18 Οκτωβρίου 2013

χαρτόκουτο


*The Great Depression 

Τον συναντάω συχνά στο δρόμο μου. Είναι νέος, μπορεί να είμαστε συνομίληκοι. Στην άκρη του δρόμου, στο ίδιο πάντα σημείο, στην Πλάκα. Ακριβώς πιο πέρα από τα τουριστικά μαγαζιά με τα σουβενίρ και τις περικεφαλαίες του ένδοξου παρελθόντος μας, ξέρεις εκείνου που ανασύρουμε μνήμες για να υψωθούμε λιγάκι. Κάτω από την Ακρόπολη, στο πιο τουριστικό σημείο της πόλης... Έχει ένα μικρούλι μαύρο γατάκι στην αγκαλιά του. Το κρατά σε μια ασφυκτική αγκαλιά, με μια απίστευτη τρυφερότητα, δοτική αγάπη. Εκείνος είναι πάντα μέσα σε ένα χάρτινο κουτί. Αυτό το χαρτί δεν το αφήνει να φύγει από κοντά. Περικυκλωμένος από αυτό το μικρό χάρτινο κουτί, ακόμη και τις  ζεστές μέρες. Πράγμα που σημαίνει πως το χαρτόκουτο δεν του προσφέρει ζεστασιά, μα προφανώς μια πολυπόθητη αίσθηση ασφάλειας. Ίσως το αισθάνεται σαν το προστατευτικό σπίτι που δεν έχει.  Όπως τα παιδιά φτιάχνουν κόσμους, χαμόγελα, ρόλους με το μυαλό τους, έτσι και αυτός ο άνθρωπος φτιάχνει μια δική του ιστορία, αλλάζοντας, ξεγελώντας τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει.

Σκέφτηκα να τον φωτογραφίσω, μα δεν το έκανα. Η εικόνα ήταν τόσο τρομερά αποστομωτική, μα ένιωσα ότι δεν είχα αυτό το δικαίωμα, ακόμη και αν ο σκοπός μου ήταν να αποτυπώσω την τρυφερότητα του. Ίσως να νιώθει στη "φιλία" και στην επαφή με αυτό το ζώο, όσα δεν ένιωσε από τους ανθρώπους. Σου μεταφέρω αυτή την εικόνα, απλώς περιγράφοντας τη. Όσο χειμωνιάζει, τα πράγματα θα γίνονται δυσκολότερα για αρκετούς ανθρώπους εκεί έξω. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο, μόνο ότι ντρέπομαι και λυπάμαι για όλη αυτή τη φρικτή φτώχεια που περικυκλώνει τριγύρω τους πάντες... Μακάρι να σταματήσει εδώ.


* The Great Depression was a severe worldwide economic depression in the decade preceding World War II. The timing of the Great Depression varied across nations, but in most countries it started in 1930 and lasted until the late 1930s or middle 1940s. It was the longest, most widespread, and deepest depression of the 20th century.

26 σχόλια:

eugeniak είπε...

Eξαιρετικό και το σημερινό σου θέμα φίλη μου! Η περιγραφή του άστεγου τόσο ζωντανή που είναι σα να τον συναντήσαμε πριν λίγο κι εμείς .....
Πόσο σε καταλαβαίνω που δε μπορείς να τραβήξεις κάποιες φωτογραφίες ....
Εικόνες σχεδόν καθημερινές στις πόλεις μας. Κάποιοι αναρτούν μάλιστα στο Youtube σχετικά βιντεάκια ή και μόνο φωτογραφίες. Σαν καλλιτεχνία; Να αποδώσουν το κλίμα της εποχής ή "να αφυπνίσουν συνειδήσεις" ;
Σίγορα πάντως δεν προσπερνάμε !
Φιλιά και καλό ξημέρωμα
Ευγενία

Hfaistiwnas είπε...

Με συγκινείς πρωί πρωί.. όταν δεν βρίσκονται άνθρωποι να σου δώσουν αγάπη, υπάρχουν τα ζώα για να σου δείξουν την ίδια και να τους δώσεις τη δική σου..

Ρουμπάκης Γιάννης είπε...

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους;

Ανώνυμος είπε...

Νοιώθω ακριβώς το ίδιο, γι΄αυτό και ποτέ μου δεν σήκωσα το φακό σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ένα φρικιαστικό συμπέρασμα: αν δεν έχεις φράγκο στην τσέπη σου η κοινωνία σε αποβάλλει, όσο καλός ή ηθικός μπορεί να είσαι.
Ποιός θα ήξερε τον ηλιογράφο αν δεν είχε χρήματα για φωτογραφικές μηχανές και σύνδεση στο ίντερνετ;
Πόσους ηλιογράφους προσπερνώ καθημερινά, ηλιογράφους που ψάχνουν στα σκουπίδια να φάνε, ηλιογράφους που ψάχνουν απελπισμένα τη δόση τους;
Τότε συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν φρικαλέα λάθη, δεν είμαι ούτε οικονομολόγος ούτε πολιτικός αναλυτής, ούτε έχω σπουδάσει κοινωνικές επιστήμες, αλλά αυτή η αίσθηση του φρικαλέου λάθους με ακολουθεί σα σκιά.
Και πίσω από κάθε όμορφο ηλιοβασίλεμα, αυτή η σκιά γίνεται πιο μακριά.
Πίσω από κάθε μπλόγκ, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του, ακούω και μια κραυγή αγωνίας.


Panos Konstantinidis είπε...

Τον βλέπω κι εγώ συνέχεια, πολλές φορές κοιμάται με το γατάκι δίπλα του. Σκέφτηκα να του μιλήσω αρκετές φορές αλλά πάντα κάτι με σταματάει... ίσως να νομίσει ότι το κάνω από οίκτο ή κοροϊδία, και δεν το θέλω.

librarian είπε...

Μια μικρή νότα αισιοδοξίας:
http://www.iefimerida.gr/news/126664/%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD-%CE%AD%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF

Roadartist είπε...

@ eugeniak : Ευγενία σκεφτόμουν εδώ και μέρες να ανεβάσω αυτές τις σκέψεις μου αλλά το άφηνα για διάφορους λόγους. Τελικά απλά αυθόρμητα μπήκε. Δε μπόρεσα να τον φωτογραφίσω, δε ξέρω και αν θα μπορούσε να αφυπνίσει συνειδήσεις...

Roadartist είπε...

@ Hfaistiwnas : γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα. Έτσι ακριβώς όπως το έγραψες Ηφ.

Roadartist είπε...

@ Ρουμπάκης Γιάννης : Κατά καιρούς έχω αναρτήσει με σκοπό την γνωστοποίηση, σχετικές κινήσεις. Αν ενδιαφέρεται κάποιος μπορεί να κοιτάξει π.χ. εδώ :

http://roadartist.blogspot.gr/2009/02/blog-post_20.html

Το θέμα όμως Γιάννη είναι πως όταν η ανεργία των νέων προσεγγίζει το 60% και οι εργασίες πλέον γίνονται τόσο επισφαλείς, όταν παράλληλα μειώνονται δραματικά οι μισθοί, συντάξεις και επιδόματα, κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία, τότε για τι βοήθεια μπορούμε να μιλάμε στην ουσία;
Η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις σε έναν άνθρωπο είναι να τον βοηθήσεις να μορφωθεί και να έχει μια αξιοπρεπή εργασία, από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι απλώς 'ασπιρίνες', για να καλμάρουν παροδικά τον πόνο, την ζωή δεν την αλλάζουν όμως.

Όποιος μπορεί ας βοηθήσει, ελπίζω η κατάσταση της οικονομίας να αλλάξει άμεσα, διαφορετικά όλα θα χειροτερεύουν.


Επίσης μια αξιόλογη κίνηση που αξίζει να διαδοθεί :

Από το fb του Γ.Αμιρά :

Φίλοι! θέλω να σας συστήσω την υπέροχη κυρία Βέρα Μεσσήνη, φίλη αγαπημένη και πολύ δραστήρια προσωπικότητα. Η κ. Βέρα είναι ο άνθρωπος που πριν δύο χρόνια είχε την ιδέα (και σήμερα τα κατάφερε) να χρησιμοποιήσει μία ολόκληρη πολυκατοικία στα Εξάρχεια στην οδό Μπουμπουλίνας 36, ως ξενώνα για άνεργες οικογένειες με παιδιά και όχι μόνο. Σήμερα με επισκέφθηκε και αποφασίσαμε να ενώσουμε δυνάμεις! Όσοι θέλετε να βοηθήσετε εθελοντικώς αυτήν την προσπάθεια επικοινωνήστε μαζί της εκ μέρους μου στο 210 6727250 (www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_08/10/2013_522046)

Roadartist είπε...

@ ηλιογράφος : κατά καιρούς έχω φωτογραφίσει κάποιους από απόσταση, μα πάντα νιώθοντας πολύ περέιργα. Το συγκεκριμένο παιδί δεν μπόρεσα να το φωτογραφίσω, ένιωσα απλά ντροπή, θλίψη και χαμήλωσα το βλέμμα. Αυτό που λές, το νιώθουν όλοι. Προσωπικά γράφω για τέτοια θέμα πριν από το 2010. Αν ανατρέξεις στις "κοινωνικές" αναρτήσεις θα δεις πολλές με έντονο κοινωνικό προβληματισμό και αυτή τη "κραυγή" που λες. Αν ήταν άλλες εποχές, θα ήταν σίγουρα και διαφορετικό το blog, το ότι οι πολιτιστικές αναρτήσεις συνεχίζονται είναι κ αυτός (κατά τη δική μου οπτική) ένας τρόπος αντίδρασης στο μεσαίωνα.

Roadartist είπε...

@ Panos Konstantinidis : Καλημέρα, ναι κοιμούνται αγκαλιά, ποιος ξέρει τι ιστορία θα υπάρχει πίσω από αυτό το παιδί. Το ίδιο έχω σκεφτεί παρομοίως. Οίκτος και κοροιδία, από μια κοινωνία που κυρίως κοιτάει μόνο τη τσέπη του άλλου.

Roadartist είπε...

@ librarian : καλημέρα, είδα το σχόλιο σου, αφού απάντησα στα σχόλια. Το ίδιο ανέφερα προς τον Γιάννη Ρουμπάκη, με link της Καθημερινής. Όντως μικρή νότα αισιοδοξίας, σε ευχαριστούμε :)

Dee Dee είπε...

Σκεφτηκα να σου βαλω κι εγω το λινκ, για την πολυκατοικια που ετοιμαστηκε για τους αστεγους. Για καποιους αστεγους. Εστω. Ειδα οτι το προλαβε καποιος αλλος φιλος σου.
Τι να σχολιασω για τον νεαρο. Ελπιζω να εχει γαληνη στην ψυχη του. Μερικες φορες μπορει να λυπομαστε εμεις εκεινους κι εκεινοι εμας. Ευχομαι κανεις να μην στερειται την τροφη και την εστια. Ειδικα τα παιδια. Ας δραστηριοποιηθουμε ολοι. Υπαρχουν τοσοι που μας εχουν αναγκη!!

Καλο Σαββατοκυριακο αρτιστακι μου

Κατια Μαρκουϊζου είπε...

δυο μερες τωρα περνωντας απο συγκεκριμενο σημειο της 3ης Σεπτεμβριου έκανα τις ιδιες σκεψεις βλεποντας το ιδιο προσωπο σε συγκεκριμενη σταση , αναρωτηθηκα μαλιστα αν για να πεισεις αυτον τον ανθρωπο να αλλαξει την γωνια του τις κρυες μερες που ερχονται θα πρεπει να τον πλησιασεις και να του επιτρεψεις να σε γνωρισει .... διαλογος ή μονολογος ποσα πολλα μας λειπουν μεχρι την ανθρωπινη προσεγγιση σε φιλω καλο Σαββατοκυριακο

kovo voltes... είπε...

Αχ μωρέ φωτογραφάκι μου. Ίδια συναισθήματα, παράλληλες ζωές, παράλληλα σύμπαντα με μικρότερους και μεγαλύτερους πόνους...Ξέρεις, έβλεπα προχθές έναν αγαπημένο μου άστεγο. Χειροτερεύει συνεχώς. Και ήθελα τόσο πολύ να είχα ένα ραβδί. Να ένα κλικ πάνω σε ολους και να αλλάζανε τα πράγματα...Ένα κλικ

Giannis Pit. είπε...

Όχι καλή μας φίλη δεν θα σταματήσει αυτό το κακό και αυτός ο κατήφορος αν δεν επιλέξουμε επιτέλους ΕΜΕΙΣ, ώς ανθρώπινες οντότητες να το ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.....!
Κάθε άλλη μεταφυσική προσδοκία εξ αποστάσεως και εκ συναισθήματος εκπορευόμενη ουδόλως συμβάλει στον ανθρώπινο ξεπεσμό που βιώνει η ζωή στην Μνημονιακή Ελλάδα.
Πάντα παρούσα εκεί που καίνε τα θέματα.
Καλή σου συνέχεια

thinks είπε...

Η σειρά φωτογραφιών της μετανάστριας αυτής μητέρας με τα παιδιά της, κάτω από μια τέντα, που τράβηξε η Dorothea Lange στο Nipomo της California τον Ιανουάριο ή Φεβρουάριο του 1936 είναι πια η δεδομένη εικονογράφηση της Αμερικής των τριάντα, της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης. Μία άλλη φωτογραφία αυτής της σειράς στέκεται ξεχωριστά σαν μία Μαντόνα όχι σε λάδι αλλά σε μαυρόασπρο, γεμάτη δύναμη για ζωή, έχοντας δώσει ζωή στα παιδιά της, σε ένα τοπίο που δεν έχει πια ζωή να προσφέρει. Και ενώ αυτές οι εικόνες θυμίζουν εκείνους τους καιρούς, και την Καινούργια Συμφωνία του Φρανκλίνου Ρούζβελτ, εικόνες τέτοιες υπάρχουν μπροστά μας σήμερα, και υπήρχαν και εχθές. Σε χαρτοκιβώτια, εφημερίδες, με ένα πανωφόρι αν είναι τυχεροί. Στα μάτια τους, στις μεγαλουπόλεις, βλέπω πάντα τα σύννεφα της απόγνωσης ή της ήττας, αλλά στα περισσότερα με εκπλήσσει ότι επίσης βλέπω μια αξιοπρέπεια που την ζηλεύω. Μια αξιοπρέπεια που βγαίνει από την ψυχή και όχι από το περιβάλλον.

πνευμα είπε...

Με κάθε λογής κουρέλια και σανίδια φτιάχνουν οι συνανθρώποι μας συνοικισμό αυτόνομο. Εκεί βρίσκουν θαλπωρή και ελπίδα μονάχα όσοι τολμούν ακόμα να ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο...

Ας μην ντρεπόμαστε για αυτούς αλλά ας ευχηθούμε να έχουμε τη δική τους ευρηματικότητα και δύναμη ώστε να αντεπεξέλθουμε σε ὀτι το αβέβαιο μέλλον μας ετοιμάζει!

Την καλημέρα μου.

Roadartist είπε...

@ Dee Dee : το ότι μπορεί να λυπάται εκείνος εμάς, ίσως είναι μια παρήγορη σκέψη για εμάς, καταλαβαίνω πως το εννοείς, σίγουρα καμιά ύπαρξη δεν αξίζει να ζει στο κρύο, δίχως μια σκεπή από πάνω του. Και να αυξάνονται συνεχώς τούτοι οι απροστάτευτοι ανθρωποι. Το σύστημα απλώς έχει αποτύχει πλήρως.

Roadartist είπε...

@ marilise : Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δεν αφήνουν τα "σημεία" τους, με το ζόρι απομακρύνονται από αυτά, γιατί ίσως την επόμενη μέρα να τα έχει πιάσει "κάποιος άλλος". Έχω ακούσει ότι κατά το χειμώνα, γίνονται κανονικές μάχες και τσακωμοί ανάμεσα τους για το ποιος θα έχει το τάδε παγκάκι... Τρομερή ζούγκλα εκεί έξω. Μακάρι να ζούσαμε σε μια κοινωνία όπου όλοι θα είχαμε τα ίδια δικαιώματα, μα αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία... και τα μέρη που έχουν αληθινά καλό συνολικό βιοτικό επίπεδο είναι ελάχιστα.
Καλή μέρα.

Roadartist είπε...

@ kovovoltes : Το ξέρεις πως με μαγικά ραβδιά δεν γίνονται τέτοιες αλλαγές. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο, αλλά δεν... και το χειρότερο είναι πως όλο και θα αυξάνονται αυτοί οι άνθρωποι. Είναι να νιώθεις μια ντροπή για την κοινωνία.

Roadartist είπε...

@ Giannis Pit : Έχεις απόλυτο δίκιο Gianni, και αυτό είναι που με τρελαίνει. Πως όσο αφηνόμαστε και περιμένουμε ήρεμα την αλλαγή, αυτή δυστυχώς δεν πρόκειται να έρθει. Ο κόσμος έχει χάσει την ελπίδα του πλέον. Δεν πιστεύει σε κανένα πολιτικό, αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο. Τέτοιο αδιέξοδο οδηγεί μονάχα σε πολύ άγριες μέρες. Δε μπορώ να μαντέψω το αύριο, αλλά και ο πλέον λογικός και ψύχραιμος νους, καταλαβαίνει πως ο δρόμος που έχουμε πάρει δεν μπορεί ν' ανατρέψει τα χειρότερα, οδηγεί προς αυτά. Ειρωνικό μετά απ' όλα όσα ήδη ξέρουμε από την ιστορία. Υπό αυτές τις συνθήκες, ελπίζω να μπορεί ο καθένας να βοηθά με τον τρόπο του τους δικούς τους, όσους αληθινά μπορεί και όσο αντεχει και επίσης να μην αφεθεί να χάσει όλα όσα αγαπά στη ζωή του και να μη τους χαρίσει τα όνειρα του. Καλό σκ.

Roadartist είπε...

@ thinks : Εμβληματικές φωτογραφίες - ιστορικές πλέον - μιας μακρινής εποχής, που θυμίζει αρκετά τις σημέρινες μέρες. Και ίσως είναι η πρώτη φορα από τότε, που μετά από έναν σχεδόν αιώνα, μια παρόμοια οικονομική κατάρρευση ίσως δεν φαίνεται και τόσο απίθανη. Έχεις δίκιο, μια αξιοπρέπεια και δύναμη που πηγάζει από τη ψυχή και όχι από το περίβάλλον, σε αυτή μονάχα μπορεί να ελπίζω αληθινά κάποιος.

Roadartist είπε...

@ πνευμα : Καλησπέρα πνευματάκι, σωστά τα λες. Μόνο να διευκρινήσω ότι δεν ένιωσα ντροπή για αυτούς, αλλά για την κοινωνία μας, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα πλέον βασικά προς το κοινωνικό σύνολο, πόσο μάλλον προς νέους που μόλις ξεκινούν τη ζωή τους. Αλλά και σε κάθε άλλο πολίτη. Ντροπή από κάθε άποψη. Κατάντια, εντελώς λανθασμένη πορεία. Αβέβαιο όσο ποτέ πριν. Επίσης καλημέρα!

H.Constantinos είπε...

Σαν να τον φωτογράφισες, τόσο ζωντανό. Ή μάλλον πολύ καλύτερα, με πολύ πιό πλήρη εικόνα με τόσες προεκτάσεις...

Εχω βγάλει 2-3 τέτοιες φωτό, αλλά δεν τις έβαλα ποτέ στο μπλογκ, με χάλασαν και που τις έβγαλα...

Roadartist είπε...

@ H.Constantinos : το ίδιο ακριβώς και εγώ... Σε ευχαριστώ.

Related Posts with Thumbnails