Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας, στο βάθος διακρίνεται η Ακρόπολη, τέλη 19ου αιώνα.
Φωτ. Paul Paron des Granges. Ε.Λ.Ι.Α.
Δύσκολη εποχή για να είσαι Έλληνας. Να ζεις και να προσπαθείς να κρατήσεις τη λογική, το μυαλό και τη ψυχή σου αλώβητη.
Πρωινό Παρασκευής, η μέρα ξεκινά με την είδηση της ληστείας στο μουσείο Αρχαίας Ολυμπίας. Πρώτη σκέψη... "Μπέστε σκύλοι αλέστε" .
Πως να αντισταθείς σε όλο αυτό τον παραλογισμό; Πως να αντιμετωπίσεις την πλήρη ανευθυνότητα και την αναισθησία των ακατάλληλων "υπευθύνων"; Πως να μην αφήσεις το μίσος και την οργή να εισχωρήσει στη ψυχή σου; Ποιος ακούει τη δική σου φωνή; Πως να εμποδίσεις τη συστηματική προσπάθεια να σε διώξουν από όσα αγαπάς;
Βράδυ της ίδιας μέρας. Δεν θα μείνω μέσα, θα βγω να περπατήσω. Να βρεθώ με ανθρώπους που νιώθουν όπως εγώ.
Αργά το βράδυ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Περπατώ, η Ακρόπολη στα δεξιά μου.
Πόσα έχει δει εκείνη, πόσα πολλά γνωρίζει, τι πόνο, τι απόγνωση, τι αγώνα, τι καρδιές και τι προδοσίες. Πόσα πράγματα που ποτέ δεν μου είπε, πράγματα που δεν θα καταλάβαινα.
Πόσα έχει δει εκείνη, πόσα πολλά γνωρίζει, τι πόνο, τι απόγνωση, τι αγώνα, τι καρδιές και τι προδοσίες. Πόσα πράγματα που ποτέ δεν μου είπε, πράγματα που δεν θα καταλάβαινα.
Υπάρχουν γωνιές σε αυτή τη χώρα ξεχωριστής ιστορίας. Πόσοι όμως τις γνωρίζουν; Πόσοι έχουν συναίσθηση αυτής της 'κληρονομιάς', της ομορφιάς που εμπνέεται και δεν εξαντλείται στον ήλιο και στη θάλασσα; Αρκετοί, με πρώτους τους ανεύθυνους "υπεύθυνους", δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα της σπουδαιότητας της.
Στέκομαι για μια στιγμή και τη χαζεύω, καθώς ξεπροβάλλει από τα δέντρα. Από μακρυά ακούγονται φωνές, παρέες γελάνε και σχολιάζουν. Ενώ όλα σε αυτή τη χώρα μεθοδικά καταρρέουν, την ίδια ακριβώς στιγμή συνεχίζει πεισματικά να υπάρχει. Μια ελπίδα δίχως ίσως λογική, τροφοδοτεί ανεξήγητα ζωές και υπάρξεις.
Φτάνουμε σε ένα μικρό υπόγειο θεατράκι στο Θησείο. Τίποτα δεν προμηνύει το τι μπορεί να συμβαίνει εκεί μέσα. Μια ταπεινή γωνιά, όπου αναγεννιούνται σκέψεις. Καρδιές που σιωπηλά δημιουργούν, απέχοντας από την ανούσια, ηχηρή φαρσοκωμωδία των ημερών.
Καταλόγια, Θέατρο Κέλυφος. Πέντε κλασσικά δημοτικά τραγούδια, αναπαρίστανται με βάση τους κώδικες της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, κείμενα που εκτός από τέλεια συμπυκνωμένες τραγωδίες αποτελούν επίσης και συνδετικό κρίκο της νεοελληνικής λογοτεχνίας με την κλασσική εποχή.
Ιστορίες που δεν έχουν συγγραφέα, αλλά γεννήθηκαν μέσα από αφηγήσεις πραγματικών γεγονότων, πήραν τη μορφή ποιήματος και μεταδόθηκαν από στόμα σε στόμα. Στοιχείο που τα καθιστά άρτια λογοτεχνικά και ικανά να στηρίξουν την αναπαράσταση τους μέσα από τους κώδικες του αρχαιοελληνικού θεάτρου.
Η δημοτική ποίηση, το δημοτικό τραγούδι, οι παραλογές και γενικά η λαϊκή παράδοση είναι στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τις βαθιές ρίζες του πολιτισμού μας.
Αναπαραστάσεις εξωπραγματικών πλασμάτων, ξωτικών, ιστορίες άλλων μακρινών εποχών με συμπαρασύρουν. Η χρήση μασκών, κουκλοθεάτρου και θεάτρου σκιών καθιστούν ιδιαίτερα απαιτητική την παράσταση.
Αναπαραστάσεις εξωπραγματικών πλασμάτων, ξωτικών, ιστορίες άλλων μακρινών εποχών με συμπαρασύρουν. Η χρήση μασκών, κουκλοθεάτρου και θεάτρου σκιών καθιστούν ιδιαίτερα απαιτητική την παράσταση.
.jpg)
Στην αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν σημαντικό στοιχείο της ζωής στην πόλη. Σύμφωνα και με την επίσημη ορολογία, ο δραματικός ποιητής "εδίδασκε". Οι παραστάσεις ήταν ενταγμένες στη ζωή του πολίτη, ανεξαρτήτως εισοδήματος, διοργανωμένες για να έχει ευκαιρίες αναψυχής υψηλού επιπέδου. Καθώς κύρια αποστολή του ήταν να παρέχει ηθική διδαχή και πολιτική παιδεία.
Σήμερα κάποια φαεινά μυαλά αποφάσισαν να καταργήσουν το μάθημα Θεατρικής Αγωγής από τα σχολεία της χώρας. Θα αφήσουμε να συμβεί;
Αναπόφευκτες πάλι οι σκέψεις και αντικρουόμενα τα συναισθήματα.
Για μια πολιτική που μοιάζει σαν να έχει βαλθεί να σκοτώσει ότι έχει απομείνει όρθιο και ότι παλεύει να γεννηθεί.
Για μια λαβωμένη πόλη που όμως συνεχίζει να με εκπλήσσει, με κάποιους ανθρώπους που παλεύουν πιστά και κόντρα στο ρεύμα.
Δυο αντίθετες στιγμές μέσα στην ίδια μέρα, τόσα αντικρουόμενα μηνύματα που παλεύουν να βρουν σανίδα σωτηρίας.
52 σχόλια:
Ελαχιστοι μπορουν να καταλαβουν αυτα που αισθανεσαι, ελαχιστοι εκτιμουν τη θεατρικη παιδεια, ελαχιστοι μπορουν να αισθανθουν το πονο για την ξεχωριστη ιστορια και τι πραγματικα σημαινει, γιατι ελαχιστοι κατεχουν την 'ελληνικη παιδεια'.
Duskoles meres.
Duskolo gia enan neo anthrwpo kai pws alitheia na antexei. Eidika an exei mualo kai skephi se mia paralogi koinwnia. Perierges autes oi meres, thimizoun alles epoxes. Tha tis antexoume?
"Γι αυτά τα μάρμαρα επολεμήσαμε" έγραφε ο Μακρυγιάννης...
Ψιλά γράμματα πια, ένας φαύλος κύκλος παραλογισμού, όπως λες... Πολιτική που δεν εμπεριέχει τον πολίτη, εκπαίδευση που δεν εμπεριέχει την παιδεία και μια πατρίδα αφιλόξενη σαν ξένη...
Έχει πολύ δύναμη μέσα του το υπέροχο αυτό κείμενο. Και όσο υπάρχουν και ζουν στην Αθήνα άνθρωποι σαν την roadartist που το ένοιωσε και το έγραψε, θα υπάρχει ακόμα Αθήνα...
Eυθύνη όλων μας να μάθουμε, χρέος να γνωρίσουμε...
Την ταυτότητά μας.
Την ρίζα μας.
Την παράδοση, που μπόλιασε τα βιώματά μας με αρώματα ελληνικά.
Το κείμενό σου, μου θύμισε ξανά αυτό το χρέος.
Καλή σου μέρα Roadartist!! :-)
Πόσο συμπληρώνεις τις σκέψεις μου! Και την ίδια ώρα και εγώ σαν εσένα αντιστέκομαι, βρίσκω καταφύγιο στην Τέχνη, οξυγόνο...Μα το Θεό, τόσο λυτρωτικό που σου ξαναγεννά κάθε επιθυμία για όνειρα, ξανά και ξανά...Δεν τελειώνουν τα πράγματα μικρή μου.Συνεχίζονται με άλλη μορφή και αυτήν παλεύουμε να σχηματοποιήσουμε και να αφομοιώσουμε στους καιρούς μας. Αλλά στα δικά μας μέτρα, όχι στα δικά τους...;)
Η ισοπέδωση της "γνώσης" και η έλλειψη ΠΑΙΔΕΙΑΣ κατά τη ταπεινή μου γνώμη μας έφτασε εδώ που είμαστε.
Και κάτι ακόμη αυτό το "τι με νοιάζει εμένα" σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Τα λες πολύ ωραία κι ελπίζω τέτοιες φωνές να δώσουν μαι άλλη διάσταση.
Καλημέρα.
@ Κ.Κ. : Δυστυχώς όντως ελάχιστοι, γιατί η παιδεία είναι διαλυμένη και που είσαι ακόμη. Η αρχή κάθε κοινωνίας είναι η παιδεία.
@ treno fantasma : αρκετοί δε θα τις αντέξουν, αλλά ας είμαστε θετικοί. Είναι όντως πάρα πολύ δύσκολες και άδικες για ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, πόσο μάλλον για τους νέους που ζουν και θέλουν να προσπαθήσουν εδώ.
@ Νάσια : Πόσοι καταλαβαίνουν και αισθάνονται αυτή τη φράση του Μακρυγιάννη; Το σχόλιο σου είναι η πραγματικότητα μας. Δυστυχώς.
@ thinks : Σε ευχαριστώ Δημήτρη. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται όπως εγώ και ακόμη καλύτερα από εμένα. Ξέρεις αισθάνθηκα την Παρασκευή μια πλήρη συνειδητοποίηση της φράσης "στα υπόγεια είναι η θέα". Μερικές φορές οι θησαυροί βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις...
@ voulaki : Είναι χρέος μας. Ως προς τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας (όσοι έχουν ή θέλουν να φέρουν... παιδιά σε αυτό το κόσμο) και ως προς την ανθρωπότητα γενικότερα. Αυτή η πόλη σε κάθε βήμα κάτι έχει να σε ταρακουνήσει, αν γνωρίζαμε τον ελληνικό πολιτισμό και την ιστορία μας, θα είμασταν άλλοι πολίτες και άνθρωποι. Ας προσπαθήσουμε να σωθούμε...
@ kovo voltes...: Χαίρομαι που σε αυτό το blog, σε αυτή τη γειτονιά του διαδικτύου, έχουμε συναντηθεί άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και μια κοινή οπτική στη ζωή. Τελικά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικότερα στις μέρες μας. Και όλα όσα συμβαίνουν μου το αποδεικνύουν καθημερινά. Συμφωνώ, και εγώ στα ίδια βρίσκω καταφύγιο και την ελπίδα να συνεχίζω, δίχως αυτά τα πάντα θα ήταν δίχως νόημα και αφόρητα :)
@ Ξανθή : Συμφωνώ απόλυτα! Η παγκόσμια ιστορία μας διδάσκει πως σε κάθε κρίση, η οποιαδήποτε κοινωνία που ήθελε να την ξεπεράσει και να βγει δυνατότερη, τότε ακριβώς το πρώτο που έκανε ήταν να επενδύσει στην παιδεία της. Εμείς δυστυχώς λες και επίτηδες, τόσο εξόφθαλμα πλέον, την διαλύσαμε, εξακολουθούμε να την βάλουμε. Μια κοινωνία δίχως παιδεία, θα είναι νεκρή και τελειωμένη υπόθεση. Εύχομαι να καταλάβουμε τα λάθη μας και το στραβό δρόμο πριν να είναι αργά. Το "τι με νοιάζει εμένα" είναι η αρχή κάθε κακού, αυτό ας παλέψουμε πρώτα από όλα, την αδιαφορία και την άγνοια μας. Καλώς όρισες στο blog, ευχαριστώ για το σχόλιο και τα λόγια σου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή (πρέπει να) συνεχίζεται, είτε το θέλουμε και το ελπίζουμε είτε όχι... Μια συνεχή αντίφαση ζούμε, έχεις πολύ δίκιο... Καλημέρα, καλή εβδομάδα εύχομαι!
Η παιδεία του αποκτάμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας είναι αυτό που ξεχωρίζει εμάς τους Έλληνες από άλλους λαούς. Μπορεί το σχόλιό μου να φαίνεται εθνικιστικό, αλλά η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Στην Ελλάδα μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας και να το καλλιεργούμε. Και είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί να διακοπεί από καμία πολιτική, καμία κρίση, κανένα χαράτσι. Γι' αυτό ας γέρνει η ζυγαριά πάντα προς την παιδεία, ό,τι και να γίνεται.
Τώρα τι θυμήθηκα διαβάζοντας την ανάρτησή σου. Ένα άλλο υπόγειο, αυτό του θεάτρου τέχνης, που ιδρύθηκε στα 1942 από τον Κάρολο Κουν, πολύ δύσκολα, βέβαια, χρόνια, αλλά βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που αποφάσισαν να ασχοληθούν με την τέχνη, με τον πολιτισμό.
εάν και συγκεκριμένα για την θεατρική παιδία δεν θα διατυπώσω γνώμη, πιστεύω ότι καλό είναι να προσέχουμε ώστε το μαθητικό πρόγραμμα να έιναι κατά το δυνατόν μη επιβαρυμένο. χιλιάδες πολύ αξιόλογα πράγματα θα μπορούσαν να διδάσκονται(σκακι, γυμναστική, θεατρο, σιναμα, φωτογραφία, ξενες γλωσσες, λογοτενχία, σεξουαλική αγωγή, επαγγ προσανατολισμός..) αλλά το σημαντικότερο είναι να μην τους τρελάνουμε.
μετά από τις φωτιές στους δελφούς και την πρόσφατη κλοπή από την εθν.πινακοθήκη, είπα ότι αυτή η είδηση μου πέφτει βαριά κ άλλαξα κανάλι. δεν ξέρω καν τι πήραν ούτε κ αν έκανα καλά.....
ο θάνατος κ η σαπίλα για κάποιο λόγο ενισχύουν την ζωή....μετά από πολέμους αυξάνονται οι γεννήσεις, ενώ στις παχιές αγελάδες το κάναμε θέμα για 1 ή 2 απογόνους..ας γελάμε τουλάχιστον...είναι τσάμπα :)
πόσα χρήματα έδωσες για την παράσταση?δειχνει πολύ καλη...
καλησπέρα
έχω περπατήσει αυτά τα μερη άπειρες φορές\σε στιγμές μοναξιάς και με παρέα, ρομαντικά .
πάντα η ακροπολη και τα γύρω μεερη έχουν κάτι να σου ψιθυρίσουν
πάντα
Πραγματικά με άγγιξες με όσα έγραψες.
Πρέπει να βρούμε την δύναμη ακόμη και μέσα από τα καθημερινά πράγματα.
Ώρες-ώρες σκέφτομαι πόσο θ' αντέξουμε. Μέρα με την μέρα, πλησιάζουμε στο τέλος. Στο προσωπικό τέλος του καθενός.
Υπάρχει ωστόσο ακόμη ομορφιά μέσα σ' αυτή την μιζέρια. Υπάρχει φως (έστω και ενός κεριού) μέσα σ' αυτή την άβυσσο.
Αρκεί να ζήσουμε για να τα χαρούμε.
Να λέμε ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές –οι λίγες ή πολλές- εστίες όπου μπορούν να «αναγεννιούνται σκέψεις», ποιος ξέρει μπορεί κάτι καλό να ξεπροβάλει… Μακάρι, καλή μου φίλη!
Ναι, την αγαπάμε ακόμα πολύ αυτή την πόλη, πάντα την αγαπούσαμε. Κι εμείς που μικροί ήμασταν μακριά της ακόμα πιο πολύ.
Ενας από τους λόγους, ασυναίσθητα, οι τόσες μαγικές ιστορίες της για διάφορες γωνιές, κτίριά της πρόσωπά της.
Και γιατί ακόμα είναι ζωντανή, αντιστέκεται και φωνάζει για το άδικο..
Και γιατί ακόμα νέοι άνθρωποί της θέλουν και μπορούν να περιμαζεύουν κομάτια από πολύτιμους θυσαυρούς που κουβαλάμε μέσα μας, να τους βάζουν πετραδάκι πετραδάκι και να τους συνθέτουν δημιουργώντας θεατρο. Σ' ένα φωτεινό υπόγειο.
Βαθιά αληθινή ανάρτηση, από μία σωστή "roadartist in athens".
Σ' ευχαριστώ φίλη μου που είσαι πάντα εκεί!
Σε φιλώ
@ {Marianna} : Έχεις δίκιο, ακόμη και στις δυσκολίες. Ατελείωτες αντιφάσεις, καμία ευθεία, συνέχεια σαν να είσαι σε έναν δρόμο που ανεβοκατεβαίνει ;) Τουλάχιστον ρε παιδί μου δε ρουτινιάζουμε... Καλό βράδυ!
@ lena_zip : Δεν καταλαβαίνω πως το εννοείς. Νομίζω πως θα διαφωνήσω. Έχω απογοητευτεί. Ακόμη και κάποια στοιχεία που είναι αποδεδειγμένα θετικά, φαίνεται πως τα σκοτώνουν. Και όμως η κρίση, οι λανθασμένες πολιτικές, ακόμη και τα χαράτσια μπορούν να επηρεάσουν τη παιδεία ενός ανθρώπου, τουλάχιστον με βάση το εκπαιδευτικό σύστημα και τις δυνατότητες που του προσφέρονται. Άλλες δυνατότητες θα έχει ένα παιδί που θα το στείλουν οι γονείς του σε ένα ιδιωτικό σχολείο και άλλες εκείνο του δημόσιου.
Αν εννοείς ότι όλοι μπορούν να έχουν μια ευρύτερη παιδεία μόνοι του, διαβάζοντας κλπ, όντως αυτό ισχύει, αλλά μάλλον είναι στο χέρι του καθένα ανεξαρτήτως εθνικότητας. Αλλού δεν μαθαίνουν να χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο το μυαλό τους; Θα το ξανασκεφτώ αυτό που λες. καλό βράδυ ;)
@ Θωμάς : Σωστή η σκέψη σου, το Θέατρο Τέχνης δημιουργήθηκε μέσα στην Κατοχή... Βέβαια δεν συγκρίνω αυτό το θέατρο με του Καρόλου Κουν. Άλλες εποχές τότε, και ίσως καμία απολύτως σχέση με αυτά τα δυο. Δεν ζούσα τότε, αλλά αυτό που έκανε ο Κουν ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Σίγουρα όμως η σκέψη σου δεν είναι αβάσιμη. Συνήθως τέτοιες εποχές δημιουργούν νέα πράγματα στην τέχνη.
Roadartist,
Ας είναι έτσι, τι να κάνουμε. Μια πόλη, μια χώρα που πολιορκείται από το μηδενισμό και την ευτέλεια και άνθρωποι ελεύθεροι, ελεύθεροι πολιορκημένοι ( είχες δει, άραγε μιαν άλλη παράσταση στο θέατρο Αλκμήνη;) που χωρίς πολλά λόγια, με το φέρεσθαί τους προτείνουν, δημιουργούν, υπάρχουν.
Ας είναι ο καθένας μας έτσι. Αρκετά πια. Ούτε τα πολλά λόγια, τα περιγραφικά και αναλυτικά της κατάστασης, όταν περιορίζονται σε διαπιστώσεις και ευχολόγια, κάνουνε τίποτα.
Χαίρομαι πολύ γι'αυτό που συμβαίνει στο υπόγειο του Θησείου - και καμία έκπληξη που το έμαθα από σένα:-)
Φιλιά.
@ ειρηνη : Ξέρεις τι συμβαίνει όμως; Τέτοιου είδους μαθήματα όπως π.χ. λογοτεχνία, χορός, θέατρο, τέχνες - βοηθούν τον άνθρωπο να διευρύνει τον τρόπο σκέψης του και να οξυνθεί η κριτική του ικανότητα. Παράλληλα τον ξεκουράζουν, δεν τον επιβαρύνουν, δεν απαιτούν αποστήθιση, αντίθετα κριτική ικανότητα, λειτουργούν επιδιορθωτικά στα υπόλοιπα. Διάβαζα κάποια στιγμή πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Φιλανδίας (ένα από τα καλύτερα) στα βασικά μαθήματα έχει μερικά από αυτά που έγραψα παραπάνω. Σίγουρα οι δυσκολίες σε διαμορφώνουν διαφορετικά. Όταν τα πράγματα είναι πιο εύκολα, ίσως τα θεωρείς δεδομένα και δε τα εκτιμάς τόσο όσο αξίζουν. Επιπλέον ωριμάζεις, έρχεσαι πιο κοντά ίσως με τους ανθρώπους σου. Μακάρι να μην υπήρχαν κοινωνικές αδικίες και πόνος.
Ήμουν προσκεκλημένη στην συγκεκριμένη παράσταση, δεν πλήρωσα εισιτήριο. Όμως από ότι είδα είναι αρκετά προσιτό, μόλις 12Ε. Μάλιστα μετά το τέλος της παράστασης, σε κερνάνε και ένα ποτήρι κρασί. :) Πάντως ανεξάρτητα από αυτή, υπάρχουν πολλές καλές θεατρικές παραστάσεις εφέτος, που αξίζει να δεις.
@ ασωτος γιος : αυτά τα μέρη τα αγαπώ περισσότερο σε αυτή την πόλη. Είναι το καταφύγιο μου οι βόλτες αυτές, μόνη ή και με παρέα.
@ Stranger : και εμένα με άγγιξε το σχόλιο σου. Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως τελικά μόνο εγώ αισθάνομαι κάπως έτσι. Τα ίδια ακριβώς σκέφτομαι. Είναι πολύ περίεργες αυτές οι μέρες, ίσως πρωτόγνωρες. Να είμαστε δυνατοί, σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
@ Μηθυμναίος : Διάβασα πως ίσως να μη γίνει εφέτος το Φεστιβάλ Αθηνών, τουλάχιστον κάτι λέγεται. Αυτές οι μικρές γωνιές, ότι και να γίνει, πιστεύω πως θα ανθίζουν και θα μας περιμένουν να μας δώσουν τα μηνύματα τους και να ταξιδέψουμε μαζί. Ακριβώς γιατί το έχουν στη ψυχή τους. Μένει να τις ανακαλύπτουμε. Να είμαστε καλά, ωραίο το βίντεο που έστειλες.
@ Άστρια : όμορφο που λίγες λέξεις, μπορούν κάποιους να σας αγγίξουν. Σε ευχαριστώ φίλη άστρια. Ναι αυτή η χώρα επιμένει να μας πληγώνει, ή εμείς την πληγώνουμε, δε μπορείς να μην την αγαπάς. Είναι περίεργα και αντιφατικά τα συναισθήματα. Φαντάζομαι πως θα ήταν ως νέα να την είχες στερηθεί. Σε φιλώ, καλό βράδυ.
@ Διονύσης Μάνεσης : Δεν έχεις και άδικο βρε Διονύση. Κουράστηκα να αναλύω, να σχολιάζω, να ακούω αναλύσεις, αναλύσεων για την κρίση. Αναρωτιέμαι αν βγαίνει τίποτα από αυτά. Όλοι τελικά μάθαμε πως πηγαίνει το "παραμύθι" και βλέπουμε τη φαρσοκωμωδία σε όλο της το μεγαλείο. Λες και τελικά μέσα σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχει και η παράμετρος 'σπάσιμο νεύρων' ;) μα δε ξέρω αλήθεια λες και οι συγκεκριμένοι έχουν βαλθεί να ξεκάνουν τον κόσμο όχι μόνο με τα σκληρά μέτρα αλλά και με παραπέρα ψυχολογικούς τρόπους.
Οπότε μάλλον πρέπει να στραφούμε σε ότι ακόμη δίνει ζωή και ελπίδα. Γεμίσαμε και μπουχτίσαμε από τα υπόλοιπα. Άντε και έρχεται η άνοιξη... Φιλιά :)
RoadArtist, επειδή το θέμα που πραγματεύεσαι είναι καθαρά θέμα παιδείας, νομίζω ότι στην Ελλάδα δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καλά και στο μέλλον θα επιδεινωθούν. Η κατάντια στην παιδεία είναι κάτι που με βασανίζει και διαρκώς σκέφτομαι πως τα παιδιά στα οποία μπορώ να ασκήσω κάποια επιρροή, τα δικά μου, τα ανίψια μου κι εκείνα των φίλων μου, να μπορέσουν να έχουν αυτή που τους αξίζει και όχι αυτό το έκτρωμα που τους σερβίρουν. Να μπορέσουν να αναπτύξουν τα δικά τους ταλέντα και να μην ακολουθήσουν απλώς το ρεύμα. Σκέφτομαι να κάνω και μια σχετική ανάρτηση για το ζήτημα αυτό.
Οι σκέψεις σου και το σύντομο οδοιπορικό σου μέχρι το μικρό υπόγειο θεατράκι δόθηκαν σχεδόν μαγικά μέσα από τις γραμμές της ανάρτησης και συνοδεύτηκαν όπως πάντα από όμορφες εικόνες. Να είσαι καλά και να μας χαρίζεις τέτοιες ωραίες διαδικτυακές στιγμές.
Την καλημέρα μου.
@ teleytaios : τα πράγματα όντως δεν είναι καλά και από ότι φαίνεται θα επιδεινωθούν. Κρίμα. Νομίζω πως πλέον η παιδεία θα πέσει στα βάρη της οικογένειας περισσότερο από πριν. Θα περιμένω να διαβάσω την ανάρτηση με ενδιαφέρον. Την καλησπέρα μου, καλό σου μεσημέρι!
Επειδή στη σχολή συναναστράφηκα με άτομα που πήγαν σε ιδιωτικό σχολείο, η μόνη διαφορά με το δημόσιο ήταν η οργάνωση και η πιο εντατική προετοιμασία για τις εξετάσεις. Οι ευκαιρίες για καλλιέργεια του μυαλού ήταν ίδιες ή και λιγότερες. Τα χρήματα που δίνεις δεν αντικατοπτρίζουν πάντα την ποιότητα. Τα παιδιά από το ιδιωτικό σχολείο ξεχωρίζαν για το πόσο υπερόπτες ήταν, χωρίς να το γενικεύω για όλα τα παιδιά που πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο. Αν έκανα παιδιά στην Ελλάδα θα τα έστελνα σίγουρα σε δημόσιο. Το δημόσιο σε διδάσκει μαζί με όλα τα άλλα και την ανθρωπιά, εξαφανίζει το ρατσισμό και την υπεροψία.
Όσο για την παιδεία, ναι ανεξάρτητα από την εθνικότητα μπορείς να την καλλιεργήσεις, με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα είναι ας πούμε έμφυτη. Η κριτική σκέψη πρώτη και μεγαλύτερη διαφορά με άλλους λαούς. Και την κριτική σκέψη τη μαθαίνεις και στο δημόσιο σχολείο. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η λέξη παιδεία δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες έτσι όπως την εννοούμε εμείς. Υπάρχει μόνο ως εκπαίδευση ή στην καλύτερη περίπτωση ως κουλτούρα, που κατά τη γνώμη μου πάλι διαφέρει.
Πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε το έθνος για έλλειψη παιδείας. Γιατί εσύ που το κάνεις, και κάθε άλλος που το κάνει, βγάζει τον εαυτό του απ' έξω. Κοίτα τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν και κάνε μια γρήγορη κριτική. Τους λείπει η παιδεία; Δεν είναι όλα μαύρα γύρω σου. Πράγματι δεν είναι όλα μαύρα. Ίσως έχεις προαποφασίσει ότι είναι έτσι και η γνώμη μου είναι ότι αυτή είναι μια λάθος προσέγγιση. Σε κάθε πτυχή της ζωής δεν μπορείς να αντικατοπτρίζεις το πρόβλημα της κρίσης. Δεν μπορείς να δημιουργείς τείχη εκεί που δεν υπάρχουν.
Θα σου δώσω το πιο απλό παράδειγμα. Πώς η πολιτική της Ελλάδας μπορεί να εμποδίσει ένα γονιό ή ένα παιδί να πάει σε μια βιβλιοθήκη ή να συμμετέχει σε εκδηλώσεις του δήμου; Νομίζω δεν μπορεί. Αυτό που μας εμποδίζει είναι η νοοτροπία μας ότι το δωρεάν είναι κατώτερο (βλέπε τη γνώμη σου για ιδιωτικό-δημόσιο σχολείο). Γουστάρουμε να πληρώνουμε εν τέλη και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο έχουμε και οι πολίτες ευθύνη.
Αυτή είναι απλά η γνώμη μου βέβαια, λίγο πιο αναλυτικά για όσα έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο.
@ lena_zip : Η "παιδεία" ως ευρύτερη έννοια ξεκινά από την οικογένεια. Σε αυτό το τομέα, η Ελλάδα όντως διαφέρει, γιατί οι οικογένειες είναι ακόμη ενωμένες και δεμένες. Εκεί παίρνεις τις πρώτες βάσεις, έπειτα προεκτείνεται στην κοινωνία και στην εκπαίδευση που δυστυχώς αυτή τη στιγμή διαλύεται, ως προς την κριτική ικανότητα να οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία και στα ερεθίσματα που δεχόμαστε.
Και εγώ πήγα σε δημόσιο σχολείο, συμφωνώ για την υπεροψία κάποιων παιδιών που πάνε σε ιδιωτικό, όπως και τη διαφορά στην νοοτροπία, όμως σήμερα αν έκανα παιδιά στην Ελλάδα θα ήθελα να μπορούσα να είχα τη δυνατότητα να πάνε σε ιδιωτικό σχολείο.
Είναι τεράστια η διαφορά, αν σκεφτείς πως αυτή τη στιγμή για εφέτος δεν έχουνε φτάσει ακόμη βιβλία σε κάποια σχολεία. Δεν τα βλέπω όλα μαύρα Λενάκι, είναι τα πράγματα πλέον πολύ δύσκολα. Αυτά που περιγράφεις ανήκουν σε άλλη εποχή, σε αυτή που μεγαλώσαμε εμείς, στην Ελλάδα προ κρίσης.
Τα σημερινά παιδιά θα βρούνε μια άλλη Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή κλείνουν δανειστικές και σχολικές βιβλιοθήκες. Πολλοί γονείς δεν μπορούν να πληρώνουν φροντιστήρια για τα παιδιά τους, για να μάθουν π.χ. ξένες γλώσσες ή να βοηθηθούν στα μαθήματα. Ξέρουμε πως δεν μαθαίνεις τις ξένες γλώσσες στα δημόσια σχολεία, αλλά και πως λειτουργεί η παραπαιδεία στην Ελλάδα. Δεν έχω καμία νοοτροπία για το ότι καθετί δωρεάν δεν είναι καλό, ακριβώς το αντίθετο μάλιστα, μόνο που αυτή τη στιγμή καταργούνται θεσμοί και παύουν να προσφέρονται υπηρεσίες, περικόπτονται τα δωρεάν πολιτιστικά δήμων και κλείνουν βιβλιοθήκες. Για αυτό ακριβώς προβληματίζομαι.
Δεν ελπίζω σε αυτή την πολιτική, ελπίζω μόνο στον άνθρωπο που αντιστέκεται και παλεύει ακόμη όταν όλα καταρρέουν, στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στο μεράκι. Μόνο εξαιτίας αυτών, εξακολουθώ να βλέπω φως μέσα στο σκοτάδι.
Νιώθεις. Κι ύστερα γράφεις.
Αυτό είναι υπέροχο.
Παρακολούθησα τη συζήτησή με τη Λένα.
Συμφωνώ και με τις δύο.
Και προσθέτω:
η παιδεία είναι το ΜΕΙΖΟΝ θέμα.
"Μορφώστε το κεφάλι του λαού
ώστε να μη βρεθείτε μία μέρα στην ανάγκη
να το κόψετε" είχε πει ο Ουγκώ.
Πρέπει να κρατάμε Θερμοπύλες.
Ναι στη δωρεάν παιδεία.
Ναι στις ανοιχτές βιβλιοθήκες
(τι κρίμα - έφυγε η Λίλη η καλή βιβλιοθηκάριος από το παλιό μου σχολείο και ... τώρα ψυχή δεν πατάει εκεί μέσα...)
Με ό,τι έχουμε, θα πολεμάμε.
Θα τους πολεμήσουμε όλους αυτούς
που θέλουν ν' αποχαυνώσουν
τα παιδιά μας.
Χρειάζονται οπωσδήποτε οι δομές. Συμφωνώ με την road.
Μα και χωρίς αυτές
εμείς θα πολεμάμε
για να τις ανακτήσουμε...
Θα έρθει καιρός
που θα ξαναβρούμε το δρόμο μας
εμείς οι Έλληνες.
Πριν λίγο καιρό σε απεκάλεσα "πρέσβειρα του πολιτισμού".
Είχα άδικο;
Αποδεικνύεται, όχι.
Τέτοιοι άνθρωποι μας χρειάζονται, σαν εσένα, να αγαπούν αυτό που κάνουν και να το προσφέρουν απλόχερα στον κόσμο.
Ο πολιτισμός,η παιδεία, σε όλες τους τις εκφάνσεις, είναι ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγουμε από την τραγική μας κατάσταση.
ΥΓ. Μην γελάσεις πάλι, το εννοώ και το πιστεύω!
<>
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;
Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;
Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!
@ Flora : Είναι δύσκολο να βλέπεις να καταρρέει και να καταστρέφεται ότι άξιζε ακόμη σήμερα. Ως προς τη παιδεία εσύ ως δασκάλα σε δημόσιο σχολείο, σίγουρα θα έρχεσαι σε επαφή καθημερινά με πολλά. Είναι τρομερά δύσκολη αυτή η εποχή για να αγαπάς και να επιμένεις σε αυτή τη χώρα.
Όλα όσα έγραψα τα πιστεύω και για αυτό θέλησα να μοιραστώ εδώ. Θα μπορούσα να τα έγραφα με πιο μελανά χρώματα και νομίζω πως δε θα είχα άδικο. Να είσαι καλά Φλώρα, να επιμένεις!
@ magda : από την αρχή αυτού του blog ήθελα να μοιράζομαι τα καλά της πόλης, όσα παρακολουθούσα / όσα γίνονται και παραβλέπουμε ή αδιαφορούμε. Πίστεψα στην χώρα μου, ίσως είχα ένα όραμα και μια ελπίδα ότι θα αλλάζαμε, τώρα αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να δω λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Θα προσπαθήσω όσο και αν δυσκολεύουν όλα τριγύρω, να εστιάζω στα θετικά, διαφορετικά νομίζω δεν αξίζει να συνεχίζεις. Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια και τον ενθουσιασμό σου από καρδιάς.
@ pAnOs : Γεια σου Πάνο! Αυτό είναι και το στιχάκι που έχει ξεχωρίσει το εθνικό θέατρο για τις φετινές του παραστάσεις... Καθόλου τυχαία! Ευχαριστώ που το άφησες!
…..καλησπέρα r/a ….από εκεί το ξεσήκωσα …αυτό που μου άρεσε ήταν η εισαγωγή που ακολουθεί το ποίημα του Πολέμη από τον Χουβαρδά ….σύντομη αλλά περιεκτικότατη ….όπως λες και εσύ καθόλου τυχαία η επιλογή του ποιήματος …χαίρομαι που ακόμη μια φορά ανταλλάξαμε σκέψεις …σ’ ευχαριστώ και εγώ για την απάντηση σου…
"λυπάμαι" ...που μόλις διάβασα ένα εξαιρετικά αύστοχο κείμενο...
τα σέβη μου!
@ pAnOs : Καλησπέρα Πάνο, παρακολουθώ τις παραστάσεις του Εθνικού και προσέχω τα προγράμματα του. Είδα και πριν μια εβδομάδα την "Αυλή των Θαυμάτων", τόσο επίκαιρο έργο. Σε ευχαριστώ, καλό 3μερο να έχεις!
@ katabran : Καλώς όρισες! "Χαίρομαι" που βρεθήκαμε :) Σε ευχαριστώ!
Εάν λοιπόν οι Έλληνες είμαστε όντως καλλιεργημένοι (ή κάπως έτσι) δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμασταν αν τα σχολεία μας αξίζαν πραγματικά.
Δεν ακυρώνω τα πάντα, έχω πάρει πολλά από την εκπαιδευσή μου κ είμαι τυχερή για αυτό. Ευτυχώς δεν γεννήθηκα στην Αφρική σε κανένα χωριουδάκι..(δεν κάνω πλάκα)
Παρόλα αυτά θυμάμαι άπειρες ώρες αναξιοποίητες και βασανιστικά βαρετές. θρησκευτικά, επαγγελματικός προσανατολισμός, κάτι σαν οικιακά που όμως το έλεγαν αλλιώς..., ιστορία και πολλά άλλα. Μια ανωμαλία του συστήματος πως γίνεται τα χρησιμα να διδάσκονται με τον πιο αντιπαραγωγικό/ αντιπαιδαγωγικό τρόπο. Και δεν ακούω κουβέντα ( :) ) Μου έχει κάνει επαγγελματικό προσανατολισμό και γυμναστής και παπάς! μα την παναγία χιχι
έχω πολλά παραδείγματα της ανωμαλίας που δεν θα ήθελα να καταχραστώ τον χώρο για να γράψω....
αυτό που κάνει τον Έλληνα ξύπνιο κατά την γνώμη μου είναι ότι κατά κανόνα έχει μάθει να επιβιώνει σε ένα σύστημα που δεν τον στηρίζει, σε ένα σύστημα παραλόγου(εξαιρούνται κομματικές δοσοληψίες)
όσο αναφορά στο ότι το θέατρο ή η φωτογραφία δεν θα επιβάρυναν...προτείνω να σκεφτούμε όλοι μαζί πως θα εφαρμόζονταν αυτά στην πράξη.
τα καλλιτεχνικά είναι το μόνο που γινόταν στον καιρό μου σωστά κ σε αυτό πάλι λόγω γενικού φόρτου οι πολλοί βαρυγγομούσαν(έτσι γράφεται?)
@ ειρήνη : Τώρα είδα το σχόλιο σου. Συμφωνώ. Εγώ δεν είχα καν επαγγελματικό προσανατολισμό στο σχολείο κάτι που πραγματικά το είχα ανάγκη. Και είναι απαραίτητο ένα τέτοιο μάθημα ειδικά σήμερα.
Όσο για την ιστορία, θυμάμαι και φρίττω κάποιες φορές που οι καθηγητές ήταν ανεπαρκέστατοι ή βαριόντουσαν να κάνουν μάθημα, ή τι να πούμε για τα βιβλία ιστορίας, ειδικά εκείνο της "Δέσμης" ήταν πραγματικά ένα απαράδεκτο βιβλίο! Απαράδεκτο!
Όταν ήμουν σχολείο άλλαζε το εκπαιδευτικό σύστημα (και πάλι!) με συνέπεια να ήταν κλειστό το σχολείο με κατάληψη επί πολλούς μήνες, ένιωθα τι κακό γινόταν για το μέλλον μου και τι έχανα, μα δεν είχα επιλογή, ένιωθα πως κανείς δεν ενδιαφερόταν και έπρεπε να αντιδράσουμε, που τίποτα δεν καταφέραμε, τώρα τα παιδιά τα ίδια περνάνε, πως να τα κατηγορήσεις όταν βλέπουν ένα μέλλον δίχως αύριο που τους το καταστρέφουν και που πλέον δεν έχουν ούτε βιβλία, πετρέλαιο-θέρμανση; Ενώ αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και στους καθηγητές που τους κόβουν τους μισθούς στο ήμισυ και εξακολουθούν να διδάσκουν κάποιοι προσφέροντας πραγματικά τον εαυτό τους...
Ας μη μιλήσουμε για τις ξένες γλώσσες.. θυμάμαι την ώρα των Γαλλικών, ήταν η "ώρα του παιδιού"... Χρειάζονται ριζικές αλλαγές... και άμεσα μη χαθεί ότι δημιουργήθηκε...
ΥΓ Το θέατρο είναι υπέροχο ως μάθημα, σε όσα σχολεία υπάρχει. Τα παιδιά μπορούν να αφιερώνουν λίγο χρόνο να ανεβάζουν μια παράσταση, τα αποτελέσματα της ομαδικής εργασίας του είναι εντυπωσιακά. Δες εδώ σχετική ανάρτηση :
http://roadartist.blogspot.com/2010/05/4.html
Επίσης, να επισκέπτονται με το σχολείο παραστάσεις, να μάθει το παιδί να γίνει θεατής. Έτσι αποκτά κριτική ικανότητα και σκέψη.
Συμφωνώ με την παρατήρηση ότι για τον Έλληνα :"ξύπνιο κατά την γνώμη μου είναι ότι κατά κανόνα έχει μάθει να επιβιώνει σε ένα σύστημα που δεν τον στηρίζει, σε ένα σύστημα παραλόγου" εννοείται πως εξαιρουνται τα της κομματικής πελατείας. Ακριβώς έτσι είναι!
Όμορφα αυτά με το θέατρο...δεν τα ήξερα...το φαντάστηκα σε παιδιά λυκείου για αυτό κ δν μου άρεσε η ιδέα..
επίσης να σου πω ότι κάποιες φορές για κάποια θέματα θέλησα να σ στείλω μειλ αλλά δεν το βλέπω...δεν χρησιμοποιώ κ outlook οπότε από το προφιλ σου δεν μπορώ να στείλω...δεν μπορώ δλδ να χρησιμοποιήσω το λινκ.
ελπίζω να μην είναι πολύ μεγάλο θάρρος....
ειρήνη
@ ειρήνη : Στο συγκεκριμένο δήμο, στα δημόσια σχολεία του, συμμετείχαν στην θεατρική παιδεία, τα παιδιά όλων των τάξεων, απλά στις συγκεκριμένες φωτογραφίες είναι από παραστάσεις των πιο μικρών τάξεων. Από ότι μου είχανε πει συμμετείχαν και παιδιά της Γ'Λυκείου, μάλιστα τα περισσότερα, αν όχι όλα τους, είχανε επιτυχίες στις πανελλήνιες.
Το email αναφέρεται στο προφίλ, δεν χρειάζεται να έχεις outlook.
Είναι το : maroadartist@gmail.com
Καλή εβδομάδα!
Να σ΄ευχαριστήσω κι εγώ για ό,τι πολύτιμο μας έφερες! Σίγουρα το θέατρο έχει αρχαιοελληνικές ρίζες και έχει ιδιαίτερη σημασία όλες τις ιστορικές εποχές !
΄Εγινε δυστυχώς κι αυτό αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους κατά καιρούς κυβερνώντες με επιδοτήσεις και άλλα καλά....
Σχετικά με την τελευταία σας συζήτηση, να προσθέσω την άποψή μου ότι σίγουρα υπάρχει όφελος για τα παιδιά να έχουν θεατρική παιδεία ! Τα δικά μου συμμετέχουν κάθε φορά που ανεβάζουν ένα θεατρικό έργο στο σχολείο τους (περισσότερο ή λιγότερο κάθε φορά), κυρίως τα Χριστούγεννα, στην επέτειο της 25ης Μαρτίου και το καλοκαίρι ! ΄Εμαθαν και δημοτικούς χωρούς στην ώρα της γυμναστικής καθώς και βαλς για τα κλασσικά έργα που ανεβάζουν. Κάνουν συχνές πρόβες και μαθαίνουν στην πειθαρχία, στην αυτοβελτίωση, στη συνεργασία κλπ
Ναι, πηγαίνουν σε ιδιωτικό αλλά ούτε έπαρση υπάρχει ούτε ρατσισμός ή τίποτε παρόμοιο, παρά προσπαθούν διαρκώς να βελτιώνονται διοίκηση και προσωπικό με τη συνεχή επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ μας (με μηνιαία ραντεβού εκτός της ημέρας επίδοσης των βαθμών, αλλά και έκτακτα με κάθε τρόπο)
Φιλιά και καλή Κυριακή
Ευγενία
@ Ευγενία : Ευγενία μακάρι όλοι οι γονείς να είχανε την οικονομική ευχέρεια να δώσουν καλύτερα εφόδια στα παιδιά τους. Είναι αυτονόητο πως η ιδιωτική εκπαίδευση έχει καλύτερες παροχές. Στο δημόσιο επαφίεσαι ελαφρώς στο φιλότιμο κάποιων και στην... τύχη. Αντίθετα σήμερα γνωρίζω, δυστυχώς, παιδιά που μένουν πίσω στα μαθήματα εξαιτίας της αδυναμίας των γονιών τους ακόμη να κάνουν ιδιαίτερα, πόσο κρίμα και άδικο.
Δημοσίευση σχολίου