13 Οκτωβρίου 2012

Where Children Sleep, James Mollison


Από την Κένυα στο Κεντάκι και από τα σκουπίδια σε ροζ δωμάτια. Παιδιά από όλο τον κόσμο, διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές τάξεις, όλα μαζί κάτω από το φακό του φωτογράφου James Mollison.  Ένα σοκαριστικό έργο που δείχνει την ανισότητα ανάμεσα σε παιδιά. Αν είναι να υπάρξει μια σημαντική αλλαγή πρέπει να ξεκινήσουμε από τα παιδιά. Το βιβλίο του ονομάζεται "Where Children Sleep" .

Όταν ζητήθηκε από το φωτογράφο James Mollison να κάνει ένα project σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών, του ήρθε στο μυαλό το παιδικό του δωμάτιο. Η εξέλιξη αυτής της ιδέας ήταν το "Where Children Sleep". Οι φωτογραφίες του απεικονίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.


Indira (7 ετών) από το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Από 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολειο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.



Kaya (4 ετών) από το Τόκιο. Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια όταν μεγαλώσει.



Dong (9 ετών) από Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα μαθήματα του για το σχολείο. Το όνειρο του είναι να γίνει αστυνομικός.


Joey (11 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Όταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικά του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του είναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.


Jasmine (4 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογένεια της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.


Lamine( 12 ετών) από τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεβάτια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα από τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου διαβάζουν το Κοράνι.


Thais (11 ετών) από την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια από την Βραζιλία.



Douha (10 ετών) από την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.



Jamie (9 ετών) από την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδιώτικο δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.


Roathy (8 ετών) από την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινό  Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες τα οποία και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.



Nantio (15 ετών) από την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille. Μένει σε σκηνή φτιαγμένη από πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτοριδεκτομή. Καθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.


Hamdi από την Παλαιστίνη. Ο Hamdi ζει με τους γονείς του και τα πέντε αδέλφιά του, σε ένα παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό, στη Δυτική Όχθη. Το διαμέρισμα τους έχει καθιστικό, κουζίνα και τρία υπνοδωμάτια.


Syra από τη Σενεγάλη. Η Syra είναι οχτώ χρονών και ζει με τους γονείς της και την μεγαλύτερη αδερφή της σε ένα χωριό της Σενεγάλης. Η Syra δεν μιλάει στον κόσμο και πάντα είναι θλιμμένη. Οι ντόπιοι λένε ότι αυτό συμβαίνει γιατί μία μάγισσα καταδίωξε την μητέρα της και έκλεψε την ψυχή της Syra αλλά και της αδερφής της


Jivan από την Νέα Υόρκη. Jivan είναι τεσσάρων ετών και μένει με τους γονείς του στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Ο Jivan έχει το δικό του δωμάτιο, το οποίο έχει σχεδιάσει η μαμά του, το δικό του μπάνιο και μια ντουλάπα γεμάτη παιχνίδια


Άστεγο παιδί από τη Ρώμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρουν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.

μετάφραση /επιμέλεια: Natalie Sampas
www.childit.gr

Ευχαριστώ τη φίλη @LizioS από το twitter (εδώ και το blog της ) που μου το έστειλε.

49 σχόλια:

ειρήνη είπε...

Άφωνη!

treno fantasma είπε...

Tragiko.


Se eyxaristw gia ola ta endiaferonta pou anartas, kai ta moirazesai mazi mas, anoigeis ta matia mas.

Σεβάχ ο Θαλασσινός είπε...

Μεγάλο μάθημα για όλους μας αυτή η ανάρτηση, roadartist...

Ειλικρινά...

teleytaios είπε...

Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν τα αισθήματα. Άφωνος κι εγώ όπως και η Ειρήνη πιο πάνω...

thinks είπε...

Οι πραγματικότητες και τα όνειρα κάθε ενός από τα παιδιά που διάλεξες για την ανάρτηση, απεικονίζουν βασικές (και γνωστές) πραγματικότητες της κοινωνίας και κουλτούρας στην οποίαν μεγαλώνουν. Εφ' όσον ξέρουμε πολύ καλά ότι η ευτυχία δεν βγαίνει από το χρήμα, και ότι υπάρχουν και ευτυχισμένοι φτωχοί και δυστυχισμένοι πλούσιοι, και εφ' όσον δεν μπορούμε να κρίνουμε κάτι ως ορθότερο από κάτι άλλο γιατί οποιαδήποτε κρίση θα ήταν τραγικά υποκειμενική, αυτό που απομένει είναι να κοιτάξουμε στα μάτια των παιδιών για να δούμε την προσωπική τους, ιδιωτική, ευτυχία ή δυστυχία. Αν το άστεγο παιδί από την Ρώμη χαμογελάει όταν ξυπνήσει στο στρώμα κάτω από τον ουρανό επειδή η μητέρα του το ξύπνησε με αγάπη και χαμόγελο, και αν το παιδί στην κρεβατοκάμαρα της πέμπτης λεωφόρου ξυπνάει μόνο του και δεν χαμογελάει γιατί πρέπει να στρεσαριστεί να μοιάσει του μπαμπά του, θα προτιμούσα να ήμουν το άστεγο παιδί.

Κάθε απεικόνιση οδηγεί στο συμπέρασμα που ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα νοιώθει εκείνος που δημιουργεί την απεικόνιση. Στην προκειμένη περίπτωση οι φωτογραφίες του περιβάλλοντος μόνο υποκειμενική εντύπωση μπορούν να δώσουν στα μάτια του θεατή βάση των δικών του αξιών, και τα πορτραίτα των παιδιών είναι εμφανώς "στημένα/σκηνοθετημένα". Θα προτιμούσα να είχε αφήσει τα παιδιά να μας μιλήσουν με τα δικά τους μάτια και όχι με τα μάτια του φωτογράφου, γιατί το θέμα είναι πολύ σημαντικό και απευθύνεται κατ' ευθείαν στους γονείς, και πως, στην εκάστοτε κατάστασή τους, δίνουν στην ψυχή του παιδιού τους χαρά και ελπίδα, ή όχι.

Ελένη Μπέη είπε...

Χαστούκι στο πρόσωπο του "αναπτυγμένου" κόσμου εικόνες παιδιών που διαβιούν σε συνθήκες σαν αυτές.

Ange Alexiou είπε...

Σ΄όλα τα δωμάτια κάτι κοινό. Τα παιδικά όνειρα.
Υπέροχη ανάρτηση!
:)

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω λόγια!
:(

Ange Alexiou είπε...

Xμ, κι ένα κοινό ακόμη. Οι ιστορίες τους, θα φτιάξουν το μέλλον μας.
Καλό Σαββατοκύριακο

ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ είπε...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΙΔΕΑ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ
ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΖΗΣΕΙ ΣΤΙΣ ΕΥΗΜΕΡΟΥΣΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΝΗΤΗ
ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΤΑ ΑΥΤΙΑ, ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥΣ.

Hfaistiwnas είπε...

Καταπληκτικό είναι.. πραγματικά όμως τόσες μεγάλες διαφορές..

Ε.Σ είπε...

ταίριαζε τόσο πολύ εδώ αυτό το άρθρο.. είχα δίκιο :)

karagiozaki είπε...

δεν έχω λόγια. τόσα παιδιά, άλλα με τόσα πολλά και άλλα με πόσα λίγα...
καλησπέρα artist :)

Ανώνυμος είπε...

σ'ευχαριστώ πολύ για τις υπέροχες αναρτήσεις σου.eviv

VAD είπε...

Τωρα τι να πρωτο-προσθεσω για το παιδί απ'το Χαρτούμ,τόσα που εχω δει και εχω δειξει στο μπλογκ...Ανείπωτα...

Μηθυμναίος είπε...

Σαν θέμα εξαιρετικό! Οι εικόνες μιλάνε... κι αποτυπώνουν μέσα μας διαφορετικά μηνύματα.
Διάβασα με προσοχή το σχόλιο του Thinks και όχι μόνο συμφωνώ, αλλά δεν θα μπορούσα να συμπληρώσω και κάτι άλλο...

Υπέροχο!

leondokardos είπε...

Εκπληκτικές ιστορίες αθωότητας αλλά και δύναμης.

Side21 είπε...

Η ελπίδα για το μέλλον αυτού του κόσμου εναπόκειται στα παιδιά ...
Αυτά έτσι κι αλλιώς "τα ξέρουν όλα" !!!
Αρκεί να μην τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας ...

Roadartist είπε...

@ Ειρήνη : καταλαβαίνω τι εννοείς!

Roadartist είπε...

@ treno fantasma : σίγουρα τραγικό.

Roadartist είπε...

@ Σεβάχ ο Θαλασσινός : Συμφωνώ μάθημα και για μένα :) Να έχεις μια καλή Κυριακή, καλησπέρα.







Roadartist είπε...

@ teleytaios : Κώστα συμφωνώ με την οπτική σου, μόνο φτωχά μπορούν να είναι τα λόγια σε μια τέτοια ανάρτηση. Μπροστά σε παιδικές ψυχές αναγκασμένες να εργάζονται από τα ...4 τους! Ίσως το να μένεις "άφωνος" ως πρώτη αντίδραση με αυτή την έννοια που το έγραψε η Ειρήνη και εσύ, να είναι μια τίμια αντιμετώπιση.

Roadartist είπε...

@ thinks : Καλά ναι η ευτυχία δεν βγαίνει από το χρήμα, αλλά δε θα διαφωνήσει νομίζω κανένας, ότι το χρήμα και οι βασικές τουλάχιστον ανέσεις στη ζωή βοηθάνε ένα παιδί στο να μεγαλώσει σωστά, να πάρει κάποιες βάσεις στη ζωή του για να μπορέσει να πετύχει και να δημιουργήσει, να σταθεί στα πόδια του αργότερα.
Το άστεγο παιδί στη Ρώμη έρχεται κάθε μέρα αντιμέτωπο με κινδύνους, είναι αναγκασμένο να ζει μέσα στο κρύο και τη παγωνιά και βλέπει τους γονείς του να αναγκάζονται να κάνουν δουλειές που κανείς άλλος δε θέλει να κάνει. Το πιθανότερο είναι πως μια τέτοια ζωή θα προσφερθεί και σε εκείνο, ίσως να μη μπορέσει να σπουδάσει, αντιμετωπίζοντας αντίξοες συνθήκες καθημερινά και το ρατσισμό του κάθε περαστικού. Ή ένα παιδί στην αιματοβαμμένη Παλαιστίνη, ή ένα παιδί στην Κίνα που αναγκάζεται να εργαστεί από 4 ετών... εγκληματικό, εν έτη 2012 να υπάρχει παιδική εργασία...

Το παιδί στη Ν.Υόρκη, αν ξυπνά και νιώθει δυστυχισμένο παρόλο που έχει όλες τις προϋποθέσεις για μια πλούσια ζωή, γεμάτη με ευημερία και επιτυχία, τότε σίγουρα φταίει η νοοτροπία που το έντυσαν από μικρό και δεν του έδειξαν αυτά τα άλλα παιδιά εκεί μακρυά από την χώρα του στο τι αγώνα καλούνται να δώσουν. Αυτό ακριβώς το κενό μπορεί να καλύψει αυτή η δουλειά, την οποία πραγματικά θαύμασα. Μου άρεσε από κάθε άποψη. Μακάρι να μοιραζόταν στα σχολεία. Δείχνει το παράδοξο μοίρασμα του πλούτου σ' ένα ελάχιστο επί τοις εκατό του πλανήτη. Η μόρφωση, η τροφή, η στέγαση είναι ανάγκες που θα έπρεπε να είχανε όλα τα παιδιά του κόσμου και το κωμικοτραγικό είναι πως αν υπήρχε η βούληση θα μπορούσε εδώ και δεκαετίες να είχε συμβεί αυτό. Όλα αυτά, με απλό τρόπο και με σεβασμό στα παιδιά, μπόρεσε να τα θίξει με τη δουλειά του... κυρίως για αυτό μου άρεσε πολύ.

Roadartist είπε...

@ Ελένη Μπέη : "αναπτυγμένο" ακριβώς εντός εισαγωγικό. Τρομερά υποκριτική κοινωνία, συμφωνώ.

Roadartist είπε...

@ misoagnosti : Και τρομερό όμως το πόσο επηρεασμένα είναι αυτά τα παιδικά όνειρα από το περιβάλλον τους. Πόσο τρομερό ρόλο παίζει η καθοδήγηση των γονιών. Αυτό το αύριο που αναφέρεις στο δεύτερο σχόλιο σου, εύχομαι να είναι καλύτερο για τα παιδιά από το χτες, όχι μια ακόμη επανάληψη του.

Roadartist είπε...

@ ΝέΜεΣις : Καλή σου Κυριακή...




@ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ : και εμένα μου άρεσε η δουλειά του.




@ Hfaistiwnas : δυστυχώς... προνόμια βασικά για λίγους.

Roadartist είπε...

@ Liz : σε ευχαριστώ για το dm και την πρόταση σου. Για πολλούς λόγους, καλή σου Κυριακή!

Roadartist είπε...

@ karagiozaki : ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, καλή σου Κυριακή...



@ eviv : εγώ σε ευχαριστώ eviv για τα περάσματα σου, καλή σου εβδομάδα.

Roadartist είπε...

@ VAD : Εσύ vad με την εμπειρία που έχεις από το Χαρτούμ, και όλα όσα μας έχεις δείξει τόσα χρόνια στο μπλογκ... Εσένα σκέφτηκα ανεβάζοντας αυτή την ανάρτηση...



@ Μηθυμναίος : ο καθένας μας βλέπει διαφορετικά μια εικόνα, και από τον τρόπο που καθένας βλέπει κάτι, νομίζω πως έτσι καταλαβαίνεις αρκετά πράγματα.

thinks είπε...

Από την δική μου πάλι, υποκειμενική σκοπιά, ποτέ στην εμπειρία της ζωής μου δεν φάνηκε το χρήμα να βοηθά κάποιον να μεγαλώσει σωστά (χωρίς να αναφερθώ καν στο τι έννοια δίνει κανείς στην λέξη "σωστά"). Τουναντίον, άνθρωποι τους οποίους γνώρισα προσωπικά ή για τους οποίους έμαθα, που έκαναν κάτι θετικό στην προσωπική τους ζωή και για το κοινό καλό στις κοινωνίες τους, προήλθαν πολύ περισσότερο από φτωχά ξεκινήματα παρά πλούσια, ή άνετα. Για μένα είναι επικίνδυνο να ταυτίσουμε το χρήμα με το "σωστό".

Την εικασία της εργασίας αυτής την σέβομαι και την θαυμάζω κι εγώ. Η εκτέλεση όμως μπορεί κάλλιστα να αμφισβητηθεί, και την αμφισβητώ, όταν σκεφτεί κανείς τα εξής: Το λευκό φόντο και τα φωτιστικά για τον φωτισμό των πορτραίτων ή ήταν σε ένα στούντιο και τα παιδιά κουβαλήθηκαν στο στούντιο, ή τα κουβάλησε μαζί του ο φωτογράφος. Είναι στοιχειώδες ότι σε ένα πορτραίτο η στάση του κορμιού και το γύρισμα του κεφαλιού όπως και η έκφραση καθορίζονται από τον φωτογράφο και η κάθε στάση και έκφραση σημαίνει υποσυνείδητα διαφορετικά συναισθήματα για τον θεατή. Σε μία τέτοια εργασία ο φωτογράφος θα έπρεπε να έχει την μίνιμουμ επέμβαση για να αφήσει το άτομο να μιλήσει για τον εαυτό του. Όμως η τεχνική από μόνη της σίγουρα επιδυκνείει επέμβαση του φωτογράφου, άρα αναχώρηση από τους βασικούς όρους του "ντοκιμαντέρ".

Φυσικά συτην δική μας κοινωνία είναι ντροπή και αίσχος να αναγκάζεται ένα παιδί να δουλεύει από τα 5 του χρόνια. Σε άλλες κοινωνίες μπορεί να είναι τιμή. Όπως στην δική μας κοινωνία οι άνθρωποι παντρεύονται στα 16 ή 18 κλπ., ενώ σε άλλες είναι μέρος την δομής της κοινωνίας να παντρεύονται στα 12. Το να επιβάλουμε τις δικές μας αξίες και συναισθήματα σε άλλες κοινωνίες δεν διαφέρει πολύ από το να επιβάλλουμε την πολιτική μας ή τα οικονομικά μας συμφέροντα...

Roadartist είπε...

@ Side21 : Μόνο αν επενδύσεις στα παιδιά, θα έρθει ένα καλύτερο αύριο για όλο τον κόσμο. Έτσι ακριβώς.



Καλή Κυριακή σε όλους!

Roadartist είπε...

@ thinks : μα δεν νομίζω η δική σου (όπως και η δική μου) εμπειρία ζωής να είχε παρόμοια σκηνικά με αυτά της ανάρτησης. Δεν έχουμε ζήσει ως άστεγοι, δεν έχουμε στερηθεί την τροφή, οπότε και είναι λίγο αυθαίρετο να υποθέσουμε ότι όσοι ζούνε υπό τέτοιες συνθήκες, έτσι η ζωή θα τους αρέσει. Και το παιδί στη Ρώμη έρχεται σε επαφή με τα πιο πλούσια, φαντάζομαι ότι θα ήθελε να ζει σε ένα ζεστό σπίτι, προστατευμένο από τους κινδύνους. Και στην προκειμένη οπτική, χάνουμε λίγο το μήνυμα, ότι ένα μικρό ποσοστό του πλανήτη ζει με ευημερία και ένα τεράστιο στερείτε βασικά αγαθά και ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης. Δε ξέρω ειλικρινά κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί τιμητικό για ένα παιδί να εργάζεται από τα 5 του, προφανώς το κάνει γιατί εξαναγκάζεται, για να βοηθήσει τους δικούς του, χάνοντας όμως σημαντικά κομμάτια της παιδικής του ηλικίας. Αν ήταν όλα τέλεια, οι άνθρωποι δε θα μετανάστευαν από αυτές τις περιοχές του πλανήτη, δε θα έφευγαν και με κίνδυνο τη ζωή τους... Ως προς το "σωστά", παρανόησες τη σκέψη και τη χρήση της λέξης, εδώ κάνεις λάθος ποτέ δεν ταύτισα "το χρήμα με το "σωστό"", στο σχόλιο, ούτε στην ανάρτηση. Εχτές πηγαίνοντας το πρωί σε μια δανειστική βιβλιοθήκη, είδα μπροστά από εμένα ένα κοριτσάκι στην ηλικία των παιδιών της ανάρτησης, με τον πατέρα του, να ξεφυλλίζουν μαζί ένα βιβλίο και σκέφτηκα αυτομάτως γιατί ένα άλλο παιδί σε κάποιο άλλο σημείο να μη μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτό : τη γνώση...
Απλά πράγματα, που όπως σου έγραψα και στο προηγούμενο σχόλιο θα έπρεπε να τα είχαμε ήδη λύσει ως ανθρωπότητα...
Συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση στο χτεσινό σχόλιο, και τώρα απαντώ βιαστικά, παράλληλα έχουμε τραπέζι σήμερα στο σπίτι με φίλους, και τρέχω να βοηθήσω.

thinks είπε...

Αγαπητή μου Roadartist, ήμουνα αρκετά τυχερός να δω και να βρεθώ έστω και σε λίγα σκηνικά από αυτά στα οποία αναφερόμαστε, και έχω νοιώσει και την ντροπή του να βρίσκομαι εκεί ξέροντας από που έρχομαι. Και ναι, έχω νοιώσει τι σημαίνει να είσαι άστεγος, έστω κι αν είχα ανθρώπους να μου δώσουν προσωρινή στέγη. Και πάντα οι άνθρωποι που με ενέπνευσαν και στους οποίους θα ήθελα να μοιάσω αν μπορούσα, έτυχε να έρχονται όλοι από ρίζες φτωχικές, ή και χειρότερες από φτωχικές -δεν έτυχε να βρω τέτοιους αξιόλογους ανθρώπους που να κατάγονται από την πέμπτη λεωφόρο, κι ας έμεινα για μια βδομάδα σ' ένα ρετιρέ εκεί.... Και έχω δει πόσο έξω πέφτει μια αξιολόγηση η οποία βασίζεται στην εμπειρία και ρίζες του αξιολογούντος αντί του αξιολογουμένου...

Φυσικά δεν κάνω το λάθος να φαντάζομαι ούτε για μια στιγμή πως λες πραγματικά ότι το χρήμα έχει καμία σχέση με το "σωστό". Το έγραψα σαν σκέψη από την συγκεκριμένη φράση, σκεφτόμενος το πόσο υποκειμενικό είναι το "σωστό"...

Φυσικά μια δύσκολη ζωή δεν αρέσει σε κανέναν, και όλοι έχουν το ανθρώπινο ένστικτο να καλυτερεύσουν την ζωή τους -με τα δικά τους όμως κριτήρια, όχι με τα δικά μας. Άλλο δύσκολη ζωή και άλλο ευτυχισμένη: δεν μπορεί άραγε ένας άνθρωπος που έχει δύσκολη ζωή να είναι ευτυχισμένος -και, άλλωστε, όταν κανείς σταματά να προσπαθεί να καλυτερεύσει την οποιαδήποτε ζωή του... πεθαίνει.

Εννοώ, ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι είναι υποκριτικό και ανόητο να επιβάλουμε στο Αφγανιστάν και το Ιράκ "δυτική δημοκρατία", όπως είναι αποικιοκρατικό και εγκληματικό να καταστρέφουμε χώρες για να τις εκμεταλλευτούμε οικονομικά, και να πουλάμε στο μανχάταν μπλουζάκια ραμμένα για σεντς την ώρα από παιδιά στην άπω ανατολή.

Με το ίδιο όμως σκεπτικό, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε ότι ακόμα και το να αποδίδουμε τις δικές μας αξίες και υποκειμενικές υποθέσεις (βασισμένες στον δικό μας πολιτισμό και καλλιέργεια) είναι εξ' ίσου επεμβατικό. Έχω δει στην ζωή μου την καλή θέληση να μετατρέπεται ακούσια σε απλό καλοθελητισμό (do-gooding)... ο οποίος απλά επιβάλει τις αξίες του καλοθελητή σε μια κοινωνία που δεν θέλει καμία επαφή μαζί του -θέλουν απλά να τους αφήσουμε ήσυχους. Όπως είπε ο Γκάντι στον Βρετανό αντιπρόσωπο, "μπορεί η Ινδία μόνη της να έχει προβλήματα, αλλά θα είναι τα δικά μας προβλήματα".

Συμφωνώ απόλυτα με το ύφος της ανάρτησης, αλλά απλά επισημαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο να δούμε έναν άνθρωπο για το ποιός είναι πραγματικά αντί για το ποιός (και πως) πιστεύουμε ότι είναι βασισμένοι στις δικές μας αξίες και εικονογράφηση.

Καλό σου βράδυ, και καλά να περάσετε!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Εκπληκτικη η αναρτηση σου και σιγουρα πρεπει να τη δουν οι μεγαλυτεροι.Το μελλον ειναι τα παιδια που δεν φταινε σε τιποτα αλλα ειναι τα θυματα.
Περνω οπως παντα να ευχηθω μια ομορφη εβδομαδα με τα λιγοτερα προβληματα,Aργω μερικες φορες να ερθω απο εδω αλλα δεν ξεχνω.Nα εισαι παντα καλα και να βρισκω ανοιχτο το μπλοκοσπιτο σου!!!

Margo είπε...

H εικόνα μας είναι τα παιδιά, πάντα ευχόμαστε γι αυτά και ελπίζουμε να αλλάξουν τον κόσμο πώς όμως αν δεν τα βοηθήσουμε;
Συγκλονιστική "δουλειά"..

Καλή βδομάδα ροντάκι μου

kovo voltes... είπε...

Καθηλωτικό...Όταν κάτι αφορά παιδιά σε ταρακουνάει πάντα απότομα...Υπενθύμιση,για όσα έχεις, για όσα δεν έχουν, για όσα αξίζουμε όλοι μας.

V. είπε...

Όταν διαβάζουμε κάτι τέτοιο, ξαναρωτάμε τον εαυτό μας εάν τα προβλήματά μας τελικά είναι τόοοσο μεγάλα και τόσο σημαντικά... ΥΠΕΡΟΧΟ...

Dee Dee είπε...

αφωνη κι εγω...

Roadartist είπε...

@ thinks : δυστυχώς όλοι μας έχουμε βρεθεί κοντά σε ανθρώπους που έχουνε προβλήματα τέτοια, καθώς πλέον οι κοινωνίες βασίζονται σε τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις. Πλούσιοι δίπλα σε φτωχούς. Βέβαια τώρα με τη διάλυση της μεσαίας τάξης, προφανώς και αυτές οι αντιθέσεις όλο θα αυξάνονται.
Βέβαια στην ανάρτηση αναφέρομαι, όπως κατάλαβες, στην μαζική φτώχεια σε πολλές χώρες της γης. Επιμένω βέβαια στην υποκρισία του πράγματος.

Και εγώ δεν κατάγομαι από πλούσια οικογένεια, από την άλλη μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει για έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί ένα σπίτι, φαγητό και η γνώση. Μακάρι να ήταν αυτονόητα αυτά για όλους και μακάρι να μας πλήγωνε όταν βλέπουμε πως δεν είναι και πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν. Εννοείται δεν αναφερόμουν στον "καλοθελητισμό", ή στο να βοηθηθεί μια χώρα με σκοπό την μετέπειτα εκμετάλλευση. Αυτά είναι δυστυχώς όντως κύριες πρακτικές. Δεν πιστεύω πως αν έδινες τροφή, νερό, στέγαση, παιχνίδια και όραμα για το αύριο σε ένα οποιοδήποτε παιδί στον κόσμο, ότι θα το αρνιόταν. Δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση.

Θυμήθηκα μια φωτογραφική έκθεση που είχα δει στο σταθμό του Συντάγματος πριν κάποια χρόνια λόγω της μέρας της γυναίκας, περνώντας από εκεί φωτογράφισα κάποιες φωτο, για να τις μοιραστούμε εδώ :
http://roadartist.blogspot.gr/2011/03/blog-post_08.html
Είχε κατά κάποιο τρόπο παρόμοια έννοια του ίδιου τελικού σκοπού, της ανάδειξης των προβλημάτων των Γυναικών του κόσμου. Την καλημέρα μου, καλή σου εβδομάδα.

Roadartist είπε...

@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS : αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να προορίζεται κυρίως για τους μεγάλους, γιατί όντως "τα παιδια που δεν φταινε σε τιποτα αλλα ειναι τα θυματα."
Να είσαι πάντα καλά σκρουτζάκο, επίσης καλή εβδομάδα, σε ευχαριστώ.

Roadartist είπε...

@ Margo : "Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα"... όπως έλεγε το τραγούδι, καλήμερα margo!

Roadartist είπε...

@ kovo voltes... : "για όσα έχεις, για όσα δεν έχουν, για όσα αξίζουμε όλοι μας", ναι έτσι. Την καλημέρα μου, και καλή εβδομάδα!

Roadartist είπε...

@ V. : πολλές οι σκέψεις που γεννιούνται από αυτές τις φωτογραφίες. Να είσαι πάντα καλά, καλή εβδομάδα.

Roadartist είπε...

@ Dee Dee : καλή εβδομάδα, με δύναμη ;)

BUTTERFLY είπε...

Καλημερα!
Εξαιρετικη η αναρτηση, εξαιρετικη και η τροφη για σκεψη στα σχολια!
Τα δικα μου συναισθηματα καθως περιδιαβαινα τις φωτογραφιες, αναμεικτα...
Ξερω πως τα χρηματα δεν φερνουν την ευτυχια, αλλα η θεα ενος στρωματος απο σκουπιδια και ροδες η ενος παιδιου που κοιμαται στο κρυο ειναι ανατριχιαστικη! Εξισου ομως ανατριχιαστικο ηταν για μενα να βλεπω ενα κοριτσακι που κανει καθημερινα μαθηματα για να κερδιζει διαγωνισμους ομορφιας, ενα μικρο αγορι με δικα του οπλα, ενα κοριτσακι συνηθισμενο στις συμμοριες και τα ναρκωτικα, ενα αγορακι με βλεμμα σοβαρο οσο και βλοσυρο κι ολα αυτα μεσα σε "προστατευμενο" περιβαλλον! Δηλαδη το απροστατευτο πως θα ηταν για αυτα τα παιδια; Και απο τους τρελους γονεις ποιος θα τα προστατευσει;
Οσο για τη φτωχεια, ενα ζεστο φαγητο, μια κουβερτα, ενα παιχνιδι, ενα βιβλιο...θα επρεπε να ειναι αυτονοητα, ακριβως οπως τα θεωρουμε αυτονοητα για τα δικα μας παιδια! Οπως και το φιλι, το χαδι, το χαμογελο που εγραψε ο φιλος thinks...ομως δεν ειναι...ομως αυτα τα παιδια ειναι το αυριο...ποιος ξερει οι δικες μας λαθος επιλογες που θα τα οδηγησουν και τι κοσμο τελικα θα φτιαξουν κι εκεινα με τη σειρα τους...
Κρατω αυτο που εγραψες στο τελος της αναρτησης. Απο τα παιδια πρεπει να ξεκινησουμε κι εκει να τελειωσουμε. Η αρχη και το τελος, εκει που πλαθεται μια ψυχουλα...
Φιλια Αρτιστακι! Και σε ευχαριστω για την αναρτηση αυτη!

Roadartist είπε...

@ BUTTERFLY : δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τις λέξεις σου. Όσο για το διάλογο στα σχόλια, πραγματικά αν κάτι με κρατά ακόμη εδώ, όσο χρόνο κ αν απαιτείται, είναι ακριβώς αυτό, δίνουν άλλη διάσταση στις αναρτήσεις και επιπλέον διαμορφώνουν απόψεις. Εγώ σας ευχαριστώ για όλη αυτή την αλληλεπίδραση, καλό μεσημέρι Χριστινάκι, φιλιά.

ξωτικό είπε...

Μια που ήρθα αργά ,και διάβασα και όλα τα σχόλια ,θα συμφωνήσω με την
BUTTERFLY .
Ως "δυτική" ένοιωσα ντροπή για τα άδεια βλέμματα των "καλοζωισμένων" παιδιών.....φυσικά προσεκτικά επιλεγμένων απ'τον φωτογράφο ,όπως και τα άλλα παιδιά.....για να τονίσει ακριβώς αυτό που θέλει ,αλλά θα αντισταθώ με πάθος σε κάθε "αλλά" που ξεχνάει πως δεν μιλάμε για υγιείς πρωτόγονες κοινωνίες απλώς φτωχικές ,αλλά για βάρβαρα εξαθλιωμένες και απάνθρωπα εκεμεταλλευόμενες απ'τους ανεπτυγμένους. Τι να το κάνω το "πλούσιο" μεστό βλέμμα του εξαθλιωμένου παιδιού αν έχει ελάχιστες πιθανότητες να επιζήσει καν;;;

Ευχαριστώ και πάλι αρτιστάκι μου.
μας κρατάς ζωντανούς......

Roadartist είπε...

@ ξωτικό : ακριβώς έτσι, σε ευχαριστώ για τις σκέψεις που άφησες, καλό ξημέρωμα ;)

Leviathan είπε...

Δεν έχω λόγια...τραγικό... :(

Καλο βράδυ εύχομαι και να σαι πάντα καλα!

Related Posts with Thumbnails