‘The Grape Pickers’, π.1892, Edmond Henri Cross
Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος. Τρύγος για το κρασί. Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος, γέμισε το μυαλό μου με σκέψεις. Έχουμε χάσει την επαφή μας με τη φύση. Καλομάθαμε και ξεχάσαμε τον κόπο που απαιτεί η κάθε καρποφορία και που οδηγεί στην ουσιαστική απόλαυση. Η φύση μας διδάσκει. Αν βρεθείς κοντά της, βλέπεις τον αγώνα της συλλογής, της σύνθεσης και της καρποφορίας. Βλέπεις ότι για παράδειγμα το αμπέλι χρειάζεται ένα ολόκληρο χρόνο για να ξαναφέρει καρπούς. 12 μήνες συνεχούς προσπάθειας ώσπου να γεννηθεί ξανά ο χυμός του και να φέρει ζωή. Συμβολίζει πολλά η διαδικασία. Δεν είναι τυχαίο το ότι ακόμη και η θρησκεία χρησιμοποίησε το αμπέλι ως συμβολισμό και παραβολή. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος» φέρεται ότι κάποτε είπε ο Χριστός. Δε χρησιμοποίησαν τυχαία αυτόν τον παραλληλισμό οι Χριστιανοί. Είναι λοιπόν η κληματαριά ο Χριστός. Το αμπέλι είναι ευλογημένο φυτό· ο καρπός του - τα σταφύλια, το κρασί- ευφραίνουν τη ψυχή, την καρδιά και χαρίζουν χαρά.
Η φύση έχει μέσα της σοφία. Σοφία που ο άνθρωπος δεν έχει μπορέσει ακόμη να συνειδητοποιήσει. Θέλω να πιστεύω ότι η καταστροφή που προκαλούμε στη φύση, στα ίδια μας τα γονίδια και στην ίδια τη ζωή, δε θα αποβεί μοιραία. Θέλω να πιστεύω ότι η δύναμη της φύσης είναι μεγαλύτερη από την παράνοια του ανθρώπινου είδους. Χαζεύω παλιές φωτογραφίες από τον τρύγο. Στο παρελθόν οι οικογένειες μάζευαν μαζί τα σταφύλια. Με χαμόγελα, με κέφι και μια ωραία κούραση. Έπειτα χαίρονταν όλοι μαζί το κρασί στο τραπέζι για τον επόμενο χρόνο. Πόσο έχει χαθεί αυτό σήμερα. Ξεχάσαμε. Χάσαμε τις ρίζες μας. Η "πρόοδος" μας έκανε να σνομπάρουμε τέτοιες διαδικασίες, ίσως γιατί έχουν κούραση και ξεχάσαμε πως υπάρχει και αυτή η κούραση... Πόσα πράγματα θεωρούμε σήμερα ως αυτονόητα που δεν είναι όμως καθόλου έτσι.
Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος... Μια παλιά ελληνική παροιμία, που περιγράφει τη διαδικασία του τρύγου και του θέρου, άμεσα συγκρίσιμη με εκείνη του πολέμου. Καθώς πρέπει να πραγματοποιηθεί τις συγκεκριμένες μέρες και στιγμές ωρίμανσης του καρπού. Ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα. Αλλιώς έχεις χάσει τη σοδειά όλης της χρονιάς...
Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος... Μια παλιά ελληνική παροιμία, που περιγράφει τη διαδικασία του τρύγου και του θέρου, άμεσα συγκρίσιμη με εκείνη του πολέμου. Καθώς πρέπει να πραγματοποιηθεί τις συγκεκριμένες μέρες και στιγμές ωρίμανσης του καρπού. Ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα. Αλλιώς έχεις χάσει τη σοδειά όλης της χρονιάς...
Ρίξτε μια ματιά και σε προηγούμενες σχετικές αναφορές... :
12 σχόλια:
Ευτυχώς η φύση αναγεννάται κι από μόνη της, αλλιώτικα θα είχαμε εξαφανιστεί τόση βία που ασκούμε πάνω της οι άνθρωποι. Πάρε παράδειγμα την Πεντέλη, αν πήγαινες λίγο μετά τις μεγάλες φωτιές, θα' βλεπες μικρά πράσινα βλαστάρια να ξεπροβάλλουν μέσα στ' αποκαϊδια μας. Ήταν, παρά τη θλίψη βλέποντας το καμμένο δάσος, εικόνες ελπίδας, δύναμης και αντίστασης - στον πόλεμο.
Και κάτι ακόμα. Ο τίτλος της ανάρτησης μου θύμισε το "Έρως, θέρος, πόλεμος" της Ευγενίας Φακίνου...
Καλή σου μέρα.
Έχω μάθει πια να περιμένω την ανάρτηση του τρύγου τον Σεπτέμβριο. Μπράβο σου!
Ο άνθρωπος είναι μέρος αναπόσπαστο και ομοούσιο της φύσης, άρα, ότι κάνει ο άνθρωπος, για μένα, δεν το κάνει ο άνθρωπος στην φύση, αλλά η φύση στον εαυτό της μέσω του ανθρώπου. Βέβαια τα εξελικτικά αποτελέσματα μπορεί να μην αρέσουν στον άνθρωπο, η φύση όμως προχωρεί τον δικό της δρόμο.
Ξεχάσαμε τον κόπο και εγκαταλείψαμε την ύπαιθρο, στην Ελλάδα. Και μαζί μ' αυτό αφήσαμε πίσω τα πάντα, ελπίζοντας στην διαιώνιση του σήμερα χωρίς κόπο για το αύριο...
@ Κατερίνα Τοράκη : ναι Κατερίνα έχεις δίκιο. Η φύση είναι σοφή, ξέρει να αναδημιουργείται ακόμη από τις στάχτες της. Αν παρατηρούσαμε μόνο τις αλλαγές στις εποχές, κάτι που οι άνθρωποι των πόλεων το έχουμε πλέον αυτό (ξε)χάσει, αυτή η γνώση θα ήταν αρκετή για πολλά άλλα πράγματα. Οι διαδικασίες της φύσης εμπεριέχουν μοναδική σοφία, τίποτα δεν είναι τυχαίο εκεί έξω...Το βιβλίο αυτό της Φακίνου δεν το έχω διαβάσει. Να το αναζητήσω; Επίσης καλή μέρα.
@ thinks : Αν είναι έτσι τότε γιατί τα ζώα δεν καταστρέφουν τη φύση; Μόνο ο άνθρωπος επεμβαίνει με τέτοιο καταστροφικό τρόπο στην αλυσίδα της ζωής και στο ίδιο του το σπίτι... Από την άλλη ότι ο άνθρωπος καταλήγει στο χώμα, με το ίδιο το σώμα του τελικά ποτίζει τη γη είναι κάτι που με κάνει να συμφωνήσω με τη σκέψη περί "ομοούσιου". Ξεχάσαμε τον κόπο, αυτόν τον γλυκό και ανταποδοτικό. Είναι πιο εύκολο να πας μέχρι την κάβα, ή μέχρι το σούπερμάρκετ, αλλά μπορεί αλήθεια να συγκριθεί αυτό με το δικό σου καρπό του κόπου σου....
Εκτός από το τέλος μας στη Γη, και η αρχή μας μπορεί να θεωρηθεί ομοούσια της φύσης, από άτομα, κύτταρα... το σύμπαν/φύση(/"θεός") μας γέννησε/έπλασε. Αντικειμενικά, από τρίτο σημείο οπτικής, μη-"ανθρωπομορφικό" (υποκειμενικό στον άνθρωπο), τι σημαίνει "καταστροφή"; Μπορεί μόνο να σημαίνει "αλλαγή", και "εξέλιξη". Η αρνητική έννοια που δίνεται στην "καταστροφή" φαίνεται μόνο από την οπτική του κρίνοντος, αν η αλλαγή τον επηρεάζει δυσμενώς ή αν επηρεάζει κάτι με τρόπο που προσωπικά δεν του αρέσει. Δεν "καταστρέφει" άραγε και η φύση μέρη του εαυτού της σε σούπερνόβα, ή με κομήτες, ή με αλληλεπιδράσεις φυσικών νόμων; Με την εξάλειψη ειδών όπως οι δεινόσαυροι; με μετακινήσεις ολόκληρων ηπείρων με σεισμούς; με αλλαγές κλίματος επί εκατομμύρια χρόνια από Γη-έρημο ως Γη-χιονόμπαλα, και εκκρεμές μπρος-πίσω, ανά δισεκατομμύρια χρόνια; Οι αλλαγές που κάνουμε εμείς μπορεί να καταστρέφουν εμάς, αλλά μπροστά στην κλίμακα του σύμπαντος και της φύσης είναι σχεδόν μηδέν. Απλά καταστρέφουμε τους εαυτούς μας, αλλά περνάμε σκυτάλη αλληλεπίδρασης σε περεταίρω εξέλιξη της φύσης. Και πόσα ζώα έχουμε δημιουργήσει γεννητικά και εξελικτικά εμείς από κατοικίδιες γάτες σκύλους μέχρι αγελάδες, πρόβατα, χοίρους... και πόσους καρπούς δεν έχουμε επηρεάσει με τη συστηματική καλλιέργεια... Όλα αυτά θα εξελίσσονται πολύ αργότερα από όσο θα κρατήσουμε εμείς...
@ thinks: και κάπως έτσι, μετά από τέτοια σχόλια, χαίρομαι που άνοιξε πάλι το blog, για αυτές τις πολύ ωραίες απόψεις! Μου δίνετε βήμα για περαιτέρω προβληματισμό! :)
Στην υγειά σου λοιπόν !!!
Αυτή την πνευματική ειδικά που μας μεθάει φιλοσοφικά ;-)
Η αληθινή επαφή με τις διεργασίες της φύσης και της ζωής
βοηθάει στο να μην χάνουμε το μέτρο ,να μην νομίζουμε πως όλα περιστρέφονται γύρω απ'τις δικές μας διαθέσεις ,πως συχνά υπάρχει πολύ αυστηρό ....timing στην πραγματική ζωή και πως μπορείς εύκολα και γρήγορα να καταστρέφεις αλλά δύσκολα, αργά και με κόπο δημιουργείς.....
υγ. χαίρομαι για το τελευταίο σου σχόλιο στον thinks ;-)
φιλούδια μεθυσμένααα
Vino amore e poesia
Petrarca
Cin cin
Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...
@ ξωτικό : Σου χαμογελώ γιατί έχεις δίκιο σε κάθε σου λέξη. Μπήκαμε σε λάθος δρόμο. Ως κοινωνία. Ως σύστημα. Το σχόλιο στο thinks ήταν ό,τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή μετά την απάντηση του, είναι πολύ όμορφο όταν η σκέψη κάποιου προχωρά παρακάτω τη δική σου.
Φιλάκια πολλά. :)
@ velvet : ...θύμισες με το σχόλιο σου σε αυτή την όμορφη γλώσσα, το "la vita e bella"... τι ταινία, τι μηνύματα, παράξενος συνειρμός... https://www.youtube.com/watch?v=KB99gDvxyFo
@ Μαρία Έλενα: Να είσαι καλά, φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου