Καθώς διάβαζα το πρώτο μέρος της τετραλογίας της Νάπολης της Ε. Φερράντε, είχα πραγματικά μπερδεμένα συναισθήματα. Θυμάμαι να το μεταφέρω μαζί μου στις διαδρομές στην πόλη, να διαβάζω σελίδες στο μετρό μα η ανάγνωση του να μην κυλά. Κάτι δεν πήγαινε καλά, ένιωθα να με κουράζει. Αλλά μετά τη μέση του βιβλίου κάτι άρχισε να αλλάζει. Πλησιάζοντας προς το τέλος, η αίσθηση της αγωνίας για τη συνέχεια με είχε κυριεύσει. Κλείνοντας το, ήξερα πως θα αναζητούσα και το δεύτερο μέρος. Αν, λοιπόν, το πρώτο βιβλίο λίγο με απογοήτευσε, το δεύτερο με κέρδισε και μου έδωσε ξανά εκείνη τη όμορφη αγωνία για το επόμενο τόμο.
Στην ανάρτηση για το πρώτο τόμο της τετραλογίας, αναφερθήκαμε στο μύθο πίσω από το ψευδώνυμο της Έλενας Φεράντε. Η πραγματική ταυτότητα της διάσημης Ιταλίδας συγγραφέα, αποτελεί ένα από τα λογοτεχνικά αινίγματα της εποχής μας. Πέρσι λοιπόν έγινε μεγάλος ντόρος σχετικά με μια "αποκάλυψη" της ταυτότητας της. Μόλις την προηγούμενη Παρασκευή υπήρξε ακόμη μια δημοσίευση, όπου αυτή τη φορά αμφισβητήθηκε το φύλο της. Σύμφωνα με μια "επιστημονική" έρευνα, γλωσσολόγοι υποστηρίζουν ότι η Φερράντε είναι άντρας. Αν παρατηρήσεις αυτή την ιστορία είναι τουλάχιστον τραγελαφική. Η ουσία είναι πως πραγματικά δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιος ή ποια βρίσκεται πίσω από αυτό το ψευδώνυμο, μα μόνο το έργο του/της. Βέβαια στην εποχή των απανωτών selfies και της ακάματης αυτοπροώθησης των απανταχού συγγραφέων, είναι λογικό να προκαλεί έκπληξη όταν ξαφνικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ένας καλλιτέχνης που να μη θέλει να αποκαλύψει κανένα στοιχείο της προσωπικής του ζωής, και αυτό να συνοδεύεται από παγκόσμια επιτυχία, φήμη, χρήμα και διασημότητα.
«Όταν τους αποχαιρέτισα με την ευχή να έχουν κάθε καλό,
έλπιζα για το δικό μου καλό να μην
τους ξαναδώ ποτέ πια.»
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το βιβλίο. Το δεύτερο μέρος της τετραλογίας αρχίζει σαν συνέχεια με το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου μέρους. Οι δύο κολλητές, η Λίλα και η Έλενα είναι τώρα δεκάξι χρονών. Με φόντο τις φτωχογειτονιές της Νάπολης, ο αναγνώστης παρακολουθεί τις απόπειρες τους να απεγκλωβιστούν από τα διαφορετικά αδιέξοδα τους. Ο πολυπόθητος γάμος της Λίλας - που θα έσωζε την ίδια και την οικογένεια της από την φτώχεια - τελικά καταλήγει σε αποτυχία. Αμέσως μετά την τελετή, νιώθει να χάνει τον εαυτό της. Η άριστη μαθήτρια Έλενα, βασανισμένη από ανασφάλειες και δυσκολίες, σταδιακά αισθάνεται ασφυξία στη μικρή γειτονιά της. Πρέπει να βρει τρόπο να αποδράσει.
«Τον αγαπούσε, τον αγαπούσε όπως αγαπάνε εκείνα τα κορίτσια στα φωτορομάντζα. Θα θυσίαζε κάθε της προτέρημα μια ολόκληρη ζωή, κι εκείνος ούτε καν που θα αντιλαμβανόταν αυτή τη θυσία της, θα περιτριγυριζόταν από τον πλούτο του συναισθήματος, της ευφυΐας, της φαντασίας που τη χαρακτήριζε δίχως να ξέρει τι να τα κάνει, θα την κατέστρεφε. Εγώ, σκέφτηκα, δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν έτσι, ούτε καν τον Νίνο, το μόνο που ξέρω είναι να αφιερώνω τον χρόνο μου στα βιβλία.»
Παρακολουθώντας τις αγωνίες, τις αντιζηλίες, τις προσπάθειες της καθεμίας να αρπάξει το όνειρο της, να ζήσει έναν αληθινό έρωτα, ακολουθώντας τις υποδείξεις της καρδιάς και των αληθινών τους "θέλω". Παίρνουν ρίσκα, απομακρύνονται και ξαναβρίσκονται. Τελικά οι ζωές τους ενώνονται σαν από μια αόρατη κλωστή. Μια φιλία τόσο εύθραυστη, μα παράλληλα και τόσο άρρηκτα δυνατή.
Η Φερράντε χρησιμοποιεί απλή γλώσσα, που όμως σε σαγηνεύει. Περιγράφει με μαεστρία και αφηγηματική δυνότητα τους χαρακτήρες και τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Είναι μια εξαιρετική ψυχογράφος που περιγράψει τόσο ουσιαστικά τα ενδόμυχα μυστικά της γυναικείας φιλίας. Πρόκειται για μια υπέροχη γυναικεία (και φεμινιστική) λογοτεχνία. Tο δεύτερο βιβλίο ολοκληρώνεται με εξίσου όμορφο τρόπο, όπως και το πρώτο της τετραλογίας, γεμίζοντας τον αναγνώστη με την επιθυμία να αναζητήσει το επόμενο.
Έλενα Φερραντε, Το νέο όνομα, Πατάκη / Η Τετραλογία της Νάπολης | Βιβλίο δεύτερο
10 σχόλια:
Καλημερα σου roadartist
Το ξεκινησα το πρωτο βιβλιο και το αφησα καπου στη μεση..να πω την αληθεια ενω ενθουσιαστηκα και το αγορασα και σαν δωρο για την φιλη μου καπου μαλλον απογοητευτηκα..αλλα αφου ειναι οπως τα λες και εχει ενδιαφερον προς το τελος θα το παλεψω.
Αν και δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που επιμενουν ειδικα οταν προκειται για τεσσερα βιβλια..θα πρεπει με αριστα το δεκα να τους βαζω 11 για να δωσω και τα χρηματα και τον χρονο μου οταν γυρω μας υπαρχουν τοσα και τοσα βιβλια με ενδιαφερον να με περιμενουν
Kαλημέρα Στέλλα. Με βασάνισε πολύ το πρώτο μέρος. Με θυμάμαι να το κουβαλώ μαζί μου, να προσπαθώ να με κερδίσει και να με κουράζει. Παρ' όλο που και εγώ είμαι της άποψης, ότι αν κάτι κουράζει καλύτερα να το αφήνεις - η ζωή είναι μικρή και ο χρόνος μας περιορισμένος, εντούτοις ήμουν πολύ περίεργη για τη συγκεκριμένη συγγραφέα. Ήθελα να έχω μια άποψη και ήθελα να δω πο το πάει. Ε, εκεί μετά την μέση είναι που σε κερδίζει και μετά αναζητάς τα υπόλοιπα. Δώστου μια ακόμη ευκαιρία. Δεν έχεις άδικο για τις συνέχειες βιβλίων, έτσι είναι και όντως πρέπει να είναι εξαιρετικά για να δώσεις τόσα χρήματα. Η Φερράντε όμως έχει κάτι το διαφορετικό. Θα διαβάσω και τα υπόλοιπα κ θα σας πω.
Είναι πικρά ενδιαφέρον το πως ο άνθρωπος, όταν δεν έχει αδιάσειστες αποδείξεις για την ταυτότητα πίσω από επιτεύγματα, προσπαθεί αυθόρμητα έως και υποσυνείδητα να εξισώσει τις υποθέσεις του με τα ασφαλή στερεότυπα που υποβαστάζουν την αίσθηση της ανύψωσης του προσωπικού καθεστώτος. Παραδείγματος χάριν, μην έχοντας ακλόνητες αποδείξεις για την ταυτότητα του Σαίξπηρ, εκείνοι που αμφισβητούν την ταυτότητα του συγγραφέα τον θέλουν να είναι Άγγλος με τίτλους ευγενείας, επειδή μόνο οι ευγενείς και πλούσιοι θα είχαν την μόρφωση να συγγράψουν τα Σαιξπηρικά έργα, και όχι ο φτωχός έμπορος από το Στράτφορντ. Το ίδιο ένστικτο είναι υπεύθυνο για το να αποδίδεται ταυτότητα άνδρα σε φημισμένα έργα υπογεγραμμένα με ψευδώνυμο από μια γυναίκα.
Όσο για την συζήτηση του αν η ταυτότητα και το πρόσωπο ενός συγγραφέα είναι αλληλένδετης σημασίας με το έργο του/της, ή αν ένα έργο στέκεται αυτόνομα χωρίς ανάγκη σύνδεσης με τον/την συγγραφέα, είναι άλλη συζήτηση. Είναι σαν να τρώμε κάτι, κρέας, λαχανικά, όσπρια, ψάρια, χωρίς να μας ενδιαφέρει που, πως, πότε, από ποιόν και γιατί παράχθηκαν και διανεμήθηκαν :-)
Είναι τόσο καλή όσο ακούγεται ή μήπως ειναι μια μπεστσελερού;Δεν ξερω,περιμενω την συνολική άποψή σου,για να την διαβασω κι εγω
@ thinks: Έχεις δίκιο για το πρώτο σχόλιο, εύστοχη η παρατήρηση για τον Σαίξπηρ. Είναι νομίζω στην ανθρώπινη φύση τελικά αυτά, και μάλλον "συνοδεύουν" κάθε επιτυχία.
Ως προς το δεύτερο σχόλιο, για την ταυτότητα και την σύνδεση με το πρόσωπο ενός συγγραφέα, δε καταλαβαίνω γιατί να έχει τόση σημασία. Άλλο τα τρόφιμα και οι παραγωγοί του, άλλο ένα πνευματικό έργο. Ειλικρινά από αυτή την υπόθεση, η "Έλενα Φεράντε" όποια ή όποιος κ αν είναι αυτός/η, μόνο να "κερδίσει" θα είχε... Θεωρώ απόλυτα θεμιτό να θέλει να διαφύλαξει τη ζωή της/του απο την όποια διασημότητα.
@ Vad: Έχει όντως "κάτι" που σε κάνει να θες να συνεχίσεις την ιστορία και να δεις τη ζωή αυτών των δυο κοριτσιών. Είναι μια ξεχωριστή ψυχογραφία της γυναικείας φύσης και φιλίας, με ενδιαφέρον και για τα κοινωνικά στρώματα της Νάπολης.
Φυσικά συμφωνούμε ως προς το ψευδόνυμο. Άλλωστε και η Κάρεν Ντίνεσεν έφραφε ως Ισαάκ Ντίνεσεν. Και τόσοι άλλοι. Παραπάνω σχολίαζα, μεταφορικά, την αντίθεσή μου στην άποψη ότι ένα έργο μπορεί να στέκεται αυτόνομα σαν ανεξάρτητη οντότητα από τον/την συγγραφέα με ή χωρίς ψευδόνυμο.
Διόρθωση: δακτυλογραφούσα γρήγορα :-)
Καρεν Μπλιξεν = Ισαάκ Ντίνεσεν, όχι Καρεν Ντίνεσεν
Χαχα χάρισαν το πρώτο σήμερα στην κόρη μου !
Εγώ πάντως πολύ το χάρηκα ;-))
ΥΓ. Κι εγώ πάντως πιστεύω πως κυρίαρχο είναι το αν έχει κάτι σημαντικό να πεί το βιβλίο .
Δεν μ'ενοχλεί το ψευδώνυμο οπωσδήποτε .
(Είδαμε κι αυτούς που τους ξέραμε και προσωπικά :-( ....... )
@ ξωτικό: Λοιπόν περιμένω να μου πεις πως θα σου φανεί! Όπως διάβασες το πρώτο μέρος δε με ενθουσίασε, παρά λίγο πριν το τέλος του! Θα μπεις τώρα στο ρυθμό της τετραλογίας χαχα :)
Δεν έχεις άδικο για το ψευδώνυμο, αυτό που έχει αξία είναι τι μεταδίδει το έργο κάποιου.
Δημοσίευση σχολίου