Cart Postal από το Κάστρο Νάξου, από τα πιο αγαπημένα μου μέρη σε αυτή τη χώρα...

Ναι πλέον είμαι σίγουρη. Το Κάστρο της Νάξου είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία σε αυτή τη χώρα. Ξέρεις πόσο αγαπώ την Πλάκα..., για κάποιο περίεργο λόγο κάπως παρόμοια νιώθω όποτε βρίσκομαι και εκεί.

Και όμως από ότι έχω παρατηρήσει λίγοι είναι οι Έλληνες που θα το περπατήσουν σε κάποια επίσκεψη τους στο νησί. Πραγματικά παράδοξο. Κάποιοι δε το γνωρίζουν καν, παρ' όλο που βρίσκεται στο πιο κεντρικό σημείο, στο λιμάνι, στην παλιά πόλη της Νάξου... Παρ' ότι εκεί γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις... Φυσικά ευτυχώς δεν ισχύει για όλους...

Βέβαια προσωπικά πάντα συνδυάζω τα ταξίδια, τις επισκέψεις σε τόπους με την ιστορία, τον πολιτισμό, τα σημάδια που αφέθηκαν εκεί...

  

Το Κάστρο λοιπόν της Νάξου είναι ένα μαγικό μνημείο... που συνδέεται με την μακρόχρονη ενετική κυριαρχία στο νησί (1204-1537). Βρίσκεται στο λόφο που αποτελεί την φυσική ακρόπολη της χώρας. Έχει τη μορφή μεσαιωνικής πόλης με τους εξωτερικούς τοίχους των σπιτιών να σχηματίζουν τα τείχη του... 

Λίγο θέλει η φαντασία σου εδώ για να οργιάσει και να πλάσει ιστορίες, πράγμα που η δική μου επιχειρεί ασταμάτητα κάθε φορά... 

Η ομορφιά δε χορταίνεται. 

Πόσο λείπει αυτή η αρχιτεκτονική αισθητική από την καθημερινότητα μας... 

 

Οι γάτες βέβαια γνωρίζουν να επιλέγουν τα σημεία που αράζουν...

διαισθάνονται την καλή ενέργεια των τόπων...

Μαγικά κρησφύγετα στην Ελλάδα... Λατρεμένα μονοπάτια...

Και αυτά τα μπλε φωτεινά παραθύρια...

...όπως κάτι τέτοιες "λεπτομέρειες"...

Αυτό το σπίτι, μέσα στο κάστρο της Νάξου, το ζήλεψα.

Νομίζω πως είναι ότι πιο ονειρεμένο έχω δει...

Ίσως σου φανεί περίεργο, μα όποτε περπατώ σε αυτά τα σοκάκια του νησιού, νιώθω έντονη την παρουσία του Νίκου Καζαντζάκη και του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Αυτή είναι η γενέτειρά του Καμπανέλλη... και εδώ σε αυτό το Κάστρο πήγε σχολείο ο Καζαντζάκης. Και οι δυο τους έχουν μιλήσει μέσα μου με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Σαν σκηνικό της "Αυλής των Θαυμάτων" του Καμπανέλλη...

Περιδιαβαίνοντας το Κάστρο, είδα πουλιά να κάνουν έναν απόκοσμο ήχο στα κλαδιά των δέντρων. Σκέφτηκα πως θα είναι οι ψυχές όσων έζησαν εκεί..., ανάμεσα τους και των αγαπημένων μου συγγραφέων.  Ίσως παρατηρούν το Κάστρο από ψηλά. 

Φυσικά την τελευταία μέρα μας στη Νάξο επέλεξα να περπατήσω στο Κάστρο και να δω από εκεί ψηλά το ηλιοβασίλεμα. Φεύγοντας ένιωσα ότι θα επιστρέψω ξανά...
Ο ήλιος καθώς χάνεται στο βάθος του ορίζοντα... Κάποτε κοιτούσαν προς τα εκεί μη τυχόν έρθουν κάποιοι κατακτητές... 

14 φετινές card postals από το Κάστρο... να ταξιδεύουν στα κύματα του διαδικτύου!

Παλαιότερη αφιερωμένη ανάρτηση για το : Κάστρο της Νάξου (1/7/2012)

Αν θες διάβασε την, έχει αρκετές πληροφορίες για το χώρο. 

Μέσα στο Κάστρο στεγάζεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάξου, στο οποίο έχει αφιερωθεί σχετική ανάρτηση : μπορείτε να τη διαβάσετε, κλικάρωντας εδώ

Δημήτρης Γκιώνης, Ένας κι ένας..., 46+1 άνθρωποι της τέχνης από κοντά...

"Είναι μερικοί άνθρωποι, που ενεργούν πάνω μου σαν ήλιοι. Φέρνουν μια άνοιξη μέσα μου."  Με αυτά τα λόγια του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου (1867-1911) προλογίζει το βιβλίο του ο Δημήτρης Γκιώνης, συντάκτης και υπεύθυνος καλλιτεχνικών σελίδων, ο επί σειρά ετών αρχισυντάκτης του πολιτιστικού της "Ελευθεροτυπίας".

Πρόκειται για το βιβλίο του "Ένας κι ένας", το οποίο έχει αφιερώσει σε Έλληνες ανθρώπους της τέχνης που γνώρισε και πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή -με μοναδική εξαίρεση τον Μίκη Θεοδωράκη, σε μια προσπάθεια, παράλληλα με το έργο τους, να σκιαγραφήσει την ανθρώπινη πλευρά και τα "πιστεύω" τους. 

47 σπουδαίες προσωπικότητες των τεχνών παρουσιάζονται στο βιβλίο, με τις προσωπικές του εντυπώσεις από τη γνωριμία τους. Με αποσπάσματα συνεντεύξεων, πληροφορίες για τη ζωή και για το έργο τους. Μα το σημαντικότερο είναι ότι διαβάζοντας το βιβλίο, νιώθεις έντονα ότι μια άλλη εποχή, εντελώς διαφορετική από τη σημερινή, ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Τότε που το επάγγελμα του δημοσιογράφου είχε αφοσίωση, πάθος, σεβασμό προς τον αναγνώστη και δεν ήταν ταυτισμένο με το lifestyle, αλλά με τη γνώση, την έρευνα και τη σκληρή δουλειά. Κάτι που δυστυχώς έχει διαφοροποιηθεί τα τελευταία χρόνια. 

Ο Δημήτρης Γκιώνης στάθηκε τυχερός να ζήσει κάποιες από τις μεγαλύτερες στιγμές της πολιτιστικής ζωής του τόπου μας.  Οι αναφορές που με άγγιξαν περισσότερο ήταν για την Έλλη Αλεξίου, την Μελίνα Μερκούρη, τον Ζυλ Ντασσέν, τον Γιάννη Σκαρίμπα, τον Νίκο Καρούζο, τον Μάνο Λοίζο, τον Δημήτρη Λάγιο... Ενώ υπέροχα συγκινητικές ήταν οι αναφορές του για την Κατερίνα Γώγου και την Λουκία Ρικάκη. Όταν διαβάζω κάποια αναφορά για την Ρικάκη συγκινούμαι, καθώς έφυγε τόσο πρόωρα και τύχαινε να ήταν τακτική αναγνώστρια του ιστολογίου.  

Άλλα πρόσωπα είναι οι Κώστας Βάρναλης, η αγαπημένη Λιλή Ζωγράφου, η προσωπική του εμπειρία από τις συνεργασίες του με τον Μάνο Χατζιδάκι, Στέλιο Καζαντζίδη, Άκη Πάνο, Βασίλη Τσιτσάνη, Ηλία Πετρόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Μποστ, Δανάη, Ρέα Χατζηδάκη, Δημήτρη Χατζή, Θέμο Κορνάρο, Νικηφόρο Βρεττάκο, Δημήτρη Χριστοδούλου, Γιάννη Νεγρεπόντη, Μέμο Μακρή, Α. Τάσσο, Μάρκο Αυγέρη, Κώστα Κλουβάτο, Γιάννη Παπαϊωάννου, Λιλίκα Νάκου, Μαρία Ιορδανίδου, Μπαγιαντέρα, Γιάννη Κυριαζή, Σίμων Καρά, Δημήτρη Φωτιάδη, Βασίλη Ρώτα, Μάνο Κατράκη, Τζένη Καρέζη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μίκη Θεοδωράκη... Πρόσωπα που με την απώλειά τους "συρρικνώνεται απελπιστικά μια λαμπρή γενιά, που με την εκθαμβωτική παρουσία και το έργο της έδινε κύρος και υπόσταση σ' αυτό τον τόπο, έδινε συνέχεια σε ό,τι έχει απομείνει από αυτό που λέμε ελληνικό πολιτιστικό θαύμα". 

Σε όλες τις αναφορές κρατάει μια διακριτική και ακριβοδίκαια στάση. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν μερικές σελίδες με φωτογραφίες του δίπλα σε κάποια από τα πρόσωπα "ως... ετερόφωτου". 

Ένα βιβλίο ενός ανθρώπου που τιμά το επάγγελμα του καλλιτεχνικού συντάκτη και που σίγουρα αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη σας! 

Δημήτρης Γκιώνης, Ένας κι ένας... 46+1 άνθρωποι της τέχνης από κοντά, εκδόσεις Άγκυρα, 2014

Harvest time in Greece!

Όταν η μέρα σου ξεκινά με μια τέτοια ανατολή ηλίου,

 μόνο γεμάτη ενέργεια μπορεί να συνεχιστεί...

Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος...

στον τρύγο για τον οίνο της φετινής χρονιάς...

Αρκετή κούραση... μα και ικανοποίηση που γεννιέται μέσα από μυρωδιές, 

αρώματα και σκέψεις για το χυμό κάθε τσαμπιού, το χυμό της ίδιας της ζωής...

Από δίπλα τα γατόνια. Ακόμη και σε αυτή την "εργασία"

με την παρέα τους...

να παίρνουν την κούραση, 

να σου χαρίζουν χαμόγελα, 

και με το συνεχή χαβά τους για χάδια. :)

Και του χρόνου να είμαστε καλά...

Λίγες φετινές φωτογραφίες από τον τρύγο,

έτσι για να σας φέρω σε επαφή με την (λαογραφική) παράδοση και τη φύση... :)

Ρίξτε μια ματιά και σε προηγούμενες σχετικές αναφορές... : 

Πριν ένα χρόνο τέτοιες "μέρες τρύγου", 

"καλά κρασιά" Σεπτέμβρης 2012,

Απείρανθος, ορεινή Νάξος - 17 card postals από το αγαπημένο, παραδοσιακό χωριό των Κυκλάδων...

Αν η Νάξος είναι όμορφο νησί... Η Απείρανθος της είναι ένα από τα ομορφότερα παραδοσιακά χωριά της Ελλάδας...

Έχουμε αναφερθεί ξανά στην Απείρανθο, με μεγάλη αναλυτική ανάρτηση, την οποία μπορείτε να θυμηθείτε πατώντας εδώ : Απείρανθος Νάξου .

Στη φετινή ανάρτηση κυρίως εικόνες... 17 ξεχωριστές card postals που νομίζω μιλάνε με το δικό τους τρόπο... 

  

 

Στο τέλος της ανάρτησης, ένα βιντεάκι που μου είχε αφήσει ο αγαπητός μου Τσαλαπετεινός, σε μια φωτογραφία που είχα ανεβάσει στο facebook από το κινητό μου, όταν ήμουν στο νησί. 

Είχε γράψει... "Ποστ για την Απειρανθο, χωρίς κοτσάκια; Μα αν ειναι δυνατόν!"

Ε, ας επανορθώσουμε λοιπόν... :)