«Η γωνιά του γαλάζιου», θέατρο «Αλκμήνη»

«Η γωνιά του γαλάζιου»,
 θέατρο «Αλκμήνη» 

2ος χρόνος παραστάσεων

Για δεύτερο χρόνο η Εταιρεία Θεάτρου «ΑίΦνΗς» παρουσιάζει την παράσταση «Η Γωνιά του Γαλάζιου» της Σωζίας Μαράκη, στο θέατρο «Αλκμήνη», από 26 Ιανουαρίου έως 24 Φεβρουαρίου 2013.  

Αφορμή για τo έργο στάθηκαν οι εξομολογήσεις φυλακισμένων γυναικών που είδαν το φως της δημοσιότητας και κυρίως η υπόθεση της Κατερίνας Γκουλιώνη, η οποία βρέθηκε νεκρή το Μάρτιο του 2009 κατά τη μεταγωγή της απ τις φυλακές της Θήβας σε αυτές της Κρήτης. Η Γκουλιώνη είχε πρωτοστατήσει στο να καταργηθεί η χυδαία πρακτική της κολπικής εξέτασης των κρατουμένων και είχε καταγγείλει συγκεκριμένα περιστατικά στο Συνήγορο του Πολίτη. Για τη δράση της τιμωρήθηκε με απομόνωση και μεταγωγές. Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από το ημερολόγιο της.

Η Υπόθεση 

«Ποτέ δεν είδα άνθρωπο να κοιτάζει με τέτοιον πόθο τη μικρή γωνιά του γαλάζιου που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό…»

Τρεις νέες γυναίκες συμβιώνουν στο ίδιο κελί και δίνουν τη σκληρή μάχη της επιβίωσης: Η φοβισμένη Ελπίδα (Σωζία Μαράκη), που μπαίνοντας στη φυλακή άφησε πίσω της μια ευκατάστατη ζωή. Η φαινομενικά σκληρή κι απρόσιτη Νίκη (Στέλλα Μουκαζή) που πληρώνει την επιλογή της να γίνεται προστατευτική για τους ανθρώπους που αγαπά. Και η μετριοπαθής Ζωή (Μαρία Φραγκάτου), που σπατάλησε πολύ χρόνο ακολουθώντας «νόμους» και «κανόνες» που της επέβαλλαν οι πιο ισχυροί. Μεταξύ τους χτίζουν σχέσεις αλληλεξάρτησης αλλά και ταυτόχρονα αλληλοεξόντωσης. 

Είναι δέσμιες της κοινωνίας ή δεσμοφύλακες του εαυτού τους; Θύτες ή Θύματα των επιλογών και του χαρακτήρα τους; Τα συναισθήματά τους εναλλάσσονται, το καλό δίνει τη θέση του στο κακό, η στοργή στο φονικό, η προσφορά στην εκδίκηση. Έτσι κι αλλιώς, όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις.

Για 10 παραστάσεις - Από 26 Ιανουαρίου

Κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18.45. 

Θέατρο Αλκμήνη 
(Αλκμήνης 8,Γκάζι) 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Παίζουν: Σωζία Μαράκη, Στέλλα Μουκαζή, Μαρία Φραγκάτου
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Μαρίνος
Σκηνογραφία: Μαρία Φραγκάτου
Κοστούμια: Ηρακλής Ντουλάκης
Κατασκευή σκηνικών: Δημήτρης Παπούκας
Trailer-Φωτογραφίες -Επιμέλεια αφίσας: Παναγιώτης Γάκης
Μουσική Επιμέλεια: Σωζία Μαράκη, Ηρακλής Ντουλάκης
Επεξεργασία ήχου: Δημήτρης Μελαχροινόπουλος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μαρίνος
Ακούγονται οι φωνές των ηθοποιών: Χριστίνα Κουλουμπή, Αλέξανδρος Κομπόγιωργας

Τιμή εισιτηρίου: 12,00 και 10,00 ευρώ (μειωμένο)

Ημέρες παραστάσεων: Σάββατο 21.00 και Κυριακή 18.45 

Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8,Γκάζι) 

Τηλ. 210 3428650

Μικρόκοσμος - Ν.Χικμέτ

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω

Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,

 φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.

Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι

να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.

Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά

κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,

εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,

πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,

είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.

Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε .

N. Χικμέτ

Ο Παρθενών, ομάδα deep

Βράδυ ενός περίεργου Σαββάτου, το οποίο κατέληξε στο θέατρο Αργώ, όπου παρακολουθούσαμε την παράσταση «Ο Παρθενών».

Αν με ρωτούσε κάποιος να εντοπίσω ένα θετικό αυτής της οικονομικής κρίσης, θα απαντούσα αμέσως τη στροφή περισσότερων ανθρώπων προς την τέχνη και την έκφραση τους μέσω αυτής.

Σίγουρα αυτή η στροφή προς τη δημιουργία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όταν μάλιστα αυτή την προσωπική σου αναζήτηση θες να την εκθέσεις, να την κάνεις Τέχνη και να την παρουσιάσεις προς το ευρύ κοινό, τότε προϋποθέτει δόσιμο και διαρκή προσπάθεια βελτίωσης. Προϋποθέτει ένα συνεχή εσωτερικό διάλογο, έως ότου κάποια στιγμή να αγγίξεις το θεμιτό αποτέλεσμα.

«Τι αποκαλείτε εξάρτηση; Έχετε κατάθλιψη; Μπορεί η εξάρτηση να οδηγήσει στην κατάθλιψη; Ήσασταν ειλικρινής; Φοβάστε να παραδεχτείτε την εξάρτηση σας; Υπάρχει φόβος για δράση;»

Αυτά είναι τα ερωτήματα που πυροδότησαν την ομάδα deep ώστε να δημιουργήσει ένα έργο με βάση τον αυτοσχεδιασμό, δανειζόμενο στοιχεία από το θέατρο, τη μουσική και το χορό. Στόχος της ομάδας είναι να προτείνει τη δράση αντί της εξάρτησης, με τη σκέψη ότι η αδράνεια μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο.

Μια ομάδα νέων αυτοσχεδιάζει, χορεύει, τραγουδά, μοιράζεται φόβους επί σκηνής. Στο χάος της εποχής που βιώνουμε, προσπαθεί να βρει σταδιακά το προσωπικό της τρόπο έκφρασης...

Θέατρο Αργώ
(Ελευσινίων 15, στάση μετρό Μεταξουργείο)

Από τις 3 Ιαν. έως 23 Φεβρ. 2013:
κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 9:00 μ.μ.
-------------------------------------------------------
Χορογραφία - Σκηνοθεσία: Μαρίνα Μαυρογένη
Επιμέλεια κειμένου: Μάριος Συμεωνίδης
Κουστούμια: Νίκος Ανδριγιαννάκης
Μουσική Επιμέλεια – Στίχοι τραγουδιών: Μάριος Συμεωνίδης
Φωνητική διδασκαλία: Σόνια Μπαξεβάνη
Φωτισμοί: Τάσος Σκλαβούνος
Μακιγιάζ: Ιδομενέας Μιχαλοδημητράκης, Πηνελόπη Μητροπούλου, Άρτεμις Σπηλιοτοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Υπεύθυνος παραγωγής: Νίκος Ανδριγιαννάκης

Ερμηνεύουν: Μάριος Συμεωνίδης, Νίκος Ανδριγιαννάκης, Μαρίνα Μαυρογένη, Τατιάνα Αντωνάκη, Σόνια Μπαξεβάνη, Περικλής Φωτιάδης, Αλεξάνδρα Μωραΐτη, Ελένη Κορέλη, Πένυ Μανωλοπούλου, Δέσποινα Αργυροπούλου, Μάνια Παπαδοπούλου, Κλεοπάτρα Κολιού, Κώστας Κέκκας.

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μαρίνα Μαυρογένη
Παραγωγή: ΟΜΑΔΑ deep

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά

Από 25 Ιανουαρίου, για 20 ημέρες, έως και τις 13 Φεβρουαρίου 2013, 

στην Πλατεία Κοτζιά, πραγματοποιείται το μεγαλύτερο και πλέον 

οργανωμένο Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου.

Μετά από 16 χρόνια παρουσίας στην Πλατεία Κλαυθμώνος, το Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου 2013, μεταφέρεται στην Πλατεία Κοτζιά.  Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.) και το Επαγγελματικό Σωματείο Εκδοτών Βιβλιοπωλών Ελλάδας (Ε.Σ.Ε.Β.Ε.) που καλούν όλους τους Αθηναίους να την επισκεφθούν και να προμηθευτούν βιβλία όλων των κατηγοριών για όλες τις ηλικίες σε χαμηλές τιμές. 

Σ’ ένα τεράστιο, ενιαίο για όλους τους εκδότες περίπτερο, εκτίθενται 500.000 βιβλία, περισσότερων από 150 εκδοτικών οίκων. Τα εκποιούμενα βιβλία έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον πέντε χρόνια πριν. Οι εκπτώσεις ξεκινούν από 70% και σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν και το 90% οι τιμές των βιβλίων ξεκινούν από 0,50 λεπτά! 

Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου στην Πλατεία Κοτζιά,

 από 25 Ιανουαρίου έως 13 Φεβρουαρίου 2013, 

Ώρες Λειτουργίας 10:00 - 22:00. 

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Παύλος Μάτεσις

 Παύλος Μάτεσις

1933-2013

Ένα αντίο στο Λογοτέχνη, Θεατρικό Συγγραφέα και μεταφραστή σημαντικών έργων Παύλο Μάτεσι, ο οποίος πέθανε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 80 ετών.

Αξίζει να παρακολουθήσετε την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη από το αρχείο της ΕΡΤ και να έρθετε σε επαφή με το λόγο, το έργο του και τις ιδέες του.

Καλό ταξίδι...

Η γραμμή του ορίζοντος, Χρήστος Βακαλόπουλος

Σήμερα αργά το απόγευμα τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου "Η γραμμή του ορίζοντος" του Χρήστου Βακαλόπουλου. Ένα βιβλίο γεμάτο προβληματισμό και αλήθεια για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Με κέρδισε η γραφή και με ταξίδεψε η σκέψη του.  Θα μπορούσα πολλά να σας γράψω τόσο για τον ίδιο, όσο και για το συγκεκριμένο βιβλίο. Αντί αυτού θα μοιραστώ μαζί σας αποσπάσματα από το βιβλίο.

«Ο ενωμένος κόσμος πρέπει να γίνει ανοιχτό βιβλίο. Κάποτε πρέπει να γραφτεί με μολύβι Faber Castell ότι ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι, τα σύνορα μια απάτη, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ένας θλιβερός πεισματάρης χωρίς συγγραφικό ταλέντο, οι ψυχαναλυτές το ιερατείο του χάους, το Αιγαίο πέλαγος ο θησαυρός του τουρίστα Γοδεφρείδου, οι Έλληνες τα ξέφτια της ουτοπίας. Κάποτε θα έρθει η ώρα να γίνουν όλα ακόμα πιο γρήγορα και να μη μείνει τίποτα πού να είναι σε θέση να αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του. Όλοι όσοι επιθυμούν να γίνουν Έλληνες θα χαμηλώσουν το βλέμμα, θα παραμείνουν ασάλευτοι και θα υποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τα ταχύτητα στίφη του ενωμένου κόσμου. Στο Μυστρά έγινε η πιο μελαγχολική στέψη, όλοι ήξεραν.»

«Να κόψεις το νήμα, αυτό ήταν το μυστικό, να σταματήσεις να ζεις ώστε να γίνεις κάποτε κάτι πολύ μεγάλο, κάτι απόμακρο, αέρινο, απρόσιτο, γοητευτικό, αινιγματικό, μυστηριώδες. Να λες κάτι σπουδαίο, να ανεβαίνεις συνεχώς, να προοδεύεις, ν’ ανατινάζεις το παρελθόν, κάθε κίνησή σου να είναι μια βόμβα στο οικοδόμημα του παρελθόντος, κοντινού και μακρινού, οικείου και άγνωστου, σκοτεινού και ξεκάθαρου. Κάθε χειρονομία να αποτελεί ρήξη με τις ασυνάρτητες ιστορίες της γιαγιάς, με τα φαντάσματα της πίστης της. Δεν χρειαζόταν καμία πίστη, μόνο ένας τρόπος, χρειαζόταν ένας ωραίος τρόπος για να γίνεις κάτι πολύ μεγάλο που θα το αναγνώριζαν όλοι, θα το χειροκροτούσαν από μακρυά. Έπρεπε να έχεις τον τρόπο σου, να ξεχωρίζει ο τρόπος σου από το φορτίο των άλλων, έπρεπε να βάλεις παντού την υπογραφή σου, τη σφραγίδα σου, να μην υποκύπτεις ποτέ, να προσχωρείς σε ένα ρεύμα μόνο και μόνο για να του δώσεις τον δικό σου τόνο, να το οδηγήσεις εκεί που εσύ νομίζεις.» 

«Στη μέση της νύχτας θα ξύπναγε από κάποιο κορνάρισμα, θα άνοιγε τα μάτια κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τα φώτα του αυτοκινήτου από το δρόμο θα ταξίδευαν φευγαλέα στο ταβάνι. Θα σηκωνόταν χωρίς να κάνει θόρυβο και θα έβγαινε στο μπαλκόνι, θα έπαιρνε βαθιά ανάσα, θα μύριζε την Αθήνα, θα σκεφτόταν διάφορα σαχλά πράγματα, θα έλεγε μέσα της έναν ανόητο μονόλογο, θα γύριζε να κοιμηθεί χωρίς να διακόψει την ελαφρά ξελιγωμένη φωνή κάτω από το μαξιλάρι. Αν ήταν 1983, θα είχε ανέβει μαζί της χωρίς να την ρωτήσει κι όταν τελείωναν όπως όπως θα γύριζε από την άλλη μεριά, θα προλάβαινε και θα γύριζε από την άλλη μεριά. Όλη τη νύχτα θα είχαν γυρισμένες τις πλάτες και μόνο το πρωί θα γύριζαν πέντε λεπτά πριν σηκωθούν, θα την αγκάλιαζε και μετά θα της έλεγε πως έχει μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια κατάφεραν να γυρίζουν πολύ άνετα από την άλλη μεριά, αυτό ήταν το πιο μεγάλο κατόρθωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι ελεύθερες σχέσεις, ο σεβασμός της προσωπικότητας, η ισότητα των δυο φύλων, το έλεγαν όλα τα περιοδικά, το βροντοφώναζαν οι πανεπιστημιακές αναλύσεις, το υποστήριζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους, το πρότειναν τα τραγούδια, το έβλεπαν στις ταινίες, το έγραφαν στα βιβλία, να του γυρίζεις την πλάτη, να της γυρίζεις την πλάτη, το πρωί να έχετε μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια όλοι βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν μια δουλειά, στις δέκα και μισή έπρεπε να βρίσκονται κάπου. Μέσα σε είκοσι χρόνια είσαι ελεύθερος να δεχτείς όλες τις δοκιμασίες νομίζοντας ότι είναι ξαφνικές ευλογίες που έρχονται από το πουθενά, σταλμένες από την τυχαία πλοκή, κληροδοτημένες από το τίποτα. 

Μελαχρινή, συμπαθητική, ξέρει να κοιμάται με κάποιον χωρίς να τον γουστάρει, το έχει μάθει πολύ καλά και το έχει βαρεθεί, ας επιμένουν τα διαφημιστικά. Σηκώνει τους ώμους, πίνει μια γουλιά, αν ήταν 1977, θα έλεγε ότι είναι φανταστικό αυτό το κομμάτι και τώρα μένει στη σιωπή, πίνει μια γουλιά, αισθάνεται μια κάποια συμπάθεια για αυτόν τον σχεδόν κουφό άνθρωπο που παλεύει ν’ ανακαλύψει λίγη μουσική μέσα στο χάος, είκοσι χρόνια μετά. Δε θα του γυρίσει την πλάτη, δε θα κοιμηθεί μαζί του, θα του χαμογελάει από μακριά.»

(Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, Εστία, 1992)