(...)
Ο ήλιος λάμπει για όλο τον κόσμο, δε λάμπει μες στις φυλακές,
δε λάμπει για όσους δουλεύουν μες στ' ορυχείο,
όσους ξελεπιάζουν το ψάρι,
όσους φτιάχνουν τις καρφίτσες για τα μαλλιά
όσους φυσάν άδειες τις μπουκάλες που άλλοι θα πιούνε γεμάτες
όσους δεν κόβουν το ψωμί όπως η καλή κοινωνία
όσους περνάν τις διακοπές τους μες στα εργοστάσια
όσους δεν ξέρουν τι πρέπει να πουν
όσους αρμέγουν αγελάδες και δεν πίνουν γάλα
όσους δε ναρκώνει ο οδοντογιατρός
όσους φτύνουν τα πνευμόνια τους στο μετρό
όσους φτιάχνουν μες στα υπόγεια τα στυλό
που μ'εκείνα άλλοι θα γράφουν στον καθαρό αέρα πως όλα πάνε θαυμάσια
όσους έχουνε πολλά να πουν για να μπορούν να τα πουν
όσους κοιτάζουν το σκυλί τους να πεθαίνει
όσους έχουν το καθημερινό ψωμί περίπου βδομαδιάτικο
όσους το χειμώνα ζεσταίνονται μες στις εκκλησίες
όσους ο καντηλανάφτης στέλνει να ζεσταθούν απέξω
όσους σαπίζουν παραπεταμένοι
όσους θα ήθελαν να τρων για να ζουν
όσους ταξιδεύουν κάτω από τις ρόδες
όσους κοιτάν το Σηκουάνα να κυλάει
όσους τους δίνουν δουλειά,
τους διώχνουν,
τους μεγαλώνουν το μεροκάματο,
τους το λιγοστεύουν,
τους πιλατεύουν,
τους ψάχνουν,
τους σκοτώνουν βαρώντας τους στο κεφάλι
όσους τους παίρνουν αποτυπώματα
όσους βγάζουν στην τύχη από τη γραμμή και τους ντουφεκίζουν
όσους βάζουν να παρελαύνουν μπρος από τον Άγνωστο Στρατιώτη
όσους δεν ξέρουν να σταθούν σ' ολόκληρο τον κόσμο
όσους δεν είδαν ποτέ τη θάλασσα
όσους μυρίζουν λινάρι γιατί κοπιάζουν στο λινό
όσους δεν έχουν τρεχούμενο νερό
όσους είναι ταγμένοι να φοράν πάντα φανταρίστικα
όσους χύνουν αλάτι στο χιόνι παίρνοντας έναν εντελώς γελοίο μισθό
όσους γερνάν πιο γρήγορα από τους άλλους
όσους δεν κάνουν την κοινωνία να λέει: α, αυτός θα πάει μπροστά
όσους σκαν από ανία την κυριακή το απόγευμα
γιατί βλέπουν να έρχεται η δευτέρα
και η τρίτη, και η τετάρτη,
και η πέμπτη,
Ο Ζακ Πρεβέρ (Jacques Prévert) υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα των γαλλικών γραμμάτων, με ιδιαίτερη συνεισφορά στο χώρο της ποίησης και του θεάτρου. Κατά τη διάρκεια τωv σχολικών του χρόνων έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για το θέατρο, μια αγάπη που καλλιέργησε ο πατέρας του που υπήρξε κριτικός θεάτρου.
Ολοκλήρωσε μόνο την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και έπειτα εγκατέλειψε το σχολείο. Εργάστηκε στο παρισινό πολυκατάστημα Le Bon Marché μέχρι το 1918, οπότε κατετάγη στο στρατό για την εκπλήρωση της υποχρεωτικής θητείας του. Αγάπησε πολύ το Παρίσι και πέρασε τα τελευταία χρόνια του στη Μονμάρτρη. Διέσχισε τρία τέταρτα του αιώνα (1900-1977) αγκαλιάζοντας αρκετές μορφές της τέχνης, ποίηση, κινηματογράφο, εικαστικές τέχνες. Από μικρός διαμόρφωσε προοδευτική ιδεολογία και πνεύμα αμφισβήτησης του κατεστημένου.
Ο Πρεβέρ υπήρξε πάνω απ΄όλα ποιητής. Τα ποιήματα του τραγουδήθηκαν κι εκτός της Γαλλίας. Τον χαρακτήρισαν «Πικάσο της σύγχρονης γαλλικής ποίησης». Άσκησε ουσιαστική επιρροή στην κατοπινή ποίηση και θεωρήθηκε πρόγονος της αμερικάνικης ποίησης «μπιτ» της δεκαετίας του '50.
