10 Δεκεμβρίου 2014

Depression Era. Στην Εποχή της Ύφεσης @Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο Πειραιώς



Πριν μπω στη συγκεκριμένη αίθουσα αναρωτιόμουν ποιος ήταν ο λόγος να δω μια έκθεση αφιερωμένη στην κρίση, κάτι που βιώνω έτσι και αλλιώς στην καθημερινότητα μου. 

Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν αυτοί οι Γάλλοι τουρίστες
που χάζευαν φωτογραφίες από την Ελλάδα της κρίσης και γελούσαν με τους πολιτικούς μας.


Αυτή η αίσθηση κατέκλυσε και εμένα από τα πρώτα ερεθίσματα της έκθεσης...


Αυτές οι φωτογραφίες από τους πολιτικούς μας εκπροσώπους
σε καλωσορίζουν ουσιαστικά στον ελληνικό σουρεαλισμό...


Αρχικά γελάς και κουνάς το κεφάλι σου με τη συνειδητοποίηση του τσίρκου...


Έπειτα βέβαια αντικρίζοντας εικόνες που έχεις ζήσει τα τελευταία χρόνια 
σε αυτή τη χώρα απότομα σοβαρεύεις.


 Είναι εκείνη η περίεργη αίσθηση που νιώθεις όταν βλέπεις σκηνές από τη ζωή σου,
από την πόλη σου, εκεί μπροστά σου... Τόσο τρομακτικά οικείες...

Αμαλίας 40. 2010-2012

Στον τοίχο της αίθουσας διαβάζεις τη σύγχρονη ιστορία,
την τόσο πολύ κοντινή σου, τόσο δική σου.

Αυτά τα γεγονότα αποτελούν Σύγχρονη Ιστορία, δεν έγιναν πριν από πολλές δεκαετίες
μα μόλις πριν από λίγα χρόνια. Μόλις χτες.

Το Βήμα, 7 Νοεμβρίου 2012

Παναγή Τσαλδάρη 60
Killah P (Παύλος Φύσσας)

Πλατεία Συντάγματος

Το σημείωμα του 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα
αυτοπυροβολήθηκε στο Σύνταγμα το πρωί της 4ης Απριλίου, 2012


"I Have a Dream" 
(a public speech delivered by American civil rights activist Martin Luther King)

"I Had a Dream" 
(Depression Era)




...ένα μωσαϊκό διαφορετικών αφηγήσεων και νοημάτων


μια συλλογική καταγραφή του τραυματικού μετασχηματισμού της κρίσης 


μέσα από εικόνες και από λόγο


Μια έκθεση που θα σε κερδίσει με την αλήθεια της.


Τα τελευταία χρόνια έχουμε ζήσει (και εξακολουθούμε να ζούμε) ως κοινωνία τόσα πολλά γεγονότα, μεγάλες και απότομες αλλαγές που ίσως να μην έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως, τόσο τη διάσταση τους, όσο και την ιστορική τους σημασία...



Αξίζει πραγματικά να επισκεφτείς την έκθεση "Depression Era. Στην Εποχή της Ύφεσης"
Αξίζει να δεις την αποτύπωση του αστικού και κοινωνικού τοπίου της κρίσης.
Γιατί η συνειδητοποίηση είναι που ίσως δώσει απαντήσεις. Αλλά και δύναμη για να συνεχίσεις να περπατάς σε αυτό το θολό και τόσο γκρίζο τοπίο. 

Η έκθεση αποτελεί το αποτέλεσμα τριετούς συνεργασίας 36 καλλιτεχνών, ερευνητών, συγγραφέων, αρχιτεκτόνων, δημοσιογράφων και θεωρητικών σε συνεχή δημιουργικό, πολιτικό, κοινωνικό και αισθητικό διάλογο: ένα ζωντανό, ανοιχτό καλλιτεχνικό αρχείο που επεξεργάζεται την πραγματικότητα της εποχής και του τόπου.

Η κολεκτίβα Depression Era  και η ΜΚΟ “KOLEKTIV8” που την πλαισιώνει, ιδρύθηκαν το 2011. 

Η έκθεση παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο οδού Πειραιώς, έως 11/01/2015 

http://www.depressionera.gr/

5 Δεκεμβρίου 2014

Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδελφό του Θεόδωρο, Γκοβόστη


Letter from Vincent van Gogh to Theo van Gogh, Etten, September 1881

Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα που ξεχώρισα από το βιβλίο 
"Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδελφό του Θεόδωρο", 
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη 

Ο ορισμός της τέχνης...

«Δεν ξέρω καλύτερο ορισμό της τέχνης από αυτόν εδώ : «Τέχνη είναι ο άνθρωπος που προστίθεται στη φύση», τη φύση, την πραγματικότητα, την αλήθεια, μα με μια σημασία με μια σύλληψη, μ’ έναν χαρακτήρα, που φανερώνει ο καλλιτέχνης, και που σ’ αυτά δίνει έκφραση, τα «αποδεσμεύει», τα ξεδιαλύνει, τα λυτρώνει, τα φωτίζει. Ένας πίνακας του Μωβ, ή του Μαρί, ή του Ισραέλς λέει περισσότερα και μιλάει πιο καθαρά απ’ την ίδια την φύση.»

«Τι είναι η ζωγραφική; Πως κατορθώνει κανείς να ζωγραφίζει; Όταν ζωγραφίζουμε, είναι σαν ν’ ανοίγουμε πέρασμα σ’ έναν αόρατο σιδερένιο τοίχο, που φαίνεται να βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνο που νιώθουμε και σε κείνο που μπορούμε. Πως πρέπει κανείς να περάσει αυτό τον τοίχο; Γιατί δεν ωφελεί σε τίποτα να τον χτυπάμε δυνατά. (…) Και με τα καλλιτεχνικά ζητήματα γίνεται ότι γίνεται και με τ’ άλλα. Και το μεγαλείο δεν είναι κάτι το τυχαίο, πρέπει να το έχει θελήσει κανείς

The Café Terrace on the Place du Forum, Arles, at Night, September 1888

Οι δυσκολίες της ζωής του...

«Η αλήθεια είναι πως πότε κέρδιζα το ψωμί μου και πότε με τάιζε από συμπόνια κανένας φίλος, έζησα όπως μπόρεσα, άλλοτε καλά και άλλοτε άσχημα, όπως έρχονταν τα πράγματα, η αλήθεια είναι πως έχασα την εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων, πως τα οικονομικά μου βρίσκονται σε αξιοθρήνητη κατάσταση, πως το μέλλον μου είναι αρκετά σκοτεινό, πως μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, πως έχασα καιρό κερδίζοντας το ψωμί μου, πως οι μελέτες μου βρίσκονται κ αυτές σε αξιοθρήνητη κι απελπιστική κατάσταση, και πως μου λείπουν πολλά, αφάνταστα περισσότερα απ’ όσα έχω. Αυτό όμως σημαίνει ξεπεσμό και πως δεν κάνω τίποτα;»

Vincent van Gogh's room in Saint Paul de Maussole

Για τη φτώχεια 

«Η φτώχεια εμποδίζει τους εκλεκτούς να πετύχουν, αυτή είναι η παλιά παροιμία του Palizzy πούχει μια δόση αλήθειας, κι είναι ολότελα αληθινή αν κανείς καταλάβει την πραγματική σημασία και το νόημα αυτής της παροιμίας.»

Για τη ζωή

«Ο δρόμος είναι στενός, η δίοδος είναι στενή και λίγοι τη βρίσκουν»

Sketch by Vincent Vincent van Gogh

Για τη Ζωγραφική


«Υπάρχουν νόμοι αναλογιών, φωτός και σκιάς, προοπτικής που πρέπει κανείς να γνωρίζει για να μπορεί να ζωγραφίζει. Αν δεν τα κατέχει κανείς αυτά, κάνει έναν «άκαρπο αγώνα» και δεν κατορθώνει ποτέ να «ξεγεννήσει» τίποτα

«Πρέπει να στήνεις τ’ αυτί σου περισσότερο σε αυτά που λέει η φύση παρά στη γλώσσα των ζωγράφων

«Με πλημμυρίζουν οι καινούργιες χαρές για όσα βλέπω, γιατί ελπίζω πάλι να φτιάξω κάτι που να’ χει ψυχή.  Είμαι τόσο πολύ πασαλειμμένος με χρώματα, που υπάρχουν χρώματα και πάνω σε αυτό το γράμμα ακόμα. Δουλεύω τη μεγάλη ακουαρέλα με τη ξέρα. Θα ήθελα πολύ να πετύχει, μα το μεγάλο πρόβλημα είναι να διατηρήσω το σχέδιο με μια βαθύτητα τόνου κι ο φωτισμός είναι τρομερά δύσκολος

The Sower, 1888, Kröller-Müller Museum

«Θέλω να πω πως υπάρχουν, κανόνες κι όχι άτομα, βασικές αρχές ή αλήθειες, τόσο για το σχέδιο όσο και για τα χρώματα. Και σ’ αυτούς τους νόμους και τις αρχές πρέπει να επανέρχεται κανείς όταν υπάρχει σε αυτά κάτι αληθινό.  Όσον αφορά το σχέδιο, υπάρχει, λόγου χάρη, αυτός ο τρόπος να δουλεύεις στρογγυλά, παίρνοντας σαν βάση το οβάλ σχήμα για το σχέδιο των μορφών. Οι Έλληνες το είχαν κιόλας καταλάβει αυτό, κι έτσι θα είναι ως το τέλος του κόσμου.»

«Νιώθω τον εαυτό μου πολύ τσακισμένο από τη θλίψη για να αντιμετωπίσω τη δημοσιότητα. Το να ζωγραφίζω με διασκεδάζει. Μα όταν ακούω να μιλάνε για τη ζωγραφική μου, στεναχωριέμαι περισσότερο απ’ όσο μπορείς να φανταστείς…»

«Τεό, χωρίς άλλο, δεν είμαι τοπιογράφος, κι αν ζωγραφίζω τοπία, θα βρεις πάντα μέσα σε αυτά τον άνθρωπο.»

Road with Cypress and Star, May 1890

Έρωτας δίχως ανταπόκριση...

«Ήθελα να σου πω πως εφέτος το καλοκαίρι άρχισα να αγαπώ την Κ*. Μα όταν της το είπα, μου απάντησε πως το παρελθόν και το μέλλον ήταν για αυτήν αχώριστα, και πως ποτέ δε θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα αισθήματά μου. 

Βρέθηκα τότε μπροστά σε ένα φοβερό δίλημμα: να υποταχθώ σε αυτό το: «ποτέ, όχι, ποτέ», ή να θεωρήσω την υπόθεση σα να μην είχε τελειώσει, να διατηρήσω μια ελπίδα και να μην το πάρω απόφαση να υποχωρήσω;

Διάλεξα το δεύτερο.
Στο μεταξύ, εξακολουθώ να δουλεύω σκληρά, κι από τότε που συνάντησα την Κ.* η δουλειά μου έγινε πολύ πιο εύκολη.

Ένας χρόνος μαζί της θα ήταν σωτήριος για αυτήν και για μένα, μα οι γονείς της αντιδρούν σ’ αυτό.

Μα καταλαβαίνεις καλά, πως δε θα παραλείψω τίποτα που θα μπορούσε να με φέρει πιο κοντά της και πήρα την απόφαση να την αγαπώ ώσπου να με αγαπήσει κι αυτή στο τέλος.

Ερωτεύεσαι καμιά φορά, Τεό; Θα ήθελα να ερωτευόσουν, γιατί, πίστεψε με, οι «μικρές δυστυχίες», έχουν κι αυτές την αξία τους. Είσαι απελπισμένος, υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως βρίσκεσαι στην κόλαση, μα υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι το καλύτερο.

Υπάρχουν τρεις βαθμίδες :


1ο Να μην αγαπάς και να μη σε αγαπούν.


2ο Ν’ αγαπάς και να μη σε αγαπούν (η περίπτωση σου)

3ο Ν’ αγαπάς και να σ’ αγαπούν.

Έχω τη γνώμη πως η δεύτερη βαθμίδα αξίζει περισσότερο από την πρώτη, μα η τρίτη είναι το summum.

Λοιπόν, παλιόπαιδο, κοίταξε να ερωτευτείς και συ και με τη σειρά σου να μου τα πεις. Να φανείς καλός σε μια περίπτωση σαν τη δική μου και να μου δείξεις συμπάθεια.»

*Εδώ αξίζει να αναφερθεί, ότι η Κ. ήταν μια ξαδέλφη του Βικέντιου, χήρα με ένα παιδί.

Old man in sorrow, Van Gogh

Για την Τέχνη, τον εαυτό του...

«Θέλω να φτιάξω σχέδια, που να κάνουν εντύπωση στους ανθρώπους. Το Sorrow είναι μια μικρή αρχή, ίσως ένα μικρό τοπίο όπως το Laan van Meerdervoort, τα λιβάδια του Rijswijk, το μέρος που ξεραίνουν τα ψάρια, είναι επίσης μια μικρή αρχή, τουλάχιστον έχουν κάτι που βγαίνει κατευθείαν απ’ την καρδιά μου. Είτε σε προσωπογραφία, είτε σε τοπία, θα ήθελα να εκφράσω όχι κάτι το αισθηματολογικά μελαγχολικό, μα έναν βαθύ πόνο.


Με λίγα λόγια, θέλω να φτάσω στο σημείο που να λένε για το έργο μου : αυτός ο άνθρωπος νιώθει βαθιά, αυτός ο άνθρωπος έχει τρυφερά αισθήματα, κι αυτό παρά τη λεγόμενη χοντροκοπιά που μου αποδίδουν.

Τι είμαι για τον περισσότερο κόσμο; Μια μηδαμινότητα ή ένας αλλόκοτος αντιπαθητικός άνθρωπος, ένας που δεν έχει καμιά υπόσταση στην κοινωνία ή που δε θ’ αποκτήσει ποτέ, τέλος κάτι λιγότερο από μια νούλα. Έστω. Θα ήθελα να δείξω με το έργο μου τι υπάρχει στην καρδιά ενός τέτοιου ανθρώπου αλλόκοτου, μιας τέτοιας μηδενικότητας.

Detail of Self-portrait (1889)

Πρόκειται για τη φιλοδοξία, που είναι «παρ’ όλα αυτά» θεμελιωμένη λιγότερο στη μνησικακία παρά στην αγάπη, περισσότερο σε ένα αίσθημα γαλήνης παρά στο πάθος. Μολονότι συχνά είμαι βουτηγμένος στη μιζέρια, υπάρχει ωστόσο μέσα μου μια αρμονία και μια μουσική, ήρεμη και αγνή. Στο πιο φτωχικό σπιτάκι, στην πιο βρώμικη γωνιά, βλέπω πίνακες και ζωγραφιές. Και το μυαλό μου τραβάει προς αυτή την κατεύθυνση από μια ακατανίκητη ώθηση.

Όσο περισσότερο απελευθερώνομαι απ’ αυτά τόσο πιο γρήγορα συλλαμβάνει το μάτι μου τη γραφική άποψη. Η τέχνη απαιτεί επίμονη δουλειά, μια δουλειά που αδιαφορεί για τα πάντα και μια συνεχή παρατηρητικότητα.»

«Δεν πρέπει να με απασχολεί η γνώμη του κόσμου για μένα. Πρέπει να τραβάω μπροστά, αυτό μονάχα πρέπει να σκέφτομαι.»

Starry Night

Για την τρέλα του 

«Και προσωρινά επιθυμώ να μείνω κλεισμένος στο Νοσοκομείο, τόσο για τη δική μου ησυχία, όσο και για την ησυχία των άλλων.

Αυτό που με παρηγορεί λιγάκι, είναι που αρχίζω να θεωρώ την τρέλα σαν μια αρρώστια και σε αυτές τις κρίσεις μου, μου φαινόταν πως ότι φανταζόμουν ήταν η πραγματικότητα. Τέλοσπαντων, δε θέλω ούτε να σκέφτομαι ούτε να μιλώ για αυτά

Τραγική ειρωνεία:

«Οι πίνακες μου δεν έχουν αξία, και είναι αλήθεια πως μου κοστίζουν υπερβολικά σε χρήματα και ακόμα κάποτε σ' αίμα και σε μυαλό. δεν επιμένω, κι έπειτα τι θες να πω;»

Τα δυο αδέλφια, ο Vincent και ο Theo, θάφτηκαν μαζί στο Auvers-sur-Oise

Ένα βιβλίο που αξίζει να μελετηθεί από φιλότεχνους και μη. Ο διασημότερος και ίσως σπουδαιότερος ζωγράφος αποκαλύπτεται μέσα από τις επιστολές προς τον αδελφό του Τεό. Εκφράζει πάθος για τη δουλειά του, να πετύχει τα όνειρα και τους στόχους του. Τα οικονομικά προβλήματα εμφανίζονται συνεχώς ως εμπόδιο στην τέχνη του, αφού πολλές φορές δεν έχει χρήματα ούτε για τα υλικά που του χρειάζονται για να ζωγραφίσει. Τελειομανής, εργασιομανής, μοναχικός, παράξενος, παθιασμένος με τα πινέλα και την ζωγραφική του. Με μια διαρκή αγωνία για αγάπη και έναν φόβο για τα χρήματα.

Αφιερώματα για τον Vincent Van Gogh στο blog: 
Η ζωή και το έργο του Vincent van Gogh / Βίνσεντ βαν Γκογκ 
ο Van Gogh στο Πλανητάριο - ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ

3 Δεκεμβρίου 2014

Jimmy's Hall #movie #cinema


Η ταινία «Jimmy's Hall» (2014), σε σκηνοθεσία του Κεν Λόουτς (Ken Loach, «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι») και σε σενάριο του Πολ Λάβερτι (Paul Laverty), βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Είναι αφιερωμένη στη ζωή και τον αγώνα του πολιτικού ακτιβιστή Jimmy Gralton.  

Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία του 1920, μια χώρα στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, με ύφεση, ανεργία και φτώχεια. Ο Jimmy Gralton, ένας άνθρωπος γεμάτος με πάθος, ενέργεια και όραμα, ήταν ο δημιουργός ενός πολιτιστικού κέντρου σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη. Μίλησε για την πίστη στον συνάνθρωπο και στον άξιο αγώνα του να κατανοήσει κάποιος τη ζωή του καλύτερα. Δημιούργησε με δικά του έξοδα και εθελοντική εργασία, έναν πολιτιστικό χώρο όπου οι κάτοικοι θα μπορούσαν να σκεφτούν, να μιλήσουν, να μορφωθούν, ν' ακούσουν, να γελάσουν, να χορέψουν, να χαρούν τη ζωή σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης.  Ένας πολιτιστικός χώρος όπου θα έβγαζε τον καλύτερο εαυτό τους. Όπου νέοι ορίζοντες, παράλληλα με έρωτες θα μπορούσαν να γεννηθούν...

Όμως η δημοφιλία και τα μηνύματα της κίνησης, δε γινόταν να μην προκαλέσουν την οργή της Εκκλησίας και του κατεστημένου. Ο Jimmy διώκεται από τη χώρα. Έπειτα από μια δεκαετία, επιστρέφει με σκοπό να ζήσει μια ήρεμη, αγροτική ζωή κοντά στην ηλικιωμένη μητέρα του.  Όταν αντικρίζει τη φτώχεια και τη μίζερη ζωή των κατοίκων, αποφασίζει να ανοίξει και πάλι το μικρό αυτό πολιτιστικό χώρο. Ξεκινούν μαθήματα τέχνης, λογοτεχνίας και χορού. Στην «αίθουσα του Jimmy» οι κάτοικοι μπορούσαν να χορέψουν σε ήχους jazz και swing, να γελάσουν, ν' αισθανθούν ελεύθεροι και να χαρούν τη ζωή.  


Όσο αυξάνεται η δημοτικότητα του Jimmy, μπαίνει ξανά στο στόχαστρο της εκκλησίας και των κοινοτικών αρχόντων. Ο ιερέας του χωριού παρουσιάζει την κίνηση ως «σατανική» και άκρως επικίνδυνη για το ποίμνιο του.  Κατηγορεί τον Jimmy ως άθεο και τον αντιμετωπίζει ως εχθρό της κοινότητας. Τότε θέτει στην κοινωνία την επιλογή: τον Χριστό ή το κέντρο του Jimmy Gralton...


«Γιατί να είναι τόσο επικίνδυνο ένα πολιτιστικό κέντρο;» 

Διαχρονικά η ελευθερία αποτελεί απειλή για την εξουσία, πόσο μάλλον σε περιόδους οικονομικής κρίσης και ανόδου του φασισμού. Η μουσική και ο χορός λειτούργησαν εδώ ως η απόλυτη έκφραση ελευθερίας. Και για αυτό έπρεπε να πολεμηθούν. Η αίθουσα δεν ήταν ένα απλό κτήριο, συμβόλιζε τα οράματα του Jimmy. Ήταν η ψυχή των κατοίκων της μικρής πόλης και μια απειλή για όσους μισούν τη χαρά στη ζωή. Για δεύτερη φορά, ο Jimmy Gralton διώκεται ως επικίνδυνος και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του. 

Μια ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχη φωτογραφία και ένα Soundtrack με ιρλανδική μουσική και jazz της δεκαετίας του '30.  Έμπνευση για την αξία του να εξακολουθείς να παλεύεις για ένα όραμα, ακόμη και όταν όλα θέλουν να σε εξαναγκάσουν να σιγήσεις. 

Η ταινία «Jimmy's Hall» βγαίνει στις αίθουσες αύριο, στις 4 Δεκεμβρίου, αξίζει να την παρακολουθήσετε. 

29 Νοεμβρίου 2014

Τίτος Πατρίκιος, «Σε βρίσκει η ποίηση»



Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα  
που για πρώτη φορά αντικρίζεις 
για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει 
για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα 
για πράγματα που έλεγες δε θα συμβούν ποτέ 
και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου
 γι’ άλλα που επαναλαμβάνονται μ’ ελάχιστες παραλλαγές 
για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν κατάλληλη τιμή 
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού 
ή που ήσαν σάπια απ’ την αρχή και δεν το έβλεπες 
εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις 
για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου 
για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα 
για πράγματα που τα φοβήθηκες 
κι απέφυγες ν’ αναλάβεις 
για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δε σου βγήκαν 
γι’ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά 
για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις 
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες 
και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν…

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.


Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες
πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν
πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις
πως κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς
σε τι έφταιξες σ’ εκείνους που σε απέρριψαν
για πόσο το ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις
πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν
πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη
πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν 
αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς
όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων
εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο
πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν
πόσο με τη δράση σου βοήθησες να ανατραπούν
ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες
πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη
για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες
πόσο αφέθηκες στα παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες
πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
ως που κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, πού στόμωσε
πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος
«Εκεί σε βρίσκει η ποίηση»  (Απόσπασμα)
Εκδόσεις Κίχλη

Αξίζει να ακούσεις τον ίδιο τον ποιητή να διαβάζει ολόκληρο το εξαιρετικό του ποίημα :

 
Related Posts with Thumbnails