17 Δεκεμβρίου 2020

Κωδικός έξι: Περπατώντας

 


Περπατώντας, ανακαλύπτοντας ξανά μονοπάτια στο δάσος των παιδικών μου χρόνων

Μόλις ανακοινώθηκε η πρώτη καραντίνα και ως αποτέλεσμα έκλεισε η επιχείρηση στην οποία εργαζόμουν, αισθάνθηκα ασφυξία. Τι επιλογές υπήρχαν πλέον στην Αθήνα; Τα κύρια ενδιαφέροντα μου περιστρέφονται στον πολιτισμό. Η απασχόληση μου ήταν στον πολιτιστικό τομέα. Η αλήθεια είναι ότι μια πόλη με κλειστά θέατρα, κλειστά καφέ, κλειστά σινεμά, κλειστά γυμναστήρια, κλειστά βιβλιοπωλεία, κλειστά σχεδόν όσα αγαπούσα, δεν ήταν η Αθήνα μου. Ένιωσα σοκ. Αγαπώ το άστυ, το ξέρετε, είμαι άνθρωπος της πόλης. Όμως εν μέσω πανδημίας, εγκλεισμού και τόσων απαγορεύσεων, οι προηγούμενες καθημερινές μου συνήθειες έμοιαζαν σαν ουτοπίες. 

 

Αμέσως με την ανακοίνωση του πρώτου lockdown έφυγα δίχως σκέψη στην εξοχή. Βρέθηκα σε απομόνωση, στράφηκα στην καθημερινή γραφή και στο διάβασμα. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω ως άνθρωπος τη μοναχικότητα και την ηρεμία. Την επιζητώ συχνά και όσο μπορώ την προστατεύω. Μα για πρώτη φορά βρέθηκα με τέτοιο τρόπο, μακριά από την Αθήνα και φίλους, για μήνες στη φύση σε μια χρονιά με απρόοπτα και προσωπικές απώλειες. Επέλεξα να μην ταξιδέψω το καλοκαίρι, ακολουθώντας τους κανόνες, αποφεύγοντας όσο γινόταν τις μετακινήσεις. Στη φύση η απόλυτη ησυχία, εν μέσω καραντίνας, ήταν ξεχωριστή εμπειρία για μένα.


Επέλεγα τον κωδικό έξι και περπατούσα. Έκανα το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα Απρίλιο και το τελευταίο τέλη Νοεμβρίου. Βάδισα σε μονοπάτια που είχα να δω από μικρό παιδί. Οι σκέψεις που κατέγραψα όλες εκείνες τις μέρες είναι πολλές. Όμως σήμερα θα μοιραστούμε φωτογραφίες από τους περιπάτους στο βουνό των παιδικών μου χρόνων, όπου περνούσα όλα τα καλοκαίρια μου.

Ως παιδιά τα καλοκαίρια παίζαμε, εξερευνούσαμε και παρατηρούσαμε τη φύση. Είχαμε αστείρευτη ενέργεια και διάθεση ανακάλυψης. Μετά στραφήκαμε στις δουλειές. Προσωπικά σπούδαζα παράλληλα με τις εργασίες που έκανα, οπότε ήμουν απασχολημένη από πολύ πρωί έως αργά απόγευμα και έπειτα είχα διάβασμα ως το βράδυ. Κάποιες φορές σαββατοκύριακα και σε γιορτές.



Η μαγεία που κρύβει η φύση είναι ανυπέρβλητη

Το αγαπημένο μου δάσος είχα, λοιπόν, να το διασχίσω δεκαετίες, χρόνια ολόκληρα. Καθώς περπατάω με όλες τις αισθήσεις μου ζωντανές, έρχονται μπροστά μου αναμνήσεις. Το σώμα θυμάμαι, όπως και η ψυχή. Ανθρώπους αλλά και τόπους. Μπορεί να νομίζουμε ότι όσα αντιλαμβανόμαστε στα πρώτα μας βήματα ξεχνιούνται και χάνονται, όμως αντίθετα είναι η βάση για όσα ακολουθούν. Μα είναι και αυτή η μαγεία των δασών, μια ενέργεια που γίνεται άμεσα αισθητή μέσα σου. 



Ως παιδί είχα τεράστια λατρεία στην EniD Blyton, διάβαζα με μανία τα βιβλία της. Έδινα το χαρτζιλίκι κάθε εβδομάδας για το επόμενο βιβλίο κάθε σειράς της, ώσπου τελικά περήφανη τα μάζεψα όλα στη βιβλιοθήκη. Είχαμε φτιάξει μια ομάδα και σαν τους ήρωες των βιβλίων -δηλαδή σαν άλλοι "Μυστικοί 7", σαν άλλοι "Πέντε φίλοι" και σαν άλλα "Πέντε λαγωνικά"- βιώναμε κυριολεκτικά φανταστικές ιστορίες, χρησιμοποιούσαμε "μυστικούς κωδικούς" και καταστρώναμε περιπέτειες στο δάσος.


Έτσι και τώρα, χρόνια μετά, στέλνω το κωδικό έξι και περπατώ στα ίδια μονοπάτια. Νιώθω σαν εκείνο το μικρό κορίτσι που τρέχει στο δάσος και ενθουσιάζεται με το παραμικρό. Με ένα λουλούδι, μια πεταλούδα, τα δέντρα, τους ήχους, τα πουλιά, τη βροχή, τον αέρα. Είμαι κομμάτι αυτού του δάσους. Ανήκω εδώ. Όσα χρόνια και αν έχω να το περπατήσω, το θυμάμαι. Όπως νομίζω με θυμάται και εκείνο.  


Μικρή πίστευα ότι στα δάση υπάρχουν ξωτικά, νεράιδες και πως αν "σταθώ τυχερή" θα δω να ξεπροβάλλει μέσα από την κουφάλα ενός δέντρου κάποιο στρουμφάκι, αν το ακολουθούσα θα έβρισκα το στρουμφοχωριό. Φαντάζεστε την υπέρτατη έξαρση και μόνο στην πιθανότητα να συμβεί κάποτε αυτό. Οπότε, όπως έλεγε και η εισαγωγή της αγαπημένης μου παιδικής εκπομπής, κοιτούσα πάντα στο δάσος μήπως δω κάποιο.



Να είμαι, πάλι εδώ στις καραντίνες του σωτήριου δίσεκτου έτους 2020. 


Θαυμάζοντας το φως καθώς περνά μέσα στα κλαδιά. Τα χρώματα και τους καρπούς τους. Την ιστορία και τις ιδιότητες που κουβαλά το κάθε είδους δέντρου, λουλουδιού ή θάμνου. Τις ιστορίες που γεννιούνται στο μυαλό.

Αγριολούλουδα του χειμώνα: Κυκλάμινα και κρόκοι 



Κυκλάμινα του χειμώνα. Από τα πιο όμορφα αγριολούλουδα της Ευρώπης. Μοιάζουν τόσο εύθραυστα, αδύναμα και όμως ανθίζουν στα πιο δύσκολα, δύσβατα σημεία. Τι αξιοθαύμαστα! Πραγματικά δε χορταίνω να τα παρατηρώ. Μοιάζουν σαν να στηρίζονται σε μια λεπτή κλωστή, και όμως αντέχουν τις πιο ακραίες καιρικές αντιξοότητες. Τον πολύ δυνατό αέρα, το χιόνι, το παγετό, το κρύο. Πώς γίνεται να μην τα θαυμάσεις; 


Στην παραπάνω εικόνα όπως φαίνεται, έχουν φυτρώσει κυριολεκτικά μέσα στις πέτρες ενός βράχου - στάθηκα για να τα φωτογραφίσω.  


 Κυκλάμινα που σε λίγο θα ανθίσουν και η θάλασσα πίσω στο φόντο από ψηλά.  


Κρόκοι Λαυρεωτικής. Δίπλα μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς. 
Θαύματα υπάρχουν εκεί έξω, αρκεί να μπορέσεις να τα δεις. 


Η φύση είναι γεμάτη ενέργεια αγάπης και μαγεία!

Το πνεύμα των βουνών, της φύσης



Νιώθω ότι στη φύση ο άνθρωπος επικοινωνεί με όλες τις αισθήσεις του με μια ανώτερη δύναμη.  Όταν περπατάω στο βουνό, αισθάνομαι ότι συνδέομαι και επικοινωνώ με κάτι υψηλότερο από εμένα. Αυτό το πνεύμα των δασών που είναι εκεί, κοντά, μπροστά, τριγύρω σου. Αυτή η απίστευτη αύρα που σε περικυκλώνει. Εκείνη τη στιγμή αν μπορούσα να κλάψω θα ήταν από χαρά και από απεριόριστο θαυμασμό στο περιβάλλον που μας περιβάλλει - εύχομαι να το σεβόμαστε, μακάρι να το προστατεύσουμε. Εμείς το έχουμε ανάγκη. Του χρωστάμε. Δε μας χρωστάει εκείνο.



Στρέφω τη ματιά μου προς τον ουρανό. Γεμίζω θαυμασμό και μια τεράστια ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχω και μπορώ να γίνομαι ένα με τη φύση. Με τα πεύκα, τους ελεύθερους γλάρους, την υπέροχη απέραντη θάλασσα, τον ουρανό, τις ελιές, τις πέτρες, τους θάμνους, τα σύννεφα, τον ήλιο. Είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους, είναι κομμάτι μας αυτή η ομορφιά. 



Μπροστά σου εικόνες σαν πολύτιμα έργα τέχνης ενός άγνωστου δημιουργού. Ξεπερνάνε σε αισθητική τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα έργα στην ιστορία της τέχνης. Αυτά αποτελούν την έμπνευση τους. 

Ο βράχος στη μέση του πελάγους. Το καΐκι που σχίζει τη θάλασσα στα δύο, δημιουργώντας σχηματισμούς. Οι γλάροι που πετάνε ανέμελοι, δίχως άγχος, φόβο και βιασύνη. Αγναντεύοντας, παρατηρώντας και ξαφνικά βουτώντας μέσα στη θάλασσα, αρπάζοντας την τροφή τους. Ο ορίζοντας που δε σταματά πουθενά, συνεχίζει μέχρι το άπειρο. Στο βάθος κάποια καράβια. Εγώ και η σκιά μου στα δέντρα. Στιγμιαία αίσθηση αρμονίας και ελευθερίας.  



Ευγνωμοσύνη 

Βαθιές ανάσες και ευγνωμοσύνη για κάθε ένα δευτερόλεπτο της ζωής. Υπάρχει κάτι άλλο σίγουρα, το οποίο ίσως να μην ανακαλύψουμε ποτέ. Τα πάντα είναι δανεικά και εμείς έχουμε την τύχη να είμαστε προσωρινοί παραθεριστές σε αυτό το μοναδικά υπέροχο πανδοχείο που ονομάζεται Γη.  


Ας είμαστε ευγνώμονες για όσα υπήρξαν, όσο διήρκησαν και όσα θα έρθουν. Να εκτιμάμε τα μικρά καθημερινά θαύματα της ζωής. Δεν έχουμε τίποτα άλλο δικό μας, παρά μονάχα το τώρα. Τις μικρές στιγμές που απολαμβάνουμε μέσα στη μέρα και την αγάπη. Το μεγαλείο της ζωής είναι τεράστιο, όσο η πιο καλοσυνάτη, περίεργη και φιλεύσπλαχνη καρδιά ενός ανθρώπου. 



 Ο ΞΕΝΟΣ 
(Charles Baudelaire 1821-1867)

-Ποιόν αγαπάς πιο πολύ, άνθρωπε αινιγματικέ, πες μου; Tον πατέρα σου, τη μητέρα σου, την αδερφή σου ή τον αδερφό σου;
-Δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε μητέρα, ούτε αδερφή, ούτε αδερφό.
-Τους φίλους σου;
-Κάνετε χρήση μιας λέξης που μου έχει μείνει μέχρι τώρα άγνωστη.
-Την πατρίδα σου;
-Αγνοώ σε πoιο γεωγραφικό πλάτος είναι η θέση της.
-Την ομορφιά;
-Θα την αγαπούσα με προθυμία θεά και αθάνατη.
-Το χρυσάφι;
-Το μισώ όπως εσείς μισείτε το Θεό.
-Ε ! Λοιπόν εσύ τι αγαπάς παράξενε ξένε;
-Αγαπώ τα σύννεφα…τα σύννεφα που περνούν…εκεί πέρα…τα υπέροχα σύννεφα! 

28 σχόλια:

Χελώνα είπε...

Πολύ ωραία η βολτίτσα που μας έκανες, ηρεμίσαμε και μεις λιγάκι. Απόλαυσέ το όσο μπορείς. Καλές γιορτές.

Αλεξανδρος είπε...

Τι όμορφο! Φωτογραφίες, σκέψεις, χρονογράφημα. Ευχαριστούμε!

thinks είπε...

Πριν καμιά σαρανταριά χρόνια άρχισα να λέω ότι για να μπορεί να είναι κανείς ευτυχισμένος πρέπει να μπορεί να είναι ευτυχισμένος και μέσα σε τέσσερεις τοίχους πηγαία από μέσα του, ή της, χωρίς δηλαδή να χρειάζεται κάτι «έξω» από τον εαυτό να μας «σηκώσει». Αγάπησα τις μεγάλες πόλεις μέχρι που τις άφησα στα 34 μου για μια μικρούλα κωμόπολη, στα 42 μου για την όχθη του ωκεανού, και στα 49 μου για ένα χωριουδάκι στη μέση των βουνών. Το λόκντάουν κλπ., δεν έχει καμία διαφορά για μένα: η συνειδητοποίηση και μεγαλείο και χαρά της απλής ύπαρξης, οπουδήποτε, με γεμίζει, καθώς το μόνο που μένει για μένα να ψάχνω είναι το μυστήριο της φύσης του χρόνου. Χωρίς «πριν» και «μετά» δεν τελείται συνειδητοποίηση, άρα χωρίς χρόνο δεν έχει υφή η ύπαρξη. Η ομορφιά είναι αρμονία και η αρμονία μια σύλληψη που εξαρτάται από την αντίληψη του καθενός μας –αυτό που μεταφορικά και ποιητικά λέμε «καρδιά» ή «ψυχή». Και οι σκέψεις σου, Roadartist μας, μεταδίδουν τόση ομορφιά…

Roadartist είπε...

@ Χελώνα: Καλημέρα! Χαίρομαι που το απόλαυσες. Έχω τραβήξει τόσες φωτογραφίες, αυτές τις ανάρτησης ήταν ένα μικρό δείγμα, αν και βγήκε μεγάλη. Είναι όμως "χορταστική". Αν ακολουθήσεις και στο facebook τη σελίδα του blog, εκεί έχω ανεβάσει πολλές. Ήθελα όμως να υπάρχουν κ εδώ. Η αλήθεια είναι πως εδώ θα υπάρχουν κ μετά από χρόνια για να τα δω κ εγώ.
Φυσικά, οι μέρες είναι δύσκολες για όλους, ας εντοπίζουμε τις ομορφιές τριγύρω όπου είμαστε.

Roadartist είπε...

@ Αλέξανδρος: Ευχαριστώ, χαρά μου!

Roadartist είπε...

@ Thinks: Είναι όπως τα λες Δημήτρη. Υπάρχουν άνθρωποι που θα ασφυκτιούσαν στη φύση, όπως άλλοι ασφυκτιούν στις πόλεις. Το παν είναι το μέσα σου. Και το με ποιους μοιράζεσαι τη ζωή σου. Αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, έχεις πολύ καλή παρέα, μα κυρίως να έχεις και ανθρώπους δίπλα σου που να χαίρεσαι να είσαι κοντά τους. Πάντως όσον αφορά το lockdown η αλήθεια είναι πως έχει τεράστια διαφορά σε ένα μικρό διαμέρισμα και στη φύση από πολλές απόψεις. Π.χ. σε ένα χωριό δε συνειδητοποιείς τόσο την απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 21.00, γιατί πάντα είναι έρημα έξω κ χωρίς αυτοί, όλοι μένουν στα σπίτια. Ενώ στην πόλη πολλές φορές "η ζωή" ξεκινά εκεί έξω μετά τις 21.00 (θέατρα, διασκέδαση κλπ), οπότε είναι πιο έντονο αυτό. Από την άλλη όσο πιο δύσκολα και αν είναι κάπου, και πάλι το περνάς καλά όπου και αν είσαι, αν γεμίζεις τη μέρα σου με όμορφες δραστηριότητες και πράγματα που σε γεμίζουν.

Αυτό που αναφέρεις για το χρόνο, ίσως μπορέσω κ εγώ να το βιώσω βαθύτερα κάποια στιγμή, χαίρομαι πολύ για σένα -στο έχω ξαναγράψει- για τον τρόπο σκεψης σου και τη βαθύτερη ουσιαστική φιλοσοφία ζωής που σε διακατέχει.

Χαιρετισμούς σε όλους και στο υπέροχο χωριουδάκι σας εκεί στη Βόρεια Ιταλία. :)

Πίπη είπε...

Εξαιρετικές οι φωτογραφίες σου, όπως πάντα, και η ανάρτησή σου υπέροχη! Μου θύμισες και τα δικά μου παιδικά χρόνια, που όταν διάβαζα κάποιο βιβλίο με περιπέτειες προσπαθούσα να το αναπαραστήσω στην πραγματικότητα.
Είσαι πολύ τυχερή που μεγάλωσες κοντά σε δάσος και έχεις τόσες όμορφες εμπειρίες να θυμάσαι. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα προάστιο της Αθήνας, αλλά στο σπίτι είχαμε κήπο, οπότε δεν μπορώ να πω ότι ήμουν αποκομμένη από το φυσικό στοιχείο...
Αυτό με το δάσος που γράφεις, ότι σε γνωρίζει και εκείνο, επίσης είναι μία αίσθηση που μοιραζόμαστε. Κι εγώ όταν περπατάω στον δρόμο, αρκετές φορές σκέφτομαι ότι τα δέντρα των πεζοδρομίων με έχουν δει να μεγαλώνω και, κατά κάποιον τρόπο με γνωρίζουν.
Εύχομαι να μη χάσεις ποτέ το δάσος των παιδικών σου χρόνων - όχι απλώς το εύχομαι, είμαι σίγουρη. Πρέπει να θέλεις να χάσεις κάτι για να το χάσεις αλήθεια.
Να έχεις όμορφες γιορτές και να μας ενθουσιάζεις πάντα με τις υπέροχές σου φωτογραφίες

DaisyCrazy είπε...

Κ εγώ φέτος έκανα μπάνιο στη θάλασσα από Απρίλιο μέχρι Νοέμβριο και πολύ το χάρηκα που πρώτη φορά ευχαριστήθηκα τη θάλασσα. Τώρα πάμε για περπάτημα. Γενικά η επαφή με τη φύση καλό μας κάνει. ο άνθρωπος προσαρμόζεται αυτή είναι η δύναμη του και η αδυναμία του. πολύ χάρηκα το κείμενο σου:)

Roadartist είπε...

@ Πίπη: Ευχαριστώ πολύ! Είναι καταπληκτικό το πώς τα βιβλία που διαβάζουμε μικροί, επηρεάζουν τη φαντασία μας. Δεν μεγάλωσα κοντά σε δάσος. Συγκεκριμένα μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ήμουν ΠΟΛΥ τυχερή να έχουμε ένα σπίτι στα παράλια της Αττικής κοντά στο Σούνιο, όπου πέρασα όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Έτσι ήμουν από τα παιδιά που φεύγαμε από την Αθήνα μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς και επιστρέφαμε πριν τον αγιασμό του Σεπτεμβρίου. Επίσης και κάποια Σκ του χειμώνα ερχόμασταν με γονείς στην εξοχή. Είναι πραγματικά καθοριστική η επαφή με τη φύση σε κάθε ηλικία, όσοι μπορούν να δώσουν αυτή την ευκαιρία στα παιδιά τους. Τα κάνει πιο χαρούμενα, πιο δημιουργικά, πιο γεμάτα χαρά και ευγνωμοσύνη προς τη ζωή. Αγαπάνε τη φύση, είναι ψυχοθεραπευτική απόλυτα.

Αυτή την επαφή με το Δάσος την αισθάνθηκα έντονα και στις δυο καραντίνες, είχα να το περπατήσω πάρα πολλά χρόνια και όμως ήρθανε μπροστά μου εικόνες από τότε όταν ήμουν στο δημοτικό και το εξερευνούσα. Ήταν βαθιά συγκινητικό το συναίσθημα. Είμαι σίγουρη ότι τα δέντρα έχουν ιδιότητες που ακόμη και σήμερα δεν έχουν ανακαλυφθεί. Υπάρχει ένα βιβλίο που θα ήθελα να διαβάσω, το "Η κρυφή ζωή των δέντρων" (https://www.politeianet.gr/books/978960167765-wohlleben-peter-patakis-i-mustiki-zoi-ton-dentron-278664) πιστεύω ότι θα έχει να μου λύσει πολλές από αυτές τις απορίες, που αισθάνομαι μα δε μπορώ να εξηγήσω. Είμαι όμως σίγουρη ότι είναι αλήθεια.

Μακάρι να μη το χάσω ποτέ φίλη μου. Σ' ευχαριστώ. ΑΝ ποτέ καεί θα είναι σαν να καίγεται μαζί και η ψυχή μου, ένα τεράστιο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και του είναι μου. Δεν έχουμε αφήσει και πολλά δάση στην Αττική, ας ευχηθούμε να τη γλυτώσει. Εμείς θα είμαστε εδώ να το προστατεύσουμε όσο μπορούμε και είναι εφικτό.

Καλές γιορτές σε σένα και στην οικογένεια σου με υγεία.

Roadartist είπε...

@ DaisyCrazy : Ένα από τα καλά της χρονιάς κ για μένα ήταν τα μπάνια στη θάλασσα και πρέπει να αισθανόμαστε ευγνώμονες για αυτό. Σίγουρα η φύση βοηθά.
Ο άνθρωπος προσαρμόζεται... ισχύει.
Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και τα λόγια σου. Καλές γιορτές.

antixytax είπε...

Το Στρουμφοχωριό υπάρχει. Λίγο πιο πάνω είναι. Αλήθεια...

Roadartist είπε...

@ antixytax: ναι δεν έχεις άδικο!!

Υγ τέλειο σχόλιο...

Margo είπε...

Όλη η ομορφιά του κόσμου σε ένα ποστ:) Δεν αγοράζεται, μόνο βιώνεται για όσους εχουν μάτια να δουν.
Καλές γιορτές Μαίρη μου. Σε φιλώ

Roadartist είπε...

Margo μου, σε ευχαριστώ πολύ. Καλές γιορτές σε σένα και στην οικογένεια σου. Να περάσετε όμορφα. Θέλω να δω τη Δήλο, όταν ξεπεραστεί όλο αυτό, θα σας έρθω. Σε φιλώ.

Flora είπε...

Τί ὄμορφο κείμενο Road! Καιρό εἶχα νά περάσω ἀπ' τή φιλόξενη γωνίτσα σου. Ἀνάσα... Νά σέ ἔχει ὁ Θεός γερή καί δυνατή, νά γράφεις καί νά νιώθεις, νά νιώθεις καί νά γράφεις!

Roadartist είπε...

@ Flora: Φλώρα μου, με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση. Σε ευχαριστώ για τα λόγια, την ανάγνωση και το πέρασμα σου. Επιμένουμε στις λέξεις, όπως βλέπεις... Μάλλον δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς... Ευχαριστώ για τις ευχές σου! Να είσαι κ εσύ καλά!

Σοφία Κόλλια είπε...

Καλή χρονιά με τον πολιτισμό σε πλήρη λειτουργία.

Roadartist είπε...

@ Σοφία Κόλλια: Σοφία μου καλή χρονιά! Σε ευχαριστώ!

librarian είπε...

Πόσα χρόνια βρε καλλιτέχνιδα έχω να περάσω να σε δω; Η αλήθεια είναι ότι έχω ξεχάσει εντελώς το blogging αλλά χαίρομαι που το συνεχίζεις, ήσουν πάντα ένα αγαπημένο μπλογκ. Πολύ καλά έκανες και εγκατέλειψες την Αθήνα έστω και για προσωρινά! Εύχομαι κάποια στιγμή να ανταμόσουμε κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, λίγο αλλάζουν οι άνθρωποι! Φιλιά πολλά, να διαβάζεις πολύ να κανείς βόλτες στα δάση κ να βγάζεις ωραίες φωτο τα ξωτικά!

Roadartist είπε...

@ Librarian: και εγώ δε επισκέπτομαι blogs όπως παλιότερα, περισσότερο γράφω και αν μου έρθει η ανάγκη μοιράζομαι καποιο κείμενο από εδώ. Όχι με τη παλιά συχνότητα βεβαια. Μας έχουν κερδίσει τα social media, πιο εύκολο να ανεβάσεις κάτι εκεί, πιο άμεσο, από το να γράψεις ποστ σε blog. Άλλου είδους μοιρασμα. Το πιστεύω ακόμη ότι δε συγκρίνεται ως δραστηριότητα για αυτό κ δε το έχω αφήσει τελείως.

Κ εγώ το εύχομαι! Άντε να περάσει όλο αυτό που ζούμε όσο πιο ανώδυνα, σύντομα γίνεται. Να προσέχετε! Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, κ εσύ να είσαι καλά, πολλά φιλιά!

librarian είπε...

Ε εντάξει το blogging θέλει περισσότερο χρόνο, ενώ στο ινστα βάζεις μια φωτό κ δύο λέξεις κ έτοιμη η ανάρτηση της στιγμής. Δυστυχώς πια δεν έρχομαι στην Αθήνα τόσο συχνά κ δεν είναι θέμα κορωνοϊού είναι ότι δεν έχω χρόνο πια, δυστυχώς και μου λείπει αφάνταστα! Κάπου ομως μπορεί να βρεθούμε!

Roadartist είπε...

Librarian έτσι ακριβώς! Θέλει δουλειά βασικά...και χρόνο. Κ φυσικά υπάρχει κούραση, εμείς είμαστε από τους λίγους που εξακολουθούμε να το συνεχίζουμε. Για μένα ο λόγος που συνεχίζω, αραιότερα βέβαια από πριν, είναι η αγάπη για τη γραφή. Είμαστε του παραδοσιακού, πχ ακόμη με μολύβι γράφω 😛😁.

Όσο για την Αθήνα, έτσι κ αλλιώς τώρα με την πανδημια κ τόσες απαγορεύσεις... Ας ελπίσουμε να περάσει όλο αυτό, να είμαστε υγιείς κ να πιούμε ένα καφέ σε κάποιο από τα αγαπημένα βιβλιοκαφε!

Νικολέτα Κριρά είπε...

ίσως τελικά αυτός να είναι και ένας λόγος για να συνεχίσουμε να αισθανόμαστε παρ' όλη αυτή την κατάσταση. Αυτές οι μικρές ανάσες ζωής.

Roadartist είπε...

@ Νικολέτα Κ: έχετε δίκιο. Να συνεχίσουμε αναζητώντας μικρές ανάσες ζωής.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

❤Ειχα πολύ καιρό να περάσω απο την αγαπημένη μπλοκογειτονιά μας.Ειδα φως και είπα ν αφησω ευχες για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με υγεία στο σπιτικο σου.❤

BUTTERFLY είπε...

Με πηρες μαζί σου και με ταξίδεψες!

Roadartist είπε...

@Jk Skoutzakos: Καλό μήνα!

Roadartist είπε...

@ Butterfly: Χριστίνα μου σε ευχαριστώ! Καλό μας μήνα!

Related Posts with Thumbnails