25 Σεπτεμβρίου 2015

Paul Auster, Σανσετ Παρκ, Μεταίχμιο



«Θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, ο οποίος ξεκίνησε περίπου είκοσι χρόνια προτού γεννηθεί, η έννοια γνωστή ως Αμερική έχει ξοφλήσει, ότι η χώρα έχει πάψει να αποτελεί σημείο αναφοράς. Κάτι ωστόσο εξακολουθεί να ενώνει τις μάζες ετούτου του πεθαμένου έθνους, υπάρχει μια ιδέα την οποία η αμερικανική κοινή γνώμη αποδέχεται ομόφωνα, και αυτή δεν είναι άλλη από την πίστη στην έννοια της προόδου. Αυτός όμως επιμένει πως κι εδώ κάνουν λάθος, ότι η τεχνολογική ανάπτυξη των περασμένων δεκαετιών έχει στην πραγματικότητα περιορίσει τις ευκαιρίες για πραγματική ζωή. Γιατί σε έναν πολιτισμό μιας χρήσης, γέννημα της απληστίας των επιχειρήσεων που κυνηγούν το κέρδος, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο αξιοθρήνητα, άλλαξαν, έχασαν ακόμα περισσότερο το νόημα και τη σημασία τους. Μπορεί οι επαναστατικές τους πράξεις να είναι ασήμαντες, οργίλες χειρονομίες με μηδαμινό ή περιορισμένο αποτέλεσμα, ενισχύουν όμως την αξιοπρέπειά του, τον βοηθούν να ανέβει στα δικά του μάτια. Θεωρεί δεδομένο ότι το μέλλον είναι χαμένη υπόθεση, κι αν το παρόν είναι το μόνο που έχει πλέον σημασία, θα πρέπει να είναι διαποτισμένο με το πνεύμα του παρελθόντος».



«Τα κτίρια κατέρρευσαν και κάηκαν, τα κτίρια που δεν υπάρχουν πλέον, τα χαμένα κτίρια και τα χαμένα χέρια. Αναρωτιέται αν αξίζει να τρέφει ελπίδες για το μέλλον όταν δεν υπάρχει μέλλον. Αποδώ και πέρα, λέει στον εαυτό του, θα πάψει να ελπίζει για οτιδήποτε και θα ζει μονάχα για το παρόν, για τη στιγμή, αυτή τη φευγαλέα στιγμή, το τώρα που είναι εδώ κι ύστερα όχι εδώ, το τώρα που έχει χαθεί για πάντα».  

Τα παραπάνω κείμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Paul Auster, "Σανσετ Παρκ", από Εκδόσεις Μεταίχμιο

20 σχόλια:

Σεβάχ ο Θαλασσινός είπε...

Καλημέρα, Μαίρη!
Φαίνεται αξιόλογο το βιβλίο! Θα το αναζητήσω.
Καλό Σ/Κ :)

nikoleta είπε...

καλώς σε βρίσκω...
το βιβλίο είναι ενδιαφέρον απο οτι έχω ακούσει,πρόσφατα το διάβασε ένας γνωστός μου..
καλησπέρα!

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφα
Φιλάκια ...

thinks είπε...

Υπάρχουν πάρα πολλές Αμερικές, και το απόσπασμα αυτό μιλάει για μία από αυτές --αλλά, η κοινή ρίζα όλων των αποχρώσεών της, είναι η πραγματική και έμπρακτη προσωπική ελευθερία που επιτρέπει και όλες τις οπτικές γωνίες μέχρι και το νόμιμο κάψιμο της ίδιας της σημαίας (γιατί, ένας ελεύθερος λαός δεν πρέπει να φοβάται ούτε καν αυτό --αν η ελευθερία δεν είναι αρκετά δυνατή για να επιζήσει επίθεση ακόμα και εκ των έσω, τότε δεν είναι αρκετά δυνατή). Η ελευθερία του ατόμου δεν είναι κάτι που το άτομο πρέπει να χρειάζεται να το απαιτεί, αλλά κάτι που να γνωρίζει ότι ήδη το έχει, κατάδικό του, δικαιωματικά, φυσικά, και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να του το αφαιρέσει. Στις χώρες όπου έχω ζήσει, πουθενά δεν γνώρισα ή είδα την πραγματική προσωπική ελευθερία που είναι ριζωμένη στον τόπο τον οποίον επέλεξα χωρίς να έχω γεννηθεί εκεί.

Καλησπέρα :-)

Νικόλας Τσάρας είπε...

αφού το προτείνες θα το προτιμήσουμε εννοείται ..... καλημέρα και καλό σ.κ

Roadartist είπε...

@ Σεβάχ ο Θαλασσινός : O Paul Auster ή θα σε κερδίσει ή όχι, έχει ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Προσωπικά με κέρδισε απόλυτα. Το φετινό καλοκαίρι μάλλον του άνηκε ως προς τις αναγνώσεις που επέλεξα. :)

Roadartist είπε...

@ nikoleta : Καλώς την! Ναι, το είχα πάρει αρκετό καιρό, τελικά το διάβασα το καλοκαίρι. Άξιζε την αναμονή της ανάγνωσης! Καλώς όρισες, καλησπέρα! :)

Roadartist είπε...

@ Μαρία Έλενα: Καλό σκ!

Roadartist είπε...

@ thinks : Πιστεύω ότι λες. Αφορμή για αυτό το βιβλίο στάθηκε η κρίση στην Αμερική. Έχει να κάνει με μια παρέα παιδιών κοντά στα 30, που λόγω της ανεργίας αποφασίζουν να μείνουν σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, έτσι ώστε να μην πληρώνουν ενοίκιο. Με όλους τους κινδύνους που αυτό βέβαια εγκυμονεί για εκείνους. Μέσω αυτών των χαρακτήρων, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει τι σημαίνει η κατάρρευση που ζούμε σήμερα και για την Αμερική. Ο Paul Auster είναι εξαιρετικός, θέτει τους προβληματισμούς του για τους αστέγους, για την ανεργία, για την κατάρρευση του ονείρου, για αυτή την Αμερική που δεν έχει σχέση με το παρελθόν, για τη νέα εποχή που ανοίγεται μπροστά μας. Είσαι τυχερός που αισθάνθηκες έναν τόπο τόσο δικό σου, τόσο γεμάτο σε δυνατότητες και σε ελευθερία. Δε ξέρω όμως αν ισχύει για όλους, ίσως σήμερα όχι, εσύ όμως το έζησες, το ένιωσες και είναι πολύ όμορφο.

ΥΓ περίμενα σχόλιο σου γι' αυτό το απόσπασμα :)

Roadartist είπε...

@ Νικόλας Τσ: Περισσότερο ήθελα να μοιραστώ τα συγκεκριμένα αποσπάσματα που ξεχώρισα. Είναι ωραίο βιβλίο!

thinks είπε...

:-)

Το έψαξα το βιβλίο και τον συγγραφέα στα Αγγλικά πριν σχολιάσω. Και συμφωνώ και με την δική σου απάντηση/εκτίμηση. Η Αμερική δεν είναι "τόπος" ή "χώρα" αλλά μία ιδέα. Οι ΗΠΑ δεν ακολουθούν την συνήθη πορεία ακμής και παρακμής, αλλά η ιδέα, και η κοινωνία μεταλλάσσονται. Πράγματι βρισκόμαστε σε μία εποχή επαναπροσδιορισμών. Από την δεκαετία των '50, όταν η Αμερική πλησίασε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού την ουσία του Μαρξισμού όσον αφορά την μικρότερη δυνατή απόσταση μεταξύ ανωτέρων και κατωτέρων στρωμάτων (ενδιαφέρουσα οπτική, ε;), μέχρι την 911, και μετά το 2007 που έσκασε η βόμβα των στεγαστικών δανείων... Από την Αγγλοσαξονική Αμερική μέχρι την σημερινή πραγματικά πολυεθνική και πολυγλωσσική Αμερική, γίνονται ανακατατάξεις στην σκέψη του πως να αποδοθούν επίκαιρα οι πραγματικότητες του δρόμου προς το όνειρο, και το ίδιο το όνειρο. Ο συγγραφέας αυτός και το συγκεκριμένο βιβλίο φαίνεται να είναι ένα καλό παράδειγμα μέρους της αναζήτησης αυτής, από την οπτική του εσωτερικού των μεγάλων πόλεων (Σημειωτέο ότι η Νέα Υόρκη, και το Μπρούκλυν, έχει πολλές ιδιαιτερότητες οι οποίες αν και είναι σημαντικό μέρος μιας εικονογράφησης, δεν είναι αντιπροσωπευτικές από μόνες τους της ευρείας Αμερικής).

Roadartist είπε...

@ Thinks: Ο P. Auster θεωρείται ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή Αμερικανός συγγραφέας. Το επόμενο βιβλίο του που έχω εδώ δίπλα μου και θα διαβαστεί με την πρώτη ευκαιρία, είναι "Η τριλογία της Νέας Υόρκης". Αυτά τα βιβλία θα μείνουν κλασικά στο πέρασμα του χρόνου. Αναζήτησε τα, αξίζει η ματιά του.

Η Αμερική δεν είναι σίγουρα μια "χώρα", είναι μια ήπειρος... Τόσες φορές το ξεχνάμε αυτό και σίγουρα είναι μια ιδέα. Ναι ζούμε μια εποχή ανακατατάξεων, που μου αφήνει μια υπόνοια ότι η Αμερική θα βγει πιο δυνατή απ' όλα αυτά. Τουλάχιστον το εύχομαι, με μια ελπίδα για αφύπνιση του κόσμου. (Μέσα από τα βιβλία ταξιδεύεις μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα είναι όλες αυτές οι πόλεις σε ένα roadtrip, να κάτι που θα άξιζε... που ξέρεις ίσως κάποια στιγμή...) Φιλιά!!

Roadartist είπε...

@ thinks: Αυτό που αισθάνομαι είναι μια έντονη έλλειψη νοήματος στις σύγχρονες κοινωνίες. Και στην Αμερικανική κοινωνία. Άνθρωποι πολύ πετυχημένοι, μα τόσο άδειοι. Ένας πολιτισμός γεμάτος με ματαιοδοξία, απληστία, κενότητα που φαίνεται να έχει αποτύχει. Ίσως η φούσκα τελικά, να μην είχε να κάνει μόνο με τα στεγαστικά δάνεια, σαν να ήταν ένα ψέμα η ευημερία των προηγούμενων ετών. Μια απάτη. Χρειαζόμαστε πλέον επαναπροσδιορισμό εννοιών ως ανθρωπότητα για να προχωρήσουμε μπροστά.

thinks είπε...

Είναι κάτι που το λέγεται συχνά εκεί, το ότι η "Αμερική" είναι μιά Ιδέα, όχι ένα κράτος. Και φυσικά, πέρα από την "Ιδέα" της Αμερικής, οι ΗΠΑ μόνο είναι μεγαλύτερες γεωγραφικά από όλη την Ευρώπη. Η Πολιτεία της Νέας Υόρκης μόνο έχει σχεδόν την έκταση της Ελλάδας, και η πόλη της Νέας Υόρκης τον πληθυσμό της Ελλάδας. Αλλά η Αμερική δεν είναι η Νέα Υόρκη με κανένα σκεπτικό (Η Νέα Υόρκη είναι κάτι το ξεχωριστό, ένας άλλος πλανήτης, αλλά δεν είναι η Αμερική). Η Αμερική ζει στις κωμοπόλεις, τις πεδιάδες, τα βουνά... και είναι κάτι το ξεχωριστό. Το πιο υπέροχο να κάνει κανείς, είναι, φυσικά, The Great American Roadtrip :-)

Είναι άραγε έλλειψη νοήματος (την οποία, όπως εσύ, αισθάνομαι και εγώ), ή είναι μια αλλαγή νοοτροπίας των νέων γενεών μεγαλύτερης διαφοράς με την του κατεστημένου από όσο είχε η γενεά των '60. Μιά καινούργια νοοτροπία που ξεκινά από ένα πρωτόγνωρο ψάξιμο διαμέσου του κομφούζιου που δημιουργήσαμε οι παλαιότεροι, και εξελίσσεται με έναν κώδικα και γλώσσα τόσο μακρινά από εμάς που το βλέπουμε σαν "έλλειψη"...

Έχω την θετική οπτική πως η εξέλιξη πάντα φέρνει αναγέννηση έστω και αν πρέπει για να το πέτυχει αυτό να περάσει από σκοτεινές περιόδους...

Roadartist είπε...

@ Thinks: Εχτές το απόγευμα είδα μια ταινία, που είχε να κάνει με πεζοπορία σε βουνά των ΗΠΑ, ναι πρέπει να είναι όπως τα περιγράφεις. Κρατώ τη φράση σου, "πρωτόγνωρο ψάξιμο διαμέσου του κομφούζιου που δημιουργήσαμε οι παλαιότεροι, και εξελίσσεται με έναν κώδικα και γλώσσα τόσο μακρινά από εμάς που το βλέπουμε σαν "έλλειψη"..." Κάτι ανάμεσα σε αυτά που αναφέρεις, ελπίζω να βρούμε την άκρη. Και εγώ τη θετική οπτική θέλω να έχω... :)

thinks είπε...

Μμμμ! Ποια ταινία; Wild, με την Ρης Γουίδερσπουν, στο Μονοπάτι των Κορυφών του Ειρηνικού, Καλιφόρνια-Όρεγκον, 4,286 χλμ, ή A Walk in the Woods, με τους Ρεντφορντ και Νολτε στο Μονοπάτι των Αππαλάχιων, Μέην-Τζώρτζια, 3.500 χλμ; Αυτή πάλι είναι μία από τις Αμερικές που λέγαμε... μιά εξαίσια Αμερική με απαράμιλλή φύση, ανθρώπους και ιστορία. Εγώ πάντως "μένω" στα Εθνικά Πάρκα στα Βραχώδη Όρη, όπου θα πάμε να εργαστεί σαν Ρέηντζερ η Μαργαρίτα αφού πάρει σύνταξη εδώ σε 15 χρόνια, ας πούμε από το Μπόουλντερ του Κολοράντο μέχρι το Κόντι του Γουαϊόμινγκ :-)

Roadartist είπε...

Thinks : Το βρήκες ;) Το "wild" είδαμε και βέβαια γέννησε πολλές σκέψεις και πάλι για την "οικογένεια" και την κενότητα που αναφέραμε χτες στα σχόλια. (Δε νομίζω να το τολμούσα πάντως αυτό που έκανε προσωπικά). Το "A walk in the woods" ήθελα να το δω στον κινηματογράφο πριν μια εβδομάδα, μα έγραφαν ότι ήταν βαρετή ταινία και το άφησα. Θα τη δω όμως κι αυτή... Θα τη δω σίγουρα. Υπέροχο το σχέδιο σας με τη Μαργαρίτα και εύχομαι να το καταφέρετε. Μέχρι τότε όμως και η Τοσκάνη είναι όνειρο! :-)

ξωτικό είπε...

Τι ωραία που πέρασα διαβάζοντας την συζήτηση στα σχόλια με τον Thinks ;-)

Εγώ πάλι είδα το μονοπάτι των Απαλαχίων με τους Ρεντφορντ και Νολτε και....ίσως λόγω ηλικίας (χαχα) μου φάνηκε τρυφερό και ουσιαστικό χωρίς πολυλογίες !!

Διάβασα όπως σου είπα τον "Αόρατο" ,πρέπει να ήταν απ'τα πρώτα του και τελειώνοντας ένοιωσα πως δεν μου άφησε τίποτα τελικά .... Λογοτεχνικά έξυπνο βέβαια αλλά τι να σου πώ ,είπα ούφ αυτούς τους Αμερικάνους δεν θα τους καταλάβω ποτέ μάλλον ....
Μου φαίνεται πως όταν αυτοί βιώνουν κενό,έλλειψη νοήματος και κομφούζιο μιλάμε για το απόλυτο χάος κάπως πολύ διαφορετικό δλδ απ'τις υπαρξιακές κρίσεις των Ευρωπαίων.
Καλά κάπως έτσι τέλος πάντων.

Θα τα διαβάσω πάντως κι αυτά και θα σου πώ.
Μμμμμάκιαααααα

Roadartist είπε...

@ ξωτικό: Χαμογέλασα με το σχόλιο σου, τόσο για το βιβλίο, όσο και για την ταινία... Καλά βρε δεν την είδα για να τη βρω βαρετή, διάβασα κριτικές άλλων. Θα τη δω όμως για να έχω άποψη. Είμαι ήδη αρκετά περίεργη. Αν θες μπορώ να σου δανείσω βιβλία του Auster, απλά πες μου. :)

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα καλησπέρα...

Ίσως να είναι αυτή η προσήλωση στην πρόοδο που απομυθοποιεί το παρελθόν συνέχεια το προβάλει ως παλιό ενώ το παρόν ως βελτιωμένη εκδοχή του... Αυτή η απομυθοποίηση του παρελθόντος είναι που δημιουργεί την ιδέα μιας χώρας χωρίς μνήμη... Δεν υπάρχει η ανάγκη το παλιό να μείνει ως παραδοσιακό· είναι προτιμότερο να γκρεμιστεί για να δώσει τη θέση του στο νέο, στο καινοτόμο, στο ριζοσπαστικό...

Πόσο κοινό με τη χώρα μας, που η προσήλωση στο φαντασιακό αρχαίο παρελθόν, εκμηδενίζει εντελώς την όποια σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Έτσι το εκάστοτε παρόν το βλέπουμε ως κακό, κακέκτυπο του προηγούμενου κακού παρόντος... Δεν μας νοιάζει να διατηρήσουμε τα νεοκλασσικά... Δεν είναι "αρχαία"... Βορά στο νέο λοιπόν... Όχι όμως από την προσήλωση σε κάποια πρόοδο... Κυρίως στην προσήλωση ότι και αυτό το νέο θα είναι άφορο όπως το τωρινό παρόν... από την προσήλωση στην παραίτηση...

Σαφώς και στην Α' Περίπτωση εκείνη που καταλογίζει στην Αμερική ο συγγραφέας ως κοινή συνισταμένη αλλά και στην Β' Περίπτωση, την δική μας, υπάρχουν οι φαεινές εξαιρέσεις που κτυπούν στο μάτι, όμως η γενική περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν τις κλωνίζει...

πραγματικά πολύ ενδιαφέρον...

φιλιά

Related Posts with Thumbnails