποσταίνουμε για λίγο και να μαζεύουμε δυνάμεις για τη δύσκολη πραγματικά συνέχεια.
Καλή εβδομάδα :)
Μπράβο! ένα αισιόδοξο μήνυμα, ότι οι κλωστές μπορούν να κοπούν!
Η δύναμη του ανθρώπου είναι ατέλειωτη για το καλό, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε: τα "σκληρά δεσμά" που κρατούν, που κινούν μια μαριονέτα δεν είναι παρά μόνο λεπτές κλωστές.
Κι εσύ έκοψες πολλές κλωστές με με όσα έκανες, σκέφτηκες, έγραψες
- λόγια καρδιάς, αυτό! -
ναι, οι κλωστές μπορούν να κοπούν, η μαριονέτα μπορεί να γίνει άνθρωπος. χέρια έχουμε, μαχαίρι-ψαλίδι έχουμε. θέληση και όραμα χρειαζόμαστε...
απόλυτα συμφωνώ μαζί σου.
@ kovo voltes... : Βολτούλα το διάβασα ξανά, είδα και σχόλιο μου. Πραγματικά μόνο όταν κοπούν τα νήματα, που κινούν τις ζωές, μόνο τότε θα υπάρχει κάποια ελπίδα.
@ ειρήνη : Είναι τόσο σημαντικό αυτό που έγραψες ειρήνη. Σε ευχαριστώ από καρδιάς.
@ Κώστας : να είσαι καλά.
@ fairy : Δυνάμεις για τη δύσκολη συνέχεια, όπως το έγραψες fairy. Όλα γίνονται δύσκολα και όλα πλέον μοιάζουν πιθανά. Τέλος εποχής. Χαίρομαι αν ένιωσες έτσι από αυτές τις λέξεις.
@ Άστρια : Αισιόδοξο το λες άστρια μου, δε ξέρω, είναι όμως σίγουρα η αλήθεια μου. Λεπτές κλωστές, δεν τις έχω κόψει όλες ακόμη, ;) σε ευχαριστώ, καλό βράδυ.
@ Βίκυ Δερμάνη : Θέληση και όραμα, ότι φαίνεται να μας λείπει τα τελευταία χρόνια Βίκυ. Μακάρι να φύγουν οι πολιτικές μαριονέτες και οι πολίτες να πάψουν να λειτουργούν ως ξύλινες μαριονέτες.
Το είδα το βίντεο ναι.. συγκινητικό..
πως να γίνει να αλλάξουμε όλοι; Να γίνουμε άνθρωποι..
Ας το επαναλάβω και εδώ, εξαιρετικό κείμενο, γνήσιο Roadartist!!
Το κείμενο αυτό είναι από τα καλύτερα πορτραίτα σου.
Μια Μόνα Λίζα ζωγραφισμένη σε απόμερο τοίχο που χαμογελά στα σαστισμένα και αδιάφορα πλήθη των περαστικών.
Μου αρέσει το άρθρο σου γιατί έχει ελπίδα. Ναί γύρω μας τα πάντα, αυτά που ξέραμε, καταρρέουν ρίχνοντας μας όλους σε μιά πρωτόγνωρη απελπισία. Ανθρωποι σαν και εσένα, μέσα στη δίνη αυτή που ζούμε, ξυπνούν και ψάχνουν για ένα σκοπό, μακριά απο τη λίγδα του παρελθόντος και τη τρύπα του παρόντος. Είναι οι proactive οδηγοί ενός νέου κόσμου, με αξίες που δεν έχουν ορισθεί γιατί βγαίνουν μέσα απο τη ψυχή.
@ Hfaistiwnas : νομίζω ότι από την στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει λόγος, αιτία που ζητά να αλλάξουμε πρώτα όλοι εμείς, ώριμοι στις επιλογές μας, πιο καλλιεργημένοι, πιο αληθινοί, πιο άνθρωποι, τότε θα είναι η αρχή μιας άλλης εποχής...
@ H. Constantinos : σε ευχαριστώ από καρδιάς Κωνσταντίνε! Μου αρέσουν οι σχολιασμοί στο Facebook, αλλά ο διάλογος στο blog έχει σίγουρα άλλη χάρη (άσε που δε θα χαθεί και ποτέ όπως στον τοίχο του φβ) :)
@ ηλιογράφος : Χα! Κάπως έτσι; : http://commons.wikimedia.org/wiki/File:MonaLisaGraffiti.JPG
ή έτσι: http://wallpapers87.com/wallpapers/hdwallpapers/wallpaper-rpg-graffiti-mona-lisa-banksy-25498-36/
:)))
@ Marina : μου έδωσε τόση χαρά το σχόλιο σου, είναι τόσο παράξενο να δίνεις δύναμη, όταν την ψάχνεις ουσιαστικά και εσύ ο ίδιος. Σε ευχαριστώ από καρδιάς. Μακάρι να μπορούσα κάποτε να πω ότι έκανα αυτό που λες, μακάρι, θα το ήθελα πραγματικά. Ευχαριστώ πολύ.
Καίριες σκέψεις, άψογα διατυπωμένες. Το κείμενο μπορεί να είναι επίκαιρο, αλλά είναι και διαχρονικό. Το ίδιο καλά θα μπορούσε να αγγίξει πάρα πολλούς ανθρώπους και πριν δέκα χρόνια και πριν πενήντα. Μόνο που τώρα , αυτοί οι πάρα πολλοί, είναι ακόμα περισσότεροι.
Το βρίσκω καλό αυτό. Οι περισσότεροι ήταν βολεμένοι σε μια υλική ευμάρεια περιτριγυρισμένοι από πνευματική φτώχια. Τώρα που το υλικό έκανε φτερά , βρίσκονται σε μια βουβη απόγνωση. Ώρα για σκέψη λοιπόν και πνευματική αναζήτηση.
Οι απάντηση στις ερωτήσεις που βάζεις είναι απλή: Δεν έχουν τόση σημασία οι απαντήσεις, αλλά η εσωτερική διαδικασία που σε κάνει να θέτεις ερωτήσεις.
Καλό πνευματικό βάσανο σε όλους μας.
Υπεροχο ξεδιπλωμα της σκεψης σου γλυκεα μου Αρτιστα! Κι ερχεται η δικη μου σκεψη και ρωταει και απαντηση δεν παιρνει...αφου ειμαστε τοσοι που αισθανομαστε ετσι, τι ειναι αυτο που μας κρατα εγκλωβισμενους; Να παρει, ειμαστε περισσοτεροι...Τι μας εμποδιζει, ποιος βαθυς φοβος;
@ solomantzaros : Πάρα πολύ καλή η απάντηση σου, πραγματικά σε ευχαριστώ. :) Χαμογέλασα διαβάζοντας την, αλλά είναι που χρειάζονται και οι λύσεις... Εκτός κ αν περάσει όλη η ζωή θέτοντας ερωτήσεις και στο τέλος δεν δούμε κάποια αλλαγή σε αυτά που μας ώθησαν να τις σκεφτούμε. Πνευματική αναζήτηση, το μόνο μέσο σωτηρίας. :)
@ BUTTERFLY : νομίζω ότι δεν ξέρουμε τον τρόπο να το εκφράσουμε και να το μοιραστούμε, δες τι τραγική βρωμιά επικρατεί... οι χείριστοι σε όλους τους υψηλούς ρόλους. Τραγικό είναι.
"Είναι μοναδικό να βρεις ένα σκοπό στη ζωή. Αυτό έχουμε χάσει πλέον. Ένα σκοπό. Ένα κίνητρο. Όλος ο δυτικός κόσμος έχει χάσει το κύριο κίνητρο του"
Μου αρέσουν οι συλλογισμοί σου. Όταν αφήνεσαι να εκφραστείς δίνει πάρα πολλά πράγματα, ψηλαφείς μεγάλες αλήθειες, ζωγραφίζεις εικόνες.
Ο Δυτικός κόσμος ζει τη πλαστική του πλάνη, χρόνια τώρα.
Είναι γνωστή, δεν χρειάζεται να την αναλύσουμε.
Απλά μένει σε κάποιους, πολλούς, λίγους να την σπάσουν και να την αποκαλύψουν, προς όφελος όσων σωστά αναφέρεις.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ να έχεις.
Κουράγιο! Αργεί η κάμπια της ψυχής να γίνει πεταλούδα... μα σαν γίνει, μπορεί να πετάξει η ψυχή σιμά της!
Να περνάς όμορφα.
@ Giannis Pit : να είσαι καλά φίλε μου, δύναμη σε όλους μας, σε αυτό τον παραλογισμό που έχουμε πλέον ενταχθεί και καλούμαστε να ζήσουμε. Θα αφήνομαι τότε συχνότερα να εκφραστώ κ από εδώ. :) Ευχαριστώ!
@ astromonos : Τι όμορφη φράση, και πόση δύναμη μπορεί τελικά να σου δώσουν λίγες λέξεις. Ευχαριστώ, επίσης καλή δύναμη. :)
Δημοσίευση σχολίου