3 Ιανουαρίου 2014

Mistero Buffo : γέλιο, συγκίνηση, προβληματισμός, σκέψη...

[ η ταλαντούχα ομάδα στήνεται στο φακό μας μετά το τέλος της παράστασης ]

Θέλησα η πρώτη "πολιτιστική" ανάρτηση της χρονιάς να αφιερωθεί στην παρουσίαση μιας θεατρικής παράστασης. Και αυτή πιστεύω ότι αξίζει να είναι το "Mistero Buffo". Βρέθηκα στο Θησείον στην αρχή της θεατρικής σεζόν, όπου είδα τη συγκεκριμένη παράσταση και όμως ακόμη έχω στο μυαλό στιγμές από εκείνη τη βραδιά. Ακριβώς επειδή δεν ανεβαίνουν συχνά τόσο ευρηματικές και αξιόλογες παραστάσεις, τελικά πρέπει ν' αισθανόμαστε τυχεροί όταν συμβαίνει να τις παρακολουθήσουμε.

Mistero Buffo (με τόνο στο μιστΈρο) στα ιταλικά σημαίνει «Κωμικό Μυστήριο» και λέγοντας μυστήριο εννοείται το ιερό δρώμενο του καθολικού κυρίως μεσαίωνα. Ο Φο συγκέντρωσε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές κωμικές σκηνές που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των εν λόγω ιερών δραμάτων και τις ξανάγραψε, μετατρέποντας τις στιγμές αυτές, σε αριστουργήματα σατιρικής ποίησης. Ακολουθώντας την παράδοση, όπου θέλει τη θεατρική γραφή να ψυχαγωγεί, αλλά και να διδάσκει. 


Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επέλεξε να ανεβάσει την παράσταση, με τον τρόπο που επιθυμεί και ο ίδιος ο συγγραφέας, δίχως κουστούμια, χωρίς σκηνικά και φωτισμούς. Οι ηθοποιοί είναι ντυμένοι απλά, κάποιοι φορούν φόρμες και δε χρησιμοποιείται κανένα απολύτως σκηνικό. Τότε ακριβώς συνειδητοποιείς το πόσο δύσκολη τέχνη είναι η υποκριτική. Όπως και ότι για να είναι επιβλητική μια παράσταση δεν χρειάζονται εκθαμβωτικά σκηνικά και κουστούμια, αλλά το σπάνιο, πηγαίο ταλέντο.


Έχουμε λοιπόν ένα πανέξυπνο και εξαιρετικά καλοδουλεμένο κείμενο, που αναλαμβάνουν να το διηγηθούν νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί. Οι θεατές ξεκαρδίζονται με τις ατάκες. Την επόμενη στιγμή συγκινούνται και συμμετέχουν στο δράμα. Το αμέσως επόμενο λεπτό προβληματίζονται για εκείνες τις "αλήθειες" της Βίβλου, που μαθαίνουμε από μικρά παιδιά και που σατιρίζει αιχμηρά ο συγγραφέας. Το βέβαιο είναι πως ο θεατής βρίσκεται αντιμέτωπος με τις σκέψεις του. Φεύγοντας από το θέατρο, έχει γεμίσει με εικόνες, ποικίλα συναισθήματα...

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έκανε ακόμη μια φορά το θαύμα του, σκηνοθετώντας το "Mistero Buffo" (1969) του Dario Fo με την ομάδα Επτάρχεια. Μας μετέφερε με εξαιρετικό τρόπο τις εμβόλιμες κωμικές σκηνές των μεσαιωνικών λειτουργικών δραμάτων, όπου το θείο και το ανθρώπινο δράμα ξαναδιαβάζονται με κωμικοτραγικό τρόπο σε αυτή την καυστική αντιεξουσιαστική σάτιρα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα συγκεκριμένα κείμενα, χάρισαν το Βραβείο Νόμπελ στον Ντάριο Φο. Αξίζει ν' αναφερθεί ότι έχουν μεταφραστεί σε 30 διαφορετικές γλώσσες, το έργο έχει παρουσιαστεί σε όλον τον κόσμο με μεγάλη επιτυχία.

Και φυσικά ένας καλοκουρδισμένος θίασος, όλοι οι ηθοποιοί άψογοι στους ρόλους τους. Ξεχώρισα τον Αργύρη Ξάφη (εκπληκτικός ως "τρελός") και την Άννα Καλαϊτζίδου (καθηλωτική ως "Παναγία" και συγκλονιστική ως "Χάρος").  Πολύ καλοί οι Θάνος Τοκάκης, Κώστας Μπερικόπουλος, Μανώλης Μαυροματάκης και Γιώργος Χρυσοστόμου.

Η παράσταση θα παρουσιάζεται για λίγες ακόμη μέρες, στο Θέατρο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες. 

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή
Τηλ : 2103255444
Παραστάσεις : Mέχρι : 5/1/2014
Σάβ., Κυρ. 7 μ.μ. Τρ., Τετ. 9 μ.μ.

8 σχόλια:

city art είπε...

Ποδαρικο με θεατρικο ποστ, καλη αρχη και για το 2014 εδω. :)
Την παρασταση δεν θα προλαβω να τη δω μαλλον, αλλα πηρα μια καλη ιδεα.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλημέρα.

Δεν έχω δει την παράσταση, αλλά είμαι σίγουρος πως θα συμφωνούσα με όλα όσα γράφεις.

Ο Ντάριο Φο, τοποθετώντας το θέατρο λειτουργικά μέσα στον κοινωνικό ιστό, τονίζοντας τον εκπαιδευτικό του ρόλο και έχοντας, βέβαια, ο ίδιος τον αέρα μιας ελεύθερης σκέψης,
συνταιριάζει την ψυχαγωγία με τον κοινωνικό προβληματισμό, το γέλιο με τον καυτηριασμό, το συναίσθημα με το στοχασμό.
Διδάσκει μέσα από το θέατρο, γκρεμίζει και χτίζει, πλάθει, στοχεύει στην κοινωνική βελτίωση.

Η συνάντηση με τον εμπνευσμένο Μοσχόπουλο δεν μπορεί παρά να είναι ευτυχής.

Αχ, ροδούλα, μας θύμισες την παράσταση και σε συνδυασμό με το πόσο θα παίζεται ακόμα κατάφερες να μας αγχώσεις! Αμ, τι θέλω και "σε" διαβάζω κι εγώ;!

Πολλά φιλιά

Roadartist είπε...

@ city art : Δυστυχώς έμειναν λίγες μέρες ακόμη... και δε ξέρω αν θα επαναληφθεί. Ίσως είναι και εξαντλημένα τα εισητήρια. Ελπίζω η χρονιά να έχει αρκετές θεατρικές αναρτήσεις ωραίων παραστάσεων!

kovo voltes... είπε...

Ε δύο φορές ανέβηκε βόρεια -με παράταση της παράτασης- και δεν μπόρεσα καμία να το δω...:(
Ίσως να μου δοθεί μια τρίτη ευκαιρία, χιχι. Ήμουν σίγουρη ότι θα σου άρεσε (και θα μου αρέσει επισης αν το δω). Πολιτικό θέατρο, καθάριο. Ή αν προτιμάς, θέατρο με πολιτική ματιά ;)

Roadartist είπε...

@ Διονύσης Μάνεσης : "Διδάσκει μέσα από το θέατρο, γκρεμίζει και χτίζει, πλάθει, στοχεύει στην κοινωνική βελτίωση." Αυτού του είδος το θέατρο με συναρπάζει και νομίζω πως ακριβώς αυτό έχουμε μεγάλη ανάγκη. Αρκετοί μπορεί να κατηγορούν για ηθοπλασία το θέατρο, όταν θέλει να "διδάξει", εμένα μου αρεσει αυτή η εκδοχή.
Ο Ντάριο Φο είναι ένας μάστορας της γραφής, της σάτιρας, απόλυτα καυστικός. Δυστυχώς μάλλον δε θα προλάβεις να τη δεις, θα έπρεπε να είχα ανεβάσει το συγκεκριμένο ποστ αρκετούς μήνες πιο νωρίς. Αλλά ακόμη και τώρα νομίζω πως αξίζε να γράψω για την παράσταση... και ας κατεβαίνει σε λίγες μέρες.
Πολλά φιλιά!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Μια μικρή συμπλήρωση-άμυνα απέναντι στην ηθοπλαστική λειτουργία του θεάτρου: Μα ούτως ή άλλως, λειτουργεί ηθοπλαστικά, θέλει δε θέλει ο συγγραφέας. - σε όποια κατεύθυνση. Όπως η κάθε τέχνη. Κι όπως οι θεσμοί κι η εφαρμογή τους. δες, π.χ, πώς θα μπορούσε να είχε διαπλάσει την κοινωνική συνείδηση η εφαρμογή των νόμων στην Ελλάδα και πώς μας διαμορφώνει το περίφημο "καθεστώς ανομίας" που όλοι καυτηριάζουμε αλλά συνεχίζει να υπάρχει..

( Συγγνώμη, βγαίνω από το θέμα. Δε θα ξαναγίνει!)

kleio είπε...

Απο τις καλυτερες παραστασεις της περσινης σεζον roadartist!

Roadartist είπε...

@ Διονύσης Μάνεσης : Δε βγαίνεις καθόλου από το θέμα. Αλλά ακόμη κ αν συμβαίνει αυτό - σε παρακαλώ πολύ - να ξαναγίνει :) τι καλύτερο από το να ανταλλάσουμε απόψεις.
Δε ξέρω αν λειτουργεί πάντα ηθοπλαστικά... τόσο το θέατρο όσο και η κάθε τέχνη. Σίγουρα το αρχαίο θέατρο (δράμα και κωμωδία) είχε ηθοπλαστικό περιεχόμενο, για το σύγχρονο όμως (σε κάποιες εκδοχές του) αμφιβάλλω...

Γενικώς στη σύγχρονη εποχή έχει επικρατήσει κυρίως από τους κριτικούς θεάτρου, η άποψη ότι το να προσπαθεί ένας συγγραφέας να περάσει κάποια μηνύματα, να γράψει με ύψος "διδακτικό" είναι ένα μεγάλο μείον... Με έχει προβληματίσει αυτή η άποψη κατά καιρούς, την έχουν εκφράσει και υπερασπίσει και μεγάλα ονόματα του χώρου, προσωπικά όμως θα έλεγα πως αρκετά διδακτικά έργα μου αρέσουν πολύ, δεν είναι αυτό κάτι που με ενοχλεί στην τέχνη, αντίθετα θα ήθελα το θέατρο να έχει ΚΑΙ τέτοιο χαρακτήρα. Πόσο μάλλον στη σημερινή εποχή, νομίζω πως παρ' όλες την όποια... πρόοδο (κάτι που νομίζω σηκώνει πλέον αρκετή συζήτηση) είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμο... θα έλεγα απαραίτητο...

Καλό 3μερο. :)


@ kleio : Ναι!

Related Posts with Thumbnails