10 Οκτωβρίου 2013

"έννοιες" αντίστασης



Φυσικά δεν είναι σιωπή. Ποτέ δεν κράτησα ουδέτερη ή αμέτοχη στάση σε όσα ζούμε. Ποτέ δε συμμετείχα σε κλίκες για να επωφεληθώ το παραμικρό. Είναι απλώς ότι απ' όσα ζούμε, τίποτα δε με ξαφνιάζει. Όλα μου φαίνονται αναμενόμενα.  Είναι που πιστεύω ότι η παιδεία, η κουλτούρα και η ανάδειξη τους, αποτελούν σημαντική πράξη αντίστασης. Είναι η επίμονη προσπάθεια να μην απαξιωθούν στα μάτια μου, όσα έχουν απαξιωθεί καιρό τώρα από ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής κοινωνίας. Απαξιωμένα πολύ πριν αυτή η "κρίση" εισβάλλει στις ζώες μας. Σκέψου λίγο τι είναι πιο δύσκολο: Η εύκολη καταδίκη, η γενική κατακραυγή, το μίσος ή η επιμονή σε όσα ακόμη "φωτίζουν", ειδικά μάλιστα όταν είσαι επιβάτης στο καράβι που βουλιάζει με ταχύτητα; Δεν είμαι άτρωτη, μάλλον το αντίθετο. Αισθάνομαι κουρασμένη, αλλά δεν επιτρέπω στον παραλογισμό να με νικήσει. 

Δεν υπάρχει πιο ακραία, πιο βίαιη, πιο ανήθικη, εγκληματική και κατακριτέα στάση ζωής από τη φασιστική. Δυστυχώς πρόκειται για τάση ριζωμένη βαθιά στις κοινωνίες. Ο ρατσισμός, η φυλετική προκατάληψη, δεν είναι κάτι καινούργιο που ανακαλύπτουμε και βιώνουμε σήμερα. Έχει μακρά ιστορία στην ευρωπαϊκή σκέψη. Οι πηγές αποδεικνύουν με ξεκάθαρο τρόπο την εξέλιξη των εννοιών. Αρκεί μονάχα να στραφείς στην ιστορία για να συνειδητοποιήσεις από πού προέρχονται και πού σε ωθούνε.



Ας σταθούμε στον Χέρντερ (1744–1803), ο οποίος ήταν ο πρώτος που στο έργο του "Ιδέες περί της φιλοσοφίας και της ιστορίας του ανθρώπου" (1784-91) απέρριψε τον οικουμενισμό που διέπνεε η αντίληψη του Διαφωτισμού για τον άνθρωπο, για τον πολιτισμό και την ιστορία. Αντί για τον Άνθρωπο εν γένει, ο Χέρντερ ήταν ο πρώτος που έστρεψε το ενδιαφέρον του στη ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία που έχει κάθε διαφορετική φυλή, όπως ενσαρκώνεται στα ιδιόμορφα ήθη και έθιμα της. Ουσιαστικά απέρριψε την ενιαία πορεία τελειοποίησης της ανθρωπότητας και έδωσε έμφαση στην επίδραση του κάθε τόπου, των ιδιαίτερων ηθών και παραδόσεων που αναπτύσσονται ως συνέπεια τους. Ήταν εκείνος που υποστήριξε ότι ο άνθρωπος δεν διαμορφώνεται από τις γνώσεις του, από την εργασία και τις επιλογές του, αλλά από τους προγόνους του, την κληρονομημένη κουλτούρα και το "έθνος" του. Οι ιδέες του αποτελούν την πρώτη συστηματική διατύπωση του εθνοτικού δόγματος, της ιδέας ότι κάθε έθνος, κάθε πολιτισμικά διακριτή κοινότητα, δικαιούται να αποτελεί μια εξίσου αυτόνομη πολιτική οντότητα.  Αυτές οι ιδέες αποδείχτηκαν το πρώτο βήμα προς τη μετατροπή της κουλτούρας από παιδεία σε επικράτεια, από χώρο δημιουργικής αντίστασης σε αποκλεισμό του Άλλου. 

Μα πριν ακόμα από τον Χέρντερ, ο Σουηδός φυσιοδίφης Λινναίος (Carl von Linne, 1707-78), υπεύθυνος για την εισαγωγή του όρου Homo Sapiens για την επονομασία του ανθρωπίνου είδους, και την καθιέρωση ενός ενιαίου συστήματος ονοματολογίας για τα ζώα και τα φυτά, είχε προτείνει μια συστηματική σύνδεση των πολιτιστικών και ηθικών χαρακτηριστικών με τις διάφορες ανθρώπινες φυλές, κατατάσσοντας αυτές σε μια ιεραρχική κλίμακα, στην κορυφή της οποίας τοποθέτησε τον "λευκό, ευγενικό, νομοταγή Ευρωπαίο". 



Έπειτα ο εθνικιστικός πυρετός του 19ου αιώνα, με την έμφαση που έδωσε στην πολιτισμική ιδιαιτερότητα των λαών, συνέβαλε καθοριστικά στην καθιέρωση της ιδέας περί φυλής. Η ιδέα της πολιτισμικής ανωτερότητας που επέβαλε ο εθνικιστικός ναρκισσισμός, συνδυάστηκε με την ιδέα της φυλετικής ανωτερότητας, η οποία υπηρετούσε την εθνική αυταρέσκεια και τον εντεινόμενο αποικιοκρατικό επεκτατισμό. Γύρω στα 1830, ο Γερμανός καθηγητής των πολιτικών επιστημών Φρήντιχ Λιστ (Friedrich Liszt) υποστήριζε ότι η γερμανική φυλή πέπρωται να κυβερνήσει τον κόσμο και ότι έχει επιλεγεί από τη Θεία Πρόνοια για να εκπολιτίσει τις άγριες χώρες.  Η αποικιοκρατία βρίσκει λοιπόν, έναν ακόμη λόγο ύπαρξης και νομιμοποίησης αφού παρουσιάζεται ως η "θεσμοποιημένη μορφή της ιεράρχησης των φυλών" (Servier, 1993, σ.98). Από τότε ως σήμερα τα πρωτεία του πολιτισμού της Ευρώπης συνδέονται συστηματικά με τα πρωτεία της λευκής φυλής.

Στον 20ό αιώνα, η υιοθέτηση των ιδεών του Λίστ από τους ναζιστές, μάς θυμίζει ότι το εκρηκτικό αυτό μείγμα του εθνικισμού με το ρατσισμό είχε ως θύμα του όχι μόνο τον εξωευρωπαισμό, αποικιοκρατούμενο κόσμο αλλά τελικά την ίδια την Ευρώπη.  Ο παγγερμανισμός και ο πανσλαβισμός, πυροδότησαν επανειλημμένα την, ούτως ή άλλως, εύφλεκτη ευρωπαική πυριτιδαποθήκη, με σύνθημα τη διαφύλαξη, την ανάδειξη, την επικράτηση μιας ανώτερης φυλετικής κουλτούρας. Ο αριανισμός των ναζιστών αποτελεί απλώς το πιο πρόσφατο παράδειγμα μιας αλαζονικής φυλετικής κουλτούρας που νομιμοποίησε τη γενοκτονία των Εβραίων. Έτσι ακριβώς όμως συνέβη στο παρελθόν με τη γενοκτονία των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου από τους Ισπανούς και τους Ευρωπαίους αποίκους, στη βάση της, αλληλένδετα, φυλετικής και πολιτισμικής τους κατωτερότητας. 

Αυτές οι έννοιες αποτελούν μια αρχή για να κατανοήσουμε πώς γεννιούνται πολιτικές, με ποιον τρόπο πείθονται τα πλήθη και πώς ακριβώς εφαρμόζονται. Είναι μια αρχή για ν' αντισταθούμε στο φασισμό της καθημερινότητας. Θα βρούμε αντιστοίχιες με το σήμερα. Ονειρεύομαι τη μέρα που η βία θα είναι πραγματικά καταδικαστέα και οι κοινωνίες θα υπάρχουν για να εξυψώνουν τον Άνθρωπο. Τον καθένα Άλλο, ανεξαρτήτως φύλου, γλώσσας, κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Το ξέρω ότι αυτά είναι ουτοπικά. Ότι θα γίνουν πραγματικότητα σε ...κάποια άλλη γη. Μα ακριβώς για αυτό παθιάζομαι και ενδιαφέρομαι για ότι δεν έχει χαθεί. Είναι ο μόνος τρόπος να γεννηθεί κάτι καινούργιο, αληθινά αξιόλογο. Ο μόνος τρόπος που ξέρω για ν' αντιστέκομαι.


Βιβλιογραφία :

Elias N., H Εξέλιξη του Πολιτισμού, τόμος Α, μτφρ. Ε. Ζέη, εκδ. Ολκός, Αθήνα, 2000.
Servier J., Η εθνολογία, μτφ. Α. Γαλανού, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1993.

8 Οκτωβρίου 2013

Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών


Μετά από την ανάρτηση για το Αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, είχα υποσχεθεί να ετοιμάσω μια ανάρτηση με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και για το Mουσείο των Δελφών.

Ανατολικό αέτωμα, του θησαυρού των Σιφνίων

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών είναι ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία της χώρας, με απίστευτης αξίας εκθέματα που σου κόβουν την ανάσα. 
Λειτουργικό, φωτεινό, ιδιαίτερα και μετά από την τελευταία μεγάλη ανακαίνιση του, η οποία πραγματοποιήθηκε το 1999 από το Υπουργείο Πολιτισμού και την αναδιαρρύθμιση των εκθεμάτων σύμφωνα με την τελευταία μουσειολογική αντίληψη. 

Οι συλλογές του περιλαμβάνουν αρχαία αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν στο χώρο του μαντείου των Δελφών και κυρίως αναθήματα αφιερωμένα στο ιερό.

Ακολουθούν φωτογραφίες από τα σημαντικότερα εκθέματα του Μουσείου των Δελφών: 

λεπτομέρειες Ζωφόρου



Η Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων στον Απόλλωνα
(ήταν στημένη πάνω σε ιωνικό κιονόκρανο υψηλού κίονα, περ. 570-560 π.Χ.)

Οι δυο κούροι του Άργους, 580 π.Χ.

Κίονας με τις χορεύτριες, συνολικό ύψος 10,90 μ.

Λατρευτικό άγαλμα του Αντίνοου,
του αγαπημένου συντρόφου του αυτοκράτορα Ανδριανού.

Καρυάτιδα, Θησαυρός των Σιφνίων

Ο Ομφαλός, το σύμβολο των Δελφών.

Το θρυλικό άγαλμα του Ηνίοχου
αναμφίβολα το πιο διάσημο από τα αφιερώματα στους Δελφούς...

3D αναπαράσταση... με όσα μέρη έχουν διασωθεί...

**

Ένα μοναδικό μουσείο που αξίζει την επίσκεψη σας!! 

Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τον κατάλογο του Αρχαιολογικού Μουσείου Δελφών και να θαυμάσετε όλα τα εκθέματα του online εδώ


Σχετική ανάρτηση: 
Αρχαιολογικό χώρο των Δελφών

Σχετικές πληροφορίες :
Υπ.Πολ.

5 Οκτωβρίου 2013

[Εις Εαυτόν], Χρήστος Οικονόμου


[Εις Εαυτόν] 



Μη γράφεις περιττά πράγματα.



Μη γράφεις για να εκφραστείς, για να πεις τον πόνο σου ή την άποψή σου για τη ζωή και τον κόσμο. Η λογοτεχνία είναι προσωπική αλλά όχι ιδιωτική υπόθεση.



Ο πάσχων άνθρωπος, ο άνθρωπος που δοκιμάζεται: η μεγάλη σου έγνοια.



Η δουλειά σου δεν είναι να αναπαριστάς ή να σχολιάζεις την πραγματικότητα, αλλά να δημιουργείς νέες πραγματικότητες, γράφοντας με αιμοφόρες λέξεις, λέξεις που αν τις κόψεις θα τρέξουν αίμα.

Μην αφήνεις τίποτα στην τύχη, ούτε ένα κόμμα, ούτε μια τελεία. Θυμήσου ότι, πάνω απ’ όλα, οφείλεις να είσαι τεχνίτης των λέξεων και των σημείων στίξης.

Εξάσκησε το βλέμμα σου για να καταγράφει την παραμικρή λεπτομέρεια. Η λεπτομέρεια είναι η ζωογόνος δύναμη της λογοτεχνίας.

Θυμήσου τι είπε ο Τσέχοφ: η λογοτεχνία πρέπει να γίνεται κατανοητή αμέσως, σε δευτερόλεπτα.

Θυμήσου τι είπε ο Φροστ: το αυτί είναι ο μόνος αληθινός συγγραφέας και ο μόνος αληθινός αναγνώστης.

Να μη νιώθεις δέος, ούτε λαγνεία για τις λέξεις. Αρκεί να τις αγαπάς.

Να τρίβεσαι με τις λέξεις. Να παίζεις με τις λέξεις. Να τις βλέπεις, να τις αγγίζεις, να τις γεύεσαι, να τις μυρίζεις —και, κυρίως, να τις ακούς. Οι λέξεις είναι πλάσματα ζωντανά, όχι εκθέματα σε μουσείο.

Η λογοτεχνία χωρίς ήθος είναι περιττή λογοτεχνία. Ήθος στη λογοτεχνία σημαίνει ν’ αγωνίζεσαι για να μείνουν ζωντανές οι αξίες που εμψυχώνουν τον άνθρωπο, που τον ενθαρρύνουν να μείνει άνθρωπος. Η απόσταση που χωρίζει το ήθος από την ηθική είναι τόσο μεγάλη όσο η απόσταση που χωρίζει τη δικαιοσύνη από τον νόμο και την αγάπη από τη φιλανθρωπία.

Να γράφεις κάθε μέρα — στο χαρτί ή στο μυαλό σου.

Να ξαναγράφεις κάθε μέρα ό,τι έγραψες στο χαρτί ή στο μυαλό σου.

Θυμήσου ότι οι λέξεις είναι ο μοναδικός τρόπος που έχεις στη διάθεσή σου για να μοιραστείς την έκσταση με τον αναγνώστη.

Η λογοτεχνία δεν είναι δημοσιογραφία, δεν είναι χρονογράφημα, δεν είναι εγχειρίδιο αυτοβοήθειας, δεν είναι μανιφέστο ιδεών, ούτε πολιτική διακήρυξη.

Η λογοτεχνία δεν είναι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη. Η λογοτεχνία είναι πίστη.
Πίστη στον μύθο και στα πρόσωπα που κουβαλάνε τον μύθο.


Η λογοτεχνία είναι εμψύχωση. Είναι δοκιμασία. Είναι η σταύρωση πριν την ανάσταση και η ανάσταση μετά τη σταύρωση. Η λογοτεχνία είναι η αλήθεια που γεννιέται μέσα από τις αντιφάσεις και τις αμφιβολίες.

Η λογοτεχνία είναι η αέναη προσπάθεια να γίνεις κάποιος άλλος, να βρεθείς κάπου αλλού.

Δεν αρκεί ν’ ανοίξεις ένα βιβλίο. Πρέπει ν’ ανοιχτείς εσύ στο βιβλίο.

Η καλή λογοτεχνία σε προκαλεί να διαβείς τα πιο δύσβατα απ’ όλα τα σύνορα: τα σύνορα του εαυτού σου.

Η λογοτεχνία πρέπει ν’ αρδεύεται από τα μεγάλα ρεύματα της εποχής της αλλά να μην πλημμυρίζει από κανένα.

Η λογοτεχνία είναι το σταυροδρόμι όπου σμίγουν ο συγγραφέας, ο τόπος, ο χρόνος και η αιωνιότητα.

Ο συγγραφέας δεν είναι μόνο σεισμογράφος ή σεισμολόγος. Ο συγγραφέας πρέπει να είναι ο σεισμός.

Δεν πρέπει ν’ αναρωτιέσαι αν η λογοτεχνία μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο αλλά αν θ’ άξιζε να ζεις σ’ έναν κόσμο χωρίς λογοτεχνία.

Η λογοτεχνία δεν μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Υπάρχει όμως η σοβαρή πιθανότητα να μας κάνει περισσότερο ανθρώπους.

Μία πρέπει να είναι η μεγαλύτερη έγνοια σου: πώς θα μικρύνεις, κάθε φορά, το χάσμα που χωρίζει αυτά που έχεις γράψει στο μυαλό σου από εκείνα που θα γράψεις στο χαρτί.

Να θυμάσαι ότι δεν είσαι μέντιουμ, ούτε αγγελιαφόρος. Να θυμάσαι ότι πρέπει να αφηγηθείς την ιστορία όχι έτσι όπως έγινε, αλλά έτσι όπως πρέπει.

Ο συγγραφέας παλεύει με τις ιδέες, τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες, τις αρχές και τη συνείδησή του. Παλεύει με τις αμφιβολίες, τις αντιφάσεις, τις αγωνίες, τους εφιάλτες, τα όνειρά του. Η πιο σκληρή πάλη, όμως, είναι με τις λέξεις.

Η λογοτεχνία δίνει πρόσωπο στο απρόσωπο.

Το χρέος του συγγραφέα δεν είναι μόνο να ρίχνει φως στο σκοτάδι, αλλά να δίνει πρόσωπο στο σκοτάδι.

Η λογοτεχνία είναι η συναίρεση του ατομικού με το κοινωνικό, του προσωπικού με το συλλογικό.

Η λογοτεχνία είναι ένας μοναχικός αγώνας για την κατάλυση της μοναξιάς, με την απόλυτη επίγνωση όμως του γεγονότος ότι, ειδικά στην εποχή μας, η μοναξιά δεν είναι ο εφιάλτης της ανθρώπινης επικοινωνίας αλλά το χαρακτηριστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις.

Ο φόβος δεν είναι το αντίπαλον δέος της ελπίδας, αλλά το χαρακτηριστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζει η ελπίδα. Είναι χρέος του συγγραφέα να δείξει πώς ο φόβος δεν μπορεί να προγράψει την ελπίδα, έτσι όπως η επίγνωση του θανάτου δεν μπορεί να προγράψει τη ζωή.


Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Έχει δημοσιεύσει τις συλλογές διηγημάτων «Η γυναίκα στα κάγκελα» (Ελληνικά Γράμματα) και «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (Πόλις), που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και έχει μεταφραστεί στα γερμανικά και τα ιταλικά. Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στo http://bibliotheque.gr/ .


artworks : Daniel Barkley

1 Οκτωβρίου 2013

Αρχαιολογικός χώρος των Δελφών



Μπορεί να ακουστεί περίεργο σε κάποιους... 
Μα το να βρεθώ στον Αρχαιολογικό χώρο των Δελφών ήταν ένας στόχος αρκετών μηνών. 


Τελικά το απόγευμα του προηγούμενου Σαββάτου, προέκυψε ένα ταξίδι με προορισμό την Αράχωβα (θα ετοιμάσω ανάρτηση με φωτογραφίες) και την Κυριακή βρεθήκαμε στους Δελφούς, όπου επισκεφτήκαμε τον περίφημο αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο τους.  
Ελάτε σήμερα να σας ταξιδέψω έως το... "κέντρο" της Γης! 


Ο χώρος απλώς σου κόβει την ανάσα. Στους πρόποδες του Παρνασσού, σε ένα μοναδικά υποβλητικό φυσικό τοπίο που σχηματίζεται ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες. 


Το πανελλήνιο ιερό των Δελφών, το πιο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας. 
Όποιος αγαπάει την ιστορία και τη μυθολογία, σίγουρα θα μαγευτεί...

Ο "Ομφαλός", το κέντρο της Γης


Οι Δελφοί ήταν ο ομφαλός της γης, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου, και για πολλούς αιώνες αποτελούσαν το πνευματικό και θρησκευτικό κέντρο και το σύμβολο της ενότητας του αρχαίου ελληνισμού. 


Η ιστορία των Δελφών χάνεται στην προϊστορία και στους μύθους.  Φροντίστε να έχετε διαβάσει αρκετά καλά τα σημαντικότερα σημεία του αρχαιολογικού χώρου πριν τον επισκεφτείτε, ή να έχετε μαζί σας έναν γνώστη / καλό ξεναγό.  

Το θησαυροφυλάκιο των Αθηνών αναστηλωμένο, κτισμένο στα 500 π.Χ., 
με τους δύο Δωρικούς κίονες και τις τριάντα μετόπες, 
που απεικονίζουν τα κατορθώματα του Ηρακλή και του Θησέα.
Στον χώρο μπροστά, είχαν τοποθετηθεί τα λάφυρα από την
μάχη του Μαραθώνος.

Σε αυτό το χώρο, κατανοείς ίσως καλύτερα από οπουδήποτε αλλού, τη σχέση της θρησκείας με την πολιτική ισχύ και με τον πλούτο, καθώς από τα αρχαία χρόνια υπήρξε μια τρομερή αλληλένδετη σχέση μεταξύ τους. 

Η Πέτρα της Σίβυλλας

Με το ιερό συνδέεται ο θεσμός της αμφικτυονίας, της ομοσπονδίας από δώδεκα φυλές της Θεσσαλίας και της Στερεάς, που αποτελούσε αρχικά θρησκευτική ένωση, ενώ αργότερα απέκτησε και πολιτική σημασία. Η δελφική αμφικτυονία είχε τον έλεγχο της περιουσίας και λειτουργίας του ιερού, αφού όριζε τους ιερείς και τους άλλους αξιωματούχους, εκλέγοντάς τους πάντα από κατοίκους των Δελφών.


Υπό την προστασία και τη διοίκησή της τον 6ο αι. π.Χ. το ιερό εδραίωσε την αυτονομία του έναντι των διεκδικητών του (Α΄ Ιερός πόλεμος), αύξησε την πανελλήνια θρησκευτική και πολιτική επιρροή του, μεγάλωσε σε έκταση και αναδιοργάνωσε τα Πύθια, τους δεύτερους σε σημασία πανελλήνιους αγώνες μετά τους Ολυμπιακούς, που τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια.


Θα ήθελα να χαζεύω με τις ώρες το παιχνίδι του φωτός με τους κίονες σε αυτό τον τόπο.


Το πώς ακριβώς διαχέεται το φως προς τα κάτω, ανάμεσα στα βουνά...


...και φυσικά το μυαλό κάνει ταξίδια στο χρόνο, συγκρίνοντας εποχές, διαδρομές, τάσεις...



Η μεγάλη ακμή του Δελφικού μαντείου σημειώθηκε από τον 6ο έως τον 4ο αι. π.Χ.  Οι χρησμοί του, που θεωρούνταν οι πιο αξιόπιστοι, εκφράζονταν από την Πυθία, ιέρεια του μαντείου, και ερμηνεύονταν από τους ιερείς του Απόλλωνα. Πόλεις, ηγεμόνες και απλοί άνθρωποι έσπευδαν να συμβουλευθούν το θεό και εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους με λαμπρά αναθήματα, που σταδιακά κατέκλυσαν το ιερό.



Τα βουνά τριγύρω, συμβάλλουν στη μυστηριακή ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου χώρου...


Εξαιρετικό και το θέατρο των Δελφών...



Το θέατρο βρίσκεται, ακριβώς πάνω από το ναό, προς τα βορειοδυτικά, όπου τελούνταν οι δραματικοί και μουσικοί αγώνες των Πυθίων.


Άλλο ένα αρχαίο θέατρο, καλά συντηρημένο, που αξίζει να επισκεφτείτε...


Μοναδικός χώρος, θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ ξανά εκεί στο μέλλον... 
Το δε μουσείο είναι εξαιρετικό, με καταπληκτικά εκθέματα. 
Θα ακολουθήσει σχετική ανάρτηση.

"...και ήρθε (=ο Απόλλων) από εκεί σ' αυτή του Παρνασσού τη χώρα
και τον ξεπροβόδιζαν με πολύ σέβας 
στρώνοντας δρόμο να διαβή οι γιοί του Ηφαίστου (Αθηναίοι)
κι ήμερη κάνοντας τη γη που'ταν πριν άγρια.
Και με τιμές τον δέχτηκε ο λαός μεγάλες, 
κι ο βασιλιάς Δελφός της χώρας κυβερνήτης."
(Αισχ. Ευμενίδες, στ. 12-16)

Αν σου άρεσε αυτό το αφιέρωμα, ίσως να σ' ενδιαφέρουν και αυτά : 

  More Info :  Υπ. Πολιτισμού, Δελφοί
Related Posts with Thumbnails