Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος μεταξύ Βενετίας και Ρώμης @Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο της οδού Πειραιώς

Το Μουσείο Μπενάκη με αφορμή τα 400 χρόνια από το θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, παρουσιάζει δυο εκθέσεις αφιερωμένες στον σημαντικό ζωγράφο. 

Η πρώτη έκθεση που επισκεφτήκαμε και παρουσιάζουμε στο blog πραγματοποιείται στο κτήριο της οδού Πειραιώς έως την 1/3/2015. 

Είναι επικεντρωμένη σε δύο έργα της ιταλικής περιόδου του Έλληνα ζωγράφου που φυλάσσονται στην πόλη του Ηρακλείου.  Πρόκειται για τη Βάπτιση του Χριστού, που ανήκει στο Δήμο Ηρακλείου, και την Άποψη του Όρους και της Μονής Σινά, που αγοράστηκε από τα Ιδρύματα Ανδρέα και Μαρίας Καλοκαιρινού, το 1991. 

Στο Μουσείο Μπενάκη όμως παρουσιάζεται, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο πίνακας του Γκρέκο "Παιδί που φυσάει ένα αναμμένο δαυλί" του Museo Nazionale di Capodimonte Νάπολης.

Πρόκειται για έναν πίνακα που στέκεσαι πολύ ώρα μπροστά του για να τον παρατηρήσεις...

 πραγματικά έχει αυτό το στοιχείο που σε μαγεύει. 

Η έκθεση διερευνά τα πρώτα βήματα του καλλιτέχνη στη Δύση

τόσο αρχικά στη Βενετία (με παράλληλες ιστορικές αναφορές)

όσο και στην αρχή της ρωμαϊκής περιόδου της ζωής του. (1567-1574)

Ο σπουδαίος Ελ Γκρέκο υπήρξε ένας δύσκολος άνθρωπος. 

Επιζητούσε σχεδόν συνθήκες απομόνωσης, είχε παραξενιές, ιδιαιτερότητες, καπρίτσια

και έσπασε τους κυρίαρχους κώδικες της ακαδημαϊκής ζωγραφικής.

Εκτός από τα τρία αυτά έργα του Ελ Γκρέκο, 

επίσης παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη χώρα μας:

η «Προσκύνηση των ποιμένων» από το Agnes Etherington Art Center (Kingston, Καναδάς), η «Προσωπογραφία του Giulio Clovio» της Sofonisba Anguissola που ανήκει σε ιδιωτική συλλογή του εξωτερικού (Ρώμη) και μια «Προσωπογραφία του Fulvio Orsini», αγνώστου καλλιτέχνη, από τις συλλογές του Μουσείου Uffizi.

Βέβαια μακάρι τα εκθέματα να ήταν πιο πολλά. 

Όμως είναι βέβαιο ότι η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη για τα πολιτιστικά ιδρύματα, οπότε είναι σημαντικό ότι παρ' όλα αυτά το Μουσείο Μπενάκη επιμένει να ανεβάζει τέτοιου είδους εκθέσεις.

Η μεγάλη μαγεία σε τέτοιου είδους εκθέσεις, είναι όταν ο θεατής προσπαθεί να φανταστεί τις ιστορικές περιόδους, να διαβάσει τα σχετικά ιστορικά στοιχεία και να αναλογιστεί τις ομοιότητες ή τις διαφορές με τη δική του εποχή. Πρόκειται για υπέροχο ταξίδι στην Ιστορία της Τέχνης.

Όσο περίεργο και αν σας φανεί, ο επισκέπτης είναι σίγουρο ότι θα βρει αρκετές ομοιότητες, θα συγκρίνει τις διαφορές και θα παραδειγματιστεί/συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα για τη σημερινή εποχή.

Στέκεσαι μπροστά από τους καλά προστατευμένους πίνακες του Ελ Γκρέκο, 

ο εαυτός σου καθρεπτίζεται πάνω τους...

Μα κυρίως μαγεύεσαι από αυτόν εδώ.

Το "Παιδί που φυσάει ένα αναμμένο δαυλί": 

Θαρρείς ότι θα γυρίσει, θα σε κοιτάξει και θα φυσήξει τον καπνό προς εσένα.

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, 

όπου παρουσιάστηκε αρχικά, και έχει διάρκεια : 

από 21/11/2014 έως 01/03/2015.

Τσαρούχης, κείμενα και αποφθέγματα

Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 13 Ιανουαρίου 1910. Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.  Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο, στο πλαίσιο μιας έρευνας για τον Γιάννη Τσαρούχη. Έπειτα σημείωσα κάποια αποφθέγματα. Με αφορμή τη σημερινή επέτειο σκέφτηκα να τα μοιραστούμε και στο ιστολόγιο. Ακολουθούν κάποιες επιλογές μου: 

Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά όχι ως παράσταση.

Η Ελλάδα δεν είναι ούτε ανατολή, ούτε δύση, γι’ αυτό είναι υπό διωγμό.

Στην Ελλάδα υπάρχει βρωμιά και ακαταστασία που δεν υπάρχει στο εξωτερικό κι αυτό αρέσει στους ξένους

Η Ελλάδα σπάνια βγάζει μεγάλους καλλιτέχνες, γιατί δεν μπορεί να τους συντηρήσει.

Η Ελλάδα ζει από τις εξαιρέσεις.

Στην Ελλάδα ποτέ δεν σου συγχωρούν την επιτυχία.

Οι Έλληνες ξέρουν να ανακαλύπτουν το ωραίο και να το γκρεμίζουν.

Οι Έλληνες κονταίνουν τον άλλον για να ψηλώσουν.

Ο Έλληνας θέλει να μπει από το παράθυρο.

Στην Ελλάδα είναι πιο εύκολο να κλέψεις από το να χαρίσεις.

Αν στην Ελλάδα εφαρμοστούν οι νόμοι, θα πάψει να υπάρχει.

Οι Έλληνες δεν μπορούν να ζήσουν με την αλήθεια, γι’ αυτό ζουν με παραμύθια.

Ελληνικό είναι ό,τι απαγορεύει η Αστυνομία.

Δεν έχω καμιά σχέση με τα κόμματα. Ουδέποτε ανήκα πουθενά, διότι είμαι κι εγώ άπιαστος όπως η Ελληνικότητα.

Αθήνα: Απαίσιο σκηνικό, ωραία φωτισμένο.

Κανένας στην Ελλάδα δεν ασκεί το επάγγελμα του.

Αντιδρώντας στα «μη» των γιατρών:

Δηλαδή να μη ζω για να ζω;

Το κάπνισμα είναι μια μορφή αυτοκτονίας.

Είσαι ακόμη φτωχός, γι’ αυτό φοράς ρολόι.

Στη ζωή μου με υποστήριξε μόνο η δουλειά μου.

Αν δεν ευχαριστιέσαι με τη δουλειά σου είναι δυστυχία και αρρώστια. Αν είναι παρηγοριά, πάει καλά. Ειδάλλως είναι φρίκη.

Ό,τι έρχεται νωρίς, φεύγει και νωρίς.

Δε ζήλεψα ποτέ στη ζωή μου. Επιθυμίες είχα που προσπάθησα πολύ να τις πραγματοποιήσω.

Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο μετριόφρων πρέπει να γίνεσαι.

Η ματαιοδοξία δεν έχει όρια.

Για να φτάσεις ψηλά στην Τέχνη, πρέπει να δεις τα αόρατα. Εγώ έχω δει μέρος αυτών και για λίγο. Είναι πολύ δύσκολο να τα δεις.

Στην τέχνη πρέπει να υπάρχει ισορροπία τεχνικής και αυθορμητισμού.

Ελευθερία και πειθαρχία η ζωγραφική.

Αισθητική είναι η ορθογραφία.

Το σχέδιο είναι η σκαλωσιά του έργου.

Εγώ κάνω επανάσταση στο μοντέρνο ζωγραφίζοντας κλασικά.

Τα μουσεία είναι ναοί κλεπτών.

Τα έργα τέχνης ανήκουν σε αυτούς που τα καταλαβαίνουν.

Θέατρο, η εκ των παθών λύτρωση.

Στο θέατρο όλα γίνονται.

Το μέλλον του θεάτρου είναι να μιλάει ο ηθοποιός απλά.

Ηθοποιός: να δείχνεις την τρέλα σου μπροστά σε τρίτους, είναι τρομερό.

Όταν πάψει να σε απασχολεί αν είσαι ωραίος πάνω στη σκηνή, τότε αρχίζεις να γίνεται ηθοποιός.

Για να κάνεις θέατρο δε χρειάζονται χρήματα, αλλά φαντασία και ευαισθησία.

Επειδή σεβάστηκα την Επίδαυρο, πήγα μόνο με την Κάλλας.

Η Επίδαυρος είναι ένα κακόφημο κέντρο.

Επιτυχημένο σκηνικό είναι αυτό που φεύγοντας ο θεατής δεν το θυμάται.

Το κράτος στηρίζει τη ρουτίνα γιατί την ελέγχει.

Οι μέτριοι είναι πολλοί, γι’ αυτό έχουν δύναμη.

Ένα καλό περιτύλιγμα πουλάει.

Το τσάμπα είναι πιο ακριβό.

Όποιος αγαπάει, στο τέλος θα αγαπηθεί και θα είναι δυστυχής.

Η μυστική χαρά του έρωτα είναι η εκδίκηση.

Οι εχθροί των φίλων μας δεν είναι απαραίτητα εχθροί μας.

Το μίσος είναι πρόβλημα των άλλων.

Πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν μόνο με την πίστη. Ούτε η επιστήμη, ούτε τίποτα άλλο μπορούν να το κατορθώσουν.

Ο άνθρωπος γεννιέται με πίστη, η επιστήμη την καταργεί και γι’ αυτό είναι δυστυχισμένος.

Τα πράγματα κατακτώνται δια του πνεύματος.

Ποτέ δεν είναι νωρίς.

Ποτέ δεν έχουν οι άνθρωποι αυτά που πρέπει.

Θα έχουν ή περισσότερα ή λιγότερα.

Προσπαθώ να κερδίσω λίγα, αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Και η Τέχνη είναι μια παραχώρηση, γιατί η ζωή χωρίς τέχνη είναι δύσκολη.

Η πείνα του φτωχού είναι η αδυναμία του πλούσιου. Και οι δυο είναι δυστυχισμένοι.

Το χρήμα είναι δουλεία.

Η προσπάθεια να εξασφαλιστούμε μας καταστρέφει κάθε προοπτική στη ζωή.

Τέλειο δεν υπάρχει. Αν το κατορθώναμε, θα αυτοκτονούσαμε.

Το «θα» είναι θάνατος.

Οι επιλογές των παραπάνω ευφυέστατων αποφθεγμάτων του Γιάννη Τσαρούχη, προέρχονται από το βιβλίο : Τσαρούχης, Ζωγραφιστά έργα και σχέδια, σκηνικά, κουστούμια, φωτογραφίες, κείμενα και αποφθέγματα (1986-1989), Δήμος Αμαρουσίου, 2002, του Κώστα Κλεφτογιάννη

Προηγούμενες αναφορές στο blog για τον Γιάννη Τσαρούχη:

"Γιάννης Τσαρούχης 1910-1989", αφιερωμένη ανάρτηση στην αναδρομική έκθεση του Μουσείου Μπενάκη με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη γέννηση του

 στο σπίτι του Γιάννη Τσαρούχη

 Γιάννης Τσαρούχης. Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. Πρώτο Μέρος (1910-1940), στο Μουσείο Μπενάκη. 

Κόμικς: Vincent Van Gogh, εκδόσεις Αιώρα

Ένα κόμικ από την Μπάρμπαρα Στοκ, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και στις επιστολές που αντάλλασσε ο ζωγράφος με τον αδερφό του Τεο. 

Ξανά τα χρώματα, οι πινελιές και η ιστορία του σπουδαίου Vincent Van Gogh σε αυτό το αυτοβιογραφικό κόμικς.

Να ένα όμορφο δώρο για τις γιορτές που πλησιάζουν. 
Από τις εκδόσεις Αιώρα, σε μετάφραση της Μαργαρίτας Μπονάτσου. 

Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδελφό του Θεόδωρο, Γκοβόστη

Letter from Vincent van Gogh to Theo van Gogh, Etten, September 1881

Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα που ξεχώρισα από το βιβλίο 

"Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδελφό του Θεόδωρο", 
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη 

Ο ορισμός της τέχνης...

«Δεν ξέρω καλύτερο ορισμό της τέχνης από αυτόν εδώ : «Τέχνη είναι ο άνθρωπος που προστίθεται στη φύση», τη φύση, την πραγματικότητα, την αλήθεια, μα με μια σημασία με μια σύλληψη, μ’ έναν χαρακτήρα, που φανερώνει ο καλλιτέχνης, και που σ’ αυτά δίνει έκφραση, τα «αποδεσμεύει», τα ξεδιαλύνει, τα λυτρώνει, τα φωτίζει. Ένας πίνακας του Μωβ, ή του Μαρί, ή του Ισραέλς λέει περισσότερα και μιλάει πιο καθαρά απ’ την ίδια την φύση.»

«Τι είναι η ζωγραφική; Πως κατορθώνει κανείς να ζωγραφίζει; Όταν ζωγραφίζουμε, είναι σαν ν’ ανοίγουμε πέρασμα σ’ έναν αόρατο σιδερένιο τοίχο, που φαίνεται να βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνο που νιώθουμε και σε κείνο που μπορούμε. Πως πρέπει κανείς να περάσει αυτό τον τοίχο; Γιατί δεν ωφελεί σε τίποτα να τον χτυπάμε δυνατά. (…) Και με τα καλλιτεχνικά ζητήματα γίνεται ότι γίνεται και με τ’ άλλα. Και το μεγαλείο δεν είναι κάτι το τυχαίο, πρέπει να το έχει θελήσει κανείς.»

The Café Terrace on the Place du Forum, Arles, at Night, September 1888

Οι δυσκολίες της ζωής του...

«Η αλήθεια είναι πως πότε κέρδιζα το ψωμί μου και πότε με τάιζε από συμπόνια κανένας φίλος, έζησα όπως μπόρεσα, άλλοτε καλά και άλλοτε άσχημα, όπως έρχονταν τα πράγματα, η αλήθεια είναι πως έχασα την εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων, πως τα οικονομικά μου βρίσκονται σε αξιοθρήνητη κατάσταση, πως το μέλλον μου είναι αρκετά σκοτεινό, πως μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, πως έχασα καιρό κερδίζοντας το ψωμί μου, πως οι μελέτες μου βρίσκονται κ αυτές σε αξιοθρήνητη κι απελπιστική κατάσταση, και πως μου λείπουν πολλά, αφάνταστα περισσότερα απ’ όσα έχω. Αυτό όμως σημαίνει ξεπεσμό και πως δεν κάνω τίποτα;»

Vincent van Gogh's room in Saint Paul de Maussole

Για τη φτώχεια 

«Η φτώχεια εμποδίζει τους εκλεκτούς να πετύχουν, αυτή είναι η παλιά παροιμία του Palizzy πούχει μια δόση αλήθειας, κι είναι ολότελα αληθινή αν κανείς καταλάβει την πραγματική σημασία και το νόημα αυτής της παροιμίας.»

Για τη ζωή

«Ο δρόμος είναι στενός, η δίοδος είναι στενή και λίγοι τη βρίσκουν»

Sketch by Vincent Vincent van Gogh

Για τη Ζωγραφική

«Υπάρχουν νόμοι αναλογιών, φωτός και σκιάς, προοπτικής που πρέπει κανείς να γνωρίζει για να μπορεί να ζωγραφίζει. Αν δεν τα κατέχει κανείς αυτά, κάνει έναν «άκαρπο αγώνα» και δεν κατορθώνει ποτέ να «ξεγεννήσει» τίποτα.»

«Πρέπει να στήνεις τ’ αυτί σου περισσότερο σε αυτά που λέει η φύση παρά στη γλώσσα των ζωγράφων.»

«Με πλημμυρίζουν οι καινούργιες χαρές για όσα βλέπω, γιατί ελπίζω πάλι να φτιάξω κάτι που να’ χει ψυχή.  Είμαι τόσο πολύ πασαλειμμένος με χρώματα, που υπάρχουν χρώματα και πάνω σε αυτό το γράμμα ακόμα. Δουλεύω τη μεγάλη ακουαρέλα με τη ξέρα. Θα ήθελα πολύ να πετύχει, μα το μεγάλο πρόβλημα είναι να διατηρήσω το σχέδιο με μια βαθύτητα τόνου κι ο φωτισμός είναι τρομερά δύσκολος.»

The Sower, 1888, Kröller-Müller Museum

«Θέλω να πω πως υπάρχουν, κανόνες κι όχι άτομα, βασικές αρχές ή αλήθειες, τόσο για το σχέδιο όσο και για τα χρώματα. Και σ’ αυτούς τους νόμους και τις αρχές πρέπει να επανέρχεται κανείς όταν υπάρχει σε αυτά κάτι αληθινό.  Όσον αφορά το σχέδιο, υπάρχει, λόγου χάρη, αυτός ο τρόπος να δουλεύεις στρογγυλά, παίρνοντας σαν βάση το οβάλ σχήμα για το σχέδιο των μορφών. Οι Έλληνες το είχαν κιόλας καταλάβει αυτό, κι έτσι θα είναι ως το τέλος του κόσμου.»

«Νιώθω τον εαυτό μου πολύ τσακισμένο από τη θλίψη για να αντιμετωπίσω τη δημοσιότητα. Το να ζωγραφίζω με διασκεδάζει. Μα όταν ακούω να μιλάνε για τη ζωγραφική μου, στεναχωριέμαι περισσότερο απ’ όσο μπορείς να φανταστείς…»

«Τεό, χωρίς άλλο, δεν είμαι τοπιογράφος, κι αν ζωγραφίζω τοπία, θα βρεις πάντα μέσα σε αυτά τον άνθρωπο.»

Road with Cypress and Star, May 1890

Έρωτας δίχως ανταπόκριση...

«Ήθελα να σου πω πως εφέτος το καλοκαίρι άρχισα να αγαπώ την Κ*. Μα όταν της το είπα, μου απάντησε πως το παρελθόν και το μέλλον ήταν για αυτήν αχώριστα, και πως ποτέ δε θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα αισθήματά μου. 

Βρέθηκα τότε μπροστά σε ένα φοβερό δίλημμα: να υποταχθώ σε αυτό το: «ποτέ, όχι, ποτέ», ή να θεωρήσω την υπόθεση σα να μην είχε τελειώσει, να διατηρήσω μια ελπίδα και να μην το πάρω απόφαση να υποχωρήσω;

Διάλεξα το δεύτερο.

Στο μεταξύ, εξακολουθώ να δουλεύω σκληρά, κι από τότε που συνάντησα την Κ.* η δουλειά μου έγινε πολύ πιο εύκολη.

Ένας χρόνος μαζί της θα ήταν σωτήριος για αυτήν και για μένα, μα οι γονείς της αντιδρούν σ’ αυτό.

Μα καταλαβαίνεις καλά, πως δε θα παραλείψω τίποτα που θα μπορούσε να με φέρει πιο κοντά της και πήρα την απόφαση να την αγαπώ ώσπου να με αγαπήσει κι αυτή στο τέλος.

Ερωτεύεσαι καμιά φορά, Τεό; Θα ήθελα να ερωτευόσουν, γιατί, πίστεψε με, οι «μικρές δυστυχίες», έχουν κι αυτές την αξία τους. Είσαι απελπισμένος, υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως βρίσκεσαι στην κόλαση, μα υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι το καλύτερο.

Υπάρχουν τρεις βαθμίδες :

1ο Να μην αγαπάς και να μη σε αγαπούν.

2ο Ν’ αγαπάς και να μη σε αγαπούν (η περίπτωση σου)

3ο Ν’ αγαπάς και να σ’ αγαπούν.

Έχω τη γνώμη πως η δεύτερη βαθμίδα αξίζει περισσότερο από την πρώτη, μα η τρίτη είναι το summum.

Λοιπόν, παλιόπαιδο, κοίταξε να ερωτευτείς και συ και με τη σειρά σου να μου τα πεις. Να φανείς καλός σε μια περίπτωση σαν τη δική μου και να μου δείξεις συμπάθεια.»

*Εδώ αξίζει να αναφερθεί, ότι η Κ. ήταν μια ξαδέλφη του Βικέντιου, χήρα με ένα παιδί.

Old man in sorrow, Van Gogh

Για την Τέχνη, τον εαυτό του...

«Θέλω να φτιάξω σχέδια, που να κάνουν εντύπωση στους ανθρώπους. Το Sorrow είναι μια μικρή αρχή, ίσως ένα μικρό τοπίο όπως το Laan van Meerdervoort, τα λιβάδια του Rijswijk, το μέρος που ξεραίνουν τα ψάρια, είναι επίσης μια μικρή αρχή, τουλάχιστον έχουν κάτι που βγαίνει κατευθείαν απ’ την καρδιά μου. Είτε σε προσωπογραφία, είτε σε τοπία, θα ήθελα να εκφράσω όχι κάτι το αισθηματολογικά μελαγχολικό, μα έναν βαθύ πόνο.

Με λίγα λόγια, θέλω να φτάσω στο σημείο που να λένε για το έργο μου : αυτός ο άνθρωπος νιώθει βαθιά, αυτός ο άνθρωπος έχει τρυφερά αισθήματα, κι αυτό παρά τη λεγόμενη χοντροκοπιά που μου αποδίδουν.

Τι είμαι για τον περισσότερο κόσμο; Μια μηδαμινότητα ή ένας αλλόκοτος αντιπαθητικός άνθρωπος, ένας που δεν έχει καμιά υπόσταση στην κοινωνία ή που δε θ’ αποκτήσει ποτέ, τέλος κάτι λιγότερο από μια νούλα. Έστω. Θα ήθελα να δείξω με το έργο μου τι υπάρχει στην καρδιά ενός τέτοιου ανθρώπου αλλόκοτου, μιας τέτοιας μηδενικότητας.

Detail of Self-portrait (1889)

Πρόκειται για τη φιλοδοξία, που είναι «παρ’ όλα αυτά» θεμελιωμένη λιγότερο στη μνησικακία παρά στην αγάπη, περισσότερο σε ένα αίσθημα γαλήνης παρά στο πάθος. Μολονότι συχνά είμαι βουτηγμένος στη μιζέρια, υπάρχει ωστόσο μέσα μου μια αρμονία και μια μουσική, ήρεμη και αγνή. Στο πιο φτωχικό σπιτάκι, στην πιο βρώμικη γωνιά, βλέπω πίνακες και ζωγραφιές. Και το μυαλό μου τραβάει προς αυτή την κατεύθυνση από μια ακατανίκητη ώθηση.

Όσο περισσότερο απελευθερώνομαι απ’ αυτά τόσο πιο γρήγορα συλλαμβάνει το μάτι μου τη γραφική άποψη. Η τέχνη απαιτεί επίμονη δουλειά, μια δουλειά που αδιαφορεί για τα πάντα και μια συνεχή παρατηρητικότητα.»

«Δεν πρέπει να με απασχολεί η γνώμη του κόσμου για μένα. Πρέπει να τραβάω μπροστά, αυτό μονάχα πρέπει να σκέφτομαι.»

Starry Night

Για την τρέλα του 

«Και προσωρινά επιθυμώ να μείνω κλεισμένος στο Νοσοκομείο, τόσο για τη δική μου ησυχία, όσο και για την ησυχία των άλλων.

Αυτό που με παρηγορεί λιγάκι, είναι που αρχίζω να θεωρώ την τρέλα σαν μια αρρώστια και σε αυτές τις κρίσεις μου, μου φαινόταν πως ότι φανταζόμουν ήταν η πραγματικότητα. Τέλοσπαντων, δε θέλω ούτε να σκέφτομαι ούτε να μιλώ για αυτά.»

Τραγική ειρωνεία:

«Οι πίνακες μου δεν έχουν αξία, και είναι αλήθεια πως μου κοστίζουν υπερβολικά σε χρήματα και ακόμα κάποτε σ' αίμα και σε μυαλό. δεν επιμένω, κι έπειτα τι θες να πω;»

Τα δυο αδέλφια, ο Vincent και ο Theo, θάφτηκαν μαζί στο Auvers-sur-Oise

Ένα βιβλίο που αξίζει να μελετηθεί από φιλότεχνους και μη. Ο διασημότερος και ίσως σπουδαιότερος ζωγράφος αποκαλύπτεται μέσα από τις επιστολές προς τον αδελφό του Τεό. Εκφράζει πάθος για τη δουλειά του, να πετύχει τα όνειρα και τους στόχους του. Τα οικονομικά προβλήματα εμφανίζονται συνεχώς ως εμπόδιο στην τέχνη του, αφού πολλές φορές δεν έχει χρήματα ούτε για τα υλικά που του χρειάζονται για να ζωγραφίσει. Τελειομανής, εργασιομανής, μοναχικός, παράξενος, παθιασμένος με τα πινέλα και την ζωγραφική του. Με μια διαρκή αγωνία για αγάπη και έναν φόβο για τα χρήματα.

Αφιερώματα για τον Vincent Van Gogh στο blog: 

Η ζωή και το έργο του Vincent van Gogh / Βίνσεντ βαν Γκογκ 
ο Van Gogh στο Πλανητάριο - ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ

Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος: Ζωγραφική-Χαρακτική @Ίδρυμα Β & Μ Θεοχαράκη

Μια ενδιαφέρουσα έκθεση αφιερωμένη στο μεγάλο χαράκτη και ζωγράφο Κωνσταντίνο Γραμματόπουλο, παρουσιάζεται έως και τις 14 Οκτωβρίου στο Ίδρυμα Β & Μ Θεοχαράκη.

Η έκθεση περιλαμβάνει πάνω από 150 έργα του καλλιτέχνη, έτσι το κοινό μπορεί να αποκτήσει μια ουσιαστική επαφή με το πολυεπίπεδο έργο του από το 1930 έως το 1991. 

Παρουσιάζονται οι αφίσες ενάντια στους Ιταλούς κατακτητές, που έγιναν αφορμή για τη σύλληψη του καλλιτέχνη κατά τη διάρκεια της κατοχής...

Έγχρωμες ξυλογραφίες με την απόδοση των ελληνικών τοπίων και ελαιογραφίες 

έργα ενός πρωτεργάτη της σύγχρονης τέχνης

«Η φαντασία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ελεύθερη ανάπλαση της μνήμης. 

Το σχέδιο με γραμμές είναι η πιο παλαιά (αρχέγονη) αφαίρεση στην τέχνη»

  

Ο ζωγραφικός του κόσμος συνομιλεί με το χαρακτικό του έργο. 

Εκείνο που τον απασχολούσε ήταν να ξεφύγει από την κλασική έκφραση και να δώσει προβάδισμα στην εμπιστοσύνη της όρασης του φυσικού και της φαντασίας.

 Προσωπογραφίες Ελλήνων λογοτεχνών

 (Παλαμάς, Σικελιανός, Βενέζης, Τερζάκης κ.ά.)

όπως και τα βιβλία των Π.Σ. Δέλτα, Π. Πρεβελάκη, Π. Χάρη, Ν. Βρεττάκου

μεταξύ άλλων, με τις εικονογραφήσεις του

 Και βέβαια τα αγαπημένα σε όλους  

«Αλφαβητάρια» του Δημοτικού Σχολείου

Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1916. Το 1934 εισάγεται στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική. Το 1944 ξεκίνησε η επαγγελματική του δραστηριότητα με την δημιουργία σειράς προσωπογραφιών πολλών μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών για το περιοδικό Νέα Εστία και με την εικονογράφηση 100 και πλέον λογοτεχνικών και εκπαιδευτικών βιβλίων. Ευρέως γνωστά είναι τα δύο αλφαβητάρια της πρώτης Δημοτικού που εικονογράφησε το 1949 και το 1955, αφού κατέλαβε την πρώτη θέση στους δύο αντίστοιχους πανελλήνιους διαγωνισμούς του Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (Ο.Ε.Σ.Β.). Το 1954 συνεχίζει τις σπουδές του με υποτροφία στο Παρίσι, στα Ecole Supérieure des Beaux Arts, Ecole Estienne και Ecole Métίers d΄Αrt. Το 1959 εκλέγεται τακτικός καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. Καθηγητής διατέλεσε μέχρι το 1985 και για αρκετά χρόνια υπήρξε διευθυντής (1973–1975) και πρύτανης (1978-1980) της. Το 1968 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 34η Μπιενάλε της Βενετίας και το 1972 του απονέμεται το Χρυσό Μετάλλιο Χαρακτικής στην Μπιενάλε της Φλωρεντίας. Το 1974 φιλοτεχνεί το σημερινό Εθνόσημο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2003, σε ηλικία 87 ετών, ύστερα από πολύχρονη ασθένεια, η οποία τον κράτησε μακριά από την δημιουργία για περίπου δέκα χρόνια.

Επιμέλεια έκθεσης: Τάκης Μαυρωτάς
Διάρκεια έκθεσης: έως 14 Οκτωβρίου 2014
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 10:00-18:00
Πέμπτη: 10:00-20:00 (Ιούλιος-Αύγουστος: 10.00-18.00)

* Ελεύθερη είσοδος για ανέργους *

Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη
Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, 106 71 Αθήνα - www.thf.gr