Η έκθεση στο Μουσείο Ηρακλειδών παρουσιάζει και τα εβδομήντα τέσσερα μπρούντζινα γλυπτά του Edgar Degas με πρωταγωνίστρια τη "Μικρή Δεκατετράχρονη Χορεύτρια".
Tο Μουσείο Ηρακλειδών παρατείνει τη διάρκειά της έκθεσης έως τις 14 Αυγούστου 2010.
Η έκθεση θα περιοδεύσει ανά τον κόσμο με την πόλη της Αθήνας να αποτελεί τον πρώτο της σταθμό. Eίναι η πρώτη φορά που εκτίθενται όλα τα γλυπτά του Degas στην Ελλάδα, αλλά και η πρώτη φορά που εκτίθενται όλα μαζί αυτά τα 74 μπρούντζινα γλυπτά.
Ο Edgar Degas (1834-1917) ήταν Γάλλος καλλιτέχνης, διάσημος για το έργο του στη ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική και σχέδιο. Θεωρείται ως ένας από τους ιδρυτές του Ιμπρεσιονισμού. Απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας, απέκτησε καλή ακαδημαϊκή μόρφωση και ταξίδεψε αρκετά. Δεν τον ενδιέφερε να εργάζεται στην ύπαιθρο, αλλά στο στούντιό του, με μοντέλα ή από μνήμης. Ήταν ερασιτέχνης φωτογράφος και μελέτησε τα γιαπωνέζικα χαρακτικά. Έδειχνε ενδιαφέρον για την ασύμμετρη διάταξη και τις περίεργες οπτικές γωνίες. Έξοχος στο σχέδιο, έχει ταυτιστεί με το θέμα του χορού, καθώς σχεδόν τα μισά από τα έργα του απεικονίζουν χορεύτριες. Πέθανε στο Παρίσι, σε ηλικία 83 ετών. To παρακάτω βίντεο θα σας ταξιδέψει στον υπέροχο κόσμο του...
"Η ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ EDGAR DEGAS"
- Παράταση έως 14/8/2010
Μουσείο Herakleidon, Experience in Visual Arts
Ηρακλειδών 16, Θησείο
T: 210 3461981
Δευτέρα: κλειστά,
Τρίτη-Σάββατο: 13:00-21:00,
Κυριακή: 11:00-19:00
Γενική είσοδος 6€
Φοιτητικό & άνω των 65 ετών 4€
Οι αναφορές που έχουν γίνει εδώ για τον Μάνο είναι αρκετές, μα όσο θα υπάρχει αυτό το blog ακόμα, δεν θα σταματήσουν να γίνονται..
Σήμερα σκέφτηκα να παραθέσω στο blog, ένα απόσπασμα από τα "Σχόλια του Τρίτου".. Αξίζει να ακούσετε τον Μάνο στο βίντεο που ακολουθεί, καθώς και να διαβάσετε παρακάτω τα λόγια του..
Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε.
(*Στο τέλος του post, έχω και μια σημείωση, για τα κλειστά σχόλια*)
"Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει οτι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Ο Φρανκεστάϊν έγινε πόστερ καί στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι όλομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει Μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος καί αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των έξαφανισθέντων, βασανισθέντων καί νεκρών. Καί το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στίς φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της Γης. Εκατομμύρια περισσότεροι άπ’ όσους εννοούνε ν’ άντιδράσουνε στο τέρας, καί εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στίς αγροτικές ερημιές. Από την ώρα πού ό Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, 0 κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι πού σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, άπ’ το μυαλό της κότας. Άπ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω καί πώς να τους το πω; Καί μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τίς σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές καί ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, πού όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει καί να μας καθοδηγεί; Ή υποταγή ή ό εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε καί να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να τό ανεχόμαστε.
Καί ή ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί καί τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, πού προΐσταται, ελέγχει καί μας κυβερνά. Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι άπ’ τους εχθρούς. Κι ό εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται. Μας παρακολουθεί άπ’ το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας. Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ’ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη καί ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν ή πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
- Πως λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυό άλλοι, δικοί του φίλοι.
- Βασίλης, του απαντώ.
- Καί που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
- Πάνω στο λόφο, του λέω καί τόν κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φάνουν τα χαλασμένα δόντια του.
Μου λέει: - Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Καί μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, πού με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια καί χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο καί τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
Η μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη. Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με αθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων καί εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών, πού επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για νά μπουν μέσα να προφυλλαχτούν από τίς πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα καί τίς για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες. Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, καί την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στη όρθία μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στό μεταξύ καί ή εφαρμογή του οδικού μας Κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, ή μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζός. Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οί οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ καί Αισχύλο, μια καί ανήκουν δικαιωματικά στό υπουργείο Πολιτισμού. Χορός άπο τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη καί αποσύρεται εις τάς μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Αγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ’ αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Καί τρέχουνε στίς Τράπεζες ν’ αλλάξουνε συνάλλαγμα. Το τέρας γίνεται γελοίο καί κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Ή κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ό κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο. Το ερώτημα περνάει άπ’ τίς ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πώς θ’ αντιδράσουμε καί πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας; Θυμάστε τί έγινε στην «Έρωφίλη», από την προηγούμενη φορά. Ό κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια καί την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε ή μορφή ένός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, καί προκαλούσε απρόσμενη, άμεση καί καθοριστική αντίδραση. Μόλις ό Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του καί το προσωπείο του άγαθού αρχηγού πατέρα, κι έφάνη στο πρόσωπο του ή μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ό Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει καί τον εξαφανίζει. Αυτό σημαίνει πώς ό χορός των γυναικών αυτών, καί δεν φοβήθηκε, αλλά καί πώς δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."
(Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978)
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ
Μάνος Χατζιδάκις
Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ
Υ.Γ. Το ξέρω πως έχω χαθεί από τα blogs σας, όπως και ότι έχουνε μείνει τα σχόλια πολύ καιρό κλειστά εδώ.. Σας ζητώ συγνώμη, δεν είναι κάτι που μου αρέσει να μη μπορείτε να γράφετε την δική σας οπτική.. Άλλωστε τις περισσότερες φορές οι απόψεις σας, εμπλουτίζουν τις αναρτήσεις.. Επιτρέψτε μου όμως για λίγο ακόμη να τα κρατήσω κλειστά.
Το χέρι είναι καλά, τώρα το θέμα είναι μια σχετική έλλειψη χρόνου.
Σύντομα θα τα λέμε όπως και πριν, σας ευχαριστώ πολύ όλους για την παρουσία σας και για τα emails σας.
As soon as you're born they make you feel small By giving you no time instead of it all Till the pain is so big you feel nothing at all. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school, They hate you if you're clever and they despise a fool Till you're so fucking crazy you can't follow their rules. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years Then they expect you to pick a career, But you really can't function you're so full of fear. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV And you think you're so clever and classless and free, But you're still fucking peasants as far as I can see. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling us still, But first we must learn how to smile as we kill If we want to live like the folks on the hill. A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be, A working class hero is something to be.
Απόψε Πέμπτη στο πεζόδρομο της Μιλτιάδου, η πρόσοψη ενός νεοκλασσικού μεταμορφώνεται σε σκηνικό και η φοβερή ομάδα Oper(O) υποδέχεται κοινό και περαστικούς σε μια βραδιά όπερας έξω από τα καθιερωμένα. Μουσική, κρύες μπύρες Αmstel, προδιαθέτουν για μια μοναδική περφόμανς στη μέση του δρόμου για πρώτη φορά στην Αθήνα!
10 Ιουνίου 2010, 9.30 μ.μ Μιλτιάδου 18, Αθήνα 10560, Τηλ: 0030 2106430683 Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Θα παιχτούν αποσπάσπατα από τα έργα:
"La Traviata" Σε ένα κοσμικό περιβάλλον όπου όλοι έχουν σχέση με όλους αλλά και με κανέναν, γεμάτο καταχρήσεις και εφήμερους έρωτες, παρακολουθούμε την ιστορία της Βιολέτας και του Αλφρέντο. Μία κοκότα, που πάσχει από μία ανίατη ασθένεια και ένα αγόρι από την επαρχία γνωρίζονται σε ένα πάρτυ.
"Carmen" Ο Χοσέ είναι ερωτευμένος με την τσιγγάνα Κάρμεν η οποία μετά από ένα επεισόδιο συλλαμβάνεται. Όμως ο Χοσέ την αφήνει να αποδράσει, και για αυτό το λόγο ο ίδιος φυλακίζεται και υποβιβάζεται. Όταν βγαίνει από τη φυλακή την ξαναβρίσκει αλλά ανακαλύπτει ότι αυτή είναι ερωτευμένη με έναν ταυρομάχο, τον Εσκαμίγιο..
Η παράσταση εντάσσεται στις πρωτοβουλίες του νέου θεσμού Perform in Art του ελculture, με σκοπό την υποστήριξη και την προβολή των νέων ομάδων (πληροφορίες: 2106430682, info@performinart.gr).
Με όπλα τους τις ζωγραφιές και τα ποιήματα των μαθητών τους, 10 Έλληνες δάσκαλοι ξεκινούν την Πέμπτη το πρωί με προορισμό τη Γάζα και στόχο να παραδώσουν χρηματική βοήθεια που έχει συγκεντρωθεί, ώστε να χτιστεί ένα κατεστραμμένο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς σχολείο.
Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Ένα Σχολείο Για τη Γάζα», λίγες μέρες μετά την αιματηρή επέμβαση του ισραηλινού στρατού στα πλοία του «Στόλου της Ελευθερίας», η ελληνική αποστολή θα επιχειρήσει να μπει στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας «απαντώντας στην ανάγκη των Παλαιστινίων για έμπρακτη αλληλεγγύη και βοήθεια, αλλά και στην ανάγκη των νέων παιδιών της Ελλάδας να βοηθήσουν τους ανθρώπους εκεί», όπως λέει στο tvxs.gr, ο Γιώργος Γαλάνης, πρόεδρος των δασκάλων Πειραιά και συμμετέχων στην πρωτοβουλία.
Το σχολείο που θα χτιστεί από την αρχή είναι αυτό της συνοικίας Μπέιτ Χανούν, μια γειτονιάς κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ, που βομβαρδίστηκε ανηλεώς κατά την περσινή στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας. Η ιδέα γεννήθηκε πέρυσι με τη λήξη των εχθροπραξιών και σιγά-σιγά αγκαλιάστηκε από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, που κατάφερε να την προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα... Αντιπολεμικά μαθήματα μπήκαν στα ελληνικά σχολεία, με τους δασκάλους και τους καθηγητές, ξεκλέβοντας μερικές εκπαιδευτικές ώρες, να διδάσκουν στα παιδιά το αντιπολεμικό πνεύμα μέσα από τη ζωγραφική, την ποίηση, τη λογοτεχνία και τη μουσική...
Η ανταπόκριση των παιδιών; «Εκπληκτική», λέει στο tvxs.gr, o κ. Γαλάνης. «Είναι εκπληκτικό να βλέπεις παιδιά 6 και 7 χρονών να μην δίνουν το χαρτζιλίκι τους για να πάρουν ένα κουλούρι στο διάλειμμα, αλλά να το καταθέτουν στον κουμπαρά για την ανοικοδόμηση του σχολείου στη Γάζα», σχολιάζει.
Μετά τη μαζική συμμετοχή και προσπάθεια τόσο των δασκάλων και καθηγητών όσο και των ίδιων των μαθητών και των γονέων τους, ο κουμπαράς τελικά γέμισε με 78.000 ευρώ. Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει το πως αυτά τα χρήματα θα φτάσουν στο Μπέιτ Χανούν. «Ξεκινήσαμε πέρυσι τέτοια εποχή να πάμε στη Γάζα, αλλά η Αίγυπτος μας έκλεισε την είσοδο στη Γάζα, από τη Ράφα. Ούτε λόγος βέβαια για το Ισραήλ. Τα Χριστούγεννα έγινε εκ νέου κρούση για να μας επιτραπεί η μετάβαση στη Γάζα, αλλά επίσης έπεσε στο κενό», διηγείται ο Γιώργος Γαλάνης.
Οι Έλληνες δάσκαλοι είχαν επίσης εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους να συμμετάσχουν στη νηοπομπή του «Στόλου της Ελευθερίας», οι εκπαιδευτικές τους ωστόσο υποχρεώσεις, είτε για καλό είτε για κακό, δεν τους το επέτρεψαν. Ιδέα που έπεσε στο τραπέζι, μετά τις αποτυχημένες προτάσεις, ήταν η αγορά ενός προκατασκευασμένου σχολείου και η μεταφορά του στη Γάζα, όμως απορρίφθηκε γρήγορα καθώς «είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπιζόμασταν ως τρομοκράτες, όπως άλλωστε αντιμετωπίστηκαν και οι ακτιβιστές του ‘Στόλου της Ελευθερίας’».
Οι Έλληνες δάσκαλοι, πέραν των χρημάτων, θα κουβαλούν όμως στις αποσκευές τους και κάτι ακόμα πιο σημαντικό... την αλληλεγγύη των μαθητών.
«Να είστε δυνατοί. Όλα θα πάνε καλά. Να μην στεναχωργιέστε. Εγώ θα είμαι μαζί σας σαν μαχήτρια ενάντια στον κατακτητή», γράφει μια μικρή μαθήτρια στη ζωγραφιά της που θα δοθεί στα παιδιά του Μπέιτ Χανούν.
«Μη φοβάστε ερχόμαστε! Όλη η Ελλάδα βοηθά με πράγματα και αγαθά. Μόνο η ελπίδα έχει απομείνει μέσα στη μάχη την ‘βαθιά’, τόσο σπουδαία είναι όμως εκείνη που βοηθά, μια ζωγραφιά», γράφει ο μικρός Δημήτρης.
Το σύνθημα «Ψωμί Παιδεία, Ελευθεριά» έχει ζωγραφίσει ένας άλλος μικρός μαθητής πάνω στην παλαιστινιακή σημαία. «Η αδικία δεν έχει εξουσία, η αγάπη βασιλεύει στη γη», γράφει ένας άλλος μαθητής κάτω από τη ζωγραφιά του που δείχνει μια συμβολική γέφυρα να ενώνει την Ελλάδα με την Παλαιστίνη.
Στο μεταξύ, σχολιάζοντας τα αιματηρά γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας στα ανοιχτά της Γάζας ο κ. Γαλάνης, εκτιμά πως «πρόκειται για δολοφονική επίθεση η οποία δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Είναι ανήκουστο εν έτει 2010 να γίνεται ρεσάλτο σε ένα καράβι που μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια και να μην μιλάει κανένας». «Νομίζω όμως, πως η καλύτερη απάντηση είναι η μεγαλύτερη συμμετοχή και το μεγαλύτερο πάθος στην προσπάθεια να σπάσει το ισραηλινό εμπάργκο, που πνίγει τους ανθρώπους στη Γάζα», υπογραμμίζει.
Οι δάσκαλοι του «Ένα Σχολείο για τη Γάζα» δεν έχουν λάβει καμία εγγύηση για τη διασφάλιση της αποστολής τους, από κανέναν φορέα, ωστόσο με σύμμαχο την αισιοδοξία τους αλλά και τις ευχές των μαθητών τους, δηλώνουν ότι «δεν το βάζουν κάτω». «Θα πάμε και θα το χτίσουμε το σχολείο ότι και να γίνει», διαμηνύει στο tvxs.gr ο Γιώργος Γαλάνης.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο, τις ζωγραφιές των παιδιών...
Μακάρι να πετύχουν την αποστολή τους.. Καλή επιτυχία ! Mπράβο τους..
...τι ουσία, τι αξία, τι μεγαλείο.. ..όταν το μυαλό του ανθρώπου γνωρίζει νέες διαστάσεις.. Τι θαύμα όταν αυτό συμβαίνει και το προσεγγίζεις.. Τι μυαλά, τι ψυχές, τι ιδιοφυΐες... ...και τι ουσία να τους ανακαλύπτεις.. Πόση μαγεία όταν λίγο βυθίζεσαι στο κόσμο τους.. Σαν φεύγεις από εκείνη τη στιγμή αν λίγο μυηθείς, τότε πλέον γυρισμός δεν υπάρχει.
Χάνεσαι και δε θες να σταματήσεις, μεθάς και θες να το μοιραστείς, όλα τα υπέροχα, όπως θα μπορέσεις.. Από τη μικρή θέση, τη μικρή σου εμβέλεια.. Και δε θες τίποτα άλλο από όσα κυριαρχούν. Μονάχα να σε αφήσουν, όπως ποθείς να ζεις.
Παντού τριγύρω. Κάθε μέρα κάτι καινούργιο. Κάθε μέρα κάτι που μέχρι χτες ήταν άγνωστο, ήταν αιώνες εκεί, μα δεν υπήρχε για σένα.. Το ότι το γνώρισες, οφείλεται στις θυσίες σου.. Μοτίβα πολύχρωμα, μοτίβα πρωτόγνωρα.. και θες δίχως βιάση να τα μάθεις όλα, όσο "αγγίζεις", τόσο αισθάνεσαι την αμάθεια σου όσο βουτάς, τόσο αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια σου..
Και το ταξίδι αυτό σε συνεπαίρνει, όταν πέφτουν πάνω σου, οι πρώτες του ακτίνες.. Θες να τα φωνάξεις, να τα μοιραστείς, να τα γράψεις.. και μένουν εδώ στο αχανές σύμπαν του διαδικτύου να ταξιδεύουν για πάντα, και ..ίσως.. κάποια στιγμή τα ξαναδιαβάσεις.. τότε στιγμιαία θα θυμηθείς.. το πως ένιωσες, τότε θα συνειδητοποιήσεις πως γυρισμός δεν υπήρχε.
Πίσω δεν γυρνάς, προχωράς.. ...το σημαντικότερο, τελικά όλο αυτό άξιζε... Οι πύλες της ψυχής, οι αισθήσεις του μυαλού μόνο αυτές σε καθοδηγούν, αναγνώρισε το.
Η έκθεση στο Μουσείο Ηρακλειδών παρουσιάζει και τα εβδομήντα τέσσερα μπρούντζινα γλυπτά του Edgar Degas με πρωταγωνίστρια τη "Μικρή Δεκατετράχρονη Χορεύτρια". 
