20 Νοεμβρίου 2012

Andre Kohn Art













Στο παρακάτω βίντεο, επίσης έργα του : 


Τα υπέροχα έργα του Andre Kohn ταιριάζουν με 
τη σημερινή χειμωνιάτικη και βροχερή μέρα. 
Ένα ταξίδι σε κάποιες ξεχωριστές, καθημερινές στιγμές με 
τα χρώματα, την έμπνευση και τα συναισθήματα του. 
Για περισσότερες πληροφορίες : 

15 Νοεμβρίου 2012

φευγαλέα



Λέξεις, λέξεις, λέξεις, λέξεις...
Οι λέξεις δεν έχουνε καμία αξία, αν δε μπορείς να τις μετουσιώσεις σε πράξεις. Πράξεις που να αποδεικνύουν τις λέξεις και τα συναισθήματα σου.
Αν θες κάποιον, κάτι, διεκδίκησε τo. Με πράξεις, λέξεις, συναισθήματα.

Χαμένα όνειρα, μάτια που κρύβουν με αξιοπρέπεια τον πόνο τους, τις προσπάθειες δίχως το αναμενόμενο αποτέλεσμα.  Εκεί στο «δίχως αποτέλεσμα» είναι που έχεις ανάγκη κοντά τους ανθρώπους σου. Στις επιτυχίες, στα χαμόγελα, στις χαρές είναι εύκολα.  Στα δύσκολα όμως η παρουσία τους αποκτά μια άλλη αξία, επικυρώνεται με διαφορετικό τρόπο.  

Σε βλέπω. Κρύβεις τα συναισθήματα σου, αλλά τα βράδια πονάς.  Και κρυώνεις.  
Η καρδιά σου μόνο μην «παγώσει». Μην σε κερδίσει η αδιαφορία και η απάθεια.
Μια αληθινή αγκαλιά μπορεί να ζεστάνει ακόμη και το πιο παγερό δωμάτιο.
Μια καρδιά με αγάπη, μπορεί να φωτίσει και τη πιο βαθιά νύχτα.
Με τις «παγωμένες» ψυχές, τι κάνεις; Θέλουν να φωνάξουν μα μένουν ανίκανες στην παραμικρή τους έκφραση.  Θέλουν να δημιουργήσουν, μα αντικρίζουν πόρτες κλειστές και ψηλούς τοίχους μπροστά τους. Μια χώρα που προσπαθεί να βρει το βηματισμό και συνεχώς τον χάνει, συμπαρασύροντας ψυχές, ζωές, σταθερές.


Θες να φωνάξεις για όσα στραβά συμβαίνουν, αλλά ξέρεις ότι μετά θα σιωπήσεις πάλι.
Και τι νόημα έχει τότε αυτή η στιγμή; Αν φωνάξεις και μετά σιωπήσεις πάλι. 
Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από το να βρεις μια «καθαρή» ψυχή, δίχως εγωισμό, αλώβητη σε εποχή σήψης και δυσωδίας. Ψυχή καθαρή, παρ' όλη τη βρωμιά που αντικρίζει. Αν τη βρεις, θα είσαι πολύ ανόητος να τη χάσεις. Όμως τι νόημα έχουν τα «θα»;

Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη απώλειες, διχασμούς και εσύ έτυχε να γεννηθείς σε ένα κομμάτι γης που δε φημίζεται ούτε για την «ηρεμία», ούτε για τη «νηφαλιότητα», την «ενότητα» και την «ειρήνη» του.  Αν δε φύγεις μακριά, όπως θα κάνουν αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι, θα είσαι εδώ να τα ζήσεις όλα αυτά. Δεν ξέρεις πως, δεν ήσουν προετοιμασμένος για μια τέτοια ανατροπή.

Ξεφύλλισε λίγο την ιστορία του τόπου σου και θα διαπιστώσεις πως έτυχε να γεννηθείς στην πλέον ήρεμη πολιτική του περίοδο. Ως χτες. Γιατί τώρα όλα αλλάζουν.

Τα πάντα θα ανατρέπονται. Μέσα σε αυτό το φονικό, πρέπει να βρεις τον τρόπο για να κρατηθείς ζωντανός. Να συντάξεις τις φευγαλέες σου σκέψεις σε προτάσεις, να φτιάξεις παραγράφους, να χωρίσεις ενότητες, να κάνεις βήμα – βήμα τα πιο μικρά σου όνειρα πραγματικότητα, να βρεις ανθρώπους να τα μοιραστείς μαζί τους –αληθινούς σε χαρά και σε λύπη, σε επιτυχία και αποτυχία, που δε θα μένουν στα λόγια, θα μετουσιώνουν το συναίσθημα σε αγκαλιά, θα ανάβουν ένα κερί στο παγερό σκοτάδι, θα σου κρατούν σφικτά το χέρι στην κινούμενη άμμο.
Στην αλήθεια του μαζί, για να σπάσουν οι πάγοι και να νικήσει η διαφορετικότητα. 

12 Νοεμβρίου 2012

αφιέρωση σε βιβλίο


Πριν λίγο καιρό ο Βιβλιοθηκάριος, δημιούργησε ένα blog το «Αφιερώσεις Συγγραφέων», όπου συγκεντρώνει έντυπες αφιερώσεις που έχουν κάνει συγγραφείς στα βιβλία τους. Είχε την ιδέα να καλέσει κάποιους bloggers να αναρτήσουν την ιστορία ενός βιβλίου της βιβλιοθήκης τους, το οποίο φιλοξενεί μια χειρόγραφη αφιέρωση. Εξαιρετικό, τον ευχαριστώ για την πρόσκληση.

Δίπλα μου, έχω δυο μεγάλες βιβλιοθήκες. Συνειδητοποιώ πως κάθε βιβλίο κουβαλά ένα δικό του κομμάτι αναμνήσεων. Καθένα ακολούθησε μια ξεχωριστή διαδρομή ώσπου έφτασε στη ζωή μου.  Με αφορμή αυτή την πρόσκληση, επέλεξα να μοιραστούμε την ιστορία ενός βιβλίου που εμπλέκεται και με τη ζωή του ιστολογίου.

Μια από τις όμορφες στιγμές της μέρας είναι όταν ελέγχω τα emails του blog, καθώς συνήθως κάποια ευχάριστη έκπληξη θα με περιμένει. Έτσι έγινε και στις αρχές του 2009, όταν ένας άνθρωπος που σέβομαι πολύ, o κριτικός και μεταφραστής της λογοτεχνίας Άρης Μπερλής, μπήκε στον κόπο να μου στείλει κάποιες λέξεις που με συγκίνησαν βαθιά. Ακολούθησαν ανταλλαγές σκέψεων και προθυμοποιήθηκε να μου δωρίσει βιβλία του.

Κοιτάζω σήμερα ξανά εκείνο το email (το οποίο έχω φυσικά ακόμη κρατήσει), μόνο λίγες από τις λέξεις του :  «Είναι μεγάλη η ικανοποίηση για κάποιον που βλέπει ότι τα λόγια του δεν πάνε στον βρόντο - έστω και λίγοι τα διαβάζουν και τα εκτιμούν».
Θα έλεγα κύριε Μπερλή, πως είναι μεγάλη η ικανοποίηση για κάποιον που αφιερώνει κάποιο χρόνο για να μοιραστεί σκέψεις, ενδιαφέροντα, συναισθήματα στο διαδίκτυο, να βλέπει ότι κάποια στιγμή ένας σημαντικός δάσκαλος σαν εσάς έριξε μια ματιά στο ιστολόγιο του.

Είναι μοναδικό όταν κάποιος που εκτιμάς για τη στάση και το έργο του, αποδεικνύεται ένας αληθινός, ευαίσθητος άνθρωπος. Ο ίδιος δε ζήτησε ποτέ να γράψω κάτι για εκείνον - δεν έχει καμία τέτοια ανάγκη, ξεχωρίζει από το έργο του - ότι μοιράστηκα σήμερα μαζί σας, ήταν απλά αφορμή για να τον ευχαριστήσω. 



Η παραπάνω αφιέρωση βρίσκεται στο βιβλίο του Allen Ginsberg,'Ουρλιαχτό, Κάντις και άλλα ποιήματα', των εκδόσεων ΆγραΤην κρατάω σαν φυλακτό.
Αξίζει να διαβάσετε μια  συνέντευξη του Άρη Μπερλή στο Lifo.gr, εξαιρετικές απόψεις...

Επίσης, στέλνω στον Βιβλιοθηκάριο και στο νέο blog τουτην παρακάτω έντυπη αφιέρωση, η οποία μου άρεσε πολύ, από το βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο.
Είναι του Χρόνη Μίσσιου, το Ντομάτα με γεύση μπανάνας, Γράμματα, 2001





Ευχαριστώ τον Βιβλιογράφο για την πρόσκληση! Όπως ανέφερα, η ανάρτηση είναι συμμετοχή μου στο δι-ιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “Αφιερώσεις σε βιβλία” για το blog “Αφιερώσεις Συγγραφέων”.

Συμμετέχουν επίσης οι αξιόλογοι φίλοι bloggers :  SillentCrossing / Αναγεννημένη / Τσαλαπετεινός / Theorema / Κυνοκέφαλοι / Φαούδι / Σημειωματάριο / Δύτης των Νιπτήρων / Κόκκινο Καγκουρό / Καγκουρό / Infoscience addict / Greek libraries in a new world / Dina Vitzileou / Niemands Rose / Ιφιμέδεια / Anna Silia / Κουπέπια / Rubies and Clouds / Εξεγερμένο το 2009 / Ο Βιβλιοθηκάριος

7 Νοεμβρίου 2012

στην ορεινή Αρκαδία



Δε θα γράψω τίποτα αυτές τις μέρες στο blog για τη ανόητη φαρσοκωμωδία των συνεχών μνημονίων. Προτιμώ να σας μεταφέρω λίγη από την ομορφιά της φύσης. 



Οι προηγούμενες μέρες μου χάρισαν μια μικρή διαφυγή.  




Φιλοξενήθηκα σε ένα συγγενικό σπίτι σε ένα πανέμορφο 
ορεινό χωριό της Αρκαδίας, στη Στεμνίτσα



Για δύο μέρες λοιπόν,


κυριολεκτικά πήρα τα βουνά.




Απλά χαζεύοντας τα χρώματα του δάσους,





 τα περήφανα έλατα, τις καστανιές, τα πλατάνια και τις ιτιές, 


τα φθινοπωρινά πεσμένα φύλλα...


τα πλάσματα και τους ήχους της φύσης, 


την ίσως "απόκοσμη" ηρεμία 
για έναν άνθρωπο της πόλης, σαν και του λόγου μου...


Αν και αρχές Νοεμβρίου, η θερμοκρασία ήταν ανοιξιάτικη.   




Βολτάραμε στη Στεμνίτσα, 


στη Βυτίνα, στη Δημητσάνα, 


στην Ελάτη, 


στην Καρύταινα, 




στον Μαίναλο, ιστορικά μέρη της Πελοποννήσου,


[παραπάνω : θέση διδακτηρίου ελληνικής σχολής Στεμνίτσας 1680-1828
όπου μαθήτευσαν φιλικοί και αγωνιστές του 1821,
μέχρι και ο πρωθυπουργός Α. Κουμουνδούρος]


 Ξεδιψάσαμε στις πηγές του βουνού



και ξεκουραστήκαμε 


στις όχθες του ποταμού Λούσιου. 




 Χρόνος για φωτογραφίες, σκέψεις, 


ξεφύλλισμα βιβλίων...



Όταν η μαγεία της φύσης




εξαγνίζει ψυχή


σκέψη


και μυαλό...


Μπορεί το φθινόπωρο να μην έχει ακόμη επισκεφτεί την Αθήνα, 


μα στα βουνά η ομορφιά του πραγματικά οργιάζει...


 






Πέρσι τέτοια εποχή, είχα ταξιδέψει με τον Οδοντωτό στη διαδρομή Διακοπτό - Καλάβρυτα, μπορείτε να θυμηθείτε εκείνες τις φθινοπωρινές εικόνες και να ταξιδέψετε ξανά εκεί, πατώντας εδώ




Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω λίγο, 
καλή δύναμη σε όλους...

Related Posts with Thumbnails