Περίπατος στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Συναντάς έναν πίνακα επιθυμιών.
«Πριν πεθάνω, θέλω να…». Δεκάδες ευχές όπως γράφτηκαν από περαστικούς. Είναι όμορφο να διαβάζεις λέξεις από διαφορετικές γλώσσες, όλες όμως γεμάτες επιθυμίες. Ξαφνικά σε κατακλύζει η θετικότητα, το πάθος, η ανυπομονησία, οι κρυφές επιθυμίες των άλλων. Σκέψεις που δε θα σου εκμυστηρεύονταν ποτέ, αλλά που όμως τις γράφουν εύκολα με μια κιμωλία στον μαυροπίνακα ή σε ένα χαρτί στον τοίχο. Κάτι σαν «προσευχές» σε δημόσια θέα...
Στον πίνακα γράφουν τις πιο βαθιές επιθυμίες τους.
Στα ξύλινα κομματάκια των εξομολογήσεων τους κρυφούς τους πόθους, σκέψεις.
«Πριν πεθάνω, θέλω να…». Δεκάδες ευχές όπως γράφτηκαν από περαστικούς. Είναι όμορφο να διαβάζεις λέξεις από διαφορετικές γλώσσες, όλες όμως γεμάτες επιθυμίες. Ξαφνικά σε κατακλύζει η θετικότητα, το πάθος, η ανυπομονησία, οι κρυφές επιθυμίες των άλλων. Σκέψεις που δε θα σου εκμυστηρεύονταν ποτέ, αλλά που όμως τις γράφουν εύκολα με μια κιμωλία στον μαυροπίνακα ή σε ένα χαρτί στον τοίχο. Κάτι σαν «προσευχές» σε δημόσια θέα...
Στον πίνακα γράφουν τις πιο βαθιές επιθυμίες τους.
Στα ξύλινα κομματάκια των εξομολογήσεων τους κρυφούς τους πόθους, σκέψεις.
Στο παρακάτω κόκκινο παραβάν των εξομολογήσεων,
γράφουν κάποιες σκέψεις που έπειτα τις κρεμούν σε κοινή θέα.
Σαν ένα παζλ ιστοριών.
Πρόκειται για τα διαδραστικά installations της Candy Chang, ένα εικαστικό project της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, που μας φανερώνει τους κρυφούς πόθους των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, φύλου... καθώς όλοι είμαστε ίδιοι.
«Πριν πεθάνω, θέλω να…»
- ...βρω τον εαυτό μου!
- ...να δω ξανά τη μητέρα μου.
- ...να γίνω διάσημος τραγουδιστής
- ...να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για τον καθένα.
- ...θα ήθελα να ταξιδέψω τον κόσμο με τον αγαπημένο μου. Μια ακόμη τελευταία φορά.
-...να είμαι ευτυχισμένος :)
-...να πεθάνω από έρωτα.
-...να βρω έναν αληθινό σκοπό.
-...να αφήσω το στίγμα μου.
-...να επιστρέψω ξανά στην Αθήνα.
-...να φέρω τους γονείς μου στην Ελλάδα.
-...να ανακαλύψω τον εαυτό μου.
-...να ταξιδέψω με ιστιοπλοϊκό σε όλο τον κόσμο.
-...πριν πεθάνω, θέλω να ΖΗΣΩ.
-...να αφήσω το στίγμα μου.
-...να επιστρέψω ξανά στην Αθήνα.
-...να φέρω τους γονείς μου στην Ελλάδα.
-...να ανακαλύψω τον εαυτό μου.
-...να ταξιδέψω με ιστιοπλοϊκό σε όλο τον κόσμο.
-...πριν πεθάνω, θέλω να ΖΗΣΩ.
Εσύ τι θα έγραφες;
**
Υγ Το 2011, η Κάντυ Τσανγκ ξεκίνησε αυτό το installation ως τοπικό πείραμα σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι της γειτονιάς της, στη Νέα Ορλεάνη. Κατέλαβε κυριολεκτικά το κτίριο, βάφοντας τους εξωτερικούς τοίχους του στα χρώματα του σχολικού μαυροπίνακα, όπου με λευκά stencil γράμματα έγραψε πολλές φορές τη φράση «Πριν πεθάνω, θέλω να…». Οι περαστικοί καλούνταν να αποτελειώσουν τη φράση, γράφοντας με κιμωλία τις μελλοντικές επιθυμίες τους. Αυτή είναι και η πιο διάσημη εικαστική εγκατάστασή της, στην οποία η τέχνη συναντά τον κοινωνικό διάλογο και την ανανέωση του αστικού χώρου. Περισσότεροι από χίλιοι τοίχοι «Πριν πεθάνω» έχουν δημιουργηθεί σε 70 και πλέον χώρες, ανάμεσά τους στο Καζακστάν, το Ιράκ, την Αϊτή, την Κίνα, την Ουκρανία, την Πορτογαλία, την Ιαπωνία, τη Δανία, την Αργεντινή και τη Νότια Αφρική. Πηγή: Στέγη Γραμμάτων κ Τεχνών
20 σχόλια:
Αχ το έχω σκεφτεί πολλές φορές.
Δεν έχω να γράψω ένα πράγμα μόνο...
Πριν πεθάνω θέλω να διαβάσω όλα τα βιβλία που έχω κατά νου.
Πριν πεθάνω θέλω να ταξιδέψω σε μέρη που μου άρεσαν πολύ αλλά και σε καινούρια.
Πριν πεθάνω θέλω να ερωτευτώ τρελά ξανά...
Φιλάκια πολλά:)
Και κοίτα να δεις πόσο διαφορετικά βλέπουμε τα πράγματα! Εμένα, αυτό το "Πριν πεθάνω, θέλω να..." μού "κάνει" απαισιόδοξο, λιγόψυχο, δυσοίωνο. Γιατί, αν είναι να θέσεις ένα στόχο τόσο μακρόπνοο ώστε να είναι το όριο της προσπάθειας για την επίτευξή του ο θάνατός σου, μάλλον είναι ή τόσο μεγάλος που πιθανώς να μην τα καταφέρεις, ή τόσο doable, που το γεγονός ότι τον σκέφτεσαι ως κάτι που θέλεις να κάνεις μέχρι να πεθάνεις, δείχνει πως δεν επιθυμείς την πραγματοποίησή του αρκετά ώστε να τη βάλεις προτεραιότητα. Και τότε, είναι τόσο ειρωνικό που τον σκέφτεσαι ως κάτι "μεγάλο" (όπως νομίζουμε ότι είναι αυτά που αναφέρουμε ότι θέλουμε να κάνουμε πριν πεθάνουμε), που μοιάζει σχεδόν με υποκρισία.
Επίσης, έχω την περίεργη αίσθηση πως, όταν γράφεις κάτι που θέλεις πολύ, ένα μέρος της επιθυμίας σου γι΄αυτό χάνεται. Σαν να ξεφεύγει ένας μέρος της ενέργειας που διαθέτεις για να τον πετύχεις, αν αποτυπώσεις κάπου την επιθυμία σου. Σαν να ξελαφρώνεις κάπως, πιστεύοντας ότι τουλάχιστον, κάπου έμεινε ένα ίχνος αυτής της επιθυμίας - και μετά δεν έχεις την ίδια ζέση με πριν να τα καταφέρεις. Προτιμώ τη φωτιά την ανεκδήλωτη, που σε σπρώχνει με όλη τη δύναμή της να πραγματοποιήσεις τις πιο βαθιές επιθυμίες σου. Εξ ου και δεν αποκαλύπτω τίποτα! ;-)
«ΘΕΛΩ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ» με τρία θαυμαστικά και καρδούλα, προφανώς γραμμένο από ένα παιδί, Ελληνόπουλο. Τι εμπειρίες άραγε ώθησαν αυτό το παιδί να θέλει να βοηθήσει τα άλλα παιδιά (γενικά) με τόση έμφαση και αγάπη; Επίσης, να τα βοηθήσει με ποια έννοια, πως;…
Τα άλλα σε διάφορες γλώσσες, προφανώς από τουρίστες, και, περίεργα, αρκετά από τα Αγγλικά γραμμένα λάθος, προφανώς από κάποιους για τους οποίους τα Αγγλικά δεν ήταν μια γλώσσα που γνωρίζουν καλά, την επέλεξαν όμως ίσως για να διαβαστεί από όσο περισσότερους γινόταν (ή επειδή ίσως να μην είχαν το θάρρος να γράψουν στην μητρική τους)…
Μηνύματα σε μπουκάλια, στον ωκεανό της ύπαρξης… εκείνα που είναι ασφαλέστερα και αποτελεσματικότερα όταν είναι ανώνυμα :-)
Εγώ τι θα ‘γραφα… επιθυμία: Να πετάξω όσο ψηλότερα φτάσει η προσιτή στους κοινούς θνητούς τεχνολογία, έξω στο διάστημα ίσως… και… εξομολόγηση: οι καλοί άνθρωποι συγχωρούν, αλλά εγώ δεν το μπορώ να το κάνω πάντα --είναι φορές που δεν μου βγαίνει.
Serenata : όλα όμορφα. Κ εγώ θα ήθελα όλα όσα έγραψες. Σίγουρα Βιβλία, Σίγουρα Ταξίδια, Σίγουρα Έρωτας... :)
@ love life for what it is : Έχω κάπου διαβάσει ότι η γραφή έχει τεράστια δύναμη, ότι πρέπει να γράφουμε τα όνειρα, τους στόχους, τις σκέψεις μας. Πως όχι μόνο δεν αποδυναμώνονται, αλλά ενισχύονται με την καταγραφή. Τώρα τι να πω. Σίγουρα το πώς νιώθουμε παίζει τεράστιο ρόλο σε όλα αυτά. Η σκέψη έχει δύναμη. :)))
Δημήτρη, εμένα δε με παραξένευσε αυτό το σχόλιο που σίγουρα πρέπει να προέρχεται από μικρό παιδί. Ήταν τόσες οι προσφυγικές εικόνες των παιδιών που κατέφθαναν στα παράλια της Ελλάδας όλο το προηγούμενο διάστημα, καθημερινές εικόνες στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, παντού. Συζητήσεις στα σχολεία, συγκέντρωση τροφίμων και ρούχων, όλα αυτά ήταν σοκαριστικά για όλους μας. Πέρα βέβαια από αυτό, είναι και η κρίση στην Ελλάδα, που βιώνει κάθε ελληνικό νοικοκυριό, και σίγουρα περνά ως σκέψη στα παιδιά. Χαίρομαι που το συγκεκριμένο έγραψε για τα υπόλοιπα παιδιά, σκέφτηκε αλτρουιστικά και δεν ζήτησε κάτι για το ίδιο.
Γιατί κάποιος να ντρέπεται να γράψει κάτι στην μητρική του γλώσσα; Υπήρχαν πολλά μηνύματα από γλώσσες ακατανόητες σε μένα, με ιερογλυφικά γράμματα... κινέζικα, αραβικά κλπ. Προφανώς κάποιοι θα προσπάθησαν να γράψουν στα αγγλικά για να διαβαστεί το μήνυμα τους από περισσότερους ανθρώπους. Είναι κ η εγκατάσταση ακριβώς απέναντι από την είσοδο της Ακρόπολης, οπότε είναι ένα σημείο που υπάρχουν πάρα πολλοί τουρίστες καθημερινά. Άτομα από όλη την υφήλιο γράφουν εκεί τη σκέψη τους. Διαβάζοντας τα, σκεφτόμουν ότι όλοι τελικά είμαστε το ίδιο απολύτως. Ίδιες έγνοιες, ίδιοι φόβοι, μας απασχολούν, ανεξάρτητα το που ζούμε. Πρόσεξες την ευχή "to see female Presinent (US)"? :)
Ωραία επιθυμία.
Ευχαριστούμε κ για την εξομολόγηση σου :)
Ενδιαφέρον πως κάτι μπορεί να αποκτήσει ξεχωριστή «ζωή» ανάλογα με το πως αποδίδεται. Το σχόλιο του παιδιού το απέδωσες όπως πρότεινες, ενώ εγώ ενστικτωδώς είχα σκεφτεί πως το παιδί αυτό ίσως να είχε το ίδιο υποφέρει στα χέρια ανάξιων ενηλίκων. Και πόσες άλλες αποδόσεις μπορεί να υπάρχουν…
Ανέφερα πρώτιστα το να διαβάζεται ένα Αγγλικό σχόλιο από τους περισσότερους, όπως πρότεινες και εσύ, αλλά στην υπόθεση «θάρρους να γράψουν στην μητρική» δεν εννοούσα «ντροπή» αλλά την «ελευθερία έκφρασης» που έρχεται όταν χρησιμοποιεί κανείς μια γλώσσα επίκτητη χωρίς προσωπικά ή/και ψυχολογικά μπαγκάζια…
Να ακόμη μια εκδοχή, περί αυθορμητισμού, που εγω δε την είχα σκεφτεί. Όντως η ματιά του καθένα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Ps "president"
...να ρουφήξω το μεδούλι της ομορφιάς που με περιβάλλει, να συνεχίσω να μεθώ με τη φύση , να ξαναερωτευτώ, να εμπνεύσω, να κάνω όνειρα.
Να δω τους ανθρώπους που αγαπώ υγιείς κι ευτυχισμένους... όχι τίποτε σπουδαίο· να μόνο λίγα ψήγματα ουσιαστικής ευτυχίας. Να είναι υγιείς και χαρούμενοι αρκετοί άλλοι γνωστοί και άγνωστοι γύρω μου...
για μένα δεν θέλω τίποτε... έτσι κι αλλιώς, πολλά πράγματα δεν θα κάνουμε στη ζωή μας...
Πόσο όμορφη ανάρτηση γι' αυτές τις όμορφες δροσερές ιδέες...!
Ίσως γιατί κάπου στις ευχές αγνώστων διαβάζει κανείς και τις δικές του, ίσως γιατί έτσι φαίνονται οι άνθρωποι πιο χαρούμενοι αλλά και ευάλωτοι μπροστά στην ελπίδα-όνειρο εκπλήρωσης μίας ευχής τους.
Θα συμφωνήσω λοιπόν με τον Νίκηπλο για τους ανθρώπους που αγαπώ.
Και θα επιτρέψω στον εαυτό μου και άλλη μία ευχή, να ταξιδέψω με αγάπη σε κάποια μέρη που πάντα ήθελα.
Όμως περιμένω και από σένα να γράψεις τί εύχεσαι roadartist μου:)
φιλάκια:)
Διαβάζοντας όμορφες σκέψεις νοιώθω σα να γεννιέται - ιμπρεσιονιστικά - μια αόριστη ελπίδα για το μέλλον αυτού του κόσμου.
...πριν πεθάνω, θέλω να ΖΗΣΩ.
@ claire : Υπέροχα όλα! Ψυχική υγεία, ευτυχία, αντανακλούν οι ευχές σου. Σε ευχαριστώ!
@ nikiplos : Νικιπλέ μου εύχομαι οι άνθρωποι που αγαπάς να είναι πάντα υγιείς και ευτυχισμένοι. Και εσύ κοντά τους. Πλημμυρισμένος από την αγάπη και την ευτυχία, που όταν μοιράζεται είναι μεγαλύτερη. Τότε ναι τα έχεις όλα. Φιλιά.
@ Άστρια : Δεν ήταν πολύ όμορφη ιδέα; Ναι όπως το περιέγραψες. Ταυτίζονται οι ευχές μας. Πρώτα απ όλα υγεία για όσους αγαπώ, έπειτα βέβαια τι να πρωτοευχηθώ. Να μπορούσα να ταξίδευα όλη την Ελλάδα απ' άκρη σε άκρη, με ένα σκάφος το ένα νησί μετά το άλλο, και να παραμένω μέρες στο καθένα, να το φωτογραφίζω, να γράφω γι αυτό, να ζω τους ανθρώπους, τους μύθους, την ιστορία και τα τοπία του. Όπως και την βόρεια Ελλάδα. Θα ήταν μια ευχή αυτή, όπως και ταξίδια γενικότερα εκτός. Πέρα από αυτό να κάνω μια δουλειά που θα ερωτευτώ. Έπειτα εννοείται να ζω τον αληθινό έρωτα μέχρι τα βαθιά γεράματα, μέχρι το τέλος. Να βλέπω τους γονείς μου κ τους ανθρώπους μου ευτυχισμένους. Να μη πάψω να βρισκω ευτυχία στο διάβασμα των βιβλίων, να διαβάσω όσα περισσότερα. Και η λίστα δεν έχει τέλος. Να μην πάψω να μαγεύομαι από τη ζωή.
Σε φιλώ.
@ ηλιογράφος : Έχεις τόσο δίκιο.
@ Velvet : Όταν διάβασα αυτή την ευχή στο τοίχο, σκέφτηκα πως ίσως είναι η πιο σοφή, γιατί περικλείει τα πάντα. Ναι κι εγώ.
Πάρα πολύ όμορφη ιδέα που μας προτρέπει να δώσουμε την επιθυμία της μιάς στιγμής. Επιθυμούμε τώρα αυτό το κάτι..ενώ ο θάνατος φαντάζει μακριά. Με αυτό το σκεπτικό, πριν πεθάνω θα ήθελα να ακούσω το τραγούδι των φαλαινών ζωντανά: Να ταξιδέψω μέχρι το νησί Βανκούβερ, να μπώ σε καραβάκι της περιοχής, να ξανοιχτώ στον ωκεανό (μαζί με άλλους) για να απολαύσουμε τις φάλαινες να "μιλούν" μέσα στο δικό τους στοιχείο. Ετσι κι αλλιώς λατρεύω τις φάλαινες που ζούν ελεύθερες στο πλανήτη μας.
@ Marina: Μου χάρισε ένα τεράστιο χαμόγελο και ένα παράξενο φως το σχόλιο σου Μαρίνα. Σαν αυτό που αντικρίζεις όταν κάνεις μια βουτιά στην καταγάλανη θάλασσα με τη μάσκα και αναδύεσαι μετά προς τα πάνω, και βλέπεις αυτές τις ακτίνες φωτός να έρχονται προς εσένα... Μακάρι όλα τα πλάσματα να ζούσανε ελεύθερα στο πλανήτη μας.
Δημοσίευση σχολίου