Οδυσσέας Ελύτης..

Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε σαν σήμερα, 18 Μαρτίου του 1996.

Θυμάμαι την χρονιά εκείνη, ήμουν στο Γυμνάσιο. Η φιλόλογος, μπήκε στην αίθουσα συγκινημένη, και μας είπε : "Σήμερα έχασα τον πατέρα μου", εννοώντας τον Ελύτη, τον οποίο αισθανόταν ως πνευματικό της πατέρα, κοντινό της άνθρωπο…

Μας είπε ότι θα πήγαινε στην κηδεία του & κάποιοι την ακολουθήσαμε.

Για να είμαι ειλικρινής, τότε δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω πως αισθανόταν, ούτε τι εννοούσε..

Στάθηκε όμως η αφορμή να παρακινηθώ για να γνωρίσω το έργο του Οδυσσέα Ελύτη, πέρα των σχολικών εγχειριδίων.

Το πρώτο έργο του που αγόρασα ήταν η "Μαρία Νεφέλη".

Από τις πρώτες κιόλας γραμμές, ένας άλλος, φωτεινός κόσμος, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου…

Σαν κάποιος να με πήρε από το χέρι και να με ξενάγησε σε άλλους κόσμους, άλλοτε φωτεινούς, άλλοτε μελαγχολικούς, πάντα όμως γεμάτους αλήθεια, ομορφια και συναίσθημα..

Το επόμενο βιβλίο ήταν ο "Μικρός Ναυτίλος".. Σελίδες γεμάτες θάλασσα και σοφία..

Όλες οι συλλογές του, έχουνε και κάτι άλλο να δώσουν…

Από τότε, αρκετά συχνά υπάρχουν στιγμές που "επιστρέφω" στις σελίδες του, ξεφυλλίζω τα βιβλία και κάθε φορά στέκομαι σε κάποια άλλη φράση.. Είμαι σίγουρη πως αρκετοί θα αισθάνεστε όπως εγώ..

Πέρσι τέτοια μέρα είχα επιλέξει κάποια αγαπημένα αποσπάσματα από τα έργα του, καθώς νομίζω πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για τον θυμηθούμε, αλλά και για να τον γνωρίσουμε καλύτερα..

Έτσι και εφέτος.. λίγοι αγαπημένοι στίχοι..

Προσπάθησα να μην ταυτίζονται με τις περσινές επιλογές, τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε όσοι θέλετε κάνοντας κλικ εδώ..

Επίσης πατώντας εδώ μπορείτε να κατεβάσετε σε ψηφιακή μορφή το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη.. Ένα μικρό δωράκι από το blog για εσάς..

Μια μέρα που ένιωθα να μ' έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει

αργά στην ψυχή μου,
τράβηξα, κει που περπατούσα μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.
Το 'κοψα και το 'φερα στο απάνω χείλι μου.

Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.
Το διάβασα σ' αυτή τη

στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της

μ' ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραποστόλου.

Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση

πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.

Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.

Ήταν ένα δικαίωμα.

---

T' ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Iδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:

(1) Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

(2) Tο γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Xριστού.

(3) H ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). H ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.

(4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό απ' τη λέξη του υπάρχει ποιητής. H ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.

(5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.

(6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.

(7) Ένας «αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».

---

TΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ είναι γεμάτα καλαμιές.
Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω.
Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς,
να ακριβολογώ μες τα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου
άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας,
άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα,
άλλο η πρίκρα και άλλο το μαράζι,
άλλο τα σπλάχνα και άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω,
που - αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο
αυτοί που ολοένα περισσότερο
απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος
που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος,
έτσι καθώς δεν παύει να επαναστερέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε - δε θέλουμε,
αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής
ανάμεσα σ΄αυτό που μας συντηρεί και
σ΄αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί:
το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό,
το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας..

(Μικρός Ναυτίλος)

---------

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν

έμενα στο προσκέφαλό μου μπρούμυτα

τιμωρημένη

ώρες και ώρες.

Ένιωθα το δωμάτιό μου ανέβαινε

δεν ονειρευόμουν -ανέβαινε

φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω

κάτι σαν την «ανάμνηση του μέλλοντος»

όλο δέντρα που έφευγαν βουνά που άλλαζαν όψη

χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά

---

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΗΛΩΣΗ

Προσέξετε πολύ την αποσπασ-

ματικότητα της καθημερινής μου ζωής

και τη φαινομενική της ασυνέπεια.

Που αποβλέπει

και με τι σκοπούς απώτερους πάει ν αναπτυχθεί

και ν' αποκτήσει νόημα βαθύτερο.

Ζήτα ν' αποθαρρύνει τις έρευνες των επιστημόνων

προς όφελος πιστεύω της αυθεντικότητας του ανθρωπίνου δράματος.

Πάνω σ' αυτό

en las purpúreas horas

δεν δέχομαι καμιάν υποχώρηση.

Μου είναι αδύνατον να δω τον εαυτό μου

αλλιώς

παρά σαν σύνθεση αντιαφηγηματική

χωρίς ιστορική συνείδηση

χωρίς εμβάθυνση τύπου ψυχολογικού

πράγμα που θα' κανε την καθημερινή ζωή μου

ανιαρή σαν μυθιστόρημα

θνησιγενή σαν έργο του κινηματογράφου

αρνητική σαν χιουμοριστικό ανέκδοτο

αδιάφορη σαν έργο ζωγραφικής της Αναγεννήσεως

επιβλαβή σαν ενέργεια πολιτική και γενικά

δουλοπρεπή και υποταγμένη στη φυσική του κόσμου τάξη

και στα -κοινώς λεγόμενα- φιλάνθρωπα αισθήματα.

Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες

θα 'τανε αληθινή σωτηρία.

---

Όποιος μπορεί και φορτίζει την ερημιά

έχει ακόμη ανθρώπους μέσα του...

---

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι
σβήσου με γενναιοδωρία...

---

Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται.

Την αλήθεια τη «φτιάχνει» κανείς

ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα.

---

Το «κενό» υπάρχει

όσο δεν πέφτεις μέσα του.

(Μαρία Νεφέλη)

---

Βιογραφία, Εργογραφία Ο.Ελύτη : εδώ

Κολάζ του Ο.Ελύτη : εδώ

Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νεροποντή (2009) / Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι ένας πολύ αγαπημένος μου τραγουδιστής. Απίστευτα ταλαντούχος, αλλά και σεμνός.

Από τα πιο ευχάριστα νέα είναι πως ο Αλκίνοος, έξι χρόνια μετά την τελευταία του προσωπική δισκογραφική δουλειά και δύο χρόνια μετά τις τελευταίες του εμφανίσεις σε μουσική σκηνή, επιστρέφει με καινούργιo cd, με το τίτλο «Νεροποντή», αλλά και με εμφανίσεις στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

Ο τίτλος «Νεροποντή» παραπέμπει στην αντίθεση ανάμεσα στην 6χρονη, φαινομενική δημιουργική του «ξηρασία» και στην καταιγιστική έμπνευσή του για τη συγγραφή τραγουδιών, αφού εν τω μεταξύ κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Πού Δύσην ως Ανατολήν» με κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια, έγραψε μουσική για θεατρικές παραστάσεις, μπαλέτο και έκανε επιπλέον μαθήματα κλασικής μουσικής στη Ρωσία.

Στο δίσκο με τίτλο «Νεροποντή», τα καινούρια τραγούδια του Αλκίνοου δείχνουν την εξέλιξη του ύφους του.  Δίνοντας τον πρώτο λόγο στη φόρμα της κλασικής μουσικής, με τη συμμετοχή συμφωνικής ορχήστρας, φωνητικών συνόλων αλλά και με αποχρώσεις της ελληνικής παραδοσιακής και της τζαζ, καταφέρνει να δώσει έναν ήχο ιδιαίτερο.  Οι σαφείς κοινωνικοπολιτικές αναφορές του πλέκονται με την κατάθεση των εσωτερικών αναζητήσεών του, μέσα από τους στίχους.

Ωστόσο, παρά τη συμφωνική ορχήστρα, υπάρχει και ένα τραγούδι δοσμένο σε αφηγηματική μορφή με τίτλο «Πατρίδα», ενώ το τραγούδι «Παιδί» το τραγουδά μόνο με την κιθάρα του, εμπνεόμενος από το γεγονός ότι έγινε πατέρας.

Περιλαμβάνει και δύο τραγούδια με αυτοσαρκαστικό στίχο, το τετράστιχο τραγούδι «Επιτυχία!» και το «Ήταν ανάγκη;». Στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου καταγράφεται μέχρι και ο ήχος από μια αναποδογυρισμένη άρπα.  Το cd «Νεροποντή» κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία σήμερα Δευτέρα 16 Μαρτίου. 

Από τις 20 Μαρτίου, και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης θα εμφανίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

To παρακάτω τραγούδι ονομάζεται "Πατρίδα", περιλαμβάνεται στο νέο cd. Το είχε τραγουδήσει στις 19/12/08 στη συναυλία στα Προπύλαια, ενάντια στην αστυνομική βία. Προσέξτε τους στίχους..

Το τραγούδι αναφέρεται στην αιχμαλωσία της μητέρας του (εκφωνήτριας στο ΡΙΚ) από τους χουντικούς, τον βομβαρδισμό της Κύπρου και την εισβολή, τον βομβαρδισμό της Σερβίας (όπου είχε βρεθεί για λίγες μέρες), τους ορφανούς από πολέμους γονείς του, τους .....αστυνομικούς που είδε όπως δήλωσε να ρίχνουν δακρυγόνα χλευάζοντας στους πυροσβέστες που προσπαθούσαν να σώσουν ανθρώπους από φλεγόμενο κτίριο στη συμβολή Πανεπιστημίου και Ομονοίας (όπου κάποιοι κάηκαν ζωντανοί)..., την πρόταση που του έγινε να συμμετάσχει στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων και την άρνηση του, κάποιους Ελληνοκύπριους πρόσφυγες που μετά μανίας επισκέπονταν τα κατεχόμενα μετά το άνοιγμα της Πράσινης Γραμμής μόνο για να παίξουν στο καζίνο ή για να ψωνίζουν φθηνότερα, τη δική του έπαρση. Για την Ακροδεξιά, που έχει μόνο απαντήσεις. Για την βιαιότητα και τη βεβαιότητα πως είμαστε καλύτεροι. 

Απόσπασμα από συνέντευξη του, στην Καθημερινή 08/03/09.

Πληροφορίες cd από απογευματινή

γκρρρ..

Η αγαπητή συνblogger Terra Amata με κάλεσε σε ένα παιχνίδι να γράψω 5 πράγματα που με εκνευρίζουν. Την ευχαριστώ πολύ, αφορμή ζητούσα xexe :) 

1)      Δεν αντέχω τη γραφειοκρατία του δημοσίου, μαζί με όλα όσα επικρατούν στις δημόσιες υπηρεσίες.  Οι ουρές, ο άσκοπος χαμένος χρόνος, τα άπειρα δικαιολογητικά, η αγένεια των υπαλλήλων. Όλα.

2)      με εκνευρίζουν οι πολιτικοί και οι παπάδες που έχουν κατακλέψει το κράτος.  Υποτίθεται ότι πληρώνονται για να κάνουν το αντίθετο.  Εκνευρίζομαι που το δεχόμαστε.

3)      Τα λεωφορεία που ποτέ δεν έρχονται στην ώρα τους, και που πάντα λόγω της καθυστέρησης, είναι γεμάτα ασφυκτικά με κόσμο. Επίσης η χάλια κατάσταση των δρόμων.

4)      ..δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος δουλεύει μια ζωή και στο τέλος παίρνει σύνταξη... 300€ και 400€.. Στην σκέψη ότι υπάρχει περίπτωση τα ταμεία να μην έχουνε καθόλου λεφτά για συντάξεις, εξοργίζομαι..

5)      ..εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου, όταν αφήνω καταστάσεις που δεν το αξίζουν να με επηρεάζουν αρνητικά.. Προσπαθώ να ισορροπώ καλύτερα πάνω σε αυτό και σε σχέση με το παρελθόν, τα καταφέρνω καλύτερα.. όσο γίνεται..

Καλώ να.. γκρινιάξουν παίζοντας :).., τους παρακάτω αγαπητούς bloggers : fegia, olivetreegirl, Κ.υ.π Walking, ifigeneia, voltitses, astria, ilive2loveme και artanis71.

Παρασκευή και 13 σήμερα :)) Καλό πσκ!!

Εξάρχεια, το πάρκινγκ να γίνει πάρκο..

Το Σάββατο, οι κάτοικοι των Εξαρχείων, απέδειξαν έμπρακτα ακόμη μια φορά, την αγάπη για την συνοικία τους.  Αρκετά κοντά στην γωνιά, όπου πριν λίγους μήνες, ο μικρός Αλέξης έχασε τη ζωή του, δεκάδες συνομήλικοι του με τους γονείς τους, συγκεντρώθηκαν απαιτώντας το πρώην πάρκινγκ, το τσιμεντένιο οικόπεδο μεταξύ των οδών Χ. Τρικούπη, Ναυαρίνου και Ζ. Πηγής να χαρακτηριστεί ως χώρος υψηλού πρασίνου.  

Ο καθένας έφερε μαζί του γλαστράκια, φαγητό, ποτά, μα κυρίως αγάπη για τα Εξάρχεια.

Πληροφορίες για την κίνηση, μπορείτε να δείτε εδώ. 

Ακολουθούν φωτογραφίες από το Σαββάτο, ήθελα να τις ανεβάσω νωρίτερα, αλλά ο blogger δεν μου έκανε τη χάρη..

..πανό..PARKING τους, ΠΑΡΚΑ μας.. 

Σύνθημα σε τοίχο.. μεταφέρει το κλίμα..

Ο Ομέρ Πριόνης..

..νέοι σκάβουν το χώμα και φυτεύουν πράσινο...

..σπάνιες, όμορφες εικόνες για την Αθήνα..

..σπάνε με τριπάνια το τσιμέντο..

..λίγο πράσινο και ο χώρος αλλάζει..

..έκθεση με φωτογραφίες από τα Εξάρχεια..

..μουσικοί στήνουν μια μικρή γιορτή..

..μαζί παντού μικρά παιδιά..Η ελπίδα!!

Οι εποχές φαίνεται να αλλάζουν.. Οι Αθηναίοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως είναι απαραίτητο να πάρουνε οι ίδιοι στα χέρια τους την ποιότητα της ζωής τους, να διεκδικήσουν νέους χώρους πρασίνου, σε μια πόλη που πλέον ασφυκτιά. Όπως αναφέρει και ο κεντρικός τίτλος στο blog της Επιτροπής Πρωτοβουλίας των Κατοίκων Εξαρχείων "Παίρνουμε τη γειτονιά στα χέρια μας"..