17 Ιουνίου 2015

Stanislas Tomkiewicz, Η κλεμμένη εφηβεία


Η αυτοβιογραφία του πολωνοεβραίου ψυχιάτρου S. Tomkiewicz, αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας. Ένα βιβλίο για τη ψυχιατρική και το ολοκαύτωμα.  Μια αφήγηση που συνηγορεί στη ζωή. Ο Tomkiewicz μπόρεσε μετά από πολλά χρόνια να γράψει για όλα όσα έζησε στην εφηβεία του και να εξηγήσει μέσω των εμπειριών και της πληγής του, γιατί έγινε ψυχίατρος με ειδίκευση στους εφήβους και τα παιδιά. 

«Είναι καλό να γνωρίζει κανείς ότι από τον Σεπτέμβριο του 1942 η εργασία ήταν υποχρεωτική για κάθε κάτοικο ηλικίας από 14 μέχρι 60 ετών. Το γκέτο είχε διαιρεθεί σε 5 ή 6 μεγάλα εργαστήρια. Αυτοί που δεν δούλευαν δεν είχαν πια νομική υπόσταση. Τους αποκαλούσαν «αγρίους». Δεν είχαν ούτε κουπόνια διατροφής, ούτε τη σούπα που δικαιούνταν κανείς κατά τη διάρκεια της εργασίας. Αυτή λοιπόν ήταν η περίπτωση μου: έμενα στους γονείς μου, κοιμόμασταν τρία άτομα μαζί στο ίδιο δωμάτιο και μοιράζονταν μαζί μου αυτό το οποίο δικαιούνταν χάρη στα κουπόνια ή αυτό το οποίο αγόραζαν στη μαύρη αγορά. Δεν έφερνα στο σπίτι ούτε λεφτά, ούτε τροφή, ήμουν λοιπόν ένας «άγριος», ένα «παράσιτο» και θεωρητικά όλα τα «παράσιτα» έφευγαν ανατολικά για τα στρατόπεδα… Αυτή ήταν η ιδεολογία των Ναζί: αυτός που δεν δουλεύει πρέπει να πεθάνει και η ιδεολογία αυτή ήταν τόσο ισχυρή που πότιζε πάνω στην οικογένεια μου και πάνω σε μένα. Μέχρι τον Ιούνιο του 1942 δεν είχε τύψεις γιατί σπούδαζα, δούλευα για το μέλλον και οι γονείς μου είχαν ακόμη αρκετά λεφτά για να με θρέφουν, δεν με κατηγορούσε κανείς ότι δεν κέρδιζα λεφτά.

Από την έναρξη της πρώτης Δράσης στις 22 Ιουλίου του 1942 δεν υπήρχε πια ούτε σχολείο, ούτε πανεπιστήμιο, ούτε εκπαίδευση. (…) Διάβαζα σε μια γωνιά ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Δεν τα ανεχόμουν πολύ καλά όλα αυτά και για αυτό το λόγο συνεχώς μου έκαναν παρατηρήσεις. Οι κατηγορίες ήταν συνεχείς: όχι μόνο ότι ήμουν τεμπέλης αλλά μπερδευόμουν με πράγματα που δεν με αφορούσαν λέγοντας ότι έπρεπε να φύγουμε από το γκέτο

«Ήταν ένα αίσθημα ανικανότητας να ζήσω σε μια εποχή όπου αυτό που θα έπρεπε να κάνει κανείς ήταν να είναι καταφερτζής, κλέφτης και να χειρίζεται το μυδράλιο και όχι μια εποχή των αξιών που μου είχανε εμφυσήσει

Stanistas Tomkiecz, Η κλεμμένη εφηβεία, University Studio Press, 2012

 (μτφρ Γ. Αμπατζόγλου, επιμέλεια Δ. Πλουμπίδης)

Αυτό το συναρπαστικό επίκαιρο βιβλίο παρακινήθηκα για να το διαβάσω εξαιτίας τούτης της ανάρτησης της Κατερίνας


6 σχόλια:

Velvet είπε...

Ποσες αναλογες ιστοριες θα μπορουσαν να διηγηθουν
και οι δικοι μας νεοι την περιοδο της ναζιστικης κατοχης 1941-44,
αλλα και μετεπειτα την περιοδο του εμφυλιου.
Ποσα κλεμμενα ονειρα και ποσες θρυματισμενες ζωες
αφησε πισω του η λαιλαπα και η φρικη του πολεμου.

Roadartist είπε...

@ Velvet : Έτσι ακριβώς όπως το έγραψες, ασύλληπτα πράγματα για όσους δε τα ζήσαμε, τα διαβάζεις και σου φαίνονται τόσο ασύλληπτα.

thinks είπε...

Το σημαντικό είναι να μην τα θεωρούμε πως ανήκουν στο παρελθόν. Να μην τα βλέπουμε σαν "ιστορία" μόνο. Να ήμαστε πάντα έτοιμοι να τα αποκρούσουμε γιατί είναι τα εργαλεία κάθε δικτάτορα και κάθε κατακτητή, σε όλη την ανθρώπινη ιστορία παντού. Και είναι περισσότερο επικίνδυνα από ποτέ όταν έρχονται από εκείνους που είναι λύκοι με προβιές προβάτων.

Roadartist είπε...

@ thinks : Έχεις δίκιο Δημήτρη. Τότε είχανε πες δικαιολογία. Δε γνώριζαν. Δεν μπορούσε ποτέ κανείς να δεχτεί ότι μπορεί να συμβεί κάτι παρόμοιο στην ιστορία. Σήμερα ξέρουμε. Και το αστείο είναι πως πρόκειται για αρκετά "πρόσφατη" ιστορία, δυστυχώς όσα ζούμε δείχνουν ότι αφήνουμε σταδιακά τη λογική και στρεφόμαστε προς την παράνοια. Αν σκεφτείς όσα συμβαίνουν με τη λογική, νομίζω ότι θα σε κυριεύσει ο φόβος. Μακάρι να διαψευσθούμε, μακάρι.

Siderpap είπε...

Κάθε εποχή έχει τους δικούς της δημίους και τους δικούς της μάρτυρες...
Το όριο είναι όταν η ανθρώπινη υπόσταση υποβιβάζεται & χάνει την αξία της ..
Ειδικά όταν αυτό συμβαίνει στην παιδική ηλικία η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη ...
Τιμή λοιπόν σ΄αυτούς που αντέχουν και δίνουν μάθημα ζωής !!!
Την καλησπέρα μου Μαίρη ...

Roadartist είπε...

@ Siderpap : Το βέβαιο είναι ότι διανύουμε μια νέα εποχή με νέους "δικούς της δημίους και τους δικούς της μάρτυρες..." και δυστυχώς έχεις δίκιο το σημείο της υποβίβασης της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας είναι το πιο σκληρό. Καλή δύναμη να έχουμε. Χαιρετισμούς siderpap και καλημέρα...

Related Posts with Thumbnails