Μάνος Χατζιδάκις

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925. Την ημέρα της επετείου του θανάτου του, στις 15 Ιουνίου, είχε γίνει ένα αφιέρωμα στο blog, όπου παρατέθηκε το «βιογραφικό σημείωμα» του, έτσι όπως το έγραψε ο ίδιος σε πρώτο πρόσωπο.. Όποιος δεν το είχε δει τότε, μπορεί να το διαβάσει ΕΔΩ.

Tα πολλά λόγια είναι περιττά. Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που πέρασαν από αυτό το τόπο. Οι συνθέσεις και οι απόψεις του θα αποτελούν πάντα εφαλτήριο για όλους μας. Δε θα πάψω ποτέ να τον αγαπώ και να τον ευγνωμονώ γι’ αυτό.

Στην εποχή του αρκετοί τον κατηγόρησαν.. Πόσοι άραγε είχανε αντιληφθεί την μοναδικότητα του? Σήμερα, ημέρα των ..γενεθλίων του, σκέφτηκα να ανεβάσω στο blog ένα αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου», έτσι ώστε να γνωρίσουμε, κυρίως εμείς οι νεότεροι, και να θυμηθούνε οι υπόλοιποι.., κάποια στοιχεία για τη ζωή και την προσωπικότητα του Χατζιδάκι, αυτού του ανεπανάληπτου ανθρώπου και συνθέτη..








H ελευθερία του πνεύματος, η έμφυτη ευγένεια και το πηγαίο ταλέντο του Μάνου, ας λειτουργήσουν ως πρότυπο για όλους μας.

Picnic, Ομάδα Χορού Αίρεσις

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις
παρουσιάζει τη νέα της παραγωγή με τίτλο:

Picnic

από 15 έως 26 Οκτωβρίου 2008.

Μια παράσταση οικολογικού χαρακτήρα,
που εγκαινιάζει το
Προσεχώς Θέατρο
(Φαλαισίας 7, Βοτανικός (ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός). Τηλ.: 698 6355365
Ώρα έναρξης: 9:30 μ.μ.

Λίγα λόγια για το έργο...

Μια χαρούμενη εκκεντρική παρέα φτάνει σ΄ ένα ιδανικό, καταπράσινο σημείο της εξοχής. Εκεί αποφασίζουν να περάσουν τη μέρα τους. Μια μέρα που πρόκειται να αλλάξουν όλα, από τη μουσική και τα ρούχα μέχρι τις κοινωνικές, τις ανθρώπινες και τις φυσικές ισορροπίες.

Κάποια στιγμή το picnic θα τελειώσει. Η παρέα θα εγκαταλείψει την εξοχή, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Οι ανθρώπινες σχέσεις θα έχουν αποδείξει την αφόρητη επιδερμικότητά τους..., ένα δέντρο λίγο πιο πέρα θα στέκει καμένο σαν γλυπτό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, τα ζώα και τα πουλιά θα έχουν κρυφτεί για να γλιτώσουν, τα νερά θα έχουν σταματήσει τρομαγμένα, ο αέρας θα κρατάει την ανάσα του.

Ο ήλιος όμως θα καιει ακόμα φωτίζοντας ένα αποτρόπαιο σκηνικό καταστροφής: άδεια πλαστικά μπουκάλια, κονσέρβες, συσκευασίες άχρηστων τροφών, σκισμένα ρούχα, παιδικά παιχνίδια, χαρτιά, αποτσίγαρα, άδειες μπαταρίες... ένα θλιβερό τοπίο ενός παμφάγου πολιτισμού! Ωστόσο, λίγο πριν το τέλος, μια συστάδα από πολύχρωμα λουλούδια θα ανασηκωθεί περήφανα μέσα απ΄ το σωρό των σκουπιδιών για να μας δώσει το εντελώς απαραίτητο Happy End, ένα happy end τόσο παράλογο όσο και μελαγχολικό.

Κάπου εκεί, οι προβολείς που φωτίζουν το σκηνικό της καθημερινότητάς μας θα σβήσουν απότομα. Μες στο σκοτάδι, ίσως σκεφτούμε ότι δεν είμαστε παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι της φύσης και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί της εν αρμονία. Μια σκέψη κοινότοπη κι απλοϊκή, μια σκέψη όμως εντελώς απαραίτητη για τη ζωή. Όλα τ΄άλλα, έπονται.

Θέατρο: ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΕΑΤΡΟ

Χορογραφία – Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Γιάννης Μπαγουρδής
Μουσική Επιμέλεια: Ν.33
Σκηνική – Ενδυματολογική Επιμέλεια: Βαγγέλης Ζιλέλης
Χορεύουν: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Βάσω Λύκουρα, Αλεξία Κωστή, Pierre Magendie, Γιώργος Σκάντζαρης, Χρήστος Ταγρίδης
Βίντεο: Φίλιππος Μάνεσης, Βοηθός Χορογράφου: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Μοντάζ ήχου: Αλέξανδρος Μούζας, Σχεδιασμός εντύπων: Παύλος Τόρης, Οργάνωση Παραγωγής: Gunther Eisenreich.

Ώρες: Δε: 21.30 Τρ: 21.30 Τε: 21.30 Πε: 21.30 Πα: 21.30 Σα: 21.30 Κυ: 21.30

Μια παράσταση κάποιων καλών μου φίλων...

Σας αφήνω λίγα λόγια για το σκεπτικό της Ομάδας Αίρεσις..

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις με επικεφαλή τον Γιάννη Μπαγουρδή γνωρίζει πολύ καλά ότι η τέχνη δεν πρέπει να υπηρετεί τον εαυτό της ή προσωπικές φιλοδοξίες αλλά να εκφράζει την ομορφιά και την ασχήμια που διαπιστώνει γύρω της. Η τέχνη πρέπει να γίνει αυτό που ήταν πάντοτε, ανθρωποκεντρική.

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις δεν πιστεύει σε καλλιτεχνικές διακηρύξεις και δυσκολεύεται πολύ να εκφραστεί με λόγια, προτιμά να μιλάει με το μέσο που γνωρίζει: το ανθρώπινο σώμα. Ένα μέσο που μπορεί να εκφράσει ιδέες και αποχρώσεις που το συνειδητοποιημένο εγώ δεν είναι σε θέση να περιγράψει. Ένα μέσο που το σεβόμαστε πολύ και προσπαθούμε να το απαλλάξουμε από κοινοτοπίες, σοβαροφάνεια, διάφορα συμπλέγματα πρωτοτυπίας και μάταιους μοντερνισμούς. Μοντέρνο είναι το εύστοχο κι ο στόχος είναι η ανθρώπινη ψυχή. Τίποτ’ άλλο.

αλλαγή νοοτροπίας..

Οι ιστορίες των ανθρώπων με αναπηρία είναι συγκλονιστικές..

Αυτοί οι άνθρωποι με τη φοβερή ψυχική και σωματική δύναμη, αξίζουν κάθε σεβασμό και θαυμασμό.
Δίχως πόδια και χέρια, με προβλήματα όρασης, ακοής.. να αντιμετωπίζουν τη ζωή με αξιοζήλευτη, συγκλονιστική δύναμη...

Ο καθένας τους έχει και μια άλλη ξεχωριστή ιστορία να μας πει για τη ζωή του.. Οι άνθρωποι αυτοί δεν δυσανασχετούν, δεν κλαίγονται για λεπτομέρειες, γνώρισαν από μικροί το ρατσισμό, την κοινωνική αδικία.. έχουνε μάθει να παλεύουν… ακόμα και για τα αυτονόητα για εμάς τους 'αρτιμελείς' πράγματα…

Αναλογίζομαι τι δυσκολίες διέλυσαν, τι απορρίψεις συνάντησαν, πως και με τι τόλμη ανέτρεψαν τις δυσκολίες της φύσης τους..
και καταφέρνουν να στέφονται καθημερινά νικητές...
Οι διάκρισεις που υφίστανται είναι κραυγαλέες..

Οι δυσκολίες που εμείς τους δημιουργούμε καθημερινά αδικαιολόγητες.
Aυτό που όλοι ξεχνάμε είναι οτί κανείς μας δεν έχει εχέγγυα ισόβιας αρτιμέλειας και ότι όλοι είμαστε υποκείμενοι στη φθορά.

Έστω και τώρα, ...ας αλλάξει η νοοτροπία μας..

Άνοιξε τα μάτια σου.. και κάνε το αυτονόητο..

Μάθε να σέβεσαι την ανάγκη του διπλανού σου…

Στο παρακάτω βίντεο.. ακούγεται στα πορτογαλικά η φράση: «Obrigado pelos obstáculos, pelas barreiras e pelas dificultades. Estamos en forma para o Pequin. Obrigado»..

Στα ελληνικά σημαίνει: «Ευχαριστούμε για τα εμπόδια, τις μπαριέρες, τις δυσκολίες. Είμαστε σε φόρμα για το Πεκίνο. Ευχαριστούμε.»


Πριν παρκάρεις σε θέση αναπήρων για ΕΥΚΟΛΙΑ, προσπάθησε να μπείς στην θέση του για να καταλάβεις τι σημαίνει πραγματικά ΔΥΣΚΟΛΙΑ!

Καθ' όλη τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων, αλλά και πλέον καθημερινά όσο προλαβαίνω, παρακολουθώ το blog της Λυγερής, η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά, παρουσιάζοντας προβλήματα, αλλά και αξιοθαύμαστες περιπτώσεις ανθρώπων.

Η περίπτωση της Λυγερής είναι ξεχωριστή στην μπλογκόσφαιρα.

Περάστε από το blog, θα "κερδίσετε" σίγουρα κάτι..

Υπογράψτε (ΕΔΩ) για τον αγώνα της, δυναμώνοντας τη φωνή της..

Αν επιθυμείτε, ενημερωθείτε, επισκεφτείτε τα sites:

disabled.gr
streetpanthers

παίζοντας..

Ας παίξουμε!! Οι αγαπητοί batgirl και lockheart, με κάλεσαν σε ένα παιχνίδι..που μου άρεσε πολύ! Καλούμαστε να αναφέρουμε κάποιο ρητό ή ποίημα (ή και τα δύο) και κάποιο έργο τέχνης που μας έχει επηρεάσει στην ζωή μας. Τους ευχαριστώ πολύ για τη πρόσκληση!!

...Λοιπόν...

Ποίημα: Οσο μπορείς, Κ. Καβάφης..

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τὴν ζωή σου όπως τὴν θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς :
μην την εξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια του κόσμου,
μὲς στις πολλὲς κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιάνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων καὶ των συναναστροφών
τὴν καθημερινὴν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Ρητό: Αυτό το ρητό από τη πρώτη στιγμή που το διάβασα, το βρήκα εκπληκτικό, νομίζω οτι με έχει καθορίσει, καθώς συχνά επανέρχεται στη σκέψη μου (ακόμα και υποσυνείδητα ) είναι το αρχαίο ελληνικό «μηδέν άγαν».. δηλαδή στη ζωή τίποτα δε πρέπει να είναι υπερβολικό. Πρέπει πάντα να υπάρχει μέτρο. Η υπερβολή οδηγεί στην καταστροφή.

Πίνακας: Πολλοί ζωγράφοι έχουν μιλήσει ιδιαίτερα μέσα μου, ξεχωρίζω έναν.. Το καλοκαίρι μπόρεσα να δω την οροφή της Cappella Sistina, και να θαυμάσω το παρακάτω αριστούργημα του Μιχαήλ Αγγέλου.. Οι εικόνες, η στιγμή, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ‘χαράκτηκαν’ μέσα μου..Συγκλονιστικό αριστούργημα..& άλλο να το βλέπεις από μια φωτογραφία, & εντελώς διαφορετικά στην Cappella Sistina .. Ήταν σαν να ένιωθες την ανάσα του Μιχαήλ Αγγέλου.. καθώς το δημιουργούσε.. Η «Γέννηση του Αδάμ» όπου το δάκτυλο του θεού δίνει πνοή στον άνθρωπο.. πλησιάζουν, αλλά ποτέ δεν ενώνονται...

Σε αυτό το παιχνίδι, δε θα στείλω ξεχωριστές προσκλήσεις, θα ήθελα να δω όλων το αγαπημένο ποίημα/ρητό/ και ιδίως πίνακα..

Καλώ όποιον το επιθυμεί να παίξει....Καλό σκ!!

Update: Mε αφορμή αυτό το παιχνίδι, σκέφτηκα μια καινούργια..ψηφοφορία στο blog..

Φανταστείτε τον εαυτό σας πρωταγωνιστή σε ένα από τα πιο διάσημα παγκοσμίως έργα τέχνης...

Σε ποιο θα θέλατε να πρωταγωνιστούσατε??? :)

Banksy, Pet Store in New York

Η νέα δουλειά του Banksy είναι γεγονός.

Αυτή την φορά δεν είναι στον δρόμο ή σε κάποια gallery, αλλά σε ένα μικρό κατάστημα στη Νέα Υόρκη το οποίο έχει μετατρέψει σε pet shop!

To πιο παράξενο pet shop που έχετε δει ποτέ, ανοικτό στην Νέα Υόρκη μέχρι 31/10. Στις προθήκες του δεν υπάρχουν σκυλάκια, γατάκια ή οποιοδήποτε από τα ζώα που έχουμε συνηθίσει να βρίσκουμε σε τέτοια μαγαζιά.

“Οι κάτοικοι της Ν. Υόρκης δεν ενδιαφέρονται για την τέχνη, ενδιαφέρονται για τα ζώα. Οπότε εκθέτω αυτά. Θέλησα να κάνω τέχνη η οποία να αμφισβητεί την σχέση μας με τα ζώα και την ηθική της διατροφικής βιομηχανίας.”

Τα ζώα που φιλοξενεί το pet shop του Banksy είναι μηχανικά και όχι μόνο.

..fish sticks σε γυάλα..

...δύο McDonald's Chicken McNuggets τρώνε σάλτσα...

....ένας λαγός βάζει μάσκαρα...

..ένας πίθηκος βλέπει τηλεόραση, ενώ γύρω του έχει απομεινάρια από πίτσες και μπύρες...
;)))

..Σε μια βιτρίνα συναντάμε μία λεοπάρδαλη που κάθεται σε ένα δέντρο να μας κουνάει την ουρά της......για στάσου μήπως είναι απλά ένα παλτό από λεοπάρδαλη?
....ενώ κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει και ένα κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, με μια κάμερα που προσέχει τα μικρά του!....

Ο Banksy ακόμη μια φορά προκαλεί τη σκέψη...

“αν είναι τέχνη και την βλέπεις από τον δρόμο

τότε υποθέτω ότι μπορεί να θεωρηθεί τέχνη του δρόμου” Banksy.

Περισσότερες φωτο, βίντεο : village pet store.
Πηγή : Wooster Collective

Roadartist......in florence...!!!

Για την αγάπη μου για αυτή τη πόλη ...σας έχω γράψει ξανά...

Η Φλωρεντία είναι μια ξεχωριστή πόλη με έντονη τη παρουσία της τέχνης, τόσο σε μουσεία και γκαλερί, όσο και στους δρόμους της...με πολλά αγάλματα αναγεννησιακά και σύγχρονα, απίστευτα ταλαντούχους «επαγγελματίες» καλλιτέχνες του δρόμου, διασκορπισμένους στα διάφορα σοκάκια και στις γωνιές της..

Ακολουθούν φωτo που τράβηξα με καλλιτέχνες του δρόμου στη Φλωρεντία..

Το ότι με ξετρέλαναν και κόλλησα μπροστά τους ...με τις ώρες...αυτονόητο... Αν κλικάρετε πάνω, μεγαλώνουν..

Αυτοί είναι γνήσιοι καλλιτέχνες.... Οι σκέψεις που σου δημιουργούνται βλέποντας αυτά τα παιδιά να δημιουργούν γνωστά έργα τέχνης, στους δρόμους της Φλωρεντίας.. είναι αμέτρητες..

Πάθος, Ταλέντο, Προσήλωση στο έργο τους..αδιαφορία για τα βλέμματα.. και όποιος θέλει ας τα επιβραβεύσει..

Σας μεταφέρω τα συναισθήματα και τις εικόνες..θα ακολουθήσουν μελλοντικά και άλλα..

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

Thievery Corporation / Lifo Nights

Οι Thievery Corporation, ή αλλιώς το ντουέτο των Rob Garza και Eric Hilton με έδρα την Washington D.C., επιστρέφουν στην Αθήνα αυτό το Σάββατο. Και σήμερα Παρασκευή στο Principal Club Theater της Θεσσαλονίκης. Πριν τρία χρόνια στο Λυκαβηττό μας είχαν χαρίσει ένα από τα καλύτερα live που έχουμε δει στην χώρα μας.

Όλος ο Λυκαβηττός ήταν στον «αέρα»!! Xιλιάδες κόσμου στο ασφυκτικά γεμάτο θέατρο χόρευε συνέχεια με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι TC να λένε από το μικρόφωνο πως δεν έχουν ζήσει ξανά κάτι παρόμοιο και να τραβάνε φωτογραφίες, video το κοινό!!

Οι συνθέσεις τους, είναι ένα μίγμα από reggae, jazz, κλασικούς ήχους της Ινδίας και της Βραζιλίας, μουσικές από soundtrack ταινιών αλλά & rock αναφορές & όλα αρμονισμένα με ένα ιδιαίτερο ύφος.

Αυτή τη φορά το ραντεβού είναι στο Θέατρο Βράχων (αν και στο site τους μας λένε για το ολυμπιακό γήπεδο ξιφασκίας) για να μας παρουσιάσουν το 5ο άλμπουμ τους με τίτλο "Radio Retaliation" (ραδιοφωνικά αντίποινα).

«Το “Radio Retaliation” είναι μια ανοιχτή πολιτική δήλωση. Δεν υπάρχει δικαιολογία να μην πεις ανοιχτά τη γνώμη σου εδώ που φτάσαμε, με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα βασανιστήρια, τις βιαιότητες και την κρίση στα καύσιμα, τα τρόφιμα και την οικονομία. Είναι δύσκολο να κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που ο κόσμος καίγεται γύρω σου. Αν είσαι καλλιτέχνης, είναι η πιο κρίσιμη ώρα να μιλήσεις ανοιχτά», δηλώνει ο Rob Garza.

«Με εξαίρεση κάποια ανεξάρτητα προπύργια, στις αμερικανικές ραδιοφωνικές συχνότητες δεν υπάρχει ελευθερία στη μουσική και την πληροφόρηση. Έχουν ξεπουληθεί, συγχωνευτεί και ομογενοποιηθεί. Η μουσική υποφέρει και το ίδιο συμβαίνει με την κοινωνία.

Το “Radio Retaliation” αποτελεί μια ηρωική έξοδο των συνειδητοποιημένων ανθρώπων που έχουν τη θέληση να παραδεχτούν ότι κάτι δεν πάει καλά με την “επίσημη εκδοχή” στις ειδήσεις και στον πολιτισμό» όπως εξηγεί ο Eric Hilton.

Στο εξώφυλλο του άλμπουμ εικονίζεται ένας μαχητής των Ζαπατίστας. Υπάρχει λόγος, όπως εξηγούν: «Οι Ζαπατίστας φοράνε μάσκες για να κρύψουν την ταυτότητά τους από ακροδεξιά τάγματα θανάτου που τους καταδιώκουν και τους τρομοκρατούν απειλώντας να τους εκδιώξουν από τη γη τους ή να τους σκοτώσουν. Τα λαϊκά κινήματα, όπως αυτό των Ζαπατίστας, είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης για μας και αυτό αντανακλάται καθαρά στα νέα μας κομμάτια». (στο προηγ. post, το 2 κλιπ, από το νέο album).

Η lifo μας χαρίζει αυτή την εβδομάδα ένα διήμερο γεμάτο μουσική.

Απόψε και αύριο στο bios έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τους πιο φρέσκους ήχους στην πόλη από έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Την αρχή θα κάνει ο Τακι Τσαν με τα live του να είναι απλά μια εμπειρία αξέχαστη και ακολουθεί η κολεκτίβα των Cast-a-blast με ήχους soul και funky. Αμέσως μετά στο υπόγειο του bios θα ακουστεί ο ήχος του σήμερα.. το dubstep γεμάτο με μπάσο και μελωδία θα μας κάνει να χορεύουμε μέχρι πρωίας και γι’ αυτό τον λόγο η lifo φέρνει τους κορυφαίους του είδους Pinch, Distance και Applebim. Μόνο που κι εδώ υπάρχει ελληνική εκπροσώπηση με τον Ekelon, που η μουσική του ακούγεται στο Radio one του BBC, για το πρώτο του live στην Αθήνα!!

Το Σάββατο η Μόνικα θα μας παρουσιάσει τον δίσκο της (χωρίς σχόλια!!) και αμέσως μετά ο Matt Elliot επίσης χωρίς σχόλια. Μεταφερόμαστε πάλι στο υπόγειο για την πρώτη μας επαφή με τον Miho Cod και με τον πολύ καλό Φανταστικό Ήχο, ο οποίος το καλοκαίρι κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, τον οποίο μας κάνει δώρο από το blog του, Κυρίαρχοι Του Σύμπαντος .

Επόμενος ο Larry Gus που από το περσινό live του στο Αμφιθέατρο στην Τεχνόπολη δεν μπορεί να ξεχαστεί..απλά μοναδικός!!! Και τέλος ο υπεύθυνος για έναν από τους καλύτερους περσινούς δίσκους της χρονιάς ο καθηγητής φιλοσοφίας John Maus.
Το μόνο που με αγχώνει είναι ο ανύπαρκτος εξαερισμός του bios αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ααα και όπως υποστηρίζει η lifo “Τα καλύτερα στη ζωή είναι δωρεάν”. Περισσότερα εδώ.

coming soon..

via hulot