Κτίριο Αβέρωφ, Πολυτεχνείο

Λίγες από τις φωτογραφίες που τράβηξα από το εσωτερικό του Κτιρίου Αβέρωφ, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Άλλο ένα σπουδαίο κτίριο που σε αφήνει άφωνο με την ομορφιά του. Ό,τι λέξεις και να γράψεις για αυτό το σπουδαίο αρχιτεκτονικό στολίδι, αυτό το κόσμημα με τη βαριά του ιστορία, θα είναι λίγες...

Στις παρακάτω σελίδες μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες λεπτομέρειες για την ιστορία του :

Αρχείο Νεότερων Μνημείων - Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο 
Ιστορικό Κτίριο Πατησίων

Άλλες ξεναγήσεις που παρακολούθησα στο πλαίσιο του OpenHouseAthens, όπως παρουσιάστηκαν στο blog : 
Εθνικό 'Ιδρυμα Ερευνών, πρώτη επίσκεψη στο πλαίσιο του πρώτου @openhouseathens 
Μέγαρο Υπατία, ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της Αθήνας

Viva la libertà | Ζήτω η Ελευθερία

"O φόβος είναι η μουσική της δημοκρατίας..."

Βλέποντας την ιταλική ταινία "Ζήτω η Ελευθερία" του Ρομπέρτο Αντό, συνειδητοποιούσα για ακόμη μια φορά πόσο λείπουν από τη εποχή μας οι αληθινοί ηγέτες και πόσο έχει λεηλατηθεί η πολιτική.  Ζούμε μια τρομερά φτωχή εποχή σε ιδέες, ιδεολογίες και αξίες! Φτωχή εποχή σε οράματα, αλήθεια, ανθρωπιά και φαντασία! Ποιο είναι τελικά το ιδανικό προφίλ ενός ηγέτη; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνου του ηγέτη που θα άξιζε να διαχειριστεί την τύχη και το αύριο ενός ολόκληρου λαού; Ποιος θα μπορούσε να το κάνει; Τι θα έπρεπε πρωτίστως να είχε; Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, επιμένει ότι θα έπρεπε κυρίως να είχε "Πάθος"! Αυτό είναι το πρωταρχικό πράγμα, η πρώτη λέξη που χρειάζεται όχι μόνο στην πολιτική, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής. Και τι θα έπρεπε να κάνουν οι πολιτικοί; "Να προσπαθούν να μην καταπατήσουν την αξιοπρέπεια εκείνων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους." Βασικά δικαιώματα, αυτονόητες αξίες, που όμως έχουν τόσο καταπατηθεί στην εποχή μας.  

Ο Ρομπέρτο Αντό μάς χαρίζει μια εξαιρετική ταινία και μέσα σε 94' κατορθώνει να δώσει απαντήσεις στο θολό τοπίο της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Μια ευρηματική σάτιρα για την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, που προσφέρει φως στο σκοτάδι της Ιταλίας και της Ευρώπης. Μέσα από την ερμηνεία του διαβασμένου, "τρελού", φιλοσοφημένου πρωταγωνιστή, που υποδύεται εξαιρετικά ο Τόνι Σερβίλο, πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται να μην ήταν τόσο "μικροί" οι πολιτικοί, πόσο μάλλον σε αυτή τη συγκυρία, να υπήρχε περισσότερη φαντασία στην εξουσία. 

" - Αν η Ευρώπη και ο κόσμος έχουν γίνει ένα άθλιο εμπορικό κατάστημα, τότε τι είμαστε; Εσείς, κύριε Πρόεδρε; 

 - Δεν φταίω εγώ. Είναι η πολιτική που έχει εξαφανιστεί!

 - Να ζει κανείς ή να μη ζει, αυτό είναι το ερώτημα.  Είναι καλύτερα να είμαστε σαν να έχουμε ήδη εξαφανιστεί... Ή να εξαφανιστούμε εντελώς και να επιστρέψουμε ζωντανοί οργανισμοί; "

Μια ταινία που θα άξιζε να δούνε προσεκτικά τόσο οι πολίτες, όσο όμως και οι πολιτικοί... 

* Μπράβο στον ιταλικό κινηματογράφο... 
Αναζητήστε να δείτε και την "Τέλεια Ομορφιά" αν δεν την έχετε παρακολουθήσει.

Ζήτω η Ελευθερία! (Viva la libertà) - ελληνικοί... από myfilm-gr

City Crisis Words

Ukraine today, Europe tomorrow

(Πλάκα)

Cause I lost my job two weeks before Christmas

And I talked to Jesus at the sewer

And the Pope said

it was none of his God-damned business

(Γραμμένο στον εξωτερικό τοίχο της Καθολικής Εκκλησίας Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, συμβολή της λεωφόρου Πανεπιστημίου με την οδό Ομήρου)

When we have a White Week

why are you talking about Crisis...

(Πλάκα)

Where is my mind?

(Πλάκα)

( η ζωή έχει πλάκα ) 

(Κουκάκι)

- Μη ξεχνιέσαι σε θέλουν σκλάβο

- Δεν το ξεχνώ

(Πλατεία Καρύτση)

"Όχι στο ξεπούλημα της πολιτιστικής κληρονομιάς"

(Πλάκα)

- και πλέον για ποιο πράγμα να πρωτοδιαμαρτυρηθείς; -

Και αν είναι ο λάκκος σου

πολύ βαθύς

 Χρέος με τα χέρια σου

να σηκωθείς

(Κουκάκι)

Αν σου άρεσε αυτή η ανάρτηση, ρίξε μια ματιά και σε αυτές :

εντός των τειχών 

στροβιλίζομαι 

φωνές 

ίχνη της πόλης 

και πολλές ακόμη, κλικάροντας στην ετικέτα "road artists".

Ενρίκε Βίλα - Μάτας, Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ

To "Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ" του Ενρίκε Βίλα - Μάτας, είναι ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη για την πόλη του φωτός, όπου ο συγγραφέας είχε την τύχη να ζήσει στα νεανικά του χρόνια. Μνήμες από τη μποέμικη διαμονή του στο Παρίσι, με τα όνειρα, τα άγχη, τις φιλοδοξίες και τις φοβίες του. Παράλληλα όμως πρόκειται και για ένα βιβλίο γεμάτο βιβλιοφιλικές και λογοτεχνικές αναφορές.  

Ο Μάτας επικαλείται συνεχώς διάφορους θρύλους της λογοτεχνίας, προσωπικούς του αγαπημένους συγγραφείς, οι οποίοι επηρέασαν τον τρόπο της σκέψης και γραφής του. Κορυφαία του αγάπη αποτελεί ο Χέμινγουεϊ, ο οποίος ήταν και η αφορμή να πάει στο Παρίσι, όταν διάβασε το βιβλίο του "Κινητή Γιορτή". Το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε μετά την αυτοκτονία του Χ. και ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος αυτοβιογραφίας της μποέμικης εποχής και της λογοτεχνικής του μαθητείας. Σύμφωνα με τον Χέμινγουεϊ το Παρίσι "άξιζε πάντα τον κόπο και σε αντάμειβε για οτιδήποτε του πρόσφερες. Όμως έτσι ήταν το Παρίσι τον πρώτο καιρό, όταν εμείς είμασταν πολύ φτωχοί και πολύ ευτυχισμένοι"

Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο το καλοκαίρι... Εγώ μπορεί να ήμουν δίπλα στη θάλασσα, αλλά αφέθηκα στον Ισπανό συγγραφέα για να με μυήσει με το δικό του τρόπο στην αγάπη του για την πόλη του φωτός: «M’ αρέσει το Παρίσι, η πλατεία Φιρστεμπέργκ, το 27 της οδού Φλερίς, το Μουσείο Μορώ, ο τάφος του Τριστάν Τζαρά, οι ροζ αψίδες της οδού Ναντζά, το μπαρ Ο-Σιεν-Κι-Φιμ, η γαλάζια πρόσοψη του ξενοδοχείου Βασέ, τα καροτσάκια με τα βιβλία στις προκυμαίες.  (…) Μ’ αρέσει πολύ σ’ αυτήν την πόλη να περνάω από ένα μέρος που έχω πολύ καιρό να δω. Αλλά και το αντίθετο: να περνάω από κάποιο μέρος απ’ όπου μόλις πέρασα. Μ’ αρέσουν τόσο αυτά που υπάρχουν στο Παρίσι που η πόλη δεν τελειώνει ποτέ. Μ’ αρέσει πολύ το Παρίσι γιατί δεν έχει καθεδρικούς ναούς ούτε σπίτια του Γκαουντί.» 

Σε κάποιο σημείο, ο Μάτας αναφέρει ότι νοίκιασε μια σοφίτα της Μάργκαριτ Ντυράς και κάποια μέρα εκείνη του έδωσε ένα χαρτί με σημειωμένα δεκατρία στοιχεία που αξίζει να προσέξει κάποιος όταν πρόκειται να γράψει ένα βιβλίο. Ήταν τα εξής : 1.  Προβλήματα δομής / 2. Ενότητα και αρμονία / 3. Πλοκή και υπόθεση / 4. Ο παράγων χρόνος / 5. Λεκτικά επακόλουθα / 6. Αληθοφάνεια / 7. Αφηγηματική τεχνική / 8. Χαρακτήρες / 9. Διάλογος / 10. Σκηνικά / 11. Ύφος / 12. Πείρα και 13. Γλωσσική Ποικιλία. Συμβουλές που περισσότερο άγχωσαν και απογοήτευσαν τον επίδοξο συγγραφέα, παρά τον ενθάρρυναν προς τη δημιουργία... 

Εκείνος απ' ότι φαίνεται, μετέπειτα το φιλοσόφησε διαφορετικά... : «Τα μόνα πράγματα που χρειαζόσουν είναι τα τετράδια με το μπλε ντύμα, τα δυο μολύβια και η ξύστρα (με το σουγιά είχες μεγάλη φύρα), τα τραπέζια με τη μαρμάρινη επιφάνεια, οι μυρωδιές του σκουπίσματος και του σφουγγαρίσματος τα ξημερώματα και η τύχη».

Οι αναφορές όμως σε συγγραφείς δεν τελειώνουν εδώ. Στο βιβλίο αναφέρονται δεκάδες λεπτομέρειες για τη ζωή, τα έργα, τις αδυναμίες και τις μεταξύ αντιπαλότητες πολλών καλλιτεχνών. Ορισμένα μόνο από τα ονόματα, τα οποία ο Μάτας επικαλείται στο βιβλίο είναι των Πασκάλ, Λόρκα, Θερνούδα, Φιτζέραλντ, Γκράχαμ Γκρην, Ζ. Γκραν, Προυστ, Β. Ναμπόκοφ, Ρίλκε, Μπεναμπού κ.α. Αναφέρεται και στη γνωριμία του με τον Περέκ, «εντυπωσιασμένος που τον έβλεπα στα αλήθεια». 

Το βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ένα μικρό δοκίμιο για την ειρωνεία, καθώς ο συγγραφέας συνεχώς επανέρχεται σε αυτή. "Θεωρώ την ειρωνεία ισχυρό εργαλείο για την απενεργοποίηση της πραγματικότητας". Είτε με δικές του αναφορές («Χωρίς αμφιβολία η ειρωνεία υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, τη συναντάμε στον Σωκράτη. Το Συμπόσιο του Πλάτωνα είναι πράγματι το πρώτο σύγχρονο μυθιστόρημα. Στον Μεσαίωνα ωστόσο την ειρωνεία την έβλεπαν επικίνδυνα, ή δεν την συλλάμβαναν, ήταν εκτός τόπου, μπορούσες να οδηγηθείς στην αγχόνη αν είχες την ιδέα να ειρωνευτείς. Την ξαναβρίσκουμε στον Θερβάντες, άνθρωπο της εποχής της Αναγέννησης. Η ειρωνεία εισάγεται στην καρδιά του μυθιστορήματος στην ίδια του τη δομή. Κι έτσι συμβαίνει από τότε ως τις μέρες μας. «Αν η πραγματικότητα είναι μια δολοπλοκία», λέει ο Ρικάρδο Πίλια, «η ειρωνεία είναι μια ιδιωτική δολοπλοκία, μια συνωμοσία εναντίον αυτής της δολοπλοκίας»), είτε μέσω αναφορών άλλων λογοτεχνών. 

Αρκετές οι αναφορές και στα βιβλία που ο ίδιος ξεχώρισε. Όπως τα "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή" του Ρίλκε, το "Πως γράφεται ένα μυθιστόρημα" του Ουναμούνο, το "Χορείες χωρών" του Περέκ και τη "Χλομή φωτιά" του Ναμπόκωφ. Αλλά και για την αγάπη του για τη μουσική, κυρίως για τον αγαπημένο του Βαν Μόρισον και τον Μάιλς Ντέιβις. Νομίζω πως πρόκειται για ένα βιβλίο που δε θα μιλήσει σε όλους με τον ίδιο τρόπο... Προσωπικά το διάβασα δίπλα στη θάλασσα, μα στιγμές ταξίδεψα ως το Παρίσι... Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που θα έπρεπε να τα καταχωρούσα και στην ετικέτα "ταξίδι"...