«Θα μπορούσε να ισχυριστεί
ότι, από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, ο οποίος ξεκίνησε περίπου είκοσι
χρόνια προτού γεννηθεί, η έννοια γνωστή ως Αμερική έχει ξοφλήσει, ότι η χώρα
έχει πάψει να αποτελεί σημείο αναφοράς. Κάτι ωστόσο εξακολουθεί να ενώνει τις
μάζες ετούτου του πεθαμένου έθνους, υπάρχει μια ιδέα την οποία η αμερικανική
κοινή γνώμη αποδέχεται ομόφωνα, και αυτή δεν είναι άλλη από την πίστη στην
έννοια της προόδου. Αυτός όμως επιμένει πως κι εδώ κάνουν λάθος, ότι η
τεχνολογική ανάπτυξη των περασμένων δεκαετιών έχει στην πραγματικότητα
περιορίσει τις ευκαιρίες για πραγματική ζωή. Γιατί σε έναν πολιτισμό μιας
χρήσης, γέννημα της απληστίας των επιχειρήσεων που κυνηγούν το κέρδος, τα
πράγματα έγιναν ακόμα πιο αξιοθρήνητα, άλλαξαν, έχασαν ακόμα περισσότερο το
νόημα και τη σημασία τους. Μπορεί οι επαναστατικές τους πράξεις να είναι
ασήμαντες, οργίλες χειρονομίες με μηδαμινό ή περιορισμένο αποτέλεσμα, ενισχύουν
όμως την αξιοπρέπειά του, τον βοηθούν να ανέβει στα δικά του μάτια. Θεωρεί δεδομένο
ότι το μέλλον είναι χαμένη υπόθεση, κι αν το παρόν είναι το μόνο που έχει πλέον
σημασία, θα πρέπει να είναι διαποτισμένο με το πνεύμα του παρελθόντος».
«Τα κτίρια κατέρρευσαν και κάηκαν, τα
κτίρια που δεν υπάρχουν πλέον, τα χαμένα κτίρια και τα χαμένα χέρια.
Αναρωτιέται αν αξίζει να τρέφει ελπίδες για το μέλλον όταν δεν υπάρχει μέλλον.
Αποδώ και πέρα, λέει στον εαυτό του, θα πάψει να ελπίζει για οτιδήποτε και θα
ζει μονάχα για το παρόν, για τη στιγμή, αυτή τη φευγαλέα στιγμή, το τώρα που
είναι εδώ κι ύστερα όχι εδώ, το τώρα που έχει χαθεί για πάντα».
Τα παραπάνω κείμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Paul Auster, "Σανσετ Παρκ", από Εκδόσεις Μεταίχμιο
