Πρώτη Μαΐου

Μια από τις πιο δύσκολες περιόδους του χρόνου μόλις ξεκινά. Κι έξω ο ήλιος θα λάμπει. Και είναι που εσύ πρέπει να συγκεντρωθείς, να μάθεις δεκάδες έννοιες, να επικεντρωθείς στο στόχο σου. Το να επενδύεις στη γνώση, λένε, πως είναι η μόνη περιουσία μας. Τα υλικά χάνονται, η γνώση όμως μένει ως το πιο πολύτιμο αγαθό. Κανείς δε μπορεί να στο πάρει. Και αν εστιάζεις σε γνώσεις ανθρωπιστικού / κοινωνικού τομέα, ίσως τόσο το καλύτερο, καθώς εμβαθύνεις σε θέματα που σε διαμορφώνουν πολύπλευρα. Τα αγαθά κόποις κτώνται, ότι κατακτιέται με κόπο ίσως να είναι και η πιο μεστή, αληθινή σου κληρονομιά. 

Πρώτη Μαΐου. Μα εγώ λέω να κλείσω τα παράθυρα στον ήλιο και να κυκλοφορώ τα βράδια αργά, περπατώντας στην πόλη. Οι επόμενοι μήνες θα περάσουν μπροστά σε κάποιους τόμους με τάσεις, χρονολογίες, ορολογίες, ιστορίες, στρατηγικές, που θα μπλέκονται με σκέψεις, προσωπικές ανησυχίες.  Παράλληλα γραφές, μοιράσματα, παραμερισμός διασκέδασης, φίλων. Μα είμαστε παλιές καραβάνες, έχουμε χάσει τον αριθμό των εξετάσεων. Να ξέρεις όμως όσο τα χρόνια περνούν, τόσο πιο δύσκολο είναι να θέτεις τέτοιου είδους στόχους, αλλιώτικο σε σύγκριση με το παρελθόν. Μια άλλου είδους εμπειρία, που σε μεταλλάσσει παράλληλα. Ειδικά σε εποχή που εξευτελίζει την εργασία και αλληλένδετα απαξιώνει μανιακά και τη γνώση. Τάση διαχείρισης του εαυτού, πολλαπλών καταστάσεων.  Μα τελικά τι άλλο ήταν το αποκούμπι και η αντίσταση μου μπροστά σε τούτη εδώ την τρελή πραγματικότητα, εκτός από τον αγώνα, τον πόθο για γνώση. Ναι ίσως είναι λίγο (ή πολύ, τελικά!) δονκιχωτικό... 

Καρράσκο: "Αν εσύ είσαι τρελλός, εγώ δε θα σ΄αφήσω να τρελάνεις κι εμάς. Τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε όπως είναι πραγματικά." 

Θερβάντες: "Όπως πραγματικά είναι... Ξέρεις πόσα χρόνια περιπλανιέμαι στην πραγματικότητά σας; Ξέρεις πόσες φορές έχω δει τη ζωή όπως είναι πραγματικά; Τόσες όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Πόνος, εξαθλίωση, πείνα και απίστευτη σκληρότητα. Είδα ανθρώπους να ταπεινώνονται τόσο, που να αναρωτιούνται γιατί γεννήθηκαν. Είδα φίλους μου να πεθαίνουν μέσα στην απελπισία. Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχιση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τους. Γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει... Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιος μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι, το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την "πραγματικότητα". Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ' όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι." 
(Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Δον Κιχώτης)

Μέγαρο Υπατία, ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της Αθήνας

Το Μέγαρο Υπατία είναι ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της Αθήνας...

Ξεναγηθήκαμε στο πλαίσιο του Open House Athens, ελάτε να σας ταξιδέψω στο εσωτερικό ενός ιστορικού κτιρίου που με την νεομπαρόκ μορφή του, εκπροσωπεί επάξια την Αθήνα του 20ού αι.

Το Μέγαρο Υπατία κατασκευάστηκε το 1909, όταν ο Αλέξανδρος Νικολούδης ολοκλήρωσε την ωδή του στο γαλλικό νεομπαρόκ και το αποτέλεσμα, ένα κτίριο-στολίδι συνολικής επιφάνειας 1.240 τ.μ., σε τρία διαφορετικά επίπεδα, απείχε από την κυρίαρχη μορφολογία των αστικών κατοικιών του αθηναϊκού νεοκλασικισμού.

Με τον πομπώδη χαρακτήρα του παριζιάνικου προτύπου και τα σχήματα της αρ νουβό, η αστική μονοκατοικία, η οποία τους καλούς καιρούς περιβαλλόταν από άμαξες που κατέφθαναν για τα πάρτι της υψηλής κοινωνίας, έμελλε να είναι το πρώτο και να μείνει στην Ιστορία ως το σημαντικότερο έργο του ενός εκ των ιδρυτών της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Σύμφωνα με το βιβλίο της Αμαλίας Κωστάκη για τον Αλέξανδρο Νικολούδη, ο αρχιτέκτονας ακολούθησε την τριμερή κατανομή, που θέλει τους δημόσιους χώρους να τοποθετούνται στο ισόγειο, τους ιδιωτικούς στον όροφο και τους χώρους του προσωπικού στο ημιυπόγειο.

Μπαίνοντας από το επιβλητικό θύρωμα εισόδου στην οδό Ηπείρου και περνώντας στο υπερυψωμένο ισόγειο, ο επισκέπτης συναντά το σαλόνι, το καθιστικό και την τραπεζαρία, που πλαισιώνεται από τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες με τα γραμμικά σύμβολα, οι οποίες, μάλιστα, αποκαταστάθηκαν πρόσφατα από μια ομάδα φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών.

 

Το γραφείο και η βιβλιοθήκη δεσπόζουν επίσης στο ισόγειο, όπως και το καπνιστήριο - επίσης με τοιχογραφίες - που έχει τις ρίζες του στις αγγλικές λέσχες και είναι το «αρχαιότερο» της Αθήνας.

Η εικόνα των ανδρών που αποσύρονταν εδώ μετά το δείπνο για να καπνίσουν το πούρο τους συνοδεία κονιάκ κατακλύζουν τη φαντασία.

Ανεβαίνοντας τη σκάλα που οδηγεί στην αίθουσα μπιλιάρδου, το βλέμμα στέκεται στο εντυπωσιακό βιτρό, επάνω από το ενδιάμεσο πλατύσκαλο, λίγο προτού στραφεί αναπόφευκτα στον θόλο. Ο όροφος αυτός φιλοξενεί τα υπνοδωμάτια, με εκείνο της οικοδέσποινας να ξεχωρίζει καθώς είναι το μεγαλύτερο και διαθέτει και μπουντουάρ.

Σύμφωνα με το βιβλίο της Αμαλίας Κωστάκη, η τραπεζαρία - κόσμημα του ορόφου - αντανακλά «τη βαρύτητα που δόθηκε στον σχεδιασμό της, αφού είναι ο πιο περίτεχνα διακοσμημένος χώρος υποδοχής, με ξυλεπενδύσεις στους τοίχους».

Σήμερα, το στολίδι της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα στέκει απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει φιλοξενήσει και διάφορες εκδηλώσεις - ανάμεσά τους εκθέσεις της UNESCO.

Το κτίριο, που χαρακτηρίζεται κλασικό στο είδος του, έχει περάσει στα χέρια του Κωνσταντίνου Ρουτζούνη. 

Χαρακτηριστική προσθήκη, το άγαλμα της Υπατίας στην είσοδο, από ιταλό γλύπτη του 17ου αιώνα, το οποίο ο ιδιοκτήτης με τη σύζυγό του απέκτησαν ύστερα από μεγάλη προσπάθεια. Αυτό είναι και το άγαλμα που χάρισε στο μεγαλοπρεπές κτίριο το νέο όνομά του, με το οποίο συνεχίζει να γράφει ιστορία.

Οι φωτογραφίες δικές μου.
Στοιχεία του κειμένου από εδώ

"Μουσείο άδειο", Μαρία Κουλούρη, εκδόσεις Μελάνι, 2013

Αγαπώ ιδιαίτερα την ποίηση... Πρόσφατα έφτασε στα χέρια μου η συλλογή ποιημάτων της Μαρίας Κουλούρη με τον τίτλο "Μουσείο άδειο". Ένα βιβλιαράκι 41 σελίδων που περιλαμβάνει 28 ποιήματα, από τις εκδόσεις Μελάνι. Με ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο με φωτογραφία της Αγγελικής Λάλου.  

Διάβασα τα ποιήματα μέσα σε ένα βράδυ... Την επόμενη μέρα ξαναπήρα στα χέρια μου το βιβλίο, και διάβασα ακόμη μια φορά όσα ποιήματα είχα τσεκάρει με το μολύβι μου. Κάποια επανέρχονταν στη μνήμη... κάποια τα αισθανόμουν πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου... Επέλεξα να μοιραστούμε από εδώ τρία. Όσοι αγαπάτε την ποίηση, αξίζει να αναζητήσετε τη συλλογή για να διαβάσετε όλα τα ποιήματα της ποιήτριας...

Σπίτια 

Είναι γεγονός 

Οι τοίχοι έπεσαν

Σπίτια δεν τα λες πια

Πέτρες στοιβαγμένες

Συμπλέγματα

Αλήθειες

Ύπνοι

Κάποιος να καθαρίσει τους δρόμους

Κάποιος που άντεξε

Αυτός που κουβάλησε τόνους επιθυμίας

Στις πλάτες μιας όμορφης Κυριακής

Κάποτε μετρήσαμε το χρόνο με χαμόγελα

Τώρα σκυμμένοι ζητάμε λεφτά πάνω στο χώμα

Η σκιά του ήλιου πάντα πρόθυμη να δείξει άλλη 

μια τελειωμένη ιστορία

Και το ρολόι παραμένει παλιό

Ο μόνος τρόπος για την ύπαρξη

Ένα κλαδί καρφωμένο στο χώμα

Ρουφά φως

Οι πέτρες ακόμα εκεί

Μπορεί και να ανθίσουν στην επόμενη βροχή

Μπορεί και όχι

Μάλλον όχι 

Νυχτερινό

Κεφάλι

Επί σκότους κρεμάμενο

Διωγμένο από κρεβάτι

Ήσσονος σημασίας

Απρόθυμο να ειπωθεί

Σωπαίνει

Τα χρόνια περνούνε

Στα δάχτυλα των γέρων

Ένοικοι τότε

Νύχτες παλιές

Και αυτό αιωρείται 

Χωρίς βάση

Στέκεται

Ένα φύσημα αφορμή να πάει πιο' κει

Εκατοστά αέρα η συλλογή του

Εκθέματα πίσω από βιτρίνα

Μουσείο άδειο

Τα κεριά του

Λιώσανε τα κεριά, κύριε ποιητά

Ας μη μιλάμε άλλο

Του μέλλοντος οι μέρες

Πέρασαν από την πόλη

Εσείς

Ο καλλιτέχνης

Ελάτε, σας καλώ

Παρακαλώ

Βρείτε κάτι άλλο

Μια ιστορία για το τέλος

Του τέλους το τέλος

Εσείς 

Ο μάγος

Μιλήστε γι' αυτό που δε θ' αρχίσει

Για κάποιον που δε θα' ρθεί

Χρήσιμη, λέτε, πάντα η προσμονή

Ενός βαρβάρου, ίσως

Μιλήστε εσείς

Κάτοχοι της ελπίδας

Γνωρίζετε κάποιον

Με σάρκα και οστά

Μιλήστε εσείς

Εμείς

Μεσσία θα τον πούμε. 

Το «Μουσείο Άδειο» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη, για την οποία βραβεύτηκε με το «Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη» για το έτος 2013.

little moments of life

μικρές στιγμές

αιχμαλωτίζουν το βλέμμα

πλησιάζεις κοντά

σαν δάκρυα στα φύλλα

κόκκινες παπαρούνες σημαίνουν Πάσχα

δακρυσμένα φύλλα της Άνοιξης

σε ουρανό γαλανό

και εσύ να μην σταματάς

ν' αιχμαλωτίζεις τις κλεφτές ομορφιές

που χιλιάδες ποιητές ενέπνευσαν

πασχαλίτσα [ - όσο μαθαίνεις για κάθε ένα πλάσμα τι θαύματα κάνει

τόσο χαίρεσαι όταν το αντικρίζεις, τόσο διαφορετικά το βλέπεις μετά... ]

σπόροι ζωής

προσπαθείς μήπως και δεις με τη χαλαρή ματιά του 

(συν 5 νεογέννητα γατάκια) 

Μικρές στιγμές από το φετινό Πάσχα. Σε λίγες μέρες προσπάθησα να ρουφήξω την ομορφιά της φύσης, τα χρώματα, τις σταγόνες της βροχής και τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος...

Λίγες μπροστά σε όσες η ψυχή έχει ανάγκη, στη φυγή που διακαώς, συνεχώς επιθυμεί... Να ανοίξει η ψυχή στο καινούργιο και να κλείσει οριστικώς στο παλιό.