Jack Kerouac Reads from "On the Road" (1959)

Jack Kerouac wrote On the road in three very short weeks in 1951. But then it took six years for the book, famously written on a long scroll, to reach the reading public in 1957. Shortly after its publication, critics were at least quick to recognize what the book meant. One New York Times reviewer called it “the most beautifully executed, the clearest and the most important utterance yet made by the generation Kerouac himself named years ago as beat.” Another saw in the novel “a descriptive excitement unmatched since the days of Thomas Wolfe.” 54 years later, those early reviews have withstood the proverbial test of time. These days, Modern Library and TIME place the novel on their lists of the 100 greatest novels. And now onto our vintage clip of the day — Jack Kerouac, the man himself, appearing on The Steve Allen Show in 1959, first fielding some questions, then reading from his beat classic. 

Bonus: Yale’s course, The American Novel Since 1945, features two lectures dedicated to On the Road. More on that here.

From: openculture.com

Σχετικές αναφορές στο blog: Jack Kerouac , On the road

Μεταμορφώσεις των Αθηνών. Φωτογραφικό οδοιπορικό 1839-1950, στο Μουσείο Ηρακλειδών

Μία εξαιρετική έκθεση φωτογραφίας παρουσιάζεται στο νέο αποκατεστημένο νεοκλασικό κτήριο με πρόσοψη στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου,του Μουσείου Ηρακλειδών.

Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην Αθήνα από το 1839 έως και το 1950.  Ο επισκέπτης παρακολουθεί την ανάπτυξη της ελληνικής πρωτεύουσας μέσα από το σπάνιο αρχειακό υλικό ιδιωτικών συλλογών. 

Έχοντας γεννηθεί, μεγαλώσει, σπουδάσει, ζήσει όλη τη ζωή μου έως και σήμερα στην Αθήνα, δίπλα από αυτά τα μνημεία, η έκθεση με συγκίνησε πολύ. 

Δεν είναι λίγο να βλέπεις μέρη που ουσιαστικά τα αισθάνεσαι σαν τη γειτονιά σου, τους δρόμους που περπατάς καθημερινά... γεμάτους με χιλιάδες αναμνήσεις σου, να ξεπροβάλλουν μπροστά σου μέσα από συνεχείς εναλλαγές και σε συγκρίση με το σήμερα.

Ηρώδειο, Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Ναός του Ολυμπίου Διός, η Ακρόπολη, το μνημείο του Λυσικράτους, ο Πειραιάς, η βιβλιοθήκη του Αδριανού, ο Ναός του Ηφαίστου, το μνημείο του Φιλοπάππου, το θέατρο του Διονύσου, η νότια κλιτύς της Ακροπόλεως... 

Μια ενδιαφέρουσα έκθεση για όσους αγαπάνε την Αθήνα 
και ίσως θέλουν να (ξανα)γνωρίσουν την ιστορία της.

«...νόμιζα πως έβλεπα αρχαία παντού»

Φρανσουά Ρενέ ντε Σατωμπριάν, 1811

Οδοιπορικό από το Παρίσι στην Ιερουσαλήμ

Η έκθεση συμπληρώνεται με μία μικρή επιλογή σύγχρονων φωτογραφιών της Αθήνας από τον δημοσιογράφο Νίκο Βατόπουλο, μία ενότητα που λειτουργεί ως επίλογος. 

Επίσης το οδοιπορικό εμπλουτίζεται από παλιές φωτογραφικές μηχανές και στερεοσκοπικά μηχανήματα, μεταξύ των οποίων δύο συσκευές εποχής που επιτρέπουν στον επισκέπτη να δει πενήντα φωτογραφίες γυρίζοντας ένα μοχλό.

Μια έκθεση που κάθε λάτρης της φωτογραφίας πρέπει να επισκεφτεί.

Εδώ ρίξε μια ματιά στο παρελθόν μαζί μου... 

για δες...

το βλέμμα σου συναντιέται με εκείνον τον Αθηναίο...

Ο νέος εκθεσιακός χώρος του Μουσείου Ηρακλειδών στεγάζεται σε ένα, αξιοθαύμαστα υπέροχο αποκατεστημένο νεοκλασικό κτίριο το οποίο έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο.

Φεύγεις από την έκθεση έχοντας αυτή την εικόνα μέσα στο μυαλό σου.

Και βγαίνοντας αντικρίζεις ακριβώς απέναντι σου την Ακρόπολη...

 κάπως έτσι συνδέεται το χτες με το σήμερα της πόλης.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ έως και τις 31 Μαρτίου 2015.
ΝΕΟ ΚΤΙΡΙΟ-ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Απ.Παύλου 37, Θησείο
ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΩΡΑΡΙΟ: Δευτ.: Κλειστά, Τρ.-Παρ.: 15:00-19:00, Σάβ.-Κυρ.: 11:00-19:00,
Αργίες: κλειστά
ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: 4 ευρώ

Ο Θείος Βάνιας, του Άντον Τσέχωφ στο Θέατρο Δημήτρης Χορν

Κυριακή απόγευμα στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν». Η σκηνή φωτίζεται και ένας αξιοζήλευτος θίασος (Γιάννης Φέρτης, Γιάννης Βόγλης, Στέλιος Μάινας, Έρση Μαλικένζου, Μαρίνα Ψάλτη, Μελίνα Βαμβακά, Αλεξία Καλτσίκη, Χάρης Χαραλάμπους) μας ξεδιπλώνει το ποιητικό σύμπαν του Τσέχωφ.

Θείος Βάνιας. Ο συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου Σερεμπριακώφ και η νέα γυναίκα του Ελένα Αντρέεβνα φτάνουν στο απομακρυσμένο εξοχικό τους στη ρωσική επαρχία, το οποίο συντηρούν η Σόνια, κόρη του καθηγητή, μαζί με το θείο της, Βάνια. Η άφιξη τους διαταράσσει τις ισορροπίες της ζωής στο κτήμα.  

Ο Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ έγραψε το Θείο Βάνια το 1896 και όμως το κείμενο του είναι επίκαιρο ακόμη σήμερα. Και θα είναι πάντα, σε οποιαδήποτε εποχή, καθώς βυθίζει τον θεατή σ’ ένα βαθιά ρεαλιστικό κόσμο, που τον αφορά άμεσα.  Ένα έργο για τη μοναξιά, τα χαμένα όνειρα και τα ανεκπλήρωτα πάθη. Ένα συγκινητικό, ανθρώπινο έργο που ακροβατεί ανάμεσα στη κωμωδία και στο δράμα. Ήρωες που υποφέρουν από ανία στην ρωσική επαρχία, αντικρίζουν τον κόσμο γύρω τους ν' αλλάζει καθώς οι ίδιοι μένουν στάσιμοι.

«Τη ζωή γενικά την αγαπώ, αλλά τη δική μου ζωή, την επαρχιώτικη, τη ρωσική, τη μικροαστική, δεν μπορώ να την υποφέρω και την περιφρονώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Όσο για τη ζωή μου, την προσωπική μου ζωή, αυτή, μα το Θεό, δεν έχει απολύτως τίποτα το ωραίο.»

«Το νιώθω το καημένο το κοριτσάκι. Μέσα σε αυτή την αβάσταχτη πλήξη, όπου γύρω σου, αντί γι’ ανθρώπους, βλέπεις να περιφέρονται κάτι γκρίζες κηλίδες και ακούγονται μόνο χυδαιότητες, όπου όλοι τους δεν ξέρουν παρά να τρώνε, να πίνουν, να κοιμούνται, έρχεται πότε πότε αυτός, που δε μοιάζει με τους άλλους, ωραίος, ενδιαφέρων, ελκυστικός, σαν μέσα στο σκοτάδι να ανατέλλει ένα λαμπρό φεγγάρι… να ξεχαστείς…»

Ο Peter Brook έγραψε για τον Τσέχωφ ότι για εκείνον «οι δυο μεγαλύτεροι [σύγχρονοι] δραματουργοί είναι ο Σαίξπηρ και ο Τσέχωφ. Είναι περίεργο πως δυο άνθρωποι με τόσο διαφορετικά στυλ (ο ένας γράφει επικά έργα σε στίχους, ο άλλος ρεαλιστικά έργα σε πρόζα) συναντώνται, μπορούμε να πούμε, σ’ αυτό το κοινό σημείο: μια πολλαπλή όραση.» Πραγματικά υπήρξαν δραματουργοί που άγγιξαν το πάνθεον με τις λέξεις και την ιδιοφυΐα τους. Ένας από αυτούς είναι ο Τσέχωφ. 

Οι ήρωες υπάρχουν ανεξάρτητοι. Ο Ρώσος συγγραφέας είναι σαν να τοποθετεί έναν καθρέπτη απέναντι από τα πρόσωπα των θεατών. Ψυχογραφεί με τόσο αριστουργηματικά ρεαλιστικό τρόπο τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές και τα υπαρξιακά αδιέξοδα των ηρώων του, που θέτει τον καθένα από εμάς απέναντι από τον εαυτό του. Ένα κείμενο γεμάτο υπαινιγμούς, παύσεις, αλήθειες, ανομολόγητα πάθη, πληγωμένους και αδιέξοδους έρωτες. Ένα έργο βαθιά μελέτη στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία και στην πάλη του ανθρώπου απέναντι στην ίδια του την ύπαρξη.

«Πάει η ζωή μου, χάθηκε! Εγώ είμαι ένας άνθρωπος με ταλέντο, έξυπνος, τολμηρός… Αν ζούσα κανονικά, θα μπορούσα να έχω γίνει ένας Σοπενχάουερ, Ντοστογιέφσκι… Ούτε ξέρω πια τι λέω! Πάει να μου στρίψει…» 

«Πάψε πιά! Εκείνοι που θα ζήσουν εκατό, διακόσια χρόνια ύστερα από εμάς και που θα μας περιφρονούν γιατί ζήσαμε τόσο ανόητα και τόσο ανούσια – αυτοί ίσως βρουν έναν τρόπο να είναι ευτυχισμένοι. Εμείς όμως… Για εμάς τους δυο μόνο μια ελπίδα υπάρχει. Η ελπίδα, όταν θ’ αναπαυόμαστε στους τάφους μας, να μας επισκέπτονται οπτασίες που μπορεί να’ ναι κι ευχάριστες. (Αναστενάζει) Ναι, αδελφέ μου.» 

Οι συντελεστές της παράστασης προσεγγίζουν το θεατρικό σύμπαν του Τσέχωφ με σεβασμό. Ένας εξαιρετικός, καλοδουλεμένος θίασος, από τον οποίο ξεχωρίσαμε τις ερμηνείες της Αλεξίας Καλτσίκης (Σόνια) και του Στέλιου Μάϊνα (Άστρωφ). Συγκινητική η παρουσία της Έρσης Μαλικένζου (Μαρίνα). Ευρηματικό και απόλυτα λειτουργικό το σκηνικό της Αριάδνης Βοζάνης, όπως και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα. Θα χαρακτηρίζαμε ως διακριτική τη σκηνοθετική ματιά της Λίλλυς Μελεμέ.  Φεύγοντας, αγοράσαμε το προσεγμένο πρόγραμμα της παράστασης με το κείμενο σε εξαιρετική μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη. Νομίζω αξίζει να το έχετε στη βιβλιοθήκη σας. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα ανέβασμα που μεταδίδει σε μεγάλο βαθμό το σύμπαν και τα μηνύματα του συγγραφέα. Μια από τις καλές παραστάσεις της φετινής χρονιάς. 

Η Ταυτότητα της Παράστασης
Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Σκηνικά: Αριάδνη Βοζάνη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάγδα Κόρπη
Βοηθός Συνθέτη: Δημήτρης Γιακουμάκης
Βοηθός Σκηνογράφου: Ερμιόνη Γκαρραμόνε
Οργάνωση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Βοηθός παραγωγής: Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη
Παραγωγή: Λυκόφως, Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Executive Producer: Μάγδα Λαδά

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Φέρτης, Γιάννης Βόγλης Στέλιος Μάινας, Έρση Μαλικένζου, Μαρίνα Ψάλτη, Μελίνα Βαμβακά, Αλεξία Καλτσίκη, Χάρης Χαραλάμπους

Πληροφορίες:

ΘΕΑΤΡΟ ΧΟΡΝ

Αμερικής 10, Κολωνάκι

210 3612500

*Σαν σήμερα, το 1860, γεννήθηκε ο Τσέχωφ. Ακόμη μια σχετική ανάρτηση, αφιερωμένη στις επιστολές του, διάβασε την πατώντας εδώ .

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος μεταξύ Βενετίας και Ρώμης @Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο της οδού Πειραιώς

Το Μουσείο Μπενάκη με αφορμή τα 400 χρόνια από το θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, παρουσιάζει δυο εκθέσεις αφιερωμένες στον σημαντικό ζωγράφο. 

Η πρώτη έκθεση που επισκεφτήκαμε και παρουσιάζουμε στο blog πραγματοποιείται στο κτήριο της οδού Πειραιώς έως την 1/3/2015. 

Είναι επικεντρωμένη σε δύο έργα της ιταλικής περιόδου του Έλληνα ζωγράφου που φυλάσσονται στην πόλη του Ηρακλείου.  Πρόκειται για τη Βάπτιση του Χριστού, που ανήκει στο Δήμο Ηρακλείου, και την Άποψη του Όρους και της Μονής Σινά, που αγοράστηκε από τα Ιδρύματα Ανδρέα και Μαρίας Καλοκαιρινού, το 1991. 

Στο Μουσείο Μπενάκη όμως παρουσιάζεται, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο πίνακας του Γκρέκο "Παιδί που φυσάει ένα αναμμένο δαυλί" του Museo Nazionale di Capodimonte Νάπολης.

Πρόκειται για έναν πίνακα που στέκεσαι πολύ ώρα μπροστά του για να τον παρατηρήσεις...

 πραγματικά έχει αυτό το στοιχείο που σε μαγεύει. 

Η έκθεση διερευνά τα πρώτα βήματα του καλλιτέχνη στη Δύση

τόσο αρχικά στη Βενετία (με παράλληλες ιστορικές αναφορές)

όσο και στην αρχή της ρωμαϊκής περιόδου της ζωής του. (1567-1574)

Ο σπουδαίος Ελ Γκρέκο υπήρξε ένας δύσκολος άνθρωπος. 

Επιζητούσε σχεδόν συνθήκες απομόνωσης, είχε παραξενιές, ιδιαιτερότητες, καπρίτσια

και έσπασε τους κυρίαρχους κώδικες της ακαδημαϊκής ζωγραφικής.

Εκτός από τα τρία αυτά έργα του Ελ Γκρέκο, 

επίσης παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη χώρα μας:

η «Προσκύνηση των ποιμένων» από το Agnes Etherington Art Center (Kingston, Καναδάς), η «Προσωπογραφία του Giulio Clovio» της Sofonisba Anguissola που ανήκει σε ιδιωτική συλλογή του εξωτερικού (Ρώμη) και μια «Προσωπογραφία του Fulvio Orsini», αγνώστου καλλιτέχνη, από τις συλλογές του Μουσείου Uffizi.

Βέβαια μακάρι τα εκθέματα να ήταν πιο πολλά. 

Όμως είναι βέβαιο ότι η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη για τα πολιτιστικά ιδρύματα, οπότε είναι σημαντικό ότι παρ' όλα αυτά το Μουσείο Μπενάκη επιμένει να ανεβάζει τέτοιου είδους εκθέσεις.

Η μεγάλη μαγεία σε τέτοιου είδους εκθέσεις, είναι όταν ο θεατής προσπαθεί να φανταστεί τις ιστορικές περιόδους, να διαβάσει τα σχετικά ιστορικά στοιχεία και να αναλογιστεί τις ομοιότητες ή τις διαφορές με τη δική του εποχή. Πρόκειται για υπέροχο ταξίδι στην Ιστορία της Τέχνης.

Όσο περίεργο και αν σας φανεί, ο επισκέπτης είναι σίγουρο ότι θα βρει αρκετές ομοιότητες, θα συγκρίνει τις διαφορές και θα παραδειγματιστεί/συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα για τη σημερινή εποχή.

Στέκεσαι μπροστά από τους καλά προστατευμένους πίνακες του Ελ Γκρέκο, 

ο εαυτός σου καθρεπτίζεται πάνω τους...

Μα κυρίως μαγεύεσαι από αυτόν εδώ.

Το "Παιδί που φυσάει ένα αναμμένο δαυλί": 

Θαρρείς ότι θα γυρίσει, θα σε κοιτάξει και θα φυσήξει τον καπνό προς εσένα.

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, 

όπου παρουσιάστηκε αρχικά, και έχει διάρκεια : 

από 21/11/2014 έως 01/03/2015.