12 Ιανουαρίου 2019

William Shakespeare: Σε όλα να έχετε ένα κράτημα


ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
ΣΚΗΝΗ 2

ΑΜΛΕΤ: Να αρθρώνετε καθαρά παρακαλώ, όπως είπα εγώ τα λόγια μου και σας έδειξα πως ν' ακουμπούν μόλις στην γλώσσα σας οι λέξεις. Όμως αν το στόμα σας έμαθε μόνο να μασάει και όχι να μιλά όπως στους περισσότερους ανθρώπους και σε πολλούς από τους ηθοποιούς μας, καλύτερα τα λόγια να τα πει ο διορισμένος κράχτης. Ούτε να πριονίζετε τον αέρα με τα χέρια σας. Σε όλα να έχετε ένα κράτημα. Να κρατιέστε γερά στον χείμαρρο, την τρικυμία, τον χαλασμό -αν έτσι νιώθετε- του πάθους σας. Να δίνετε σε όλα αυτά μια απαλότητα. Το πάθος βγαίνει πιο δυνατό άμα το αδυνατίζεις. Μου πιάνεται η ψυχή να ακούω έναν τριχωτό ρωμαλέο τύπο περιχυμένο πούδρες να κατασπαράζει ένα πάθος. Να το δαγκώνει με λύσσα. Να ξεκουφαίνει τους εξώστες όπου ποτέ δε φτάνει κανένα νόημα, μονάχα οι πόζες κι η βουή. Μου έρχεται να μαστιγώσω όλους αυτούς που μ' έναν γελοίο οίστρο υπερπαίζουν και κάνουν τον Ηρώδη πιο Ηρώδη. Παρακαλώ αυτά να λείψουν.
(...)
ΑΜΛΕΤ: Ούτε να πάτε στο άλλο άκρο και να παίζετε τάχα λιτά. Αδιάκοπα ελέγχετε το παίξιμό σας. Να βρίσκετε πάντα το φυσικό δέσιμο της δράσης με το λόγο. Κυρίως αυτό, μην απομακρύνεσθε από τους απλούς τρόπους της φύσης. Η Τέχνη δεν ανέχθηκε ποτέ ό,τι είναι έξω από το μέτρο της και πάντα το θέατρο σήκωνε ψηλά έναν καθρέφτη για να κοιτάζει η Φύση. Αντανακλά την Αρετή και όχι τον ενάρετο, το πέσιμο, όχι τον πεσμένο. Εκεί αναγνωρίζει ο καιρός την πραγματική ηλικία του και εμπιστεύεται το είδωλο της μορφής του. Το πάρα πολύ ή το πολύ λίγο θα κάνει ίσως τους αδιάφορους να γελάσουν, οι δίκαιοι όμως θα λυπηθούν. Αυτήν την Δικαιοσύνη για την Τέχνη να επιζητάτε. Ας είναι κι από έναν. Τους άλλους, όλους αφήστε τους - κι ας είναι οι πιο πολλοί.

William Shakespeare: ΑΜΛΕΤ (σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά)


6 Ιανουαρίου 2019

Το Δώρο, Στέφανος Ξενάκης, Key Books



Το βιβλίο αυτό το διάβασα δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στο τέλος της προηγούμενης (πλέον) χρονιάς. Και ήταν ένα δώρο προς τον εαυτό μου.  Αν μη τι άλλο, με γέμισε δεκάδες σκέψεις. Αξίζει να το αναζητήσετε και να το δωρίσετε. Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα, ίσως σας παρακινήσει, άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός και το όραμα του.

''Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ. Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την. Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου. Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.

Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις. 

Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20 λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου. Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους. Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια. Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν. 

Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει. Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα. Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω. Να ντύνεσαι όμορφα.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν. 

Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει. Όπως και τη ζωή. 

Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου. Να παραδίδεις 10Χ τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για σένα το κάνεις.

Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς. Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι. 

Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά. Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.

Να πίνεις μπόλικο νερό. Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας. 

Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14. 

Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή. 

Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα. 

Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. 

Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν. 

Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι. Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρεις. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου. 

Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου. 

Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι. 

Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψτο. Μην το προσπερνάς. 

Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις. 

Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις. 

Να εξελίσσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου. 

Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.

Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες. 

Μόνο αγάπη υπάρχει. 

Γι’ αυτό είσαι εδώ.''

Στέφανος Ξενάκης, Το Δώρο, εκδόσεις KeyBooks

30 Δεκεμβρίου 2018

...τέλος του 2018




Το 2018 στο instagram, αυτές είναι οι φωτογραφίες που "αγαπήσατε" περισσότερο
Πολύ Αθήνα και Βιβλία.


Μια χρονιά φτάνει στο τέλος της κι ό,τι θα διαβάσετε εδώ είναι κάποιες σκέψεις από τις εμπειρίες του έτους που σύντομα τελειώνει. Το 2018 ήταν μέχρι και το τέλος του μια χρονιά γεμάτη προκλήσεις σε πολλαπλά επίπεδα. Πολλές αρμοδιότητες, παράλληλα ένας νέος κύκλος σεμιναρίων, νέοι άνθρωποι στη ζωή μου, είχε λάθη, επαναπροσδιόρισα απόψεις, προσπάθησα να κατανοήσω και να ψυχολογήσω συμπεριφορές -το ένστικτο μου αποδείχτηκε αλάνθαστο σε ανθρώπους και καταστάσεις- νομίζω κατάφερα να κρατήσω χαμηλούς τόνους και να συνεχίσω διακριτικά σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου, ακολουθώντας τη ροή. 


Το 2018 λίγο πριν αποτελέσει οριστικά παρελθόν, μου ψιθύρισε κάποια λόγια, τα οποία σας μεταφέρω:

· Να εξελίσσεσαι συνέχεια, να μαθαίνεις και να συνεχίζεις. Η γνώση και η επιθυμία για αυτή δε σταματά ποτέ. Το 2018 είχε νέες συνήθειες, οι οποίες όσο και αν με δυσκόλεψαν - όσο και αν δε μπόρεσα να κρατήσω δυνατές συνεχώς - στο τέλος του έτους συνειδητοποιώ την αξία τους και θέλω να ενδυναμώσω.

· Να συγχωρείς. Να κατανοείς ότι ο καθένας εκεί έξω δίνει μια μάχη. Και εγώ που γράφω τώρα εδώ δίνω τη δική μου, κ ας μην την εκθέτω στα social media. Μη το ξεχνάμε, δε ξέρουμε τι αγώνα δίνει ο άλλος.

· Να είσαι τόσο καλή που να μη μπορεί ο άλλος να το αγνοήσει, και να το κάνεις κυρίως για σένα. Να γεμίζεις από αυτό που παράγεις και προσφέρεις. Να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου, με αφοσίωση και ενθουσιασμό, ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες. Αν δεν εκτιμηθεί, αυτό δε θα είναι δικό σου πρόβλημα.

· Να θέτεις όρια, και όταν ξεπερνιούνται να αποχωρείς. Τίποτα δεν έχει περισσότερη αξία από την ηρεμία. Όπως σέβεσαι εσύ τον άλλο έτσι πρέπει να σε σέβεται και εκείνος. 

· Να είσαι ανοικτή στο καινούργιο, και να πηγαίνεις κόντρα στο φόβο σου. Δεν υπάρχει αποτυχία, υπάρχει μόνο αποφυγή της προσπάθειας. Οι μόνοι που δεν κάνουν λάθη είναι εκείνοι που δεν κάνουν τίποτα. 

· Όλα από μέσα ξεκινούν. Πρώτα πρέπει να είσαι εσύ καλά μέσα σου για να μπορέσεις να συνεργάζεσαι, να συμπορεύεσαι και να προσφέρεις στον άλλο. Η αρχή κάθε ανθρώπινης σχέσης πρέπει να είναι η ελευθερία. 

· Ότι δεν σε εκτιμάει, σε χάνει. Και αντιστρόφως. 

· Δίνε. Μοιράσου. 

Στο κατώφλι του νέου έτους, προτού ολοκληρώσω αυτό το τελευταίο post, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους εσάς που ακολουθείτε πιστά αυτό το blog τα τελευταία 11 χρόνια. Για μένα αυτός εδώ ο ιστότοπος είναι η δική μου «μηχανή αγάπης», κάπως έτσι τον αντιλαμβάνομαι. Δυστυχώς ο χρόνος μου δεν είναι αρκετός για να μπορώ να μοιράζομαι όσα θέλω και όσο συχνά θέλω από εδω. Συνεχίζουμε όμως και αυτό είναι σημαντικό.

Φίλοι μου, υγεία για το νέο έτος για όλους τους αγαπημένους μας. Στείλτε μου θετική ενέργεια πάνω σε αυτό, θα τη χρειαστώ. 

Ευχές για μια καλή, δημιουργική χρονιά σε όλους!

23 Δεκεμβρίου 2018

EROICA του Κοσμά Πολίτη, στο Υπόγειο Θέατρου Τέχνης


Η Eroica του Κοσμά Πολίτη δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Τα Νέα Γράμματα το 1937 και κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 1938. Αποτελεί ένα έργο-σταθμό της ελληνικής λογοτεχνίας. Θα μπορούσε να θεωρηθεί το πρώτο μυθιστόρημα εφηβικής λογοτεχνίας. Ο Κοσμάς Πολίτης υπήρξε ένας από τους πιο προικισμένους συγγραφείς της γενιάς του '30. Αυτό όμως που τον ξεχώρισε από τους υπόλοιπους πεζογράφους εκείνης της περιόδου είναι μια έντονα ποιητική διάθεση, η οποία διοχετεύεται σε έναν πεζό λόγο διαποτισμένο με λυρισμό και πλούσιο σε ονειρικά στοιχεία. Η Eroica μας μεταφέρει στον κόσμο των εφηβικών ονείρων.


Είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο έργο μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή. Το εγχείρημα της μεταφοράς ένα τέτοιου είδους κειμένου στο θεατρικό σανίδι δεν είναι εύκολο. Η γραφή του Κοσμά Πολίτη μας μεταφέρει σε έναν κόσμο με έντονες εσωτερικές πνευματικές διεργασίες που υπερβαίνουν την εμπειρία της "πραγματικότητας". Πρόκειται για ένα εξαιρετικό χρονικό της εφηβικής ηλικίας, όπου η αθωότητα, ο έρωτας, ο ηρωισμός και ο θάνατος είναι τα σημαντικότερα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας, αφηγούμενος τις περιπέτειες μιας παρέας παιδιών που βρίσκονται στην πρώιμη εφηβεία.


Μπαίνοντας στο φουαγιέ του Υπογείου του θεάτρου Τέχνης, αντικρίσαμε μια πολύχρωμη περικεφαλαία. Έχοντας κατέβει πολλές φορές τα συγκεκριμένα σκαλιά, απόρησα και σκέφτηκα μήπως εντάσσεται σε κάποια έκθεση που διοργανώνεται στο χώρο. Όταν όμως η παράσταση ξεκίνησε, έγινε εμφανές ότι αποτελούσε μια άλλου είδους "εισαγωγή" στην παράσταση, καθότι όλοι οι ηθοποιοί που ερμήνευαν τους έφηβους εκείνης της εποχής φορούσαν αυτές τις περικεφαλαίες, οι οποίες είναι κύριο στοιχείο της παράστασης της Γιολάντας Μαρκοπούλου.


Οι ηθοποιοί εμφανίζονται στη σκηνή και προσπαθούν να ζωντανέψουν στο σήμερα τους εφήβους από εκείνο το μακρινό χτες. Όλη η αθωότητα, η δίψα για έρωτα και συναίσθημα, ο φόβος για το άγνωστο, για την πληγή, για το θάνατο, όλο το φαντασιακό σύμπαν του Κοσμά Πολίτη εμφανίζεται μπροστά μας από μια ομάδα ταλαντούχων νέων ηθοποιών.  Αυτός ο υπέρμετρος συναισθηματισμός της εφηβείας, ίσως να είναι πλέον μακρυά από τη δική μου ιδιοσυγκρασία, παρ' όλα αυτά μπόρεσαν να μου τον διαπεράσουν. 



Άφησα να περάσουν ημέρες, από τη μέρα που είδα την παράσταση. Στο ενδιάμεσο παρακολούθησα άλλες που παίζονται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Έπειτα επέστρεψα στην ανάμνηση της και έψαξα να διαβάσω αποσπάσματα από το κείμενο του Κοσμά Πολίτη. Είναι πραγματικά μια πρόκληση το να μεταφερθεί αυτό το έργο στη σκηνή και με τρόπο που να γίνεται σεβαστό το κείμενο, να είναι κατανοητό και σύγχρονο στο σήμερα. Θυμήθηκα επί της σκηνής τους ηθοποιούς να σχηματίζουν μια ροκ μπάντα, να παίζουν οι ίδιοι μουσική, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να μας μεταφέρουν το κείμενο με πολύ δυναμισμό, σε προσπάθεια εκμοντερνισμού του. Η οπτική της Γιολάντας Μαρκοπούλου είναι πετυχημένη και όλη η ομάδα κερδίζει το στοίχημα. 

Παραστάσεις: Τρίτη 25/12, Τρίτη 01/01, Δευτέρα 07/01 και Δευτέρα 14/01, ώρα 21:15.

Τιμές: 15 ευρώ γενική είσοδος / 10 ευρώ μειωμένο – φοιτητικό / 8 ευρώ ανέργων


Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκοπούλου
Δραματουργία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας με τη δημιουργική συμβολή του θιάσου
Φωτισμοί: Ολυμπία Μυτιληναίου
Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Εκτέλεση παραγωγής: Βίκυ Στρατάκη
Βοηθός παραγωγής: Τζέλα Χριστοπούλου
Καλλιτεχνική επιμέλεια υλικού προώθησης: Πάρις Μέξης
Φωτογράφος:Μυρτώ Αποστολίδου

Τη μουσική της παράστασης ερμηνεύουν ζωντανά οι ηθοποιοί.

Παίζουν (αλφαβητικά):
Θέμης Θεοχάρογλου
Ιφιγένεια Καραμήτρου
Ελεάνα Καυκαλά
Νικόλας Μίχας
Ευθαλία Παπακώστα
Πάρης Σκαρτσολιάς
Αλέξανδρος Σκουρλέτης.
Θάνος Τσακαλίδης

Με την υποστήριξη της POLYPLANITY Productions
Related Posts with Thumbnails