365 ημέρες..

Σαν σήμερα πριν ακριβώς ένα χρόνο, έγινε η πρώτη ανάρτηση στο blog. Από τις πρώτες αναρτήσεις με κάποιους ήρθαμε αρκετά κοντά, στην πορεία προστέθηκαν άλλοι.., ενώ με ορισμένους τελικά δεν «κολλήσαμε», απόλυτα φυσιολογικό και θεμιτό… Όπως ακριβώς και στην εκτός του blogging ζωή.

Υπήρχαν στιγμές που ένιωσα να κουράζομαι από διάφορες καταστάσεις, κάποιες που σκέφτηκα να κλείσω το blog, κυρίως λόγω διάφορων προσωπικών ζητημάτων που υπάρχει πίεση, αλλά πάντα και ως δια μαγείας εκείνες τις στιγμές κάποιος από εσάς θα βρισκόταν που με ένα σχόλιο του, με κάποιο email, ακόμα και με κάποιο δώρο του, θα μου ανέτρεπε τη διάθεση.

Είναι αυτές οι μικρές στιγμές, που τις εκτιμώ πολύ και ομορφαίνουν την καθημερινότητα στο σύνολο της..

Αυτό το χρόνο εδώ, αισθάνομαι ότι «πήρα» πολλά από εσάς.
Κυρίως γνώση, και τη δυνατότητα μιας όμορφης επικοινωνίας με μερικούς ιδιαίτερους ανθρώπους, για θέματα που με γεμίζουν και με ενδιαφέρουν.

Στιγμές χαράς, έκπληξης, γνώσης, θυμού, προβληματισμού, μοιράσματος, στιγμές δυνατές που δε θα τις ξεγράψω ποτέ.

Αυτή η 145η ανάρτηση και η επετειακή, είναι αφιερωμένη σε όλους εσάς, αλλά κυρίως στον street spirit, που με κέντρισε και αν «έφυγε», δε θα ξεχαστεί, αφού είναι πάντα ανάμεσα μας..

Σας ευχαριστώ όλους για την αποδοχή και την αγάπη σας..
Για τη θετικότητα και τις ανοικτές ματιές σας..

Αυτός ο χρόνος ήταν πραγματικά γεμάτος. Τόσο στην προσωπική μου ζωή, όσο και εδώ μαζί σας.. με 144 αναρτήσεις (και αν δεν σταματούσα για δυο μήνες το καλοκαίρι, θα ήταν μάλλον περισσότερες & με σχεδόν 100,000 παρουσίες)..

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υπάρχει αυτό το ιστολόγιο, μάλλον για όσο δίνει ευχαρίστηση.. και νιώθω ότι έχει κάποιο λόγο ύπαρξης.
Για όσο όμως διαρκέσει, το μεράκι μου θα είναι πάντα το ίδιο.

Σας έχω ένα δωράκι με κάποια από τα τραγούδια που έπαιζαν στο blog αυτό το ένα χρόνο και συνόδευαν μερικές από τις αναρτήσεις του..
Roadartist’s soundtrack Vol. 1 ;)
Αν του χρόνου τέτοια μέρα, είμαστε καλά και εδώ ;), θα υπάρξει και ένα αντίστοιχο Vol.2..

Σας αφιερώνω το παρακάτω αγαπημένο βίντεο, με την ευχή να ακολουθεί ο καθένας μας πάντα ό,τι ποθεί η καρδιά του.
Μόνο με κριτήριο τα γούστα και την αγάπη.
Να μη σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε!!
Τα φιλιά μου.

'Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου' - Θέατρο Βασιλάκου

Τη προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο Βασιλάκου, όπου παρακολούθησα την παράσταση «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» σε σκηνοθεσία Π. Ζούλια.

Η Νένα Μεντή για δεύτερη χρονιά πρωταγωνιστεί σε ένα έργο γεμάτο σπουδαία τραγούδια, που γράφτηκαν από μια γυναίκα που έζησε με μοναδικό πάθος τη ζωή της..

Η Ευτυχία στο έργο συνομιλεί με τα επτά πρόσωπα που έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή της.. Τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον άντρα της Γιώργο, τη κόρη της Μαίρη, την εγγονή της, τη μητέρα της, το Τσιτσάνη και το Χιώτη.

Το συγκλονιστικό είναι πως μέσα από την ταραχώδη ζωή της στιχουργού, αισθάνεσαι να ξετυλίγεται μπροστά σου ολόκληρη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας..και του λαϊκού τραγουδιού.

Δυο πόρτες έχει η ζωή, Αντιλαλούνε τα βουνά, Ονειρο απατηλό, Είμαι αϊτός χωρίς φτερά, Τι να σου κάνει μια καρδιά, Ηλιοβασιλέματα, Περασμένες μου αγάπες, Πετραδάκι πετραδάκι, Είμαστε Αλάνια, Τα Καβουράκια.. είναι κάποια μόνο από τα τραγούδια της...
Τραγούδια που αντικατοπτρίζουν όλα όσα έζησε... Πίσω από κάθε στίχο κρύβεται και μία ιστορία... Σταδιακά γίνεσαι και εσύ κοινωνός τους. Συγκίνηση και ευφορία εναλλάσσονται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, η οποία δε θες να τελειώσει!

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (1893 - 7 Ιανουαρίου 1972), μια από τις σημαντικότερες στιχουργούς του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, αναγκάστηκε όμως να έλθει στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή.

Ζώντας μια έντονη ζωή, αρχικά σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός, δασκάλα και ποιήτρια, ενώ αργότερα αναδείχθηκε σε σπουδαία λαϊκή στιχουργό. Ξεκίνησε να γράφει στίχους το 1948 ωθούμενη από το προσωπικό της πάθος, που δεν ήταν άλλο από την χαρτοπαιξία, πουλώντας τις δημιουργίες της έναντι ευτελούς οικονομικής αμοιβής, σε όλους τους επώνυμους συνθέτες της εποχής της.

Η ίδια δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την αναγνώριση του έργου της και για την είσπραξη πνευματικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα, παρά την επιτυχία των τραγουδιών της, να πεθάνει φτωχή.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, αισθάνεσαι το πόνο για τις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας, τις φοβερές στιγμές του ξεριζωμού, τον αγώνα των ανθρώπων...

Τότε που αυτή η γυναίκα υπήρξε η φωνή της ψυχής ενός ολόκληρου λαού και με τους στίχους της μίλησε για τους καημούς και τις ελπίδες του.
Η Ευτυχία, σαν ένας άλλος Ζορμπάς, μάς οδηγεί στο παρελθόν, σε μία άλλη ίσως ξεχασμένη Ελλάδα, σε ότι αυθεντικό υπάρχει που τονίζει την γνήσια ελληνική ψυχή και λεβεντιά.

Η Νένα Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας, με μια πολυεπίπεδη ερμηνεία που πραγματικά σε καθηλώνει!

Δεν νομίζω να έχω συγκινηθεί έτσι ξανά σε θεατρική παράσταση!
Το δεκάλεπτο όρθιο χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος της παράστασης ήταν ο καλύτερος τρόπος για να την επιβραβεύσει για τα συναισθήματα που μας χάρισε!

Μια παράσταση που αξίζει να δείτε!!

ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Προφήτη Δανιήλ 3 και Πλαταιών, Κεραμεικός, 2103467735

Απόγ: Τετ. 6 μ.μ. Βραδ: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ. Διάρκεια: 100'.

Μονόλογος του Πέτρου Ζούλια Σκηνοθ.: Π. Ζούλιας.

Παίζει: Ν. Μεντή. Σκην.-κοστ.: Αν. Αρσένη. Φωτ.: Αν. Μπέλλης.

Τρίφωνο..

Τις τελευταίες ημέρες ακούω συνεχώς αυτό το τραγούδι..
Kαλή Κυριακή, και καλή εβδομάδα!

...Μέρα του Δρόμου!!

Το Σάββατο 25 Οκτωβρίου, θα πραγματοποιηθεί η πρώτη Μέρα του Δρόμου, δηλαδή η πρώτη έκφραση μίας ανάγκης για ανάπτυξη των τεχνών του Δρόμου στην Ελλάδα.

Δημιουργοί που αισθάνονται τους δρόμους της Αθήνας ως το φυσικό χώρο της έκφρασης τους, θα κάνουν μια οργανωμένη κίνηση με αποδέκτες το κοινό τους, δηλαδή όλους τους Αθηναίους.

Aπό τις 12 το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα, στο Σύνταγμα, στην οδό Bουκουρεστίου, στην οδό Eρμού, στην πλ. Kαπνικαρέας, στο Μοναστηράκι και στο Θησείο, καλλιτέχνες και ομάδες θεάτρου και θεαμάτων δρόμου, performers, μουσικοί, κουκλοπαίχτες, ζογκλέρ και ακροβάτες, εικαστικοί, graffiti artists και πολλοί άλλοι θα γεμίσουν με θεάματα και δράσεις το κέντρο της Aθήνας.

H μέρα θα κλείσει με ένα πάρτυ δρόμου στον πεζόδρομο Θεσσαλονίκης, στις 9 μ.μ...

Ο σκοπός είναι μια συλλογική οργάνωση για καλύτερη επικοινωνία με το κοινό, με στόχο την ουσιαστικότερη ανάπτυξη αυτού του χώρου καλλιτεχνικής έκφρασης.

H Mέρα Δρόμου ξεκίνησε στη Γαλλία το 2007, με το όνομα "rue libre" (ελεύθερος δρόμος) ως μια πρωτοβουλία της ομοσπονδίας καλλιτεχνών των τεχνών του δρόμου.

Η ημέρα αυτή για το 2008, εκτός από την Γαλλία και την Eλλάδα, θα λάβει χώρα στη Γερμανία και στην Πορτογαλία.

H Πόλη είναι η σκηνή μας!

Η 25η Οκτώβρη 2008 είναι μια γιορτή για την πόλη, τον ελεύθερο δημόσιο χώρο. Μια ανεξάρτητη γιορτή, όπου όλοι είμαστε καλεσμένοι!

Την πρωτοβουλία εμπνεύστηκαν οι: Θίασος Παντούμ, Motus Terrae, Helix Street Theatre (θεάματα δρόμου), Eekuipoiz, Lazy dayz-Circus Dayz (τσίρκο-one man show), «Αγιούσαγια», «Baruti» (κουκλοθέατρο), Quilombo, Βασίλης Βασιλάτος (μουσική).

Μάνος Χατζιδάκις

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925. Την ημέρα της επετείου του θανάτου του, στις 15 Ιουνίου, είχε γίνει ένα αφιέρωμα στο blog, όπου παρατέθηκε το «βιογραφικό σημείωμα» του, έτσι όπως το έγραψε ο ίδιος σε πρώτο πρόσωπο.. Όποιος δεν το είχε δει τότε, μπορεί να το διαβάσει ΕΔΩ.

Tα πολλά λόγια είναι περιττά. Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που πέρασαν από αυτό το τόπο. Οι συνθέσεις και οι απόψεις του θα αποτελούν πάντα εφαλτήριο για όλους μας. Δε θα πάψω ποτέ να τον αγαπώ και να τον ευγνωμονώ γι’ αυτό.

Στην εποχή του αρκετοί τον κατηγόρησαν.. Πόσοι άραγε είχανε αντιληφθεί την μοναδικότητα του? Σήμερα, ημέρα των ..γενεθλίων του, σκέφτηκα να ανεβάσω στο blog ένα αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου», έτσι ώστε να γνωρίσουμε, κυρίως εμείς οι νεότεροι, και να θυμηθούνε οι υπόλοιποι.., κάποια στοιχεία για τη ζωή και την προσωπικότητα του Χατζιδάκι, αυτού του ανεπανάληπτου ανθρώπου και συνθέτη..








H ελευθερία του πνεύματος, η έμφυτη ευγένεια και το πηγαίο ταλέντο του Μάνου, ας λειτουργήσουν ως πρότυπο για όλους μας.

Picnic, Ομάδα Χορού Αίρεσις

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις
παρουσιάζει τη νέα της παραγωγή με τίτλο:

Picnic

από 15 έως 26 Οκτωβρίου 2008.

Μια παράσταση οικολογικού χαρακτήρα,
που εγκαινιάζει το
Προσεχώς Θέατρο
(Φαλαισίας 7, Βοτανικός (ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός). Τηλ.: 698 6355365
Ώρα έναρξης: 9:30 μ.μ.

Λίγα λόγια για το έργο...

Μια χαρούμενη εκκεντρική παρέα φτάνει σ΄ ένα ιδανικό, καταπράσινο σημείο της εξοχής. Εκεί αποφασίζουν να περάσουν τη μέρα τους. Μια μέρα που πρόκειται να αλλάξουν όλα, από τη μουσική και τα ρούχα μέχρι τις κοινωνικές, τις ανθρώπινες και τις φυσικές ισορροπίες.

Κάποια στιγμή το picnic θα τελειώσει. Η παρέα θα εγκαταλείψει την εξοχή, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Οι ανθρώπινες σχέσεις θα έχουν αποδείξει την αφόρητη επιδερμικότητά τους..., ένα δέντρο λίγο πιο πέρα θα στέκει καμένο σαν γλυπτό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, τα ζώα και τα πουλιά θα έχουν κρυφτεί για να γλιτώσουν, τα νερά θα έχουν σταματήσει τρομαγμένα, ο αέρας θα κρατάει την ανάσα του.

Ο ήλιος όμως θα καιει ακόμα φωτίζοντας ένα αποτρόπαιο σκηνικό καταστροφής: άδεια πλαστικά μπουκάλια, κονσέρβες, συσκευασίες άχρηστων τροφών, σκισμένα ρούχα, παιδικά παιχνίδια, χαρτιά, αποτσίγαρα, άδειες μπαταρίες... ένα θλιβερό τοπίο ενός παμφάγου πολιτισμού! Ωστόσο, λίγο πριν το τέλος, μια συστάδα από πολύχρωμα λουλούδια θα ανασηκωθεί περήφανα μέσα απ΄ το σωρό των σκουπιδιών για να μας δώσει το εντελώς απαραίτητο Happy End, ένα happy end τόσο παράλογο όσο και μελαγχολικό.

Κάπου εκεί, οι προβολείς που φωτίζουν το σκηνικό της καθημερινότητάς μας θα σβήσουν απότομα. Μες στο σκοτάδι, ίσως σκεφτούμε ότι δεν είμαστε παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι της φύσης και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί της εν αρμονία. Μια σκέψη κοινότοπη κι απλοϊκή, μια σκέψη όμως εντελώς απαραίτητη για τη ζωή. Όλα τ΄άλλα, έπονται.

Θέατρο: ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΕΑΤΡΟ

Χορογραφία – Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Γιάννης Μπαγουρδής
Μουσική Επιμέλεια: Ν.33
Σκηνική – Ενδυματολογική Επιμέλεια: Βαγγέλης Ζιλέλης
Χορεύουν: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Βάσω Λύκουρα, Αλεξία Κωστή, Pierre Magendie, Γιώργος Σκάντζαρης, Χρήστος Ταγρίδης
Βίντεο: Φίλιππος Μάνεσης, Βοηθός Χορογράφου: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Μοντάζ ήχου: Αλέξανδρος Μούζας, Σχεδιασμός εντύπων: Παύλος Τόρης, Οργάνωση Παραγωγής: Gunther Eisenreich.

Ώρες: Δε: 21.30 Τρ: 21.30 Τε: 21.30 Πε: 21.30 Πα: 21.30 Σα: 21.30 Κυ: 21.30

Μια παράσταση κάποιων καλών μου φίλων...

Σας αφήνω λίγα λόγια για το σκεπτικό της Ομάδας Αίρεσις..

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις με επικεφαλή τον Γιάννη Μπαγουρδή γνωρίζει πολύ καλά ότι η τέχνη δεν πρέπει να υπηρετεί τον εαυτό της ή προσωπικές φιλοδοξίες αλλά να εκφράζει την ομορφιά και την ασχήμια που διαπιστώνει γύρω της. Η τέχνη πρέπει να γίνει αυτό που ήταν πάντοτε, ανθρωποκεντρική.

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις δεν πιστεύει σε καλλιτεχνικές διακηρύξεις και δυσκολεύεται πολύ να εκφραστεί με λόγια, προτιμά να μιλάει με το μέσο που γνωρίζει: το ανθρώπινο σώμα. Ένα μέσο που μπορεί να εκφράσει ιδέες και αποχρώσεις που το συνειδητοποιημένο εγώ δεν είναι σε θέση να περιγράψει. Ένα μέσο που το σεβόμαστε πολύ και προσπαθούμε να το απαλλάξουμε από κοινοτοπίες, σοβαροφάνεια, διάφορα συμπλέγματα πρωτοτυπίας και μάταιους μοντερνισμούς. Μοντέρνο είναι το εύστοχο κι ο στόχος είναι η ανθρώπινη ψυχή. Τίποτ’ άλλο.