Αρχαιολογικό Μουσείο Ασκληπιείου Επιδαύρου

Αυτή είναι η εικόνα που αντικρίζεις από την πόρτα του Αρχαιολογικού Μουσείου της Επιδαύρου, κοιτάζοντας προς την έξοδο. Έξω στην αυλή ακριβώς απέναντι βρίσκεται μια προτομή του Παναγή Καββαδία, ο οποίος είχε αναλάβει την υπάρχουσα έκθεση του μουσείου. 

Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της μουσειακής αντίληψης των αρχών του 20ου αιώνα, με την πυκνή παρατακτική διάταξη των εκθεμάτων, η οποία τότε ήταν υποχρεωτική και λόγω του μεγάλου αριθμού.  Σήμερα μερικά από τα πιο σημαντικά εκθέματα βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. 

Το συγκεκριμένο κτήριο αποτελεί ένα από τα παλαιότερα αρχαιολογικά Μουσεία της Ελλάδας. Θεωρείται ότι πρέπει να διατηρηθεί ακέραιο ως κτήριο, καθώς είναι σημαντικό για τη μελέτη της εξέλιξης των Μουσείων και της Μουσειολογίας. Εντούτοις πιστεύουμε ότι είναι αναγκαίο να υπάρξει εκσυγχρονισμός. Το μουσείο χρειάζεται αλλαγές. 

Αν όχι στο κτήριο, τότε σίγουρα επιβάλλεται στις επιγραφές του.

Βρίσκεται εντός του Αρχαιολογικού Χώρου του ιερού του Ασκληπιού. 

Τα εκθέματα χρονολογούνται από την αρχαϊκή ως τη ρωμαϊκή εποχή.

Το είδος των εκθεμάτων ποικίλει και περιλαμβάνει, επιγραφές, ιατρικά εργαλεία, ακροκέραμα, ανάγλυφα, αγάλματα μεγάλου μεγέθους αλλά και πολλά αναθήματα μικρού μεγέθους, και μεγάλα τμήματα σημαντικών αρχαίων κτηρίων από το ιερό του Ασκληπιού. 

Επίσης στο Μουσείο εκτίθενται και εκμαγεία σημαντικών αγαλμάτων...

...όπως της Υγείας 4ου π.Χ. αι., της Αφροδίτης (ρωμαϊκό αντίγραφο), του Ασκληπιού (ρωμαϊκής εποχής), των αετωμάτων του ναού του Ασκληπιού, των ακρωτηρίων του ναού της Άρτεμης καθώς και αναγλύφων, τα οποία βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα. 

Καθώς έφευγα από το συγκεκριμένο Μουσείο σκεφτόμουν πόσο όμορφο θα ήταν αν θα μπορούσε να στεγαστεί εντός του αρχαιολογικού χώρου σε κάποιο κτήριο το Θεατρικό Μουσείο που παραπαίει.  Το αναγνωρίζω ότι είναι παράτολμη η σκέψη αυτή. Ίσως να είναι όμως ένας τρόπος να πέσει φως πάνω στα εκθέματα και να προσελκύσει το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού που επισκέπτεται το συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο. Βέβαια ίσως η απόσταση από το κέντρο της Αθήνας θα είναι αποτρεπτική ίσως για τους μελετητές...

Σχετικές πληροφορίες :
Υπ. Πολιτισμού 
Το θέατρο της Επιδαύρου 
Αρχαιολογικός Χώρος Ασκληπιείου Επιδαύρου

Αρχαιολογικός χώρος Ασκληπιείου Επιδαύρου

Επισκεφτήκαμε την Επίδαυρο με αφορμή την παράσταση του Θεάτρου Νο. 

Έπειτα το πρωινό της επόμενης μέρας, ακολούθησε μια περιήγηση στον Αρχαιολογικό χώρο Ασκληπιείου Επιδαύρου. Ακολουθεί μια μικρή ξενάγηση.  

Μια ζεστή Κυριακή του Ιουλίου, λοιπόν, περπατήσαμε τα χώματα όπου βρισκόταν το Ασκληπιείο, δηλαδή η έδρα του θεού ιατρού της αρχαιότητας και το σημαντικότερο θεραπευτικό κέντρο όλου του ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου. 

Ήταν το κύριο ιερό της μικρής παραθαλάσσιας πόλης της Επιδαύρου, αλλά η φήμη του και η αναγνώριση της σημασίας του γρήγορα ξεπέρασαν τα όρια της Αργολίδας και θεωρήθηκε από όλους τους Έλληνες ο τόπος όπου γεννήθηκε η ιατρική.

Αυτό που κινεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια μου σε τέτοιους αρχαιολογικούς τόπους είναι φυσικά η ιστορία τους. Σαν να ξεπηδούν μύθοι. Προσπαθώ να αφουγκραστώ το μυστήριο τους. 

Τα μνημεία του αποτελούν σήμερα όχι μόνο παγκοσμίου φήμης αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, αλλά και εξαιρετική μαρτυρία για την άσκηση της επιστήμης της ιατρικής στην αρχαιότητα.  Αρκεί να κρατήσουμε ότι περισσότερα από διακόσια ιαματικά κέντρα σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο θεωρούνταν ιδρύματά του. 

Στο Στάδιο του Ιερού του Ασκληπιείου της Επιδαύρου 

όπου τελούνταν αθλητικοί αγώνες προς τιμήν του Ασκληπιού.

Ο Πίνδαρος αναφέρει την τέλεση γυμνικών αγώνων στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου από τον 5ο αιώνα. Αθλητικοί αγώνες αλλά και αγώνες ραψωδίας, μουσικής και δράματος αποτελούσαν τμήμα του τελετουργικού που ελάμβανε χώρα κατά τη διάρκεια της γιορτής προς τιμήν του Ασκληπιού που διοργανωνόταν κάθε 4 χρόνια, των Μεγάλων Ασκληπιείων.

Εδώ αποτυπώθηκε η εξέλιξη της ιατρικής από τη φάση κατά την οποία η ίαση εξαρτιόταν αποκλειστικά μόνο από το θεό έως τη μετατροπή της σε επιστήμη, με τη συστηματική καταγραφή περιστατικών και τη σταδιακή συγκέντρωση γνώσης και εμπειρίας. 

Όταν βρεθείτε στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου, αξίζει να δείτε:

Τον Ξενώνα ή Καταγώγιον, όπου διέμεναν οι προσκυνητές του λατρευτικού χώρου.

Το συγκρότημα του Τελετουργικού εστιατορίου όπου δίνονταν τελετουργικά γεύματα.

Τη Θόλο, το τελειότερο κυκλικό οικοδόμημα της αρχαιότητας- ο μύθος την ορίζει ως την κατοικία του θεού Ασκληπιού.

Τη Στοά Αβάτου, όπου φιλοξενούνταν οι ασθενείς.

Το Στάδιο, όπου λάμβαναν χώρα οι αθλητικοί αγώνες.

Το Ασκληπιείο, ένα από τα πιο σημαντικά θεραπευτικά κέντρα του ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου, που στέγαζε το χρυσελεφάντινο άγαλμα του θεού.

...Και τέλος φυσικά : 

...το Θέατρο, είναι από τα ωραιότερα του κόσμου.

Ανεβείτε στην κορυφή του. Παρατηρήστε την ακουστική του. 

Έχουμε αναφερθεί ξανά παλαιότερα στο θέατρο της Επιδαύρου.

(Διάβασε το κλικάροντας στον παραπάνω σύνδεσμο). 

Εκτός από κάποια παράσταση, φρόντισε να δεις το 

θέατρο για την αύρα του και το αρχαιολογικό του ενδιαφέρον. 

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ελληνικής αρχαιότητας, ίσως το τελειότερο και διασημότερο μνημείο του είδους.

Η πρώτη παράσταση μετά την αρχαιότητα δόθηκε εδώ την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου του 1938. Η «Ηλέκτρα» με το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με την Κατίνα Παξινού.

Το ετήσιο «Φεστιβάλ Επιδαύρου» εγκαινιάστηκε επισήμως το 1955 με την παράσταση της Εκάβης του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο. Έκτοτε το θέατρο χρησιμοποιείται κάθε καλοκαίρι για τις εκδηλώσεις των Επιδαυρίων, που περιλαμβάνουν κυρίως παραστάσεις αρχαίου δράματος - ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά γεγονότα στον κόσμο.

Πηγές & περισσότερες πληροφορίες: 
Υπ. Πολιτισμού 
Μνημεία του Αρχαιολογικού τόπου 

Το θέατρο της Επιδαύρου

Θέατρο Νο, επίκληση στον ήλιο & "Νέκυια", Επίδαυρος

Ξημερώματα προς την Επίδαυρο.

Είναι μια από εκείνες τις εμπειρίες που σε σημαδεύουν και θα τις θυμάσαι πάντα.

Ξημέρωμα στο θέατρο Επιδαύρου με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να αγκαλιάζουν την πλάση, παράλληλα με ένα τελετουργικό κάλεσμα στον ήλιο, που πραγματοποίησε ο μεγάλος γιαπωνέζος δάσκαλος Rokuro Gensho Umewaka, ακολουθώντας μια παλαιά τελετουργία του ΝΟ.

Πρόκειται για μια επίκληση του θιάσου προς τον ήλιο προκειμένου να ανατείλει. 

Η τελετή ήταν γεμάτη με ιερότητα, αυστηρό τυπικό και αρχαίους κώδικες, ξένους προς τη δική μας ίσως κουλτούρα, βαθιά μοναστικούς.

Δε θα αναλύσω το τι είδαμε καθώς είμαι σίγουρη ότι όσοι ενδιαφέρεστε θα τα έχετε ήδη διαβάσει στον τύπο, σας παραθέτω όμως δυο σχετικές αναφορές, μπορείτε να δείτε εδώ:

  Θέατρο ΝΟ, στο βάθος τραγωδία (bookpress.gr) 

  «Νέκυια», Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (theatro.wordpress)  

Το απόγευμα της ίδιας μέρας ξαναβρεθήκαμε στο Θέατρο.

Το φεγγάρι μόλις έχει ξεπροβάλλει από πάνω του.

Εδώ ως θεατές μιας θεατρικής συνάντησης δύο πολιτισμών με βαθιές ρίζες μέσα στο χρόνο. Το θέατρο Νο της Ιαπωνίας καταπιάστηκε με τη ραψωδία λ της «Οδύσσειας» του Ομήρου, για την παράσταση «Νέκυια». 

Περισσότερο από 2.500 χρόνια μετά τη δημιουργία της ομηρικής Οδύσσειας και 800 χρόνια από την ίδρυση του θεάτρου Νο, ομηρική και ιαπωνική «Νέκυια» συναντήθηκαν στην Επίδαυρο.

Το πρωί μια επίκληση στον ήλιο - ένα κάλεσμα προς ζωή.

Το βράδυ η "νέκυια" - ένα κάλεσμα στον Άδη.

ραντεβού το Σεπτέμβρη...

Αγαπημένοι φίλοι,

Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι τι νόημα έχει τούτα τα χρόνια που η χώρα μας βιώνει τέτοιες στιγμές να μοιράζομαι φωτογραφίες, σκέψεις, βιβλία, προτάσεις και γραφές. Ίσως κανένα. Νιώθω ότι η επικαιρότητα εκμηδενίζει πλέον τέτοια μοιράσματα. Ίσως είναι μια φάση που απαιτεί περισσότερη ενδοσκόπηση. Το βέβαιο είναι ότι μια μπλογκόσφαιρα που έχει σιωπήσει, με ελάχιστες πλέον φωνές δημιουργικότητας, μας φανερώνει και το πόσο κόπο και ενέργεια απαιτούν αυτά τα μοιράσματα...

Από την άλλη όμως και αυτή εδώ ίσως είναι μια μορφή αντίστασης. Μια μικρή συνεισφορά προς τον περαστικό αναγνώστη που τυχαίνει να σταθεί σε αυτή τη διαδικτυακή γωνιά. Γιατί κακά τα ψέματα. Στα δύσκολα έχει αξία το μοίρασμα. Ειδικά όταν εσύ παύεις να έχεις, τότε αποκτά αληθινή αξία. Περίεργη αίσθηση. Παρ' όλα όσα ζούμε, να έχω ακόμη τόσα να μοιραστώ, να γράψω, μα να με περιβάλλει αυτή η παράξενη σιωπή.  Μα όσο και αν η ελπίδα μοιάζει χαμένη, δε θέλω να την παραδώσω ακόμη. 

Οι παραπάνω όμως σκέψεις ίσως να με απασχολήσουν πάλι από τον Σεπτέμβρη. Καθώς έφτασε ο καιρός για το καθορισμένο διάλειμμα του blog. Κάθε έτος τέτοια εποχή, επιλέγω να παραμένω offline, μια αναγκαία διαδικτυακή αποτοξίνωση. Χρόνος για περισσότερες γραπτές σημειώσεις, στιγμές στη φύση, σε φίλους, σε αναγνώσεις που δεν είχα την ευκαιρία να αφεθώ το προηγούμενο διάστημα.  Ανάγκη για περισσότερη ηρεμία. 

Καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού σε όλους. 

Να προσέχετε τους ανθρώπους και τους εαυτούς σας.

Υ.Γ. Διακοπή για ανάσες στο blog, μα κάποιες φωτογραφίες και μοιράσματα ίσως ν' ανεβαίνουν στη σελίδα του στο facebook. Συντονιστείτε και εκεί αν δεν το έχετε κάνει.