Σκίτσο του Η. ΜακρήΗ ατμόσφαιρα είναι αρκετά βαριά στην πόλη μας..
Είναι αρκετά τα πράγματα που με έχουνε στεναχωρήσει αυτές τις μέρες, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας..
Είδα ορισμένους να απορούν για την οργή που νιώθει ο κόσμος, τους είναι ‘δύσκολο’ να συνειδητοποιήσουν για ποιο λόγο υπάρχει το ξέσπασμα..
Μα αλήθεια ζουν σε άλλη χώρα;; Πριν λίγο καιρό είχα καταγράψει σε ένα κείμενο, το "χώρα αφιλόξενη" όλα τα συναισθήματα που κυριαρχούν γύρω μας και είχαμε τότε συζητήσει αρκετά σχετικά, αναρωτιόμασταν πότε όλο αυτό θα ξεσπάσει..
Όποιος ζει στην Αθήνα, όποιος κυκλοφορεί στους δρόμους της, δεν γίνεται να μην έχει αφουγκραστεί αυτό το έντονο συναίσθημα της δυσφορίας που υπάρχει παντού.
Η βία παράγεται καθημερινά εδώ και χρόνια, από την ίδια την κοινωνία στον καθένα. Από τα παράθυρα της τηλεόρασης με τους ‘μανιασμένους’ συνομιλητές, από την ακρίβεια, από την έλλειψη οράματος, από τους πολιτικούς, από το ελαττωματικό εκπαιδευτικό και το ανύπαρκτο νοσηλευτικό σύστημα, από τα άδεια ταμεία με τα κλεμμένα λεφτά των ασφαλισμένων, από τα σκάνδαλα της εκκλησίας, από τη σαπίλα, τη διαφθορά.
Ο μόνος που είχε την ευθιξία να υποβάλλει την παραίτηση του ήταν ο κος Χρήστος Κίττας, ο πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τυχαίνει να έχω γνωρίσει προσωπικά τον κ. Κίττα, είναι ένας άνθρωπος που με κέρδισε. Πάντα χαμογελαστός, εγκάρδιος, με αγάπη για τους φοιτητές του. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος να πει τη φράση "Aποτύχαμε, κύριοι!"..
Ήταν ο μόνος που δήλωσε τα εξής: "Φτάσαμε στην ώρα μηδέν. Κάποιος φταίει! Δεν είναι δυνατόν να μη φταίει κανείς! […] Είναι τεράστια η δική μου ευθύνη. Είμαι 38 χρόνια δάσκαλος. Φταίω και εγώ, ως πνευματικός άνθρωπος".. Μακάρι όλοι να είχανε το φιλότιμο του, πραγματικά..
Σκίτσο του Α.Πετρουλάκη
Προσπαθούν τώρα να αθωώσουν τον αστυνομικό, ο οποίος χτές στο υπόμνημα του δεν ζήτησε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ από τους γονείς του παιδιού!
Ο υπερασπιστής του ο Α. Κούγιας τόλμησε να ξεστομίσει την φράση «..αν τελικά έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί, θα το κρίνει η δικαιοσύνη».
Πολλές φορές ΜΙΑ ΛΕΞΗ σκοτώνει περισσότερο και από μια σφαίρα!
Ο συγκεκριμένος «κύριος» (εντός εισαγωγικών βέβαια) υποστήριξε πως ο Αλέξης αποβλήθηκε από το σχολείο του και ότι ενώ κατοικούσε στα βόρεια προάστια, σύχναζε στα Εξάρχεια. Η Σχολή Μωραΐτη το διέψευσε, αναφέροντας πως το παιδί είχε διαγωγή κοσμιοτάτη, άψογες επιδόσεις και άριστες σχέσεις με όλους. Δε καταλαβαίνω βέβαια τι θα πείραζε αν σύχναζε στα Εξάρχεια; Είναι αυτό κάτι ενοχοποιητικό;.. Εκεί φτάσαμε;;
Σκίτσο του Α. Πετρουλάκη
Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, που είναι οι σωστοί πολιτικοί;;
Ότι σπείραμε, τώρα το θερίζουμε. Έχουμε γίνει μισάνθρωποι..
banksy - ο τρομοκράτης με τα λουλούδια Ας διδακτούμε θετικά από όλα όσα έγιναν αυτές τις μέρες.
Σήμερα ποιος «σκέφτεται»??? Ποιος προβληματίζεται???
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε όλοι το άτομο μας πρώτα απ’ όλα.
Νιώστε το προβληματισμό των νέων ανθρώπων, ακούστε τους, δώστε τους χώρο έκφρασης, έχουνε πολλά να πούνε.. Τα σημερινά 15χρονα μιλάνε καλύτερα από το 'ξύλινο' λόγο των πολιτικών και σίγουρα από όσους πρωταγωνιστούν καθημερινά στα παράθυρα των ειδήσεων. Ας κάνει ο καθένας από εμάς τον απολογισμό του..
Γιατί «εκείνοι που δε θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν»...
Θα συνεχίσουμε, θα είμαστε ξανά όσο πιο θετικοί γίνεται, αλλά τα συναισθήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν υπόγεια, θα λειτουργούν αυτά, και πιστεύω πως δε θα ξεχαστούν..
Θα κλείσω το post με ένα απόσπασμα από ένα άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι, του μοναδικού αυτού Έλληνα με το τόσο ελεύθερο πνεύμα, όσο σπανίζει σήμερα στους περισσότερους από εμάς. Τραγικά επίκαιρο..
Το είχε γράψει για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986 και είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «Το Τέταρτο» (ολόκληρο το άρθρο του μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ-Ελευθεροτυπία 9/12).
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
