Παραδόξως οι φετινές μέρες των Χριστουγέννων ήταν όμορφες. Γέμισαν με φίλους που άνοιξαν αγκαλιές, που τσούγκρισαν τα ποτήρια τους μαζί μου, που άκουσαν τους φόβους, τα άγχη μου και εγώ τα δικά τους.. Συμφωνήσαμε πως όσα νιώθουμε είναι δικαιολογημένα, για μένα κάποιοι είπανε «τι σόι καλλιτεχνική φύση θα ήσουνα δίχως προβλήματα, δίχως στραβά, αν όλα πηγαίνανε καλά;». Εκείνοι μάλλον το λένε χαριτολογώντας, αλλά εγώ έχω αρχίσει να το πιστεύω.
Δεν κατάλαβα πότε ήρθανε, πότε πέρασαν τα Χριστούγεννα. Τούτες τις μέρες ξαναθυμήθηκα τους λόγους, για τους οποίους λατρεύω το κέντρο! Ήμουν συνεχώς downtown, (πλην μίας εξαίρεσης), σε μπαράκια όπου ο κόσμος είναι ακόμη ακομπλεξάριστος και αισθάνεσαι στον αέρα αυτήν την ατμόσφαιρα ότι ανήκεις κάπου. Η πόλη άδεια, οι περισσότεροι έχουνε φύγει, μου άρεσε πολύ..Στο σπίτι, το ράδιο συνέχεια ανοικτό, με κολλημένη τη βελόνα στο Μελωδία. Συχνά στο pc έπαιζε το απίστευτο soundtrack του “Il Postino”, με την ποίηση του Pablo Neruda να γεμίζει κάθε γωνιά του δωματίου. Η ποίηση του γαληνεύει την ψυχή, πάντα η ποίηση ταξιδεύει. Αυτές τις ημέρες το διαδίκτυο και ο τύπος έχει γεμίσει με αφιερώματα για την δεκαετία που τελειώνει. Επιλογές καλύτερων ταινιών, καλύτερων βιβλίων, καλύτερων δίσκων κ.α. Προσωπικά αποφεύγω τις λίστες, τις βαριέμαι.
Σκέφτομαι τις τεράστιες αλλαγές που έφερε αυτή η δεκαετία που σε λίγο τελειώνει.. Το φαντάζεστε πως όταν ξεκινούσε, τα blogs απλά δεν υπήρχαν, τα iPod δεν είχανε κυκλοφορήσει, το youtube δημιουργήθηκε μόλις το 2005 και το facebook αργότερα; Σήμερα σχεδόν κανείς δεν αγοράζει μουσική από δισκοπωλεία, είχαμε ήδη το πρώτο πρόσωπο που ξεχώρισε, δίχως να έχει κυκλοφορήσει cd, απλά μέσω της μουσικής που ανέβασε στο myspace, την Monika. Τεράστιες αλλαγές και σίγουρα δεν μπορούμε να φανταστούμε όσες έρχονται.
Θυμάμαι την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2000.
Μαζεμένοι όλοι στο σπίτι.. Λίγα δευτερόλεπτα προτού αλλάξει ο αιώνας, τρέξαμε, ανεβήκαμε στην ταράτσα, για να αντικρίσουμε τον φωταγωγημένο βράχο της Ακρόπολης.
Στην στιγμή της αλλαγής του έτους, φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα δημιούργησαν ένα μοναδικό θέαμα.. Φάνταζε πως αν άπλωνες τα χέρια θα τα ακουμπούσες.. Η Ακρόπολη λουσμένη σε ένα γαλάζιο φως, δεν την είχα ξαναδεί ομορφότερη. Ο νυχτερινός αττικός ουρανός και αυτός μαζί της γιόρταζε.. Όλα φάνταζαν μοναδικά, όλος ο κόσμος ήταν γεμάτος με αισιοδοξία. Με την αλλαγή του αιώνα, χιλιάδες Αθηναίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, υπήρχε η αίσθηση πως το νέο έτος ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς.
Όσο αισιόδοξα αισθανόμουν τότε, τόσο απαισιόδοξα θα υποδεχτώ τη νέα δεκαετία σε λίγες μέρες. Για το 2010 δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, άλλωστε όλοι ξέρουμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε..
Θλίβομαι, γιατί πιστεύω πως η χώρα μου είχε τις περγαμηνές να πρωταγωνιστεί.. Τι να περιμένεις όμως, όταν μια χώρα δεν μπορεί να οργανωθεί, να εκμεταλλευτεί πολύτιμη κληρονομιά, είτε λέγεται ‘πολιτισμός’, είτε τουρισμός, είτε γεωπολιτική θέση, κλίμα κ.α.
Ήταν μια στιγμιαία λάμψη, σαν αυτή των πυροτεχνημάτων των τελετών έναρξης και λήξης της Ολυμπιάδας του 2004, με τις απίστευτες σπατάλες, τα σκάνδαλα, μια δεκαετία που δεν μπόρεσε η χώρα να εξελιχθεί, δεν άρπαξε τις ευκαιρίες και έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ένα μέλλον υποθηκευμένο, μιας χώρας παντού υποβαθμισμένης.
Οι περισσότεροι φίλοι σε προσωρινές εργασίες, απολυμένοι, μήνες απλήρωτοι.., με ένα μέλλον αβέβαιο, γνωρίζω πως αρκετοί θα υποδεχτούν το νέο έτος με διχασμένα συναισθήματα.
Εύχομαι να έρθει σύντομα η αναγέννηση για την χώρα μου, για όλους.
Ευχή μου – τέτοιες μέρες που είναι – ο καθένας από εσάς να εστιάσει στην ουσία των πραγμάτων, να βρίσκετε τρόπους να ομορφαίνετε τις ζωές σας..
Ελπίζω και το νέο έτος να είμαι δυνατή και να έχω την διάθεση να βρίσκομαι ανάμεσα σας με αυτό το blog, να μοιράζομαι ότι ακόμη με κερδίζει στην πόλη μου.
Η ανατολή της καινούριας ημέρας είναι
