Who knows? Only time... Who knows? Only time...
Αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη στο τώρα, και σε ότι ο χρόνος φέρει!!!...
Καλή χρονιά..!! ;)
..και όπως λένε οι στίχοι από το τραγουδάκι που ακούγεται :
«Να αλλάξουμε οριστικά… χωρίς να προσποιούμαστε τίποτα πια»
Τα φιλιά μου σε όλους σας!
Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;!
Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι
και να μην πνίγεσαι,
μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη,
ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες,
τώρα πάλι να: με τα τέρατα πως έμπλεξες;
Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις;
η ζωή σου είναι και του θανάτου η έλξη.
Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε
τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα
πως γίνονται : ανώδυνα!
«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με»
Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..
Freedom of Speech και Ευτυχία Ραυτοπούλου. Βραβείο καλύτερου στίχου στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006.
Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά βαριά στην πόλη μας..
Είναι αρκετά τα πράγματα που με έχουνε στεναχωρήσει αυτές τις μέρες, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας..
Είδα ορισμένους να απορούν για την οργή που νιώθει ο κόσμος, τους είναι ‘δύσκολο’ να συνειδητοποιήσουν για ποιο λόγο υπάρχει το ξέσπασμα..
Μα αλήθεια ζουν σε άλλη χώρα;; Πριν λίγο καιρό είχα καταγράψει σε ένα κείμενο, το "χώρα αφιλόξενη" όλα τα συναισθήματα που κυριαρχούν γύρω μας και είχαμε τότε συζητήσει αρκετά σχετικά, αναρωτιόμασταν πότε όλο αυτό θα ξεσπάσει..
Όποιος ζει στην Αθήνα, όποιος κυκλοφορεί στους δρόμους της, δεν γίνεται να μην έχει αφουγκραστεί αυτό το έντονο συναίσθημα της δυσφορίας που υπάρχει παντού.
Η βία παράγεται καθημερινά εδώ και χρόνια, από την ίδια την κοινωνία στον καθένα. Από τα παράθυρα της τηλεόρασης με τους ‘μανιασμένους’ συνομιλητές, από την ακρίβεια, από την έλλειψη οράματος, από τους πολιτικούς, από το ελαττωματικό εκπαιδευτικό και το ανύπαρκτο νοσηλευτικό σύστημα, από τα άδεια ταμεία με τα κλεμμένα λεφτά των ασφαλισμένων, από τα σκάνδαλα της εκκλησίας, από τη σαπίλα, τη διαφθορά.
Ο μόνος που είχε την ευθιξία να υποβάλλει την παραίτηση του ήταν ο κος Χρήστος Κίττας, ο πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τυχαίνει να έχω γνωρίσει προσωπικά τον κ. Κίττα, είναι ένας άνθρωπος που με κέρδισε. Πάντα χαμογελαστός, εγκάρδιος, με αγάπη για τους φοιτητές του. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος να πει τη φράση "Aποτύχαμε, κύριοι!"..
Ήταν ο μόνος που δήλωσε τα εξής: "Φτάσαμε στην ώρα μηδέν. Κάποιος φταίει! Δεν είναι δυνατόν να μη φταίει κανείς! […] Είναι τεράστια η δική μου ευθύνη. Είμαι 38 χρόνια δάσκαλος. Φταίω και εγώ, ως πνευματικός άνθρωπος".. Μακάρι όλοι να είχανε το φιλότιμο του, πραγματικά..
Σκίτσο του Α.Πετρουλάκη
Προσπαθούν τώρα να αθωώσουν τον αστυνομικό, ο οποίος χτές στο υπόμνημα του δεν ζήτησε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ από τους γονείς του παιδιού!
Ο υπερασπιστής του ο Α. Κούγιας τόλμησε να ξεστομίσει την φράση «..αν τελικά έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί, θα το κρίνει η δικαιοσύνη».
Πολλές φορές ΜΙΑ ΛΕΞΗ σκοτώνει περισσότερο και από μια σφαίρα!
Ο συγκεκριμένος «κύριος» (εντός εισαγωγικών βέβαια) υποστήριξε πως ο Αλέξης αποβλήθηκε από το σχολείο του και ότι ενώ κατοικούσε στα βόρεια προάστια, σύχναζε στα Εξάρχεια. Η Σχολή Μωραΐτη το διέψευσε, αναφέροντας πως το παιδί είχε διαγωγή κοσμιοτάτη, άψογες επιδόσεις και άριστες σχέσεις με όλους. Δε καταλαβαίνω βέβαια τι θα πείραζε αν σύχναζε στα Εξάρχεια; Είναι αυτό κάτι ενοχοποιητικό;.. Εκεί φτάσαμε;;
Σκίτσο του Α. Πετρουλάκη