Ο Παρθενών, ομάδα deep

Βράδυ ενός περίεργου Σαββάτου, το οποίο κατέληξε στο θέατρο Αργώ, όπου παρακολουθούσαμε την παράσταση «Ο Παρθενών».

Αν με ρωτούσε κάποιος να εντοπίσω ένα θετικό αυτής της οικονομικής κρίσης, θα απαντούσα αμέσως τη στροφή περισσότερων ανθρώπων προς την τέχνη και την έκφραση τους μέσω αυτής.

Σίγουρα αυτή η στροφή προς τη δημιουργία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όταν μάλιστα αυτή την προσωπική σου αναζήτηση θες να την εκθέσεις, να την κάνεις Τέχνη και να την παρουσιάσεις προς το ευρύ κοινό, τότε προϋποθέτει δόσιμο και διαρκή προσπάθεια βελτίωσης. Προϋποθέτει ένα συνεχή εσωτερικό διάλογο, έως ότου κάποια στιγμή να αγγίξεις το θεμιτό αποτέλεσμα.

«Τι αποκαλείτε εξάρτηση; Έχετε κατάθλιψη; Μπορεί η εξάρτηση να οδηγήσει στην κατάθλιψη; Ήσασταν ειλικρινής; Φοβάστε να παραδεχτείτε την εξάρτηση σας; Υπάρχει φόβος για δράση;»

Αυτά είναι τα ερωτήματα που πυροδότησαν την ομάδα deep ώστε να δημιουργήσει ένα έργο με βάση τον αυτοσχεδιασμό, δανειζόμενο στοιχεία από το θέατρο, τη μουσική και το χορό. Στόχος της ομάδας είναι να προτείνει τη δράση αντί της εξάρτησης, με τη σκέψη ότι η αδράνεια μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο.

Μια ομάδα νέων αυτοσχεδιάζει, χορεύει, τραγουδά, μοιράζεται φόβους επί σκηνής. Στο χάος της εποχής που βιώνουμε, προσπαθεί να βρει σταδιακά το προσωπικό της τρόπο έκφρασης...

Θέατρο Αργώ
(Ελευσινίων 15, στάση μετρό Μεταξουργείο)

Από τις 3 Ιαν. έως 23 Φεβρ. 2013:
κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 9:00 μ.μ.
-------------------------------------------------------
Χορογραφία - Σκηνοθεσία: Μαρίνα Μαυρογένη
Επιμέλεια κειμένου: Μάριος Συμεωνίδης
Κουστούμια: Νίκος Ανδριγιαννάκης
Μουσική Επιμέλεια – Στίχοι τραγουδιών: Μάριος Συμεωνίδης
Φωνητική διδασκαλία: Σόνια Μπαξεβάνη
Φωτισμοί: Τάσος Σκλαβούνος
Μακιγιάζ: Ιδομενέας Μιχαλοδημητράκης, Πηνελόπη Μητροπούλου, Άρτεμις Σπηλιοτοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Υπεύθυνος παραγωγής: Νίκος Ανδριγιαννάκης

Ερμηνεύουν: Μάριος Συμεωνίδης, Νίκος Ανδριγιαννάκης, Μαρίνα Μαυρογένη, Τατιάνα Αντωνάκη, Σόνια Μπαξεβάνη, Περικλής Φωτιάδης, Αλεξάνδρα Μωραΐτη, Ελένη Κορέλη, Πένυ Μανωλοπούλου, Δέσποινα Αργυροπούλου, Μάνια Παπαδοπούλου, Κλεοπάτρα Κολιού, Κώστας Κέκκας.

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μαρίνα Μαυρογένη
Παραγωγή: ΟΜΑΔΑ deep

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά

Από 25 Ιανουαρίου, για 20 ημέρες, έως και τις 13 Φεβρουαρίου 2013, 

στην Πλατεία Κοτζιά, πραγματοποιείται το μεγαλύτερο και πλέον 

οργανωμένο Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου.

Μετά από 16 χρόνια παρουσίας στην Πλατεία Κλαυθμώνος, το Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου 2013, μεταφέρεται στην Πλατεία Κοτζιά.  Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.) και το Επαγγελματικό Σωματείο Εκδοτών Βιβλιοπωλών Ελλάδας (Ε.Σ.Ε.Β.Ε.) που καλούν όλους τους Αθηναίους να την επισκεφθούν και να προμηθευτούν βιβλία όλων των κατηγοριών για όλες τις ηλικίες σε χαμηλές τιμές. 

Σ’ ένα τεράστιο, ενιαίο για όλους τους εκδότες περίπτερο, εκτίθενται 500.000 βιβλία, περισσότερων από 150 εκδοτικών οίκων. Τα εκποιούμενα βιβλία έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον πέντε χρόνια πριν. Οι εκπτώσεις ξεκινούν από 70% και σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν και το 90% οι τιμές των βιβλίων ξεκινούν από 0,50 λεπτά! 

Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου στην Πλατεία Κοτζιά,

 από 25 Ιανουαρίου έως 13 Φεβρουαρίου 2013, 

Ώρες Λειτουργίας 10:00 - 22:00. 

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Παύλος Μάτεσις

 Παύλος Μάτεσις

1933-2013

Ένα αντίο στο Λογοτέχνη, Θεατρικό Συγγραφέα και μεταφραστή σημαντικών έργων Παύλο Μάτεσι, ο οποίος πέθανε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 80 ετών.

Αξίζει να παρακολουθήσετε την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη από το αρχείο της ΕΡΤ και να έρθετε σε επαφή με το λόγο, το έργο του και τις ιδέες του.

Καλό ταξίδι...

Η γραμμή του ορίζοντος, Χρήστος Βακαλόπουλος

Σήμερα αργά το απόγευμα τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου "Η γραμμή του ορίζοντος" του Χρήστου Βακαλόπουλου. Ένα βιβλίο γεμάτο προβληματισμό και αλήθεια για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Με κέρδισε η γραφή και με ταξίδεψε η σκέψη του.  Θα μπορούσα πολλά να σας γράψω τόσο για τον ίδιο, όσο και για το συγκεκριμένο βιβλίο. Αντί αυτού θα μοιραστώ μαζί σας αποσπάσματα από το βιβλίο.

«Ο ενωμένος κόσμος πρέπει να γίνει ανοιχτό βιβλίο. Κάποτε πρέπει να γραφτεί με μολύβι Faber Castell ότι ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι, τα σύνορα μια απάτη, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ένας θλιβερός πεισματάρης χωρίς συγγραφικό ταλέντο, οι ψυχαναλυτές το ιερατείο του χάους, το Αιγαίο πέλαγος ο θησαυρός του τουρίστα Γοδεφρείδου, οι Έλληνες τα ξέφτια της ουτοπίας. Κάποτε θα έρθει η ώρα να γίνουν όλα ακόμα πιο γρήγορα και να μη μείνει τίποτα πού να είναι σε θέση να αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του. Όλοι όσοι επιθυμούν να γίνουν Έλληνες θα χαμηλώσουν το βλέμμα, θα παραμείνουν ασάλευτοι και θα υποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τα ταχύτητα στίφη του ενωμένου κόσμου. Στο Μυστρά έγινε η πιο μελαγχολική στέψη, όλοι ήξεραν.»

«Να κόψεις το νήμα, αυτό ήταν το μυστικό, να σταματήσεις να ζεις ώστε να γίνεις κάποτε κάτι πολύ μεγάλο, κάτι απόμακρο, αέρινο, απρόσιτο, γοητευτικό, αινιγματικό, μυστηριώδες. Να λες κάτι σπουδαίο, να ανεβαίνεις συνεχώς, να προοδεύεις, ν’ ανατινάζεις το παρελθόν, κάθε κίνησή σου να είναι μια βόμβα στο οικοδόμημα του παρελθόντος, κοντινού και μακρινού, οικείου και άγνωστου, σκοτεινού και ξεκάθαρου. Κάθε χειρονομία να αποτελεί ρήξη με τις ασυνάρτητες ιστορίες της γιαγιάς, με τα φαντάσματα της πίστης της. Δεν χρειαζόταν καμία πίστη, μόνο ένας τρόπος, χρειαζόταν ένας ωραίος τρόπος για να γίνεις κάτι πολύ μεγάλο που θα το αναγνώριζαν όλοι, θα το χειροκροτούσαν από μακρυά. Έπρεπε να έχεις τον τρόπο σου, να ξεχωρίζει ο τρόπος σου από το φορτίο των άλλων, έπρεπε να βάλεις παντού την υπογραφή σου, τη σφραγίδα σου, να μην υποκύπτεις ποτέ, να προσχωρείς σε ένα ρεύμα μόνο και μόνο για να του δώσεις τον δικό σου τόνο, να το οδηγήσεις εκεί που εσύ νομίζεις.» 

«Στη μέση της νύχτας θα ξύπναγε από κάποιο κορνάρισμα, θα άνοιγε τα μάτια κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τα φώτα του αυτοκινήτου από το δρόμο θα ταξίδευαν φευγαλέα στο ταβάνι. Θα σηκωνόταν χωρίς να κάνει θόρυβο και θα έβγαινε στο μπαλκόνι, θα έπαιρνε βαθιά ανάσα, θα μύριζε την Αθήνα, θα σκεφτόταν διάφορα σαχλά πράγματα, θα έλεγε μέσα της έναν ανόητο μονόλογο, θα γύριζε να κοιμηθεί χωρίς να διακόψει την ελαφρά ξελιγωμένη φωνή κάτω από το μαξιλάρι. Αν ήταν 1983, θα είχε ανέβει μαζί της χωρίς να την ρωτήσει κι όταν τελείωναν όπως όπως θα γύριζε από την άλλη μεριά, θα προλάβαινε και θα γύριζε από την άλλη μεριά. Όλη τη νύχτα θα είχαν γυρισμένες τις πλάτες και μόνο το πρωί θα γύριζαν πέντε λεπτά πριν σηκωθούν, θα την αγκάλιαζε και μετά θα της έλεγε πως έχει μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια κατάφεραν να γυρίζουν πολύ άνετα από την άλλη μεριά, αυτό ήταν το πιο μεγάλο κατόρθωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι ελεύθερες σχέσεις, ο σεβασμός της προσωπικότητας, η ισότητα των δυο φύλων, το έλεγαν όλα τα περιοδικά, το βροντοφώναζαν οι πανεπιστημιακές αναλύσεις, το υποστήριζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους, το πρότειναν τα τραγούδια, το έβλεπαν στις ταινίες, το έγραφαν στα βιβλία, να του γυρίζεις την πλάτη, να της γυρίζεις την πλάτη, το πρωί να έχετε μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια όλοι βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν μια δουλειά, στις δέκα και μισή έπρεπε να βρίσκονται κάπου. Μέσα σε είκοσι χρόνια είσαι ελεύθερος να δεχτείς όλες τις δοκιμασίες νομίζοντας ότι είναι ξαφνικές ευλογίες που έρχονται από το πουθενά, σταλμένες από την τυχαία πλοκή, κληροδοτημένες από το τίποτα. 

Μελαχρινή, συμπαθητική, ξέρει να κοιμάται με κάποιον χωρίς να τον γουστάρει, το έχει μάθει πολύ καλά και το έχει βαρεθεί, ας επιμένουν τα διαφημιστικά. Σηκώνει τους ώμους, πίνει μια γουλιά, αν ήταν 1977, θα έλεγε ότι είναι φανταστικό αυτό το κομμάτι και τώρα μένει στη σιωπή, πίνει μια γουλιά, αισθάνεται μια κάποια συμπάθεια για αυτόν τον σχεδόν κουφό άνθρωπο που παλεύει ν’ ανακαλύψει λίγη μουσική μέσα στο χάος, είκοσι χρόνια μετά. Δε θα του γυρίσει την πλάτη, δε θα κοιμηθεί μαζί του, θα του χαμογελάει από μακριά.»

(Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, Εστία, 1992)

Educate the Heart

Εκπαιδεύοντας την καρδιά.  Μόνο έτσι μπορείς να προετοιμαστείς για αυτόν τον κόσμο.  Η συμπόνια, η αποδοχή, η ανεκτικότητα. Τρεις αξίες που πρέπει να έχει κάποιος για να είναι ολοκληρωμένος κοινωνικά και συναισθηματικά, για να έχει μια ισορροπημένη παιδεία.

Επειδή τα τελευταία χρόνια δώσαμε περισσότερο βάρος στα πτυχία και στην εκπαίδευση του «μυαλού», και ξεχάσαμε να καλλιεργήσουμε την «καρδιά».

Το Dalai Lama Center έβαλε τις όμορφες έννοιες που θέλει να επικοινωνήσει και οι Giant Ant δημιούργησαν την ιδιοφυή απεικόνισή τους με μορφή ρευστών εικόνων που γεννιούνται η μία μέσα από την άλλη.

doctv.gr

Προσφυγικές κατοικίες

100 years old 

Σμύρνη 1900 - Αθήνα 2013

graffiti στους τοίχους

artists on streets

διαφοροποιούν κάποιες γωνιές

think

σκέψου, πριν κρίνεις κάποιον

σκέψου: δεν είναι παράνομο...ακόμη...

Πέρασα με το ποδήλατο

και στάθηκα για μια στιγμή εδώ.

Κοίταξα αυτά τα ερμητικά κλειστά παράθυρα...

Διάβασα τα συνθήματα στους τοίχους αυτής της γειτονιάς...

"...είτε με τη eurovision, είτε και χωρίς

τρώτε τα σκουπίδια σας, και νιώθετε ευτυχείς"

Υπόγεια φιλοξενούν κάποιες ψυχές...

Φωτογραφίζω, δεν είχα καταλάβει πως με κοιτούσε κάποιος,

κατεβάζω αμήχανα την κάμερα, συνεχίζω παρακάτω.

Δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι ρατσιστής.  

Δεν είσαι τίποτα παραπάνω, από τον οποιοδήποτε άλλο.

Περνάω με το ποδήλατο απέναντι, κοιτάζω από μακρυά

μια ελληνική σημαία σε ένα μπαλκόνι.

Πόσες προσφυγικές ιστορίες θα υπάρχουν σε 

κάθε ένα από αυτά τα σπίτια...

Φεύγω, με το μυαλό γεμάτο σκέψεις

γεμάτο εικόνες 

που οι περισσότεροι περιφρονούν να κοιτάξουν

να αφιερώσουν λίγο χρόνο 

να συναισθανθούν, να σκεφτούν

Στρέφω το βλέμμα προς τον ουρανό

στα σύννεφα έχει σχηματιστεί μια καρδιά,

φεύγω από εκεί, χαμογελώντας...

ο άνθρωπος

Ένα εξαιρετικό ταινιάκι από τον  Steve Cutts για τον "άνθρωπο"... 
και την καταστροφική του παρέμβαση στο περιβάλλον. 
Αξίζει να το παρακολουθήσετε!

«Γυάλινος κόσμος», Θέατρο Δημήτρης Χορν

Μια από τις ωραιότερες θεατρικές παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν, με εξαιρετικές ερμηνείες, εύστοχη σκηνοθετική προσέγγιση και την υπέροχη μουσική επένδυση του Σταύρου Γασπαράτου, συνεχίζεται μέχρι και τις 27/1 στο θέατρο Δημήτρης Χόρν. Έπειτα θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη.

Ο Γυάλινος Κόσμος (The Glass Menagerie, Το Γυάλινο Θηριοτροφείο) είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Τένεσι Ουίλιαμς, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς του αιώνα μας. Πρόκειται για το πιο προσωπικό, αυτοβιογραφικό του έργο, όπου ο συγγραφέας παρουσιάζει την οικογένεια του, τα βιώματα του σ' έναν κόσμο τόσο εύθραυστο σαν από γυαλί.

Ένα τρίγωνο σιωπηλής απόγνωσης : η μάνα - ο γιος - η κόρη. Μια αυταρχική μητέρα, μια αδικημένη, απομονωμένη κόρη, ένας ονειροπόλος γιος, καταδικασμένοι σε μια καθημερινότητα που τους φυλακίζει. Τρεις εγκλωβισμένοι άνθρωποι που καταφεύγουν στη φαντασία και στις ψευδαισθήσεις τους για να αντέξουν την πραγματικότητα. Οι προσδοκίες τους καταστρέφονται από τις συγκυρίες, μαζί με τα όνειρα και τον πόθο για μια διαφορετική ζωή.

Τρία άτομα κλεισμένα το καθένα στο δικό του γυάλινο κλουβί, στο δικό του γυάλινο κόσμο, τρεις διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται μεταξύ τους και με το είναι τους, καθώς αγωνιούν  για να κρατήσουν ζωντανά τα όνειρα τους. 

Μια υπέροχη παράσταση, ανεβασμένη με εξαιρετικό τρόπο, που με συγκίνησε πραγματικά, μη τη χάσετε!

Τελευταίος μήνας παραστάσεων στην Αθήνα. Μέχρι τις 27/1 στο θέατρο Δ. Χορν.

Συντελεστές: ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: Κατερίνα Ευαγγελάτου
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κατερίνα Ευαγγελάτου
ΣΚΗΝΙΚΟ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Γιώργος Πάτσας
ΜΟΥΣΙΚΗ: Σταύρος Γασπαράτος
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Λευτέρης Παυλόπουλος

Διανομή:
ΑΜΑΝΤΑ: Ναταλία Τσαλίκη
ΤΟΜ: Αντίνοος Αλμπάνης
ΛΩΡΑ: Αμαλία Νίνου
ΤΖΙΜ: Κωνσταντίνος Γαβαλάς

Αλμπέρ Καμύ / Albert Camus

Σαν σήμερα στις 4 Ιανουαρίου 1960 έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας, φιλόσοφος και διανοητής Αλμπέρ Καμύ (αγγλ. Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960).

Ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματα του «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα», στα θεατρικά του έργα «Καλλιγούλας» και «Οι δίκαιοι», αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». Προβληματιζόταν για την αναζήτηση του νοήματος της ζωής και για την ανάγκη της εξέγερσης.

Τιμήθηκε με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957, όπου ήταν συνυποψήφιος με τον Νίκο Καζαντζάκη. Είναι χαρακτηριστική η φράση του Καμύ, δείγμα και της αξίας του, σε ένα γράμμα του προς την Ελένη Ν. Καζαντζάκη: «…Και ακόμα δεν ξεχνώ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα…».

O ρομαντικός και αντιεξουσιαστής Καμύ, συστηνόταν ως «γιος ενός οιναποθηκάριου και μιας παραδουλεύτρας». Ο μικρός Αλμπέρ θα γνωρίσει τον πατέρα του μονάχα μέσα από μία φωτογραφία, καθώς τραυματίστηκε και πέθανε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη μητέρα του είχε μία ιδιαίτερη σχέση. Χαρακτηριστικό είναι ότι της αφιέρωνε τα βιβλία του με την επισήμανση «σ΄ αυτήν που δεν θα μπορέσει να το διαβάσει ποτέ», γιατί ήταν αγράμματη.

«Στο βάθος του χειμώνα, ανακάλυψα ότι μέσα μου υπάρχει ένα ανίκητο καλοκαίρι.»

                                                                                                                          A. C.

Ο Αλμπέρ σπουδάζει έχοντας την υποστήριξη καθηγητών του. Ξεκινάει να γράφει από πολύ νέος. Μετά από το απολυτήριο λυκείου, παίρνει πτυχίο στη φιλολογία, αλλά εξαιτίας της φυματίωσης δεν καταφέρνει να περάσει το διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση.

Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας στο Αλγέρι που αργότερα (1937) μετονομάζει σε Θέατρο της Ομάδας. Στο μεσοδιάστημα, εγκαταλείπει το κομμουνιστικό κόμμα, δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα Το λαϊκό μέτωπο. Η έρευνα που κάνει θα συναντήσει αντιδράσεις. Το 1940, η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. 

«Το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δυο φορές.»
                                                                      Α.C.

Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον Ξένο (L' Étranger, 1942) και το δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» – ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα Η παρεξήγηση και Καλιγούλας. Το 1943 προσλαμβάνεται από τον εκδοτικό οίκο Gallimard και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας Combat (Η μάχη) όταν ο Π. Πια κλήθηκε να προσφέρει από άλλες θέσεις στη Γαλλική Αντίσταση. Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματα του, την Πανούκλα (1947), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: L' État de siège (1948), Οι δίκαιοι (1949) και Ο επαναστατημένος άνθρωπος (L' Homme révolté) (1951).

Ο Καμύ με τον Σάρτρ

Το 1952 έρχεται σε ρήξη με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ με τη δημοσίευση στο περιοδικό Μοντέρνοι καιροί του άρθρου από τον Ανρί Ζανσόν που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική». Το 1956, στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Εκδίδει την Πτώση.

Εκείνη την εποχή, οι μνήμες του Εμφυλίου στη χώρα μας ήταν ακόμα νωπές, ενώ ο Καμύ είχε συνυπογράψει επιστολή συμπαράστασης στους αριστερούς που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο (1949), ενώ αργότερα κράτησε την ίδια στάση και για τους αγωνιστές της Κύπρου. «Πράγματι», παραδεχόταν, «υπήρξε μια γαλλική εθνική αλληλεγγύη και υπήρξε και μια ελληνική εθνική αλληλεγγύη: η αλληλεγγύη της οδύνης. Αυτή την αλληλεγγύη μπορούμε να την ξαναβρούμε κάθε στιγμή και όχι μόνο με το ένδυμα της οδύνης».

Κατά τη συζήτηση αυτή, απάντησε και στην ερώτηση «πού είναι η ελευθερία την οποία διεκδικείτε;», που του έθεσε μια μαθήτρια: «Η άνευ όρων ελευθερία είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Την άνευ ορίων ελευθερία μόνον οι τύραννοι μπορούν να την ασκούν. Ο Χίτλερ ήταν ένας σχετικά ελεύθερος άνθρωπος, ο μόνος άλλωστε από όλη την Αυτοκρατορία του. Αλλά αν θέλουμε να ασκήσουμε μια αληθινή ελευθερία, αυτή δεν μπορεί να ασκηθεί μόνο προς το συμφέρον τού ατόμου που την ασκεί. Η ελευθερία είχε πάντα ως όριο την ελευθερία των άλλων».

Ο Καμύ έφυγε από τη ζωή στις 4 Ιανουαρίου 1960 σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, όταν ο οδηγός, εκδότης Μισέλ Γκαλιμάρ, παρέκκλινε της πορείας και χτύπησε σε ένα δέντρο. Ο Γκαλιμάρ τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε πέντε ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Ο Καμύ σκοτώθηκε επί τόπου. Τραγική ειρωνεία, ο ίδιος έλεγε στους φίλους του ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο σκανδαλώδες από το θάνατο ενός παιδιού και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα». Η σορός του ενταφιάστηκε στην Lourmarin, όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. 

Info / πηγές για τον Α. Καμύ :
wikipedia.org

politismospolitis.org 
nobelprize.org 
http://tvxs.gr

ανοιχτοί ορίζοντες

 Φωτογραφίες από την κορυφή

 ενός βουνού της Αττικής...

 Ατενίζοντας τον ατελείωτο ορίζοντα

  μέχρι εκεί που χάνεται η ματιά...

 Στο βάθος διαφαίνονται νησιά του Αιγαίου.

 Χορταίνει η ψυχή σου, μαζί με τη ματιά.

 Έπειτα περπάτημα στο δάσος.

 Αν και στην καρδιά του χειμώνα,

η βόλτα στη θάλασσα θύμιζε καλοκαίρι

 

και οι χιλιάδες σκέψεις να εξανεμίζονται.

Πρώτη ανάρτηση για το 2013, με ολόφρεσκες φωτογραφίες από την Αττική...

Καλή Χρονιά!

ευχές...

στην αγαπημένη μου Πλάκα

Φίλοι μου, ο καθένας θα κάνει το δικό του διαφορετικό, πιο προσωπικό απολογισμό για τη χρονιά που μας αφήνει σε λίγες ώρες. Κοινοποιώ και μοιράζομαι σκέψεις μαζί σας (όπου β' πληθυντικός, εννοείται ότι ισχύει και ο α' ενικός). Στην τελευταία ανάρτηση για εφέτος, κόντρα σε όλα σας αφήνω ευχές μου για το νέο έτος.

Να βάλετε πολλούς στόχους και να ανοίξετε το βηματισμό σας. Ακόμη και αν τα πάντα ίσως προκαθορίζονται από τις εξελίξεις, εσείς μην αφήσετε κανέναν να σας μικρύνει το όνειρο.

Ψάξτε τρόπους να πάτε εκείνο το ταξίδι που θέλετε, να σπουδάσετε αυτό που αγαπάτε, να διαβάσετε περισσότερα βιβλία από ότι ποτέ άλλοτε. 

Να γνωρίσετε ενδιαφέροντες ανθρώπους, να εστιάσετε στο θετικό γύρω σας, να βοηθήσετε να εξαλειφθούν τα αρνητικά, να καταδικάσετε όποιον πράττει κάτι άδικο, να υψώνετε την φωνή σας απέναντι στο άδικο, να μη φοβηθείτε να είστε με τη μειοψηφία, να μην παρασυρθείτε από τους δήθεν, μην πάρετε ποτέ στα σοβαρά κριτικές εξ' αποστάσεως, αφήστε τις καταστάσεις να σας ωριμάσουν, να αγαπήσετε περισσότερο την πατρίδα σας, να τη μάθετε ακόμη πιο καλά και ουσιαστικά, να την περπατήσετε, να μοιραστείτε το φαγητό σας με το φίλο σας, να μοιραστείτε τις ιδέες και τα ενδιαφέροντα σας, να αγαπήσετε τους φίλους σας / τον φίλο σας, να δείχνετε στους ανθρώπους έμπρακτα την αγάπη σας, να μη φοβηθείτε να είστε δίπλα σε εκείνον που εσείς έχετε επιλέξει, να κάνετε ότι σας γεμίζει ευτυχία, να χαρείτε τη θάλασσα, να περπατήσετε στο βουνό, να επανεκτιμήσετε τη γειτονιά σας, να δείχνετε την ευγνωμοσύνη σας στη ζωή, να αγκαλιάζετε το διαφορετικό - έχετε να πάρετε κάτι από αυτό- , αν κάτι δε σας ταιριάζει να προχωρείτε παρακάτω, να ερωτευτείτε αληθινά, να μη νιώσετε ποτέ δούλοι του χρήματος, εσείς να είστε οι κυρίαρχοι του, ακόμη με λιγότερα χρήματα να βρίσκετε τρόπους να περνάτε τέλεια. Να είστε αυστηροί με τον εαυτό σας, αλλά ταυτόχρονα να τον αγαπάτε, να τον φροντίζετε. 

Να μην αφήσετε τη μιζέρια να μπει στη ζωή σας. Να βγείτε στο δρόμο, να ενωθείτε με τον άλλο και να δημιουργήσετε κάτι από το μηδέν. Να μην αφήσετε να χαθούν από τη ζωή σας όσοι το αξίζουν να είναι δίπλα σας, να είστε ανοικτοί στο καινούργιο και στο διαφορετικό, να είστε πάντα αληθινοί. Να απαιτήσετε δικαιοσύνη για τον τόπο και τους εαυτούς σας. Να μάθετε να διεκδικείτε όσα σας οφείλουν.  Να ενώσουμε όλοι τις φωνές μας για όλα όσα μας οφείλουν.

Αν αλλάξουμε όλοι μαζί, αν προσπαθήσουμε όλοι για τα παραπάνω, κάτι μπορεί να αλλάξει.

Όσο δυσκολεύουν οι καταστάσεις, όσο οι συγκυρίες δεν βοηθούν, τόσο μεγαλύτερη αξία θα έχει και η παραμικρή δική σας νίκη. Τόσο μεγαλύτερη ουσία θα έχει ότι θα καταφέρετε! 

Καλώς να έρθει το 2013, σας ευχαριστώ για την έντονη συνεχή, αδιάλειπτη παρουσία σας σε αυτό το blog τόσα χρόνια, είστε πολύτιμοι γιατί είστε διαφορετικοί. Καλή χρονιά!

Όλα θα πάνε καλά στο τέλος, διαφορετικά δε θα είναι το τέλος.

A dream you dream alone is only a dream. 

A dream you dream together is a reality. 

John Lennon

καλές γιορτές

...στολισμένο αγαπημένο παιδικό παιχνίδι, 

το καράβι των πειρατών... γεμάτο αναμνήσεις

Αν τα Χριστούγεννα σημαίνουν 

Αγάπη, Μοίρασμα, Μαγεία, τότε 

Καλές Γιορτές σε όλους! 

Να περάσετε όμορφα αυτές τις μέρες, κοντά στους αγαπημένους σας.

Πολλές ευχές για υγεία, αγάπη και δύναμη σε αυτή την τόσο δύσκολη ιστορική συγκυρία. 


Διαφυλάξτε αλώβητη τη ψυχή, τη μοναδικότητα και το μυαλό σας. 

Περισσότερη Ανθρωπιά και Αλληλεγγύη στη ζωή όλων μας!

Γιοι και Κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας

«Μπορείτε να θυμηθείτε την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή σας;» 

Αυτό το ερώτημα τέθηκε από τους 5 νέους ηθοποιούς της παράστασης σε 80 νέους του παρελθόντος, σε παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. 

Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τις προσωπικές ιστορίες της ζωής ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Κάθε ηθοποιός ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε. Μια παράσταση μωσαϊκό άγνωστων ιστοριών που έγραψε η ζωή παράλληλα με την επίσημη Ιστορία. Οι ιστορίες αυτές εκτείνονται χρονικά από το 1940 και την είσοδο της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις μεταναστεύσεις στην Αμερική, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, την ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, τη Χούντα, την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία έως και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυμήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύμβησης, δήμαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέμου, διάσημοι ποδοσφαιριστές, δολοφόνοι, δίγαμοι, πλούσιοι έμποροι του Βελιγραδίου, πάμπτωχοι φοιτητές και εργάτες στη Γερμανία, ενώ μια κυρία έγινε δασκάλα γιόγκα αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης!

Η αφετηρία για τη σύλληψη της συγκεκριμένης ιδέας ήταν ο πρόσφατος χαμός του παππού του σκηνοθέτη, που έζησε όλη του τη ζωή βαρήκοος, μετά τον τορπιλισμό της Έλλης, στην οποία υπηρετούσε σαν ναύτης. Όπως λέει ο Γιάννης Καλαβριανός, «για εμένα η Έλλη είναι ένα πιθανό διαγώνισμα ιστορίας, για εκείνον ήταν η στιγμή που άλλαξε τη ζωή του, η οποία δεν ήταν πάντα όπως τη γνώρισα εγώ. Μας είναι δύσκολο να δεχτούμε πως οι παππούδες μας δεν γεννήθηκαν ηλικιωμένοι, αλλά υπήρξαν νέοι που θέλησαν να αγαπήσουν, να δουλέψουν, να γνωρίσουν τον κόσμο. Αν ακούσεις τις ιστορίες της νεότητάς τους αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά οι άνθρωποι αναζητούμε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα-απλώς σε διαφορετικές στιγμές της επίσημης ιστορίας- που αν τα αναγνωρίσουμε, θα οδηγηθούμε γρηγορότερα σε μια διαδικασία συμφιλίωσης με τις προηγούμενες γενιές». 

Το παρήγορο και επίκαιρο μήνυμα σε όλες αυτές τις διηγήσεις, είναι πως η ζωή πάντα συνεχίζεται. Ακόμη και μέσα στις πιο δύσκολες καταστάσεις, πάντα βρίσκει το δρόμο της. Σε κάθε χρονική περίοδο όλοι πάλευαν για να βελτιώσουν τη ζωή τους. Εξ’ ου και ο υπότιτλος της παράστασης «για την αναζήτηση της ευτυχίας». Οι ηθοποιοί παρουσιάζουν εξαιρετικά τις ιστορίες, συνδυάζοντας δημοτικό τραγούδι με χειροποίητους μουσικούς ήχους, προκαλώντας συγκίνηση αλλά και γέλιο. Στο τέλος της παράστασης, όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες, παρουσιάζονται μπροστά σου μέσω μιας βιντεοπροβολής...

Μια συγκινητική παράσταση, δουλεμένη με πολύ προσοχή, αγάπη και σεβασμό.  
Αξίζει να την παρακολουθήσετε!  
Στο bios έως και τις 20/1!

Συντελεστές
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Παίζουν: Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου
Παραστάσεις: Από Πέμπτη έως Κυριακή: 20.30
Τιμές Εισιτηρίων: 10 ευρώ
Που: Bios, Πειραιώς 84, 16354 Αθήνα , +302103425335

I need another world

Πολλά ακούγονται για το ...επικείμενο τέλος του κόσμου. 

Πανάρχαιες προφητείες ξαναγίνονται επίκαιρες. Εσχατολογίες και φοβίες εξαπλώνονται σε όλο τον πλανήτη. 

Μα ο κόσμος έτσι όπως τον γνωρίσαμε, έχει ήδη ξεκινήσει να καταστρέφεται. 

Ζούμε ένα τέλος. Αυτό το τέλος όμως, καλώς ή κακώς είναι αναγκαίο. 

Είναι ποθητός ένας άλλος κόσμος. Έχουμε ήδη μπει σε μια άλλη εποχή. 

Ευχή μου είναι να καταστραφεί αυτός ο κόσμος. Για να μπορέσει να γεννηθεί ένας άλλος, ριζικά νέος, εντελώς διαφορετικός από τον τωρινό στη δική του θέση. Όχι για την αυριανή μέρα, αλλά για τη νέα εποχή που ανοίγεται έτσι και αλλιώς μπροστά μας, το παρακάτω τραγούδι...

I need another world...

I need another place 

Will there be peace 

I need another world 

This one's nearly gone 

Still have to many dreams 

Never seen the light 

I need another world 

A place where I can go 

I'm gonna miss the sea 

I'm gonna miss the snow 

I'm gonna miss the bees

 I miss the things that grow

 I'm gonna miss the trees

 I'm gonna miss the sun 

I miss the animals 

I'm gonna miss you all 

I need another place 

Will there be peace 

I need another world 

This one's nearly gone

 I'm gonna miss the birds

 Singing all there songs 

I'm gonna miss the wind 

Been kissing me so long 

Another world 

Another world 

Another world 

Another world

(Antony And The Johnsons)

Προμηθεύς λυόμενος, Σέλεϋ

Πέρσυ Μπυς Σέλεϋ (Percy Bysshe Shelley), 
Άγγλος ρομαντικός ποιητής

Ο Σέλλεϋ στους τελευταίους στίχους της τραγωδίας του Προμηθεύς λυόμενος, είχε γράψει:

«Να υποφέρεις δεινά που ακόμη και η ελπίδα τα θεωρεί ατέρμονα. 

Να αψηφάς την εξουσία που μοιάζει παντοδύναμη. 

Να αγαπάς και να επιμένεις. 

Να ελπίζεις, έως ότου η ελπίδα, μέσα από την ίδια την καταστροφή της, πραγματώσει τον σκοπό της. 
Να μην αλλάζεις, ούτε να διστάζεις, μήτε να μετανιώνεις. 
Εδώ είναι η δόξα σου Τιτάνα: καλοσύνη, μεγαλείο, ευτυχία, ομορφιά και ελευθερία»