ιστορίες ανθρώπων

Όσο ωραίος υπήρξε ο φετινός Ιανουάριος, τόσο δύσκολος και απρόβλεπτος αποδείκτηκε ο Φεβρουάριος. Ο δεύτερος μήνας του χρόνου έφερε απογοήτευση, αγωνία, δάκρυα, κούραση. Η ζωή με τις ανατροπές της. Όσο και αν προσπαθείς να τη βάλεις σε καλούπια, σε σταθερή τροχιά, αυτή ξεφεύγει. Τίποτα δε σταματά τη ροή της. Ένας χρόνος ακριβώς μετά, μπροστά στην ίδια θέα, πίσω από το παράθυρο του ίδιου νοσοκομείου, σε χρόνο μηδέν. Τις προηγούμενες εβδομάδες βρέθηκα να επισκέπτομαι καθημερινά νοσοκομεία, με αφορμή ένα οικογενειακό θέμα υγείας. Κάθε επαφή με ανθρώπους που μάχονται για την υγεία τους είναι ένα ηχηρό χαστούκι. Θες να τους βοηθήσεις, να προσφέρεις βοήθεια, μα νιώθεις ανήμπορος. Βλέπεις ότι υπάρχουν πράγματα τόσο ανώτερα, συνειδητοποιείς διαφορετικά σχέσεις και στιγμές. Επαναπροσδιορίζεις, επανεξετάζεις στάσεις. Πόσοι είναι μόνο για ένα καφέ; Πόσοι μένουν στα τυπικά; Πόσοι θα σταθούν κοντά με ανθρωπιά; Παράλληλα με τα δικά σου ξεκαθαρίσματα, ιστορίες ανθρώπων έρχονται να σε συναντήσουν. Λέξεις αγνώστων. Μέσα στην ατμόσφαιρα του νοσοκομείου, προσπαθούσα να ενθαρρύνω τον δικό μου άνθρωπο, να επικοινωνήσω και να προσφέρω ό,τι μπορούσα - έστω το παραμικρό - σε όσους δίπλα ήταν σε αδυναμία. Σε τέτοιες περιπτώσεις ακόμη και μια κουβέντα έχει άλλη αξία. 

Η κυρία στο απέναντι κρεβάτι του δωματίου, έζησε όλη τη ζωή της σε ένα πανέμορφο χωριό της Κρήτης. Ήταν νηπιαγωγός, είχε καθημερινή επαφή με τα παιδιά. Ταξίδεψε πολύ. Ασχολιόταν με τη γη, παρήγαγε το δικό της τσίπουρο, λάδι και κρασί. Έστηνε γιορτές και τραπεζώματα στην κατάφυτη αυλή της. Καθώς μου μιλούσε για τη ζωή της, τη φανταζόμουν νέα και υγιή. "Τρώω εδώ και ένα μήνα την ίδια σούπα. Μα έζησα χορτασμένη. Ζήσε κοπέλα μου, μ' ακούς;" Προσπαθείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα, ενώ η καρδιά σου πάει να σπάσει. Έζησε στον καθαρό αέρα, στη φύση, στην ελευθερία. Μέχρι που της χτύπησε την πόρτα ο καρκίνος. Τα τελευταία 2,5 χρόνια παλεύει, μα η ασθένεια την γονατίζει καθημερινά. Δίπλα οι αδελφές της. "Δεν έτυχε να κάνω παιδιά. Έφτασα μέχρι τον αρραβώνα, μα κατάλαβα ότι ο συγκεκριμένος δε θα ήταν καλός πατέρας, τον χώρισα. Έμαθα ότι και οι επόμενες σχέσεις του, είχανε κακό τέλος. Δε μετάνιωσα, μα έχεις ανάγκη έναν σύντροφο κοντά, ευτυχώς οι αδελφές μου στάθηκαν τυχερές."

Η γιαγιά στο διπλανό κρεββάτι είχε δυο γιους που κρέμονταν από τα χείλη της. Στην παραμικρή κίνηση της έτρεχαν δίπλα. Δυο παλικάρια κοντά στα 40 με τις οικογένειες τους. Στέκονταν με αγάπη από πάνω της μέρα, νύχτα. Όπως και τα εγγόνια της.  Τι σπουδαίο πράγμα η αγάπη. Τι δυστυχισμένοι όσοι την φοβήθηκαν και όσοι δεν άντεξαν τις θυσίες της. Ναι σίγουρα η γιαγιά θα είχε πονέσει, θα είχε στερηθεί, μα δες την τώρα. Ανήμπορη η άλλοτε δυνατή γυναίκα, αγγίζει το θάνατο και δίπλα της έχει το πιο άξιο σύμμαχο, την αγάπη που έδωσε να την κρατά πεισματικά στη ζωή.

Πέρασμα στα επείγοντα, όπου ο μοναχικός ηλικιωμένος δεν είχε κάποιον να του φέρει νερό. Πήγα και του αγόρασα νερό με μια σπανακόπιτα. "Μήπως θα ήταν εύκολο να μου έπαιρνες ένα ξυραφάκι; Ένα μαύρο gilette." Το πήρα και του το πήγα. "Μα γιατί δε δέχεσαι τα χρήματα;" Του χαμογέλασα, προσπαθώντας να κρύψω τη συγκίνηση μου. "Αυτά τα έχουμε, αυτά τα λίγα ευτυχώς δε μας λείπουν, μη το σκέφτεσαι δεν κάνει τίποτα." "Παιδί μου, μεγαλώνουμε και μένουμε μόνοι. Επένδυσε σε ανθρώπους που θα είναι κοντά σου, μη γίνεις σαν εμένα." Πο ρε γαμώτο, τι σκληρό να είσαι στο νοσοκομείο και να μην έχεις έναν άνθρωπο να σταθεί δίπλα.

Μέσα σε όλα τα παραπάνω, ο Φεβρουάριος είχε και την κηδεία του αγαπημένου θείου μας Ηλία. Θα τον θυμάμαι πάντα με πολύ αγάπη, συγκίνηση. Μια γενιά σταδιακά φεύγει. Και αφήνει εμάς τους νεότερους πίσω. Με φτερά που όλο και κόβονται. Τι έμεινε από αυτές τις μέρες; Κούραση, σωματική και ψυχική. Στιγμές ένιωσα να φτάνω στην εξάντληση. Και συνεχίζουμε στα δύσκολα. Τι απομένει από αυτά; Πως η πιο σοφή επένδυση είναι σε ανθρώπους, πάντα μόνο προσεκτικά επιλεγμένους. Δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο και πιο σημαντικό από την αγάπη. Αυτό το συναίσθημα σου το δίνει και σου το μαθαίνει η οικογένεια από τις πρώτες ώρες της ζωής. Στις δυσκολίες οι άνθρωποι σε εκπλήσσουν. Κάποιοι ευχάριστα, μα όμως αρκετοί δυσάρεστα. Κάπως έτσι συνειδητοποιείς και επανεκτιμάς καταστάσεις.  Καθώς περνάνε τα χρόνια, το μόνο που μένει στη ζωή είναι η αγάπη και η γνώση που απέκτησες. Ο αληθινά πλούσιος είναι εκείνος που άγγιξε ψυχές. Όποιος αισθάνεται την αγάπη ως ευθύνη, είναι καταδικασμένος να δυστυχήσει, εγκλωβισμένος στο "εγώ" του, δεν του έμαθαν πως καταστρέφει τη μόνη οδό της ευτυχίας.