Έκθεση "Δημήτρης Χόρν", Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Δημήτρης Χορν, © Αρχείο Θεοδόση Ισαακίδη

Με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από το θάνατό του Δημήτρη Χορν (1921-1998), το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, μάς παρουσιάζει μια έκθεση αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του σημαντικού αυτού ηθοποιού.

Πρόκειται για ένα ταξίδι στην καλλιτεχνική πορεία του Χορν, αλλά και στη γοητεία μιας άλλης εποχής…

Η έκθεση παρακολουθεί ανά δεκαετίες τη ζωή και την καλλιτεχνική πορεία του Χόρν μέσα από έξι θεματικές ενότητες: παιδική ηλικία, οικογένεια, γάμοι, πορεία στο θέατρο, στο ραδιόφωνο και στον κινηματογράφο. Η μουσειογραφική επιμέλεια είναι του Σταμάτη Ζάννου, ενώ την επιμέλεια των κειμένων υπογράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.

Ο Χόρν μεγάλωσε μέσα στο θεάτρο. Ο πατέρας του, Παντελής Χόρν , υπήρξε γνωστός θεατρικός συγγραφέας. Νονά του ήταν η Κυβέλη, ενώ πρώτη φορά ανέβηκε στη σκηνή σε ηλικία 2 ετών παίζοντας το παιδί της.

Ο Δημήτρης Χορν (1921-1998), γέννημα θρέμμα Αθηναίος, έκανε θεατές και κριτικούς να παραληρούν κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο σανίδι. Κυρίως προτιμούσε έργα κοινωνικά, ελάσσονα, στα οποία έδινε τη ξεχωριστή του ερμηνεία.

Ηθοποιός βαθιάς καλλιέργειας και ουσίας, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, δίνοντας τον τόνο μιας νέας νοοτροπίας. Όμως κάθε άλλο παρά επίγνωση είχε αυτής της γοητείας. Πλάσμα ιδιαίτερης ευαισθησίας, ομολογούσε πως έτρεμε τον θάνατο, όσο και τη ζωή.

"Έστω και τ΄ όνομά μου να αναφέρεται όταν δεν θα υπάρχω, κάτι θα είναι..."

Όταν το έλεγε αυτό ο Δημήτρης Χορν, ήταν υγιής και με λαμπρή δόξα. Ταλαντούχος και ανασφαλής, ακόμα και για τη χαρακτηριστική θεατρική φωνή του.

Μέσω της έκθεσης για πρώτη φορά το κοινό έχει την ευκαιρία να δει τιμητικές πλακέτες από τα πρώτα βραβεία του Χορν, βιβλία με αφιερώσεις από τους Κ. Καραμανλή, Αλέξη Μινωτή, Μάνο Χατζιδάκι

και από τον Οδυσσέα Ελύτη..

Tαυτότητές του...

Προσωπικά του αντικείμενα, έπιπλα από το δωμάτιό του..

Προγράμματα, εισητήρια παραστάσεων..

αφίσες και περιοδικά..

καθώς και το καμαρίνι του, το οποίο έχει μεταφερθεί από το θέατρο «Δημήτρης Χoρν».


Ηθοποιός Σημαίνει Φως..
Ηθοποιός σημαίνει Δημήτρης Χόρν..
Μουσική σημαίνει Μάνος Χατζιδάκις..


Ο Δ. Χόρν από τη μουσική παράσταση "Οδός Ονείρων" σε μουσικη του Μάνου Χατζιδάκι.

Την περιήγηση του κοινού στους χώρους της έκθεσης συνοδεύει πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό: το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Σκευά, προβολή από τις σημαντικότερες κινηματογραφικές στιγμές του Χορν, και 4λεπτα ραδιοφωνικά αποσπάσματα από συμμετοχές του στο ραδιοφωνικό θέατρο.

Φιλοξενούνται και κοστούμια από παραστάσεις που παραχώρησε το Εθνικό Θέατρο: «Στέλλα Βιολάντη», «Φοιτητές», «Πολύ κακό για το τίποτα», «Λορεντζάτσιο» και «Ερρίκος ο Δ'».

Αναφορά στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες για τον ίδιο και την Έλλη Λαμπέτη.

Απ' όλες τις συνεργασίες του το κοινό τον έχει συνδέσει περισσότερο με την Ελλη Λαμπέτη, ζευγάρι για χρόνια στη ζωή και τη σκηνή, όπου μοιράστηκαν και το επιτυχημένο «Νυφικό κρεβάτι» του Hartog. Η αμοιβαία αντιπάθεια κατέληξε σε έρωτα.

"Μη φοβάσαι το τρακ. 

Πηγαίνει πάντα εκεί, όπου υπάρχει ταλέντο"

"Τα χρόνια που πέρασαν; Δεν μου έμαθαν τίποτα. Ότι η ζωή είναι ένα τίποτα. Αυτό μονάχα... Ούτε με δίδαξαν τίποτα. Όσα σφάλματα έκανα μικρός, τα ίδια έκανα και μεγαλύτερος, τα ίδια κάνω και τώρα. Είμαι μόνος και νιώθω μόνος. Όσο για την επιτυχία... ποτέ μα ποτέ δεν αισθάνθηκα καμία ασφάλεια".

Επετειακή έκθεση «Δημήτρης Χορν» έως 1 Φεβρουαρίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Νεοφύτου Δούκα 4, τηλ. 210-7228.321/3).

Σχετικά Links:
Κυκλαδικό Μουσείο
Βιογραφία Χορν

Only time...

...Το ταξίδι ξανά αρχίζει...

And who can say where the road goes?

Where the day flows? Only time..
Who knows? Only time... Who knows? Only time...

Αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη στο τώρα, και σε ότι ο χρόνος φέρει!!!...

Καλή χρονιά..!! ;)

2009 (κ λίγα είναι) χαμόγελα σε εσάς! ;))

H.o.p.e.

2008 .. Μια χρονιά που σημαδεύτηκε με δυσάρεστα γεγονότα, σημαντικές απώλειες και δυστυχώς μας επιφύλασσε κάποιες ακόμη και λίγο πριν από το τέλος της.

Ο καθένας από εμάς τέτοιες μέρες κάνει τον προσωπικό του απολογισμό για τη χρονιά που φεύγει και θέτει νέους στόχους, νέες ελπίδες και προσδοκίες για αυτή που έρχεται.

Aυτή είναι η τελευταία ανάρτηση για τη φετινή χρονιά.. Είχα σκεφτεί να έκανα μία ανασκόπηση του 2008, όμως καλύτερα να αφήσουμε για λίγο τις γκρίνιες και να εστιάσουμε στο παρόν, δίχως να ξεχνάμε..

Έπειτα σκέφτηκα να έγραφα λίγα λόγια για τον καθένα από εσάς.., είστε όλοι ξεχωριστοί. Είναι τόσα πολλά όλα όσα αυτό το χρόνο μοιραστήκαμε και με συγκίνησαν, οι απόψεις, η γνώση που εισέπραξα, ίσως κάποια στιγμή να το κάνω..

Προς το παρόν αρκούμε ;) σε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανταλλαγή σκέψεων, απόψεων και πολλές φορές συναισθημάτων, για όλη αυτή την όμορφη αμφίδρομη επικοινωνία, που υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους που σε λίγο θα αποτελεί παρελθόν. Οφείλω και μια συγνώμη σε όσους κάποια στιγμή αδίκησα ή ίσως στεναχώρησα.

Να είστε όλοι καλά για τις ευχές σας στο προηγούμενο post, όσο και μέσω emails, αλλά και όσους 'άγνωστους φίλους' δεν αφήνουν σχόλια και έστειλαν με email τις δικές τους ευχές. Χάρηκα και για αυτή την επικοινωνία, την εκτιμώ, ό,τι καλύτερο εύχομαι σε όλους!

Πιστεύω πως με αισιοδοξία και πίστη στη ζωή και στους ανθρώπους που έχει ο καθένας δίπλα του, μπορεί να καταφέρει πράγματα, να ζει αξιοπρεπώς, να μη σταματά να ομορφαίνει τη ζωή τη δική του και των δίπλα του.

Ευχή μου.. να μην ονειρευόμαστε μόνο ένα καλύτερο κόσμο, αλλά να προσπαθούμε να ζήσουμε σε αυτόν.

Το 2009 να γίνει η αρχή για να κάνουμε ο καθένας μας το χρόνο του να αξίζει.

To παρακάτω τραγούδι, εμπνευσμένο από τον Charlie Chaplin, είναι αφιερωμένο από εμένα σε όλους εσάς.., ιδιαίτερα σε σένα!...

Ας θυμόμαστε πως η πιο χαμένη από όλες τις μέρες μας είναι εκείνη που δε χαμογελάσαμε.. και αυτό δεν είναι καθόλου κλισέ!! ;)

Πολλά χαμόγελα για το αύριο, όσο δύσκολο και αν πρόκειται να είναι κάποιες στιγμές.. Καλή χρονιά!!

So this is Christmas…

Ιακωβίδης, Παιδική Συναυλία

H αλήθεια είναι πως τα Χριστούγεννα ο καθένας από εμάς τα βιώνει διαφορετικά.. Όλο αυτό που κυριαρχεί τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, δεν είναι το καλύτερο μου.. Πέρσι σας είχα γράψει σχετικές σκέψεις, με τίτλο "ενόψει καταναλωτισμού"..

Εφέτος δεν έχω διάθεση για τόσες αναλύσεις. Άλλωστε τα φετινά Χριστούγεννα είναι από τα πιο περίεργα που έχουμε όλοι περάσει.. Ο καθένας ας βιώσει αυτές τις μέρες όπως ο ίδιος το επιθυμεί..

Προσωπικά θα ασχοληθώ με διάφορα πράγματα..., αλλά κυρίως θα περάσω περισσότερο χρόνο με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους...

Καλές γιορτές σε όλους..

Ευχή να κρατήσουμε τα συναισθήματα ...αυτών των ημερών, την αγάπη, όχι μόνο τις γιορτινές στιγμές, αλλά για όλες τις μέρες του έτους..

..και όπως λένε οι στίχοι από το τραγουδάκι που ακούγεται :

«Να αλλάξουμε οριστικά… χωρίς να προσποιούμαστε τίποτα πια»

Τα φιλιά μου σε όλους σας!

Ρώμη / Roma

Αισθάνομαι μια φοβερή τάση φυγής, ειδικά αυτή την περίοδο. Λατρεύω τα ταξίδια (γνωστό αυτό..), ειδικά τώρα είναι μια φάση που θα ήθελα πολύ να φύγω, αλλά όμως επειδή δεν είναι εύκολο πρακτικά, επιστρατεύω κάθε άλλο μέσο..

Εν προκειμένω, φώτο και μνήμη. Ελάτε λίγο να ταξιδέψουμε σήμερα νοερά μέχρι την Ρώμη, δεν σας έχω γράψει πως πέρασα.. Πάμε μια διαδικτυακή βόλτα;;;

Παντού στη Ρώμη υπερτονίζεται η πίστη στη χριστιανική θρησκεία.. Από εικόνες που έχουνε τοποθετηθεί σε κεντρικές λεωφόρους, μέχρι και στα τουριστικά λεωφορεία της..

Ακόμη και στα ημερολόγια για το 2009, στα περισσότερα υπερτερούσαν αυτά με τον ...Πάπα, με μοναχούς, με το Βατικανό..ευτυχώς υπήρχαν και κάποια με φωτογραφίες και κινηματογραφικές αναφορές που διαφοροποιούσαν λίγο το σκηνικό..

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.. ;)) Μια μητρόπολη με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, κουλτούρα και αισθητική. Ολόκληρη ένα απέραντο μουσείο. Πολλά αρχαία μνημεία.., επιβλητικές πλατείες...που δε ξέρεις που να πρωτοσταθείς, τι να πρωτοθαυμάσεις..

Λαμπρή ιστορία, σαφέστατα επηρεασμένη από την αρχαία ελληνική, με έντονη παντού την παρουσία της να υπενθυμίζει το λαμπρό παρελθόν της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας..

Το βράδυ με τα φωταγωγημένα μνημεία, πλάι στο ποταμό Τίβερη, όλα μοιάζουν σαν βγαλμένα από το μακρινό παρελθόν.

Καθώς κοιτάς το Κολοσσαίο, το μυαλό σου τρέχει στην αιματηρή εποχή του αυτοκράτορα Τίτου το 80 μ.Χ., όπου η δίψα για αίμα, έφτασε στο ζενίθ με τις εκατοντάδες θυσίες και τα αγωνίσματα-σφαγές.



Η Φοντάνα ντι Τρέβι ενσωματωμένη στο πίσω μέρος ενός παλάτσο, βρίσκεται στο τέλος του υδραγωγείου Άκουα Βερτζίνε. Κυρίως χάρη στον κινηματογράφο το όμορφο σιντριβάνι έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Ρώμης. Κατά την παράδοση αν ρίξεις νόμισμα σε αυτό το σιντριβάνι του Σάλβι του 1732, τότε θα ξαναγυρίσεις στη Ρώμη. Εγώ έριξα τρία.. :)

Και βέβαια η πόλη-κράτος του Βατικανού, το πιο μικρό έθνος του κόσμου.. 500 στρεμμάτων με ...550 πολίτες, το οποίο δεσπόζει στο κέντρο της πόλης. Η Πόλη - Χώρα μπορεί να φαίνεται μικρότερη από άλλα κρατίδια, αλλά στην πραγματικότητα ως «Αγία Έδρα» της Καθολικής εκκλησίας ασκεί σήμερα μεγαλύτερη επιρροή ακόμη και από ολόκληρη την Ιταλία. Αν πάτε Ρώμη αξίζει να επισκεφτείτε την έδρα του Ποντίφικα..

κυρίως για να δείτε το μουσείο (ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου) με απίστευτους θησαυρούς.. Πάνω φωτό από την οροφή του Μουσείου.. Δεξία, αριστερά υπάρχουν χαλιά και χάρτες.. Ενδεικτικά αναφέρω, πως η αξία ενός μόνο χάρτη, ισοδυναμεί με όσο ποσό χρειάζεται για να τραφεί για ένα χρόνο μια πόλη σαν την Πάτρα..

Αρκετά αρχαία ελληνικά αγάλματα, μοναδικής ομορφιάς δεσπόζουν στο μουσείο...

Αξίζει βέβαια να επισκεφτείτε και την εκκλησία του Άγιου Πέτρου (από τις μεγαλύτερες εκκλησίες του κόσμου με πραγματικά αριστουργήματα, σου θυμίζει μουσείο..),
Εδώ ένα άγαλμα μέσα από την μεγαλοπρεπή Εκκλησία...

Στο κεντρικότερο σημείο του Ναού, στην Πύλη, υπάρχει γραφή με ελληνικά γράμματα
Πιετά.. Ο Μιχαήλ Άγγελος φιλοτέχνησε αυτό το αριστούργημα το 1499, 25 χρονών. Από το 1972 το προστατεύει μια γυάλινη επιφάνεια, όταν του επιτέθηκε με ένα σφυρί ένας άντρας φωνάζοντας "Είμαι ο Ιησούς Χριστός!" .... και προκάλεσε κάποιες φθορές..

...μα κυρίως αξίζει να θαυμάσετε το πιο εκπληκτικό έργο τέχνης όλων των εποχών, που σου ‘κόβει’ την ανάσα, την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα του Μιχαήλ Αγγέλου. Σχετικά με αυτό το έργο έχω αναφερθεί διεξοδικά σε προηγούμενο post εδώ.

Πραγματικά μία πόλη που αξίζει κανείς να επισκεφτεί..

Όσοι ετοιμάζεστε να φύγετε για κάποιο ταξίδι αυτές τις μέρες εύχομαι να περασετε όμορφα!!

Αν δεν το ξέρετε, εδώ και λίγες μέρες μπορείτε να ταξιδέψετε στην αρχαία Ρώμη μέσω του google earth!! For more εδω!

Ο θάνατος του Εμποράκου, Θέατρο Ζίνα

Πριν συμβούν όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες, είχα σκεφτεί διάφορα posts να αναρτήσω & πράγματα να δω..
Kάθε όμως post συμβαδίζει με τη ψυχολογία και τα συναισθήματα σε αυτή την πόλη ανατρέπονται στιγμιαία. Σήμερα επέλεξα να σας γράψω για μια παράσταση που είδα πριν 2-3 εβδομάδες.

Πρόκειται για το έργο του Άρθουρ Μίλλερ "Ο θάνατος του εμποράκου", ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και κορυφαία έργα του εικοστού αιώνα. Παίζεται στο θέατρο Ζίνα (ο κινηματογράφος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ανακαινίστηκε σε θεατρική σκηνή) σε σκηνοθεσία του Γ. Ιορδανίδη.

Ο "Θάνατος του Εμποράκου" πρωτοανέβηκε στο Μπρόντγουαιη το 1949 και χάρισε στον Μίλλερ το βραβείο Πούλιτζερ.

Το έργο είναι φοβερά επίκαιρο σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ. Άλλωστε η τέχνη πάντα εμπνέεται από την ίδια τη ζωή.

Ο Θύμιος Καρακατσάνης έχει το ρόλο του Εμποράκου, ενός ανθρώπου που πίστεψε πως εκείνος μόνο δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τα κριτήρια που έθεσαν για όλη την ανθρωπότητα κάποιοι «ευυπόληπτοι» κύριοι που παροικούν σήμερα την κορυφή της πολιτικής και του επιχειρηματικού κόσμου.

Εξήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του, το έργο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αφού το ποσοστό της φτώχειας σε παγκόσμια κλίμακα ακολουθεί σήμερα ανοδική πορεία και αποτελεί πλέον εν δυνάμει απειλή για όλο τον κόσμο.

Πηγή έμπνευσης του έργου, υπήρξε για τον Μίλλερ, ο πατέρας του, ο οποίος ήταν εμποράκος και πουλούσε γυναικεία ρούχα στη Νέα Υόρκη. Στη μεγάλη οικονομική ύφεση στην Αμερική το 1929, καταστράφηκε. Από εκείνη την ημέρα έπαψε να κοιτάει το γιο του στα μάτια. Και έτσι, ντροπιασμένος, πέθανε.

Μέσα από τη ζωή του Εμποράκου, ο Μίλλερ εξετάζει το μύθο του Αμερικανικού ονείρου, που σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, με τις ελπίδες και τους φόβους της μέσης κοινωνικής τάξης.

Συγκεκριμένα, το έργο πραγματεύεται την ιστορία μιας μεσοαστικής οικογένειας, όπου ο πατέρας Γουίλλυ εργάζεται ακατάπαυστα για να συντηρήσει την οικογένεια του, η μητέρα Λίντα - πρότυπο συζύγου και μάνας - λειτουργεί πάντα ως εξισορροπητικός παράγοντας στις εντάσεις που αναπόφευκτα δημιουργούνται μέσα σε ένα σπίτι, κι οι δύο γιοι - όπως όλοι οι νέοι- αγωνιούν και προβληματίζονται για το μέλλον τους.

Η αγωνία του πατέρα για το μέλλον των παιδιών του θα τον φέρει σε σύγκρουση και με τους δύο, και θα δημιουργηθούν έντονες σκηνές, αλλά γεμάτες τρυφερότητα και ανθρωπιά.

Ο Εμποράκος, πολύ ηθικός και υπερήφανος άνθρωπος, προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του με τις πατροπαράδοτες αρχές και θα φτάσει μέχρι τα άκρα για να τους τις επιβάλλει.

Τελικώς, ζει την τελευταία ημέρα της ζωής του χωρίς δουλειά, δίχως όνειρα, και με τον τρόμο ότι στα μάτια των άλλων θα μοιάζει ως ένας αποτυχημένος.

Ο Εμποράκος όχι μόνο πρόσφερε στον 33χρονο τότε Άρθουρ Μίλλερ παγκόσμια αναγνώριση, αλλά αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του σύγχρονου Αμερικανικού θεάτρου.

Ένα έργο βαθύτατα ανθρώπινο, διαχρονικό και με πολύ δυνατές ερμηνείες.

Θέατρο Ζίνα (πρώην κινηματογράφος)

Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Κέντρο, 2106424414, 2106424424

Κοινωνικό Δράμα του 'Αρθουρ Μίλερ Σκηνοθ.: Γ. Ιορδανίδης. Ερμηνεύουν: Θ. Καρακατσάνης, Α. Γρηγοριάδου, Μ. Μαρκάτης, Γρ. Σταμούλης, Ελ. Ρήγου. Μετάφρ.: Αλ. Κοέν. Σκην.-κοστ.: Γ. Πάτσας. Μουσ.: Θ. Οικονόμου. Διάρκεια 120'

Οταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για την ΕΙΡΗΝΗ..

Mπορεί αυτός ο τόπος όντως να μελαγχόλησε.. αλλά η ελπιδα υπάρχει ακόμη.. και αυτή τη φορά μας τη στέλνουν μαθητές από το Χαρτούμ... σχηματίζοντας στο προαύλιο του σχολείου το σήμα της Ειρήνης..

Ο φίλος Vad, καθηγητής στο Σουδάν, το παρουσίασε στο blog του. Νομίζω πως αξίζει την αναδημοσίευση από όλους με το τίτλο : "Όταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για ΕΙΡΗΝΗ.."

Οταν η Ελλάδα καίγεται...

...τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλούν για την Ε Ι Ρ Η Ν Η

Χοσάμ, Βασίλη, Ευτυχία, Κατερίνα, Βαρβάρα, Λευτέρης, Έλενα, Κρίστι, Φαούστα, Αναστάση, Σοφία, Σπυρούλα, Ελίνα, Σάντρα, Καίτη, Μιχάλης, Δημήτρη.. σας ευχαριστούμε πολύ!!!

Η ιδέα και οι φωτογραφίες είναι της Σοφίας Παξιβάνη, καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής και διευθύντριας του σχολείου.
Η πρόταση για αναδημοσίευση ήρθε στα σχόλια του προηγούμενου ποστ από το αγαπητό dyosmaraki.

Το βρίσκω εξαιρετικό.. Vad σε ευχαριστούμε! Οποιος επιθυμεί αναδημοσιεύει την ενέργεια, μήνυμα των παιδιών!!

..πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος

Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;!
Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι
και να μην πνίγεσαι,
μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη,
ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες,
τώρα πάλι να: με τα τέρατα πως έμπλεξες;
Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις;
η ζωή σου είναι και του θανάτου η έλξη.
Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε
τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα
πως γίνονται : ανώδυνα!
«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με»
Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..

Freedom of Speech και Ευτυχία Ραυτοπούλου. Βραβείο καλύτερου στίχου στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006.