Οι απόψεις ενός κλόουν...

Μικρή πάντα μασκαρευόμουν κλόουν στις αποκριές. Φορούσα πολύχρονα ρούχα, παράξενα τεράστια παπούτσια, φουντωτή περούκα και μια μεγάλη πλαστική κόκκινη μύτη. Έπειτα έβαφα άσπρο το πρόσωπο με μεγάλα σχήματα. Ήμουν μάλλον χαριτωμένη κλόουν. Μια φορά όταν η μαμά μας είχε πάει βόλτα στο Ζάππειο, έτυχε να κάνει ρεπορτάζ η τηλεόραση και ήμουν στα πρώτα παιδάκια που σταμάτησαν και τα ρώτησαν τι ακριβώς ντύθηκαν και γιατί. Εγώ πάντα εσωστρεφής και τρομερά ντροπαλή, μόλις είδα το μικρόφωνο και τη κάμερα να πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος μου, κρύφτηκα πίσω από τη μητέρα μου και αρνήθηκα να κάνω οποιαδήποτε δήλωση. :)

Τα χρόνια πια πέρασαν. Η μορφή και η φιγούρα του κλόουν έχει μείνει όμως μέσα στη ψυχή μου. Όποτε την αντικρίζω με γεμίζει μια απίστευτη νοσταλγία και μελαγχολία. Όπως και εκείνη η πλαστική μάσκα που κατέβαζα από το πατάρι και φορούσα τις μέρες των αποκριών. Μάσκα μελαγχολικά χαμογελαστή. Ο κλόουν είναι μια παρουσία που μοιράζει χαμόγελα, ακόμη και όταν ο ίδιος πονά. Ένας γελωτοποιός, εκείνος που κρύβει τη δική του μελαγχολία και χαρίζει χαρά στους άλλους. Εκείνος που στο τέλος της παράστασης, εισπράττει το χειροκρότημα του κοινού και έπειτα πάει στα παρασκήνια, ξεβάφεται και φεύγει αφήνοντας το χαμόγελο δίπλα από τον καθρέπτη.

«Οις ουκ ανηγγέλη περί αυτού όψονται, και οι ουκ ακηκόασι, συνήσουσι»*

Ένιωσα περίεργα καθώς έβλεπα την παράσταση "Οι απόψεις ενός Κλόουν" του σημαντικού μεταπολεμικού Γερμανού συγγραφέα Χάινριχ Μπελ στο Εθνικό Θέατρο. Το κείμενο του Μπελ είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεότερης γερμανικής λογοτεχνίας. Επικεντρώνεται στη δυσκολία της αποδέσμευσης από τη σκλαβιά της σύμβασης. Ένας μοναχικός κλόουν αντιδρά στην υποκρισία της αστικής κοινωνίας, που αγαπά μόνο το χρήμα και τοποθετεί σε θέσεις ισχύος πρώην κυρίαρχους του ναζιστικού καθεστώτος. 

Ο Αργύρης Ξάφης που υπογράφει τη μετάφραση, τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης σημειώνει: «Για μένα είμαστε οι Χανς Σνηρ της Ευρώπης. Αυτοί οι μελαγχολικοί και συνάμα τρελοί τύποι που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς, και οι ίδιοι δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι έφταιξαν για να καταλήξουν εδώ».

* Το έργο ξεκινά με τη συγκεκριμένη πολύσημη φράση από την Επιστολή του Απ. Παύλου προς Ρωμαίους - φράση κλειδί για το έργο - η οποία σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει : 

«Αυτοί που δεν τους μίλησαν ποτέ γι' Αυτόν θα (Τον) δουν, και αυτοί που δεν άκουσαν ποτέ γι' Αυτόν θα καταλάβουν»

«Δεν είμαι άνθρωπος μάλλον. Είμαι κλόουν. Συλλέγω στιγμές»

**

«Για έναν κλόουν η αποτυχία θρίαμβος είναι, όμως πονά.»

Υπόθεση: Ο Χανς Σνηρ εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι, για να απομακρυνθεί από την ψευτιά και την υποκρισία των δικών του και των "ισχυρών" που τους περιστοιχίζουν. Γίνεται κλόουν και δίνει παραστάσεις από πόλη σε πόλη, έχοντας μαζί του τη Μαρί, την πρώτη και μοναδική του αγάπη. Έπειτα από έξι χρόνια δύσκολης συμβίωσης, η Μαρί τον εγκαταλείπει για να παντρευτεί έναν σπουδαίο παράγοντα του γερμανικού καθολικισμού, κι ο Χανς, που δεν καταφέρνει να την ξεπεράσει, κατρακυλάει σταθερά. Ζητιάνος πια, θα καταλήξει στα σκαλιά του σιδηροδρομικού σταθμού της Βόννης, περιμένοντας τη Μαρί να επιστρέψει από το γαμήλιο ταξίδι της.

Ένα έργο πολιτικό, σατιρικό, αλλά και ρομαντικό, υπαρξιακό, που παρά κάποιες αδυναμίες του, αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς. 

Η παράσταση θα παίζεται για λίγες ακόμη μέρες, μέχρι τις 16 Μαρτίου στο Κτίριο Τσίλλερ του Εθνικού. 

"Οι απόψεις ενός κλόουν", του Χάινριχ Μπελ.

Διανομή:

Αλφόνσο Σνηρ (πατέρας του Χανς), Μάρτιν Ντέρκουμ (πατέρας της Μαρί), Ελεγκτής, Αστυνόος Άλφα, Στρύντερ, Οντίλο Κίνκελ, πάτερ Ζόμερβιλντ, Γερμανός Γιώργος Γάλλος
Μαρί Ντέρκουμ, Ενριέτ Σνηρ, Κα Φρέντεμποϋλ, Μόνικα Σιλφς Δέσποινα Κούρτη
Χέριμπερ Τσύπφνερ, Φαρμακοποιός, Σερβιτόρος, Αστυνόμος Βήτα, Φοιτητής Θεολογίας, Άλφρεντ Κίνκελ, Νεαρός Ρεπόρτερ, Κόστερτ Θανάσης Λέκκας
Χανς Σνηρ Δημήτρης Παπανικολάου
Λέο Σνηρ, Μουσικός επί σκηνής
Κορνήλιος Σελαμσής

Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών, 13 - 23 Μαρτίου, με ελεύθερη είσοδο

Ο φασισμός δεν ξέρει να χορεύει, δεν έχει χρώματα, δεν τραγουδά. 

Αυτό είναι τα δικά μας όπλα!

Θεατρικές παραστάσεις και εργαστήρια για παιδιά και ενήλικες, χορός, συναυλίες, performances, προβολές, δρώμενα και οργανωμένες συζητήσεις. Με το σύνθημα «Ο φασισμός δεν ξέρει να χορεύει, δεν έχει χρώματα και δεν τραγουδάει» και αφορμή, την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Φασισμού και του Ρατσισμού (22 Μαρτίου), τo δεκαήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών, που θα πραγματοποιηθεί από 13 έως 23 Μαρτίου στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο «Εμπρός» και σε άλλους δημόσιους χώρους της Αθήνας, φιλοδοξεί να γίνει αφορμή για μια μεγάλη συνάντηση. Είσοδος Ελεύθερη.

Θέατρο

Γράμματα Αγάπης στον Στάλιν («Εν Δράσει»), Αύξηση (4frontal), Interview («Εμείς»), Χαλασοχώρηδες, Iraq-9 τόποι επιθυμίας, Αδέσποτες Σκύλες στο Βάλς των βρώμικων δρόμων, Πατριδογνωσία (Γεράσιμος Γεννατάς), Βρώμικες Λέξεις (Difunta Correa), Η χαμένη Τιμή της Καταρίνα Μπλούμ (Ubuntu), Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης. Το μαγικό ταξίδι της Ευγενίας (ΑΜΚΕ Φρέον), Το μάθημα (Ιονέσκο), Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία (Μάνια Παπαδημητρίου), Horos Theatre Company, Στροβιλισμοί (Βίκος Ναχμίας), Το μοιρολόι της φώκιας (Όλια Λαζαρίδου), «Μαμά φρικιό» (Theatre de Votanique), Η μέθοδος της κας Μαργαρίτας (Συντεταγμένοι), Μαύρο φως (Ανέμη), Μίλα μήλα Μαγικά (Αστροναύτες), Φευγάδα: Εμείς και οι Έλληνες (Θέρος), Διαγώνισμα Ευρωπαικής Υστερίας (Μπουφόνοι), Στη Σκοινί (Ζ. Σεβαστιανού), Πατατατί (Ντούθ), Κάρβουνο (Θέατρο Κωφών Ελλάδος), Χοροθέατρο Δαγίπολη, Εκτός δρόμου (ομάδα Θε.αμ.α), Χωρίς πατρίδα (ομάδα Άκρον), Mandela Galls (Αφρικανικοί χοροί), Asante, Ένωση Φιλιππινέζων Μεταναστών Ελλάδο (Kasapi Hellas), Αφγανική κοινότητα, Καλλιτεχνικό σχολείο Γέρακα (ομάδα νοσταλγία), Μικρές σκηνές καθημερινής βίας (θέατρο του καταπιεσμένου), Mr and Miss Bubble, Οπλισμένες λέξεις (κενό δίκτυο), Φασουλής (Στάθης Μαρκόπουλος), Κοινότητα Μπαγκλαντες, Τα σκουπίδια στο ψυγείο (Λίλια Καλίτση), Σεβαστιανού (Στη σκοινί), Το σιδερένιο μάγουλο του σκύλου, Το κάτι άλλο και το κάτι τι, Κοινότητα Κούρδων, Κοινότητα Αφγανών, Σκορδίλης & Έλενα Χριστοδουλίδου - κ.ά.

Συναυλίες

Φοίβος Δεληβοριάς, Σπύρος Γραμμένος & «ΑΓΑΠΗ ΡΕ +», Ματούλα Ζαμάνη, Stacy (Μάρθα Φριντζήλα), Θάνος Ανεστόπουλος & Κώστας Παρίσης, Ψαραντώνης, Μιχάλης Δέλτα, Lyrical Punishment, Χνάριa (Τοτέμ), Radio Sol + Muchatrela Band, Martha Moreleon, Doros, Neda, Τάνια Τσανακλίδου, Λόλεκ, Ομάδα κρουστών Quilombo - κ.ά.

13-23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014

στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ

το αναλυτικό πρόγραμμα : antifaperformingarts.wordpress.com

Τίρζα, στο Θέατρο Ιλίσια

Ο Κώστας Φιλίππογλου σκηνοθετεί το bestseller του σπουδαιότερου ίσως Ολλανδού συγγραφέα της νεότερης γενιάς Άρνον Γκρούνμπεργκ «Τίρζα, η βασίλισσα του ήλιου», με τον τίτλο ΤΙΡΖΑ στο θέατρο Ιλίσια.

Πρόκειται για ένα απόλυτα σύγχρονο έργο, μια κριτική στη βάση της μεσοαστικής δυτικής οικογένειας. Η ζωή του κεντρικού ήρωα Γιούργκεν Χοφμέστερ, προγραμματισμένη και απόλυτα προσαρμοσμένη στις νόρμες και στα κουτάκια της κοινωνίας, ξαφνικά καταρρέει. Μέχρι πρότινος είχε μια καλή δουλειά σε έναν εκδοτικό οίκο, μια νεότερη σύζυγο, δυο κόρες, ένα σπίτι σε ένα από τα πιο ακριβά προάστια του Άμστερνταμ. Σταδιακά αποκαλύπτεται η προβληματική και δίχως στέρεες βάσεις ζωή του. Χάνει τη δουλειά του, η γυναίκα του και η μια κόρη του φεύγουν από το σπίτι, ενώ η μικρότερη κόρη εμφανίζει έντονες διατροφικές διαταραχές. Παράλληλα μετά τις οικονομικές ανατροπές της 11ης Σεπτεμβρίου, χάνει τις επενδύσεις του. Αισθάνεται αποτυχημένος ως σύζυγος, ως πατέρας, ως επαγγελματίας…

Στρέφεται προς την Τίρζα, τη μικρή του κόρη. Την κυκλώνει ασφυκτικά, πιεστικά με την αγάπη του. Αποζητά να πάρει από εκείνη όση ευτυχία του έχει λείψει. Όταν η Τίρζα ερωτεύεται έναν Μαροκινό και του ανακοινώνει ότι θα φύγει μαζί του στην Αφρική, εκείνος χάνει το έδαφος από τα πόδια του. Στο σύντροφο της βλέπει κάποιο κλώνο του «τρομοκράτη» Μοχάμεντ Ατα...

Όλη η παθογένεια, τα τραύματα και ο κρυμμένος ρατσισμός της δυτικής κοινωνίας, ξεσπάνε τώρα... Η ζωή του αποδομείται... Ένας καθ' όλα ήρεμος, καθωσπρέπει άνθρωπος που φτάνει στα άκρα... 

 «Αν υπάρχει λύση, θα βρεθεί στα βιβλία. Πού αλλού;»
-**-

«Πρέπει να φτιάξουμε βιβλία για ανθρώπους που δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν…»

Το έργο φανερώνει την «ασθένεια της λευκής μεσαίας τάξης». Πως ένας φαινομενικά φιλήσυχος, μορφωμένος και πολιτισμένος άνθρωπος μπορεί να φτάσει στο έγκλημα; Πως ο πολιτισμός μπορεί τελικά να λειτουργήσει ως ένα επιπλέον βαρίδι στον ήδη κατακερματισμένο σύγχρονο άτομο; Ένα καυστικό κείμενο που θίγει πολλά θέματα, για τα οποία όλοι μας έχουμε προβληματιστεί κάποια στιγμή. Κείμενο που σε παρακινεί σε σκέψεις. Κριτικάρει την υποκρισία της κοινωνίας, τις παθογένειες της οικογένειας, τα χρηστά ήθη και τις συνέπειες του άκρατου καπιταλισμού. Εντέλει πρόκειται για ένα βαθιά πολιτικό έργο...

Το μυθιστόρημα «Τίρζα, η βασίλισσα του ήλιου»  

(κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη)

-**-

Ερμηνείες υψηλού επιπέδου και εξαίσια κινησιολογία. O Στέλιος Μάινας δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Το ίδιο εξαιρετικές είναι και οι ερμηνείες της Άννας Μάσχα και της Ηλιάνας Μαυρομάτη. Τον Μάινα και την Μάσχα τους παρακολουθώ χρόνια. Η Ηλιάνα Μαυρομάτη ήταν μια έκπληξη για μένα. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, Γιώργης Τσαμπουράκης, Τάσος Δημητρόπουλος και Ίρις Μάρα, τους πλαισιώνουν εξίσου άξια. Επίσης, η μουσική των Lost Bodies είναι υπέροχη...

Το μινιμαλιστικό σκηνικό (το οποίο μπορείτε να δείτε και στο παρακάτω trailer), βοηθάει αρκετά τη δράση, καθώς μετατρέπει το τραπέζι της οικογένειας σε ένα πεδίο μάχης... Η σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου ανέδειξε το έργο. 

Ένα δύσκολο, σκληρό έργο... Καλή στιγμή για τους πιστούς θεατρόφιλους... 

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού
Σκηνικά – κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική: Lost Bodies
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάρα Δαρμουσλή

Παίζουν 
Στέλιος Μάινας
Άννα Μάσχα
Γιωργής Τσαμπουράκης
Ηλιάνα Μαυρομάτη
Τάσος Δημητρόπουλος
Ίριδα Μάρα

Θέατρο Ιλίσια
Δευτέρα & Τρίτη 21.15, Τετάρτη 18.15, Κυριακή 21.15

Ο Χαρταετός

"...νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει…." (Ο. Ελύτης, Μικρός Ναυτίλος)

Μικρή πολύτιμη διαφυγή ~ Paris in motion...

 

Αλλάζουμε πόλη, αλλάζουμε γλώσσα, αλλάζουμε σκηνές, εικόνες, ανθρώπους...

* Και αν δεν μπορείς να πας στο Παρίσι, έρχεται εκείνο σε σένα μέσα σε λίγα λεπτά... Μικρή πολύτιμη (διαδικτυακή) διαφυγή...

Καλό μήνα σε όλους.

στο σπίτι του Γιάννη Τσαρούχη

Ένα πρωινό στο Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη. Μια έρευνα με έφερε ως εδώ.
Είναι περίεργο να βρίσκεσαι στο χώρο που έζησε ένας καλλιτέχνης τέτοιου βεληνεκούς...

Πέρασα τη μεγάλη σιδερένια εξώπορτα του κήπου,

και έφτασα στη ξύλινη πόρτα του σπιτιού.

Η παρουσία της τέχνης, έκδηλη παντού.

Οι άνθρωποι αφήνουν το στίγμα τους όχι μόνο στα έργα που δημιούργησαν, όχι μόνο στις ψυχές που συνάντησαν, αλλά και στο χώρο που έζησαν. 

Μάλιστα ίσως εκεί ν' αφήνουν το πιο αληθινό μέρος της ψυχής τους.

Η επίσκεψη σε τέτοια σπίτια γίνεται αφορμή να γεννηθούν σκέψεις. Ο Τσαρούχης επέλεξε το Μαρούσι για να κτίσει το σπίτι του. Ένα τόπο λουσμένο στο φως. Και όμως η οικεία του είναι κατά κάποιο τρόπο "σκοτεινή". Σου δίνει την εικόνα ότι "φιλοξένησε" ένα εσωστρεφή ιδιοκτήτη, ένα δημιουργικό μα μοναχικό πνεύμα... 

Η είσοδος επιβλητική, παρ' όλες τις έντονες φθορές του χρόνου. 

Το πλέον συγκινητικό σημείο είναι αυτό το παράθυρο, όπου αχνοφαίνεται ένας ναύτης - από αυτούς που λάτρευε να φιλοτεχνεί ο Τσαρούχης - αυτούς που κάποτε πόζαραν σε αυτό το σημείο... Πρόκειται για μια οφθαλμαπάτη, έργο του Γ. Τσαρούχη. Καθώς εισέρχεσαι στο κτήμα νομίζεις πως όντως βλέπεις ένα ναύτη στο παράθυρο...

Το διώροφο διατηρητέο κτίριο της οδού Πλουτάρχου στο Μαρούσι, το σχεδίασε ο ίδιος το 1965. Ο Γιάννης Τσαρούχης ήδη από τη δεκαετία του '70 είχε αποφασίσει να δημιουργήσει το ίδρυμα με σκοπό να κρατήσει συγκεντρωμένα τα έργα του. Το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη εγκαινιάστηκε το 1982, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή του. Παράλληλα λειτούργησε το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου.

Σήμερα δεν είναι επισκέψιμο στο κοινό. Τα προβλήματα που παρουσιάζει η έδρα του Ιδρύματος είναι αρκετά. Το κτίριο χρήζει ανακαίνισης, με προβλήματα υγρασίας, με παράθυρα που χρειάζονται αντικατάσταση... Η δύσκολη οικονομική συγκυρία δεν βοηθά. Για αυτό, τα έργα του ζωγράφου έχουν μετακομίσει προσωρινά στο δεύτερο όροφο του κτιρίου του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς, ενώ προγραμματίζεται να βρεθεί κάτω από την ίδια ομπρέλα με το Μουσείο Μπενάκη διατηρώντας την αυτονομία του.

Σχετική ανάρτηση / ξενάγηση στην αναδρομική έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, όπως είχε παρουσιαστεί στο blog : Γιάννης Τσαρούχης 1910-1989

Κωστής Γεωργίου. Hortus Clausus, Μουσείο Μπενάκη

Έφτασα στο Μουσείο Μπενάκη για να δω την έκθεση φωτογραφίας του Massimo Listri [δες σχετικές φωτογραφίες και εντυπώσεις πατώντας εδώ: "Massimo Listri. Φωτογραφική Αρχιτεκτονική"] αλλά και την αφιερωμένη έκθεση στον Γιάννη Τσαρούχη (θα ανέβει άμεσα μια σχετική ανάρτηση), μα με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη.

Μπαίνοντας στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη (κτίριο Πειραιώς), 

αντίκρισα μια έκθεση γλυπτών...

Εξπρεσιονιστικά ζώα και παράδοξα ανθρωποειδή, που "ορίζουν την ύπαρξή τους μέσα από το επιθετικό χρώμα, τη δυναμική των όγκων αλλά και ένα μινιμαλιστικό στιλιζάρισμα που συχνά παραπέμπει στο σύγχρονο design".

Αυτόματα δημιουργήθηκε ο συνειρμός... Μακάρι όλη η πόλη να είχε όμορφα αγάλματα και να αποτελούσαν κομμάτι της ζωής των Αθηναίων... 

Καθώς τα προσπερνούσαν όμως να χαίρονταν, να ήθελαν να τα ερμηνεύσουν, να ήταν αφορμή να πλάσουν νέους κόσμους με τη φαντασία τους...

Άραγε πόσοι μπορούν να αφήσουν την τέχνη να 

εισχωρήσει μέσα τους με τέτοια δύναμη; 

Τα 25 περίπου γλυπτά του Κωστή Γεωργίου οργανώνονται με έναν τέτοιο θεατρικό τρόπο στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη ώστε να λειτουργούν ως μια κλειστή Εδέμ, έναν hortus clausus για το θεατή.

Μακάρι να μπορούσε η τέχνη να λειτουργήσει έστω και για λίγα λεπτά

ως ένας πραγματικός χώρος μαγείας, διαφυγής...

Η αλήθεια είναι ότι τα ελληνικά Μουσεία δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους εκθέσεις, και χάρηκα ιδιαίτερα αυτή τη περιδιάβαση ανάμεσα στα γλυπτά.

Η έκθεση αυτή εντάσσεται στις θεματικές εκθέσεις-προτάσεις επιμελητών και ιστορικών τέχνης που συνεργάζονται με το Μουσείο Μπενάκη.

Την συγκεκριμένη έκθεση πρότεινε και επιμελείται ο ιστορικός τέχνης και επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μάνος Στεφανίδης.

*//*\\*

Στο “Hortus Clausus” καταγράφεται η έρευνα του Κωστή Γεωργίου στη γλυπτική έκφραση, καθώς και η μεταφορά στον τρισδιάστατο χώρο βασικών επιτευγμάτων της ζωγραφικής του.

Ο Κωστής Γεωργίου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1956, υπήρξε μαθητής του Δημήτρη Μυταρά και του Δημοσθένη Κοκκινίδη στην ΑΣΚΤ και του Peter de Francia στο Royal College of Fine Arts του Λονδίνου. Έχει παρουσιάσει περισσότερες από 90 ατομικές εκθέσεις με τη δουλειά του σε όλο τον κόσμο και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 150 ομαδικές. Μεταξύ των άλλων απέσπασε ειδικό βραβείο στην Τριενάλε της Οσάκα το 1993.

Έως 2/3/2014

Σταυρούλα Σκαλίδη, Κρέας από σταφύλι, Πόλις

To «Κρέας από σταφύλι» (Πόλις, 2010) της Σταυρούλας Σκαλίδη ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα στην αυγή του νέου έτους. Oι ήρωες του λογοτεχνικού κόσμου της Σκαλίδη, πίσω από τα σκληρά προσωπεία τους, κρύβουν προσεκτικά την ευαισθησία, την ανασφάλεια και τη δίψα τους για αγάπη. Επιζητώντας λανθασμένα την αποδοχή, προκαλώντας πόνο στους εαυτούς τους και στους άλλους, πάντα όμως «με πρόσχημα την αγάπη». 

Η συγγραφέας παίζει εύστροφα με τις λέξεις. Γραφή σχολαστική, ματιά συμπονετική, αλλά ταυτόχρονα και ειρωνική, με σαρκαστικό και θυμωμένο ύφος. Οι χαρακτήρες επιβιώνουν σ' έναν κόσμο με βία και ωμότητα, όπως σε προϊδεάζει και ο υπότιτλος του βιβλίου ("μια ιστορία ωμοφαγίας"). Βία που πηγάζει από τον ασφυκτικό οικογενειακό περίγυρο, τη μοναξιά και τη σκληρή κοινωνική περιθωριοποίηση. 

«Το καλοκαίρι την έβγαζε έξω και σε παγκάκια, δεν είχε πρόβλημα, αλλά το χειμώνα το κρύο δεν περνιότανε, όσες εφημερίδες κι αν γέμιζαν το σώμα τους. Η καλύτερη μόνωση. Ας χρησίμευαν κάπου και οι φυλλάδες, αφού ο κόσμος όλο και λιγότερο τις διαβάζει. Πάντα αυτές είναι το μονωτικό υλικό. Ανάμεσα στην εξουσία και σ’ αυτούς που την υφίστανται. Όταν κόβεται το αόρατο καλώδιο μεταξύ τους, ανθίζουνε φούντες οι χούντες. Και πάλι από την αρχή. Μέχρι να ξαναγίνει το καλώδιο. Γείωση για τη δημοκρατία».

«Μέσα σε τριάντα χρόνια η Ελλάδα πέρασε από τα διάσελα στα άσυλα. Τι ψάχνεις; Είκοσι χρόνια τόσα και εμείς στους δρόμους. Φύγαμε από τους τόπους μας. Βασανιστήκαμε στα μουγκά. Φαλιρίσαμε. Κι είμαστε τώρα βάρος. Της κυρίας Ελλάδας. ‘Άααλα! Άνοιξε κι άλλη μπουκάλα!’ (Πιάνει ένα κουτάκι μπίρα ο Νικηφόρος από την τσέπη του και τ’ ανοίγει.) Καταλαβαίνεις; Μείναμε μπουκάλα. Α, κοίτα ποιοι φέρνουν τ’ αμάξια τους εδώ κι αράζουνε. Χρυσά τα πλερώνουνε. Οι τίποτα. Τους βλέπεις; Γούνες, δερμάτινα, ασημικά απάνου τους με το κιλό. Έξω κούκλα και μέσα πανούκλα. Κοίτα με τι σιχασιά μας κοιτάνε. Άμα μπορούσαν θα μας αφανίζανε. Θα μας πατάγανε με το τζιπ, μην τους χαλάμε το ντεκόρ. Τη μόστρα. Ζούμε, ρε, κι εμείς. Ζούμε τα φτωχαδάκια. Οι μπατίρηδες. Ζούμε. Εκείνοι έχουνε τη ρόδα, εμείς έχουμε τα ρόδα. Στην ψυχή, ρε παιδάκι μου. Άκου με που σου λέω. Πρίγκιπες είμαστε. Από μόνοι μας. Άκου με. Άκου με, ρε φίλε», τράβαγε τραγουδιστά τις κουβέντες του ο Νικηφόρος κι έβγαλε από την τσέπη του μια φυσαρμόνικα. Μια στάλα πράμα και σείχτηκε ο τόπος. Γαλήνεψε το μέρος. Σωπάσανε οι δρόμοι. Γέμισε ο κόσμος. Καημό. Της φυσαρμόνικας. Ένα υποσχετικό βαλσάκι, παραπαπαπάμ πα παμ πα παμ, πήρε το μούχρωμα και το ‘κανε νύχτα. Βράδυ κρύο και βαρύ. Τα μαζέψανε σιγά σιγά και φύγανε για κανά κατάλυμα. Σέρνανε τις σακούλες και τα χαρτόκουτά τους. Tο βιος τους. Tο αβίωτο. Που με βία μετράει. Τους ανθρώπους. Κάτω από το όριο της επιβίωσης. Τη γη.»

Από τις εκδόσεις «Πόλις» κυκλοφορεί και το πρώτο βιβλίο της Σκαλίδη «Προδοσία και εγκατάλειψη» (2008), το οποίο βραβεύτηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από το περιοδικό «Διαβάζω». Το «Κρέας από σταφύλι» (2010) είναι το δεύτερο βιβλίο της.  Μέχρι λοιπόν να κυκλοφορήσει επόμενο βιβλίο, εσείς μπορείτε να αναζητήσετε τα δυο προηγούμενα, το αξίζουν.

Το blog της : scalidi.wordpress.com .

Σταυρούλα Σκαλίδη, Κρέας από σταφύλι, Πόλις