στο μαγικό Πάρκο Αναψυχής της Παύλιανης!

Η Παύλιανη είναι το πιο ζωγραφισμένο χωριό της Ελλάδας. Βρίσκεται στις καταπράσινες πλαγιές της Οίτης, με ένα υπέροχο φυσικό πάρκο στις πηγές του Ασωπού, που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι οι κάτοικοί της. Πρόκειται για το πιο δημοφιλές αξιοθέατο της περιοχής, και αποτελεί την απόδειξη πως όταν υπάρχει μεράκι και αγάπη για έναν τόπο, τότε μπορούν να γίνουν θαύματα.

 Ιδιαίτερο πάρκο, γεμάτο κατασκευές, παιχνίδια, αιώρες, κούνιες, χώρους άθλησης, τραμπολίνο και χειροκίνητα τελεφερίκ, ζωγραφιές με μηνύματα, σε ένα περιβάλλον με σπάνια χλωρίδα και πανίδα που μαγεύει.  Ελάτε, ας το διανύσουμε!

"Η Γέφυρα που Μουσικώνει"

Περνάς την είσοδο του Πάρκου και πρώτα αντικρίζεις από ψηλά αυτή τη γέφυρα που αποτελεί ένα μουσικό πιάνο.  Περπατάς επάνω της και παίζει μουσική, κάθε βήμα μια νότα! Μόλις πλησιάζαμε, είδα ένα ζευγάρι να χορεύει πάνω στη γέφυρα. Τα φύλλα, καθώς έπεφταν από τα δέντρα, ήταν σαν να χόρευαν και εκείνα μαζί τους. Απαθανάτισα τη στιγμή και σκέφτηκα ότι δε θα μπορούσε να υπήρχε καλύτερη υποδοχή μας στο δάσος.

Στην αρχή του Πάρκου υπάρχει και μια καντίνα όπου μπορείς να φας ή να πιεις κάτι.

Πήραμε ζεστό καφέ και χαζέψαμε τη φύση.

Έπειτα από λίγες γουλιές, αφήσαμε τα ποτήρια σε κάδο και ξεκινήσαμε.

Χρωματιστά μονοπάτια που σε καλούν να τα περπατήσεις.

Πολύχρωμα ξύλινα γεφυράκια, ανάμεσα σε μικρούς καταρράκτες.

Όλη η διαδρομή είναι γεμάτη έλατα, καστανιές, πλατάνια, καρυδιές, που χαρίζουν εικόνες απίστευτου φυσικού κάλλους. Οι φυσιολάτρες εδώ θα ξετρελαθείτε. 

Ξύλινες πινακίδες υπενθυμίζουν το σεβασμό που πρέπει να δείχνεις στο περιβάλλον που σε φιλοξενεί, οι "νεράιδες και τα ξωτικά χαίρονται" επίσης το πάρκο, μη χαλάς το "παιχνίδι τους".

Κάθε τόσο και μια ξύλινη πινακίδα που σε κάνει να χαμογελάς.

Αξίζει να αναφερθεί ξανά ότι οι κατασκευές έχουν πραγματοποιηθεί από τον εθελοντισμό και το υστέρημα των κατοίκων. Όλοι συμμετέχουν στη συντήρηση, στο καθαρισμό και στη δημιουργία. Άνθρωποι κάθε ηλικίας προσφέρουν υλικά, χρήματα και προσωπική εργασία, ενώ η είσοδος στο πάρκο είναι δωρεάν για όλους. 

Δεντρόσπιτα όπου μπορείς να σταθείς κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας.

Πήγαμε την πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου, όπου ακόμη δεν είχε κρύο, το φθινοπωρινό τοπίο ήταν υπέροχο και δεν γινόταν χαμός από κόσμο.  Βέβαια η Παύλιανη πάντα έχει τουρισμό. 

Είναι ιδανικός προορισμός για όλες τις εποχές• φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι! 

Το φθινόπωρο στη φύση είναι μαγικό.

Πώς να μεταφερθεί αυτή η ομορφιά με λέξεις;

Η διαδρομή γεμάτη σημαντικές, ουσιαστικές υπενθυμίσεις. 

ΠΑΝΤΑ!

Δεν υπάρχει καλύτερη ψυχοθεραπεία από την πεζοπορία, σε τέτοια μέρη.

Στο παγκάκι μεσ το κέντρο, φύτρωσε καινούργιο δέντρο!

Το παγκάκι του κορονοϊού

Ξύλινες ξαπλώστρες δίπλα στη φυσική πισίνα, 

ένα σημείο hotspot για μπάνιο τους καλοκαιρινούς μήνες.

Ευτυχία να περπατάς ένα δάσος. 

Χρέος σου να το σέβεσαι και να το προστατεύεις.

Σημαντικά Tips

• Απόσταση από Αθήνα: Η Παύλιανη απέχει μόλις 2,5 ώρες από την Αθήνα. Αποτελεί ιδανικό προορισμό για ημερήσια ή (ακόμη καλύτερα) διήμερη εκδρομή.

• Πώς δημιουργήθηκε το Πάρκο: Πριν από περίπου τριάντα χρόνια, οι κάτοικοι της Παύλιανης σκέφτηκαν να δημιουργήσουν έναν χώρο αναψυχής στις πηγές του Ασωπού για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους αφού οι επιλογές άθλησης και διασκέδασης ήταν περιορισμένες στην περιοχή.  Έτσι από μια ιδέα, που συνοδεύτηκε από πολύ αγάπη και μεράκι για το φυσικό περιβάλλον της περιοχής, γεννήθηκε το πάρκο της Παύλιανης που σταδιακά επεκτεινόταν. Σε αυτό βοήθησαν σημαντικά οι ντόπιοι που παραχώρησαν ιδιοκτησίες τους, χωράφια δίπλα στον Ασωπό που παλαιότερα καλλιεργούνταν, για να επεκταθεί το πάρκο και να γίνει σημείο αναφοράς πλέον για όλη την περιοχή. Σήμερα αποτελεί ένα μοναδικό θεματικό προορισμό, σήμα κατατεθέν, πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών.
  
  
• Διαμονή: Αν θέλετε να μείνετε στην Παύλιανη, καλό θα είναι να κάνετε την κράτηση σας αρκετό καιρό πριν, καθώς η ζήτηση είναι υψηλή όλο το χρόνο. Εμείς φιλοξενηθήκαμε στο Πολύδροσο, υπέροχο χωριό κοντά στον Παρνασσό, από το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ σύντομα φωτογραφίες.

• Πεζοπορία πάρκου: Σας προτείνω να ξεκινήσετε νωρίς πρωί τη βόλτα στο πάρκο. Οι περισσότεροι πάνε μεσημέρι όπου επικρατεί αρκετός συνωστισμός, οπότε δε θα απολαύσετε τη φύση το ίδιο όσο στις πρωινές ώρες. Η διαδρομή στο Πάρκο της Παύλιανης είναι κυκλική και απολύτως βατή για όλη την οικογένεια, ανθρώπους κάθε ηλικίας. Είδαμε παιδιά, νέους, ηλικιωμένους μέχρι και μωράκια στην αγκαλιά της μητέρας τους. Έχει διάρκεια περίπου 2,5 ώρες.  Σε κάποια σημεία υπάρχουν πινακίδες για τη διαδρομή. Σε πολλά σημεία υπάρχουν μέρη για να ξαποστάσετε, να παίξετε, να χαλαρώσετε. Μη ξεχάσετε να έχετε μαζί σας νερό και να φοράτε κατάλληλο ρουχισμό. 

• Παρακαλώ, φεύγοντας να πάρετε μαζί τα σκουπίδια σας. Οι κάτοικοι κάνουν τιτάνιο αγώνα για να διατηρούν το Πάρκο σε άψογη κατάσταση. Ας σεβαστούμε τη φύση, είμαστε φιλοξενούμενοι της.

• Εκτός από το Πάρκο, επίσης και το χωριό της Παύλιανης είναι γεμάτο με ζωγραφιές. Κάθε τοίχος έχει και ένα μικρό έργο τέχνης, το οποίο είτε θα σε προβληματίσει είτε θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Πρόκειται για το πιο ζωγραφισμένο χωριό της Ελλάδας, για το οποίο σύντομα θα ανέβει ξεχωριστή ανάρτηση. Οι κάτοικοι αξίζουν συγχαρητήρια! Ο κόσμος τους ανταμείβει με τις επισκέψεις του. 

Κωδικός έξι: Περπατώντας

 

Περπατώντας, ανακαλύπτοντας ξανά μονοπάτια στο δάσος των παιδικών μου χρόνων

Μόλις ανακοινώθηκε η πρώτη καραντίνα και ως αποτέλεσμα έκλεισε η επιχείρηση στην οποία εργαζόμουν, αισθάνθηκα ασφυξία. Τι επιλογές υπήρχαν πλέον στην Αθήνα; Τα κύρια ενδιαφέροντα μου περιστρέφονται στον πολιτισμό. Η απασχόληση μου ήταν στον πολιτιστικό τομέα. Η αλήθεια είναι ότι μια πόλη με κλειστά θέατρα, κλειστά καφέ, κλειστά σινεμά, κλειστά γυμναστήρια, κλειστά βιβλιοπωλεία, κλειστά σχεδόν όσα αγαπούσα, δεν ήταν η Αθήνα μου. Ένιωσα σοκ. Αγαπώ το άστυ, το ξέρετε, είμαι άνθρωπος της πόλης. Όμως εν μέσω πανδημίας, εγκλεισμού και τόσων απαγορεύσεων, οι προηγούμενες καθημερινές μου συνήθειες έμοιαζαν σαν ουτοπίες. 

 

Αμέσως με την ανακοίνωση του πρώτου lockdown έφυγα δίχως σκέψη στην εξοχή. Βρέθηκα σε απομόνωση, στράφηκα στην καθημερινή γραφή και στο διάβασμα. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω ως άνθρωπος τη μοναχικότητα και την ηρεμία. Την επιζητώ συχνά και όσο μπορώ την προστατεύω. Μα για πρώτη φορά βρέθηκα με τέτοιο τρόπο, μακριά από την Αθήνα και φίλους, για μήνες στη φύση σε μια χρονιά με απρόοπτα και προσωπικές απώλειες. Επέλεξα να μην ταξιδέψω το καλοκαίρι, ακολουθώντας τους κανόνες, αποφεύγοντας όσο γινόταν τις μετακινήσεις. Στη φύση η απόλυτη ησυχία, εν μέσω καραντίνας, ήταν ξεχωριστή εμπειρία για μένα.

Επέλεγα τον κωδικό έξι και περπατούσα. Έκανα το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα Απρίλιο και το τελευταίο τέλη Νοεμβρίου. Βάδισα σε μονοπάτια που είχα να δω από μικρό παιδί. Οι σκέψεις που κατέγραψα όλες εκείνες τις μέρες είναι πολλές. Όμως σήμερα θα μοιραστούμε φωτογραφίες από τους περιπάτους στο βουνό των παιδικών μου χρόνων, όπου περνούσα όλα τα καλοκαίρια μου.

Ως παιδιά τα καλοκαίρια παίζαμε, εξερευνούσαμε και παρατηρούσαμε τη φύση. Είχαμε αστείρευτη ενέργεια και διάθεση ανακάλυψης. Μετά στραφήκαμε στις δουλειές. Προσωπικά σπούδαζα παράλληλα με τις εργασίες που έκανα, οπότε ήμουν απασχολημένη από πολύ πρωί έως αργά απόγευμα και έπειτα είχα διάβασμα ως το βράδυ. Κάποιες φορές σαββατοκύριακα και σε γιορτές.

Η μαγεία που κρύβει η φύση είναι ανυπέρβλητη

Το αγαπημένο μου δάσος είχα, λοιπόν, να το διασχίσω δεκαετίες, χρόνια ολόκληρα. Καθώς περπατάω με όλες τις αισθήσεις μου ζωντανές, έρχονται μπροστά μου αναμνήσεις. Το σώμα θυμάμαι, όπως και η ψυχή. Ανθρώπους αλλά και τόπους. Μπορεί να νομίζουμε ότι όσα αντιλαμβανόμαστε στα πρώτα μας βήματα ξεχνιούνται και χάνονται, όμως αντίθετα είναι η βάση για όσα ακολουθούν. Μα είναι και αυτή η μαγεία των δασών, μια ενέργεια που γίνεται άμεσα αισθητή μέσα σου. 

Ως παιδί είχα τεράστια λατρεία στην EniD Blyton, διάβαζα με μανία τα βιβλία της. Έδινα το χαρτζιλίκι κάθε εβδομάδας για το επόμενο βιβλίο κάθε σειράς της, ώσπου τελικά περήφανη τα μάζεψα όλα στη βιβλιοθήκη. Είχαμε φτιάξει μια ομάδα και σαν τους ήρωες των βιβλίων -δηλαδή σαν άλλοι "Μυστικοί 7", σαν άλλοι "Πέντε φίλοι" και σαν άλλα "Πέντε λαγωνικά"- βιώναμε κυριολεκτικά φανταστικές ιστορίες, χρησιμοποιούσαμε "μυστικούς κωδικούς" και καταστρώναμε περιπέτειες στο δάσος.

Έτσι και τώρα, χρόνια μετά, στέλνω το κωδικό έξι και περπατώ στα ίδια μονοπάτια. Νιώθω σαν εκείνο το μικρό κορίτσι που τρέχει στο δάσος και ενθουσιάζεται με το παραμικρό. Με ένα λουλούδι, μια πεταλούδα, τα δέντρα, τους ήχους, τα πουλιά, τη βροχή, τον αέρα. Είμαι κομμάτι αυτού του δάσους. Ανήκω εδώ. Όσα χρόνια και αν έχω να το περπατήσω, το θυμάμαι. Όπως νομίζω με θυμάται και εκείνο.  

Μικρή πίστευα ότι στα δάση υπάρχουν ξωτικά, νεράιδες και πως αν "σταθώ τυχερή" θα δω να ξεπροβάλλει μέσα από την κουφάλα ενός δέντρου κάποιο στρουμφάκι, αν το ακολουθούσα θα έβρισκα το στρουμφοχωριό. Φαντάζεστε την υπέρτατη έξαρση και μόνο στην πιθανότητα να συμβεί κάποτε αυτό. Οπότε, όπως έλεγε και η εισαγωγή της αγαπημένης μου παιδικής εκπομπής, κοιτούσα πάντα στο δάσος μήπως δω κάποιο.

[ "Μια φορά και έναν καιρό σε ένα ξεχασμένο δάσος, υπήρχε ένα μακρινό χωριουδάκι. Εκεί ζούσαν κάτι μικροσκοπικά πλασματάκια που τα έλεγαν Στρουμφ. Ήταν γεμάτα χαρά και καλοσύνη. (...) Αν κάποια φορά βρεθείτε σε αυτό το δάσος (...) πιθανόν να συναντήσετε και τα στρουμφάκια."  - Η έναρξη του που έβαζε φωτιά στην παιδική μου φαντασία. ]

Να είμαι, πάλι εδώ στις καραντίνες του σωτήριου δίσεκτου έτους 2020. 

Θαυμάζοντας το φως καθώς περνά μέσα στα κλαδιά. Τα χρώματα και τους καρπούς τους. Την ιστορία και τις ιδιότητες που κουβαλά το κάθε είδους δέντρου, λουλουδιού ή θάμνου. Τις ιστορίες που γεννιούνται στο μυαλό.

Αγριολούλουδα του χειμώνα: Κυκλάμινα και κρόκοι 

Κυκλάμινα του χειμώνα. Από τα πιο όμορφα αγριολούλουδα της Ευρώπης. Μοιάζουν τόσο εύθραυστα, αδύναμα και όμως ανθίζουν στα πιο δύσκολα, δύσβατα σημεία. Τι αξιοθαύμαστα! Πραγματικά δε χορταίνω να τα παρατηρώ. Μοιάζουν σαν να στηρίζονται σε μια λεπτή κλωστή, και όμως αντέχουν τις πιο ακραίες καιρικές αντιξοότητες. Τον πολύ δυνατό αέρα, το χιόνι, το παγετό, το κρύο. Πώς γίνεται να μην τα θαυμάσεις; 

Στην παραπάνω εικόνα όπως φαίνεται, έχουν φυτρώσει κυριολεκτικά μέσα στις πέτρες ενός βράχου - στάθηκα για να τα φωτογραφίσω.  

 Κυκλάμινα που σε λίγο θα ανθίσουν και η θάλασσα πίσω στο φόντο από ψηλά.  

Κρόκοι Λαυρεωτικής. Δίπλα μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς. 

Θαύματα υπάρχουν εκεί έξω, αρκεί να μπορέσεις να τα δεις. 

Η φύση είναι γεμάτη ενέργεια αγάπης και μαγεία!

Το πνεύμα των βουνών, της φύσης

Νιώθω ότι στη φύση ο άνθρωπος επικοινωνεί με όλες τις αισθήσεις του με μια ανώτερη δύναμη.  Όταν περπατάω στο βουνό, αισθάνομαι ότι συνδέομαι και επικοινωνώ με κάτι υψηλότερο από εμένα. Αυτό το πνεύμα των δασών που είναι εκεί, κοντά, μπροστά, τριγύρω σου. Αυτή η απίστευτη αύρα που σε περικυκλώνει. Εκείνη τη στιγμή αν μπορούσα να κλάψω θα ήταν από χαρά και από απεριόριστο θαυμασμό στο περιβάλλον που μας περιβάλλει - εύχομαι να το σεβόμαστε, μακάρι να το προστατεύσουμε. Εμείς το έχουμε ανάγκη. Του χρωστάμε. Δε μας χρωστάει εκείνο.

Στρέφω τη ματιά μου προς τον ουρανό. Γεμίζω θαυμασμό και μια τεράστια ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχω και μπορώ να γίνομαι ένα με τη φύση. Με τα πεύκα, τους ελεύθερους γλάρους, την υπέροχη απέραντη θάλασσα, τον ουρανό, τις ελιές, τις πέτρες, τους θάμνους, τα σύννεφα, τον ήλιο. Είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους, είναι κομμάτι μας αυτή η ομορφιά. 

Μπροστά σου εικόνες σαν πολύτιμα έργα τέχνης ενός άγνωστου δημιουργού. Ξεπερνάνε σε αισθητική τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα έργα στην ιστορία της τέχνης. Αυτά αποτελούν την έμπνευση τους. 

Ο βράχος στη μέση του πελάγους. Το καΐκι που σχίζει τη θάλασσα στα δύο, δημιουργώντας σχηματισμούς. Οι γλάροι που πετάνε ανέμελοι, δίχως άγχος, φόβο και βιασύνη. Αγναντεύοντας, παρατηρώντας και ξαφνικά βουτώντας μέσα στη θάλασσα, αρπάζοντας την τροφή τους. Ο ορίζοντας που δε σταματά πουθενά, συνεχίζει μέχρι το άπειρο. Στο βάθος κάποια καράβια. Εγώ και η σκιά μου στα δέντρα. Στιγμιαία αίσθηση αρμονίας και ελευθερίας.  

Ευγνωμοσύνη 

Βαθιές ανάσες και ευγνωμοσύνη για κάθε ένα δευτερόλεπτο της ζωής. Υπάρχει κάτι άλλο σίγουρα, το οποίο ίσως να μην ανακαλύψουμε ποτέ. Τα πάντα είναι δανεικά και εμείς έχουμε την τύχη να είμαστε προσωρινοί παραθεριστές σε αυτό το μοναδικά υπέροχο πανδοχείο που ονομάζεται Γη.  

Ας είμαστε ευγνώμονες για όσα υπήρξαν, όσο διήρκησαν και όσα θα έρθουν. Να εκτιμάμε τα μικρά καθημερινά θαύματα της ζωής. Δεν έχουμε τίποτα άλλο δικό μας, παρά μονάχα το τώρα. Τις μικρές στιγμές που απολαμβάνουμε μέσα στη μέρα και την αγάπη. Το μεγαλείο της ζωής είναι τεράστιο, όσο η πιο καλοσυνάτη, περίεργη και φιλεύσπλαχνη καρδιά ενός ανθρώπου. 

 Ο ΞΕΝΟΣ 

(Charles Baudelaire 1821-1867)

-Ποιόν αγαπάς πιο πολύ, άνθρωπε αινιγματικέ, πες μου; Tον πατέρα σου, τη μητέρα σου, την αδερφή σου ή τον αδερφό σου;

-Δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε μητέρα, ούτε αδερφή, ούτε αδερφό.

-Τους φίλους σου;

-Κάνετε χρήση μιας λέξης που μου έχει μείνει μέχρι τώρα άγνωστη.

-Την πατρίδα σου;

-Αγνοώ σε πoιο γεωγραφικό πλάτος είναι η θέση της.

-Την ομορφιά;

-Θα την αγαπούσα με προθυμία θεά και αθάνατη.

-Το χρυσάφι;

-Το μισώ όπως εσείς μισείτε το Θεό.

-Ε ! Λοιπόν εσύ τι αγαπάς παράξενε ξένε;

-Αγαπώ τα σύννεφα…τα σύννεφα που περνούν…εκεί πέρα…τα υπέροχα σύννεφα!