Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς, ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Πορτογάλος Ζοζέ Σαραμάγκου απεβίωσε σήμερα στο σπίτι του στη νήσο Λανθαρότε, στα Κανάρια νησιά. Σύμφωνα με τον εκδότη του, η κατάσταση της υγείας του συγγραφέα είχε επιδεινωθεί μετά από μία πρόσφατη ασθένεια.
Γεννήθηκε το 1922 στην Αζινιάγκα της Πορτογαλίας από γονείς αγρότες. Πέρασε τα σχολικά του χρόνια στη Λισαβόνα, όμως χρειάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο μετά τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου για οικονομικούς λόγους και να δουλέψει από τότε σε διάφορες δουλειές. Υπήρξε αυτοδίδακτος, διάβαζε μόνος του τα βράδια στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Λισαβόνας αποχτώντας μια πλούσια μόρφωση που του επέτρεψε αργότερα να δουλέψει σε εκδοτικούς οίκους και σε εφημερίδες ως πολιτικός σχολιαστής και ως υπεύθυνος λογοτεχνικών σελίδων.
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου έγινε ένας από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς της χώρας του κυρίως χάρη στα μυθιστορήματα του, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε 25 χώρες. Το 1998 του απονεμήθηκε το πολυαναμενόμενο για την Πορτογαλία Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Τα γνωστότερα μυθιστορήματα του είναι τα εξής: Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας(1977), Από τη γη θρεμμένος(1980), Το χρονικό του μοναστηριού(1983), Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις(1984), Η πέτρινη σχεδία(1986), Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας,(1988), Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον(1997), Περί τυφλότητος,(1995), Όλα τα ονόματα (1997).
Μια μεγάλη μορφή του πνεύματος. Καλό του ταξίδι...
Μια γιορτή της Μουσικής, που φέρνει τους ανθρώπους κοντά, μοιράζοντας απλόχερα, και δωρεάν, εικόνες, ήχους για κάθε γούστο. Η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής προσφέρει την μοναδική δυνατότητα σε χιλιάδες πολίτες, να απολαύσουν πολιτισμό, επιλέγοντας μεταξύ δεκάδων εκπροσώπων της μουσικής. Παράλληλα δίνει ευκαιρία σε καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε ένα ευρύ κοινό.
Μεταξύ 19 και 21 Ιουνίου είναι βέβαιο πως θα τους συναντήσετε σε κάποια από τις δεκάδες σκηνές που θα στηθούνσε 22 πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Αν μπορέσετε να πάτε και να περάσετε καλά!
Για να δείτε το πρόγραμμα στην πόλη που μένετε κάντε κλικ εδώ.
Αξίζει να αναφερθεί πως σημαντική θέση στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων 2010 καταλαμβάνει η εμφάνιση την ίδια βραδιά – της Δευτέρας 21ης Ιουνίου - στην σκηνή της «Τεχνόπολις», τριών εξαιρετικών ορχηστρών: της Συμφωνιέττας της Λωζάννης (Sinfonietta de Lausanne), της Ορχήστρας Πνευστών της Βενεζουέλας, μέρος της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων της Βενεζουέλας «Σιμόν Μπολίβαρ», και της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων.
Η έκθεση στο Μουσείο Ηρακλειδών παρουσιάζει και τα εβδομήντα τέσσερα μπρούντζινα γλυπτά του Edgar Degas με πρωταγωνίστρια τη "Μικρή Δεκατετράχρονη Χορεύτρια".
Tο Μουσείο Ηρακλειδών παρατείνει τη διάρκειά της έκθεσης έως τις 14 Αυγούστου 2010.
Η έκθεση θα περιοδεύσει ανά τον κόσμο με την πόλη της Αθήνας να αποτελεί τον πρώτο της σταθμό. Eίναι η πρώτη φορά που εκτίθενται όλα τα γλυπτά του Degas στην Ελλάδα, αλλά και η πρώτη φορά που εκτίθενται όλα μαζί αυτά τα 74 μπρούντζινα γλυπτά.
Ο Edgar Degas (1834-1917) ήταν Γάλλος καλλιτέχνης, διάσημος για το έργο του στη ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική και σχέδιο. Θεωρείται ως ένας από τους ιδρυτές του Ιμπρεσιονισμού. Απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας, απέκτησε καλή ακαδημαϊκή μόρφωση και ταξίδεψε αρκετά. Δεν τον ενδιέφερε να εργάζεται στην ύπαιθρο, αλλά στο στούντιό του, με μοντέλα ή από μνήμης. Ήταν ερασιτέχνης φωτογράφος και μελέτησε τα γιαπωνέζικα χαρακτικά. Έδειχνε ενδιαφέρον για την ασύμμετρη διάταξη και τις περίεργες οπτικές γωνίες. Έξοχος στο σχέδιο, έχει ταυτιστεί με το θέμα του χορού, καθώς σχεδόν τα μισά από τα έργα του απεικονίζουν χορεύτριες. Πέθανε στο Παρίσι, σε ηλικία 83 ετών. To παρακάτω βίντεο θα σας ταξιδέψει στον υπέροχο κόσμο του...
"Η ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ EDGAR DEGAS"
- Παράταση έως 14/8/2010
Μουσείο Herakleidon, Experience in Visual Arts
Ηρακλειδών 16, Θησείο
T: 210 3461981
Δευτέρα: κλειστά,
Τρίτη-Σάββατο: 13:00-21:00,
Κυριακή: 11:00-19:00
Γενική είσοδος 6€
Φοιτητικό & άνω των 65 ετών 4€
Οι αναφορές που έχουν γίνει εδώ για τον Μάνο είναι αρκετές, μα όσο θα υπάρχει αυτό το blog ακόμα, δεν θα σταματήσουν να γίνονται..
Σήμερα σκέφτηκα να παραθέσω στο blog, ένα απόσπασμα από τα "Σχόλια του Τρίτου".. Αξίζει να ακούσετε τον Μάνο στο βίντεο που ακολουθεί, καθώς και να διαβάσετε παρακάτω τα λόγια του..
Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε.
(*Στο τέλος του post, έχω και μια σημείωση, για τα κλειστά σχόλια*)
"Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει οτι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Ο Φρανκεστάϊν έγινε πόστερ καί στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι όλομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει Μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος καί αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των έξαφανισθέντων, βασανισθέντων καί νεκρών. Καί το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στίς φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της Γης. Εκατομμύρια περισσότεροι άπ’ όσους εννοούνε ν’ άντιδράσουνε στο τέρας, καί εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στίς αγροτικές ερημιές. Από την ώρα πού ό Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, 0 κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι πού σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, άπ’ το μυαλό της κότας. Άπ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω καί πώς να τους το πω; Καί μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τίς σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές καί ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, πού όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει καί να μας καθοδηγεί; Ή υποταγή ή ό εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε καί να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να τό ανεχόμαστε.
Καί ή ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί καί τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, πού προΐσταται, ελέγχει καί μας κυβερνά. Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι άπ’ τους εχθρούς. Κι ό εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται. Μας παρακολουθεί άπ’ το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας. Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ’ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη καί ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν ή πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
- Πως λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυό άλλοι, δικοί του φίλοι.
- Βασίλης, του απαντώ.
- Καί που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
- Πάνω στο λόφο, του λέω καί τόν κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φάνουν τα χαλασμένα δόντια του.
Μου λέει: - Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Καί μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, πού με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια καί χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο καί τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
Η μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη. Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με αθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων καί εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών, πού επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για νά μπουν μέσα να προφυλλαχτούν από τίς πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα καί τίς για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες. Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, καί την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στη όρθία μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στό μεταξύ καί ή εφαρμογή του οδικού μας Κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, ή μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζός. Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οί οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ καί Αισχύλο, μια καί ανήκουν δικαιωματικά στό υπουργείο Πολιτισμού. Χορός άπο τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη καί αποσύρεται εις τάς μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Αγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ’ αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Καί τρέχουνε στίς Τράπεζες ν’ αλλάξουνε συνάλλαγμα. Το τέρας γίνεται γελοίο καί κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Ή κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ό κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο. Το ερώτημα περνάει άπ’ τίς ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πώς θ’ αντιδράσουμε καί πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας; Θυμάστε τί έγινε στην «Έρωφίλη», από την προηγούμενη φορά. Ό κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια καί την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε ή μορφή ένός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, καί προκαλούσε απρόσμενη, άμεση καί καθοριστική αντίδραση. Μόλις ό Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του καί το προσωπείο του άγαθού αρχηγού πατέρα, κι έφάνη στο πρόσωπο του ή μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ό Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει καί τον εξαφανίζει. Αυτό σημαίνει πώς ό χορός των γυναικών αυτών, καί δεν φοβήθηκε, αλλά καί πώς δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."
(Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978)
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ
Μάνος Χατζιδάκις
Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ
Υ.Γ. Το ξέρω πως έχω χαθεί από τα blogs σας, όπως και ότι έχουνε μείνει τα σχόλια πολύ καιρό κλειστά εδώ.. Σας ζητώ συγνώμη, δεν είναι κάτι που μου αρέσει να μη μπορείτε να γράφετε την δική σας οπτική.. Άλλωστε τις περισσότερες φορές οι απόψεις σας, εμπλουτίζουν τις αναρτήσεις.. Επιτρέψτε μου όμως για λίγο ακόμη να τα κρατήσω κλειστά.
Το χέρι είναι καλά, τώρα το θέμα είναι μια σχετική έλλειψη χρόνου.
Σύντομα θα τα λέμε όπως και πριν, σας ευχαριστώ πολύ όλους για την παρουσία σας και για τα emails σας.
As soon as you're born they make you feel small By giving you no time instead of it all Till the pain is so big you feel nothing at all. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school, They hate you if you're clever and they despise a fool Till you're so fucking crazy you can't follow their rules. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years Then they expect you to pick a career, But you really can't function you're so full of fear. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV And you think you're so clever and classless and free, But you're still fucking peasants as far as I can see. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling us still, But first we must learn how to smile as we kill If we want to live like the folks on the hill. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
