11 Ιουλίου 2013

Το Ελληνικό καλοκαίρι



μια στιγμή στα Κουφονήσια

Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει φωτογραφίες από θάλασσες και νησιά. Αναπολώ ταξίδια προηγούμενων ετών και ονειροπολώ μέρη που θα ήθελα να περιπλανηθώ. Έρχονται στη μνήμη στιγμές από προηγούμενα καλοκαίρια, ζωντανεύουν έτσι αναμνήσεις. ΑμοργόςΚουφονήσιαΗρακλειάΑλόννησοΛευκάδαΎδραΝάξο κα. Ευτυχώς ή δυστυχώς η καρδιά ποτέ δε χορταίνει. Εικόνες έρχονται και γεμίζουν τη ψυχή με συναισθήματα και λέξεις. Έχω τη συνήθεια να γράφω και στις διακοπές. Πάντα έχω μαζί ένα μικρό σημειωματάριο και κρατώ σκέψεις, εντυπώσεις από τα μέρη & τους ανθρώπους που γνωρίζω. Έπειτα μου αρέσει να διαβάζω αυτές τις σκέψεις, γραμμένες στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στο νησί κάτω από το αλμυρίκι, στο εσώφυλλο του βιβλίου που διάβαζα και είχε γεμίσει με άμμο… Ενίοτε κάποιες από αυτές τις έχω μοιραστεί και από εδώ. Όταν ξεφυλλίζω αυτά τα μικρά σημειωματάρια, ξαναγεμίζω με την αίσθηση του «ανοίγματος»... Διακτινίζομαι σε αυτές τις στιγμές που «αφήνεις το μυαλό να αδειάσει από τα πάντα. Παίρνεις ένα λευκό χαρτί και το γεμίζεις με σκέψεις σου. Το παν είναι να ανοιχτείς. Να αφεθείς. Να μην αφήσεις τίποτα να σε γυρίσει πίσω. Διακοπές. Από τα πάντα. Δόσιμο μόνο στο «τώρα», αυτής εδώ, αυτής της καινούργιας στιγμής

{στη σκιά από ένα αλμυρίκι, 
διαβάζοντας το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας", του Σελίν}


Πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν ξανά σε ένα μακρινό νησί. Να έφευγα με ένα σακίδιο, ένα τετράδιο με κενές σελίδες, βιβλία, φρούτα και τη φωτογραφική μηχανή. Τα πρωινά να έπινα καφέ στο τραπέζι κάτω από το πλατάνι της κεντρικής πλατείας ή δίπλα στη θάλασσα. Να σκεφτόμουν, να συνομιλούσα με αγαπημένους, ή και να σιωπούσα, να διάβαζα το βιβλίο μου και να έγραφα. Το βράδυ να χάζευα τ’ άπειρα στον ουρανό αστέρια, εκεί που δεν τα κρύβει το νέφος… Ν’ ανέπνεα τη θαλασσινή αύρα και ν’ άκουγα τους ήχους της νύχτας. 


Ζώντας σε μια πόλη που ασφυκτικά σε κυκλώνει, συνειδητοποιείς πρώτος πως αυτονόητες έννοιες όπως η Δικαιοσύνη, η Δημοκρατία, η Αξιοπρέπεια χάνονται κάθε μέρα ολοφάνερα από το …χάρτη αυτής της χώρας… Όσοι ζουν στο κέντρο της πρωτεύουσας και ενημερώνονται πραγματικά για όσα συμβαίνουν, είναι οι πρώτοι που συναισθάνονται το τι επέρχεται. Και σε εκείνους τόσο μεγαλώνει η ανάγκη της δια-φυγής, της επαφής με τη φύση. 

Για αυτό σου λέω. Σε ένα καράβι, με ένα σακίδιο και να γυρνάς δίχως συγκεκριμένο πρόγραμμα, εντελώς ελεύθερος και έχοντας κοντά μόνο ανθρώπους, σκέψεις και νότες που αγαπάς. Σαν τους παλιούς περιηγητές. Εκείνους τους σοφούς ανθρώπους που έβλεπαν και ζούσαν το ταξίδι σαν εμπειρία και σαν μέσο γνώσης. Αμέτρητα ονόματα, αφηγήσεις, φωτογραφίες έρχονται στιγμιαία στο μυαλό. Σαν του Γάλλου ελληνιστή Hubert Pernot  και του Ελβετού φιλέλληνα Fred Boissonnas, υπέροχες φωτογραφίες από τα ταξίδια τους έχουν ανέβει στο blog. Ή του Νίκου Καζαντζάκη  …και του Ζακ Λακαριέρ… Άνθρωποι που συνδύασαν τη γνώση με το ταξίδι, τις αναγνώσεις με τις εμπειρίες... την αγάπη με το βίωμα... 


Ζακ Λακαριέρ, Το Ελληνικό καλοκαίρι, Χατζηνικολή, 1980

"Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίτροπος. Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία. (. . .) Κάμποσες τέτοιες στιγμές αναπαράχθηκαν σ' εκείνα τα ταξίδια μου στην Ελλάδα, και λέω στον εαυτό μου πως από εκείνα τα ελληνικά χρόνια, ό, τι αντέχει στον καιρό είναι αυτές οι εικόνες. Όταν συμβαίνει να τις ξαναζώ, ζωντανές όσο ποτέ, σκέφτομαι τους αρχαίους εκείνους μάντεις που διάβαζαν τη μοίρα των ανθρώπων και των πόλεων πάνω στο πέταγμα των πουλιών και στο σφύριγμα του ανέμου ανάμεσα στις δρυς."

Όπως κατάλαβες, ξεφυλλίζω αχόρταγα τα βιβλία, παρατηρώ φωτογραφίες... Με γεμίζουν με την ομορφιά και με το πάθος τους, μα δε μου φτάνουν. Διψώ για να ζήσω με τη σειρά μου, όλα όσα γνώρισαν εκείνοι... Να μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις & τις δικές μου ταξιδιωτικές εμπειρίες. Η εποχή αλλάζει δραματικά, μα η καρδιά συνεχίζει, δίχως φειδώ να ονειρεύεται... 

38 σχόλια:

Makis Del είπε...

Καλησπέρα Road...φοβερός ο Λακαρτέρ...Και συ βέβαια...που μας γμίζεις εικόνες, μυρωδιές από τα ελληνικά νησια...Φιλια

treno fantasma είπε...

Ma ti teleia anartisi!
Makari na taxideues sinexeia, kai na kratouses simeiwseis kai meta na tis moirazoun apo edw i apo allou mazi mas... Tha eixes megali apixisi...
Tha isoun teleia ws taxidiwti reporter :) Taxidiariko artistaki...

Thalassenia είπε...

Το πάθος σου φαίνεται από μακριά και μ΄αρέσει!!!

Φιλιά θαλασσένια και να ταξιδεύεις όπου θέλεις.

ασωτος γιος είπε...

γι αυτο σαγαπω

H.Constantinos είπε...

Εγώ πάλι κάθομαι και χαζεύω φωτό από πιθανά μελλοντικά ταξίδια στο Google Earth...: Ειρηνικός, Μικρονησία, χαμένες αραιοκατοικημένες ατόλες, ανατολική Αφρική και άλλα συναφή, πολύ μακριά από την μιζεριασμένη πιά Δύση...

BUTTERFLY είπε...

Ειναι απο αυτες τις αναρτησεις που ενω με γεμιζουν σκεψεις και συναισθηματα με αφηνουν αφωνη, ανικανη να τα εκφρασω...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Πανέμορφα τα μέρη σου... Μαίρη μου...
Τί θα γίνει τελικά, θα συμπεριλάβεις στις όμορφες αναμνήσεις σου και κάτι από τα βόρεια της πανέμορφης χώρας μας;
Σε περιμένουμε!!!

Hfaistiwnas είπε...

Ωραιό απόσπασμα..
Το Καλοκαίρι στα νησιά μας δεν υπάρχει πουθενά..

ξωτικό είπε...

Το πρώτο βήμα είναι να ονειρεύεσαι και μάλιστα με πάθος.
Κανείς δεν κατάφερε κάτι ,μεγάλο ή μικρότερο δεν έχει σημασία, και κυρίως δεν το απόλαυσε πολύ αν πρώτα δεν το ονειρεύτηκε.

Οι ευχές τόσων ανθρώπων που σ'αγαπούν σίγουρα θα γίνουν ούριος άνεμος για τα πανιά σου .Το υπογράφω ;-))


υγ.Αυτό το παιχνίδι που λέει ο Κωνσταντίνος το παίζω κι εγώ ,ονειρεύομαι μέρη με παρθένα φύση αμόλυντα απο τον άνθρωπο....και καταδύσεις σε παραδεισένιους βυθούς...η μόνη δουλειά ίσως που έχω ζηλέψει να δούλευα για το National Geographic ;-)

Έλα να φυσάμε όοοοολοι μαζί :-))

Xenoudis - Ξενούδης είπε...

Το παν είναι να γυρίζεις με πολλές, πάρα πολλές φωτογραφίες του/της συντρόφου που σε συνόδευε, και φωτογραφίες δικές σου που τις τράβηξε ο/η σύντροφος, και μερικές ακόμα στάσεις των δυό σας μαζί που τις τράβηξε τρίτος στα ίδια μέρη.
Στα ελληνικά νησιά ταξιδεύουμε με ΠΑΡΕΑ.
Ξενούδης

Margo είπε...

Roadartist αταξίδευτη γίνεται; Δεν γίνεται ;)
Να ονειρεύεσαι, να ταξιδεύεις να καταγράφεις πρώτα για σένα και μετά γι εμάς και τέλος να χαμογελάς, γιατί οι ξεχωριστοί άνθρωποι μόνο να χαμογελούν θα έπρεπε.

Φιλιά πολλά αριτστάκι μας :)

Roadartist είπε...

@ Makis Del : πραγματικά φοβερός. Μερικοί άνθρωποι αγάπησαν την Ελλάδα περισσότερο απ' ότι οι Έλληνες, καθόλου τυχαίο. Καλό ξημέρωμα.

Roadartist είπε...

@ treno fantasma : Δεν έχω καλύτερο, μπορώ να βρω το ενδιαφέρον κ για το ίσως πιο "ασήμαντο" για άλλους πράγμα :)

Roadartist είπε...

@ Thalassenia : πάθος για ταξίδια υπάρχει, αυτό είναι σίγουρο. Να μπορούμε να ζούμε, να είσαι πάντα καλά. :)

Roadartist είπε...

@ ασωτος γιος : απ' τα ομορφότερα σχόλια, κατακοκκίνησα, γιατί ένιωσα πώς το εννοείς και πως το ένιωσες. :)

Roadartist είπε...

@ H.Constantinos : Νομίζω ότι μου το έχεις ξαναγράψει αυτό σε μια αρκετά πιο παλαιότερη ανάρτηση. Δεν με ταξιδεύει ακόμη το google earth, όσο τα βιβλία και οι φωτογραφίες περιηγητών. Συμφωνώ για τη Δύση. Η Ελλάδα όμως είναι ανεξάντλητη και θα ήθελα να τη γυρίσω όλη κάποια στιγμή...

Roadartist είπε...

@ BUTTERFLY : Το εκλαμβάνω ως θετικό σχόλιο :) Χίλια ευχαριστώ! Καλό ξημέρωμα, πολλά φιλιά!!
Υγ είδα το email, θα απαντήσω άμεσα!

Roadartist είπε...

@ epikuros : Βαγγέλη το έχω "άχτι" να ταξιδέψω ανά τη Βόρεια Ελλάδα, θα το ήθελα πάρα πολύ. Και ξέρεις τι σκέφτομαι; Ναι, γιατί όχι! Θα το κανονίσουμε. Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση :))

Roadartist είπε...

@ Hfaistiwnas : η ομορφιά αυτής της χώρας είναι πραγματικά απίστευτη και ακόμη ανεξάντλητη. Κάθε ένα νησί, ένας ολόκληρος κόσμος...

Roadartist είπε...

@ ξωτικό : Το όνειρο ακόμη ευτυχώς δεν μου το έχουν στερήσει, ξέρεις και αυτό είναι κάτι που με εκπλήσσει κάποιες στιγμές, αυτή η δίψα, το πάθος ευτυχώς δεν έχει ακόμη χαθεί από μέσα μου, παρ' όλα όσα μας συμβαίνουν. Ελπίζω να ξεδιψάω όμως ανά περιόδους... :))) για να πέρνω ...φόρα :)))
Εσύ και ο Κωνσταντίνος πήγατε παρακάτω σε πιο extreme καταστάσεις, εντάξει δε θα έλεγα όχι, είθε... Φυσύξτε όλοιιιι :))

Roadartist είπε...

@ Xenoudis - Ξενούδης : Ξενούδη όχι μόνο στα ελληνικά νησιά, παντού παίζει ρόλο η "καλή" παρέα! Οπουδήποτε, πολύ περισσότερο και στην Αθήνα... Να περάσεις ένα υπέροχο καλοκαίρι, ότι κ αν θα κάνεις!

Roadartist είπε...

@ Margo : Αχ αυτό λέω και εγώ βρε margo μου γίνεται; Δε γίνεται! Για αυτό και δε θα αρχίσω τις γκρίνιες :) Εννοείται πρώτα ο ίδιος νιώθεις κάτι σε έναν τόπο για να το μεταφέρεις μετά και σε άλλους με λέξεις ή με φωτο. Σε φιλώ γλυκά, καληνύχτα.

Μηθυμναίος είπε...

Καλλιτέχνιδα, σου εύχομαι να το ζήσεις τούτο το καλοκαίρι στην πραγματικότητα κι όχι μέσα από τις νοσταλγίες, τις αναπολήσεις και τα όνειρα των παρελθόντων!!!

Καλό Καλοκαίρι!!!

Υ.Γ. Εγώ αναχωρώ αύριο με το ξημέρωμα...

Roadartist είπε...

@ Μηθυμναίος : μου φαίνεται λίγο δύσκολο να ζήσω το καλοκαίρι έτσι ακριβώς όπως το περιέγραψα, όμως ευχήσου εσύ, ποτέ δε ξέρεις ;)
Καλό ταξίδι, να περάσεις όμορφα στο νησί σου, καλό καλοκαίρι να έχετε.

MYSTELIOS είπε...

To καλοκαίρι είναι πραγματικά υπέροχο και μοναδικό στην Ελλάδα και στα όμορφα ελληνικά νησιά !!! Σίγουρα ο Λακαριέρ το είχε ανακαλύψει μέσα από τα ταξίδια του στην Ελλάδα. Το βιβλίο του "Το Ελληνικό Καλοκαίρι" (εκδ. Χατζηνικολή, 1976) θεωρείται ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν για την Ελλάδα στο εξωτερικό. Ως γνωστό ο γάλλος ελληνιστής συγγραφέας μετέφρασε στα γαλλικά πολλούς Έλληνες συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους οι Πρεβελάκης, Ρίτσος,Τσίρκας, Ταχτσής, Σεφέρης, Ελύτης κ.ά
Ο ίδιος γράφει σχετικά : «Στην Ελλάδα η ομορφιά δεν μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως τ' άσπρα κεντίδια των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η μελετημένη συμμετρία των κυπαρισσιών σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν μία πανδαισία χρωμάτων σε πόρτες και παράθυρα, ή σαν το πολύχρωμο έμβλημα των ελληνικών ενδυμάτων και κοσμημάτων. Διότι η ομορφιά είναι μία μάχη, είναι η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά» !!!
Kαλό Καλοκαίρι και καλές διακοπές σε όλους !!!

Roadartist είπε...

@ ART-TRAVELLER : Moναδικός ο Λακαριέρ, ακριβώς γιατί μπόρεσε να 'ερωτευτεί" τη χώρα μας για τους λόγους που αξίζει κάποιος να την αγαπήσει και που ελάχιστοι πλέον κάτοικοι γνωρίζουν, αισθάνονται. Υπάρχει και αυτός ο έρωτας, με τις λέξεις, με τις εικόνες, με την ιστορία, με ότι "άλλο" μπορεί να αντιπροσωπεύει το ταξίδι για κάποιους. Να είσαι καλά, να περάσεις όμορφα!

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου ταξιδιάρα ψυχή,δρομοκαλλιτέχνιδα!
καλό καλοκαίρι σε όλους!
ολες οι αναρτησεις σου υπεροχες!

Κατερίνα

Roadartist είπε...

Κατερίνα γειά σου κ σε σένα!! ;)
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, χαίρομαι που σου άρεσαν,
καλό σκ! ;)

Ανώνυμος είπε...

"Η εποχή αλλάζει δραματικά, μα η καρδιά συνεχίζει, δίχως φειδώ να ονειρεύεται..."
Αλίμονό της αν σταματήσει να ονειρεύεται, τότε σταματά και να χτυπά πραγματικά.
(έτσι είχε σταματήσει και η δικιά μου για αρκετό καιρό)

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Ήρθα να φυσήξω κι εγώ! Στο κάτω-κάτω σου το χρωστάω για τα τόσα ταξίδια που κάνω με τις αναρτήσεις σου, είτε σε βουνά είτε σε νησιά, είτε σε βιβλία είτε σε εκθέσεις, είτε...
Φουουου, λοιπόν, φουουου!

Roadartist είπε...

@ ηλιογράφος : και όχι μόνο η δική σου, μια ολόκληρη χώρα έχει βυθιστεί στην κατάθλιψη. Λογικό από τη μια, με όλη αυτή την προχειρότητα και την ακυβερνησία, αν όμως αφεθούμε έτσι, τότε τελείωσαν όλα.

Roadartist είπε...

@ Υπατία η Αλεξανδρινή : Χαχαχα με κάνατε και γέλασα, γίνεται κάτι όμως με το φύσηγμα;; Σε ευχαριστώ, δώστε τουλάχιστον δύναμη και ενέργεια με την παρουσία σας, αν επιθυμείτε να συνεχίσει την πορεία του το μπλογκ. Φιλιά, καληνύχτα.

claire είπε...

Μιλάς , καλή μου αρτιστα , για το πανέμορφο ελληνικό καλοκαίρικαι δίνεις εικόνες θαλασσινές. Υπέροχες. Αλλά δεν είναι μόνο το απέραντο γαλάζιο. Είναι και το πράσινο. σε όλες του τις αποχρώσεις.Συνδιασμένο με το χρώμα της πέτρας και του γάργαρου κρυστάλλινου και παγωμένου νερού. Όπως υποψιάζεσαι μιλώ για τα πανέμορφα βουνά μας. Μόλις γύρισα απο τα υπέροχα Ζαγοροχώρια!Κρατάω βαθιά μέσα στην ψυχή μου την απίστευτη δροσιά που μου χάρισε ο Βοιδομάτης,το φαράγγι του Βίκου, τα χωριά του Ζαγοριού μα πάνω απ όλα οι ΩΡΑΙΟΙ άνθρωποι του! Νάμαστε γεροί να ταξιδεύουμε ...

Roadartist είπε...

@ claire : Αχ πάρε με μαζί σου μια φορά ως εκεί! Δεν έχω πάει ποτέ μου, θα το ήθελα, είναι πιο κοντά αυτά τα μέρη σε σένα. Να χαίρεσαι! Καλό καλοκαίρι!

Ανώνυμος είπε...

Γίνεται να μην σχολιάσεις μετά από καιρό σε μια τέτοια ανάρτηση; Μαγική η περιγραφή σου που διψάει να φύγει για να νιώσει περισσότερα, αυτά που θα απαλύνουν τα νεύρα μιας μεγαλούπολης, να ευαισθητοποιηθεί ξανά το άλλο μισό του είναι μας που έχει απενεργοποιηθεί και διψάει για αλλαγή - έστω πρόσκαιρη. Πόσο ασπάζομαι όσα είπες μα πόσο πολύ.

Roadartist είπε...

@ maviakoufetaria : ευχαριστώ πολύ για όσα ένιωσες. Ακριβώς έτσι, η ψυχή διψάει πραγματικά. Μένει να δούμε πότε όμως αληθινά θα ξεδιψάσει... Δύσκολες εποχές και μεγαλύτερη από ποτέ άλλοτε η ανάγκη φυγής. Ήταν σκέψεις γεμάτες με συναισθήματα και βαθείς πόθεις της ψυχής.

Fegia είπε...

Φτάσαμε αργά το απόγευμα στη Σαντορίνη. Όπως το συνηθίζαμε, χρόνια τώρα, κατευθυνθήκαμε στην Οία. Μόλις που προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα (γνωστή ατραξιόν για τους τουρίστες, που στριμώχνονται κοντά στη βίλα του Νομικού για να το απολαύσουν...).
Περιμέναμε να φύγουν και οι τελευταίοι. Ρίξαμε μια ματιά "αφ' υψηλού" στις στέγες των υπόσκαφων σπιτιών και στη συνέχεια ρίξαμε ένα υπνόσακο...
Η ταράτσα στην οποία προσγειώθηκε θα ήταν και το κατάλυμά μας για εκείνο το βράδυ.
Την επομένη κατηφορίσαμε για το Καμάρι. Στήσαμε το αντίσκηνό μας στη σειρά με τα ήδη υπάρχοντα, κάτω από τα τελευταία αρμυρίκια και βουτήξαμε.
Το βράδυ έφτασε μια καινούργια παρέα, αρκετά θορυβώδης. Αναγνώρισα τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αρβανίτη και τον μουσικό Τζώνυ Βαβούρα. Ανάψαμε μια μεγάλη φωτιά, βγήκαν οι κιθάρες και το γλέντι κράτησε μέχρι την αυγή. Όταν επιστρέψαμε στις σκηνές μας, τις βρήκαμε κατεστραμένες και τρυπημένες από το βιτριόλι που είχαν ρίξει - όπως μάθαμε - οι ντόπιοι. Οι τελευταίοι, δεν ήθελαν το ελεύθερο κάμπινγκ (για προφανείς λόγους) αλλά δεν γούσταραν και τις φάτσες μας..
Στην αστυνομία που απευθυνθήκαμε (αφού κράτησαν τα στοιχεία μας), μας ενημέρωσαν ότι το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν παράνομο! Απτόητοι συνεχίσαμε τις διακοπές μας σε άλλες παραλίες (από τις ελάχιστες που διαθέτει το πανέμορφο νησί), παίζοντας κλεφτοπόλεμο με τους μπάτσους...
Αυτά συνέβαιναν στα τέλη της δεκαετίας του '70…

(απόσπασμα, από παλιά ανάρτησή μου)
:)

Roadartist είπε...

@ Fegia : Πίστευα ότι ήταν πιο "ελεύθερα" τα πράγματα τότε, ευτυχώς γλιτώσατε το "πρόστιμο" που θα πληρώνατε σήμερα... Ίσως διαλέξατε "λάθος" νησί για κάμπινγκ... πάντως δε το φανταζόμουν ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στα τέλη του '70..

(ευχαριστώ για το μοίρασμα)

Related Posts with Thumbnails