O Στανισλάβ Στρατίεβ, συγγραφέας της κωμωδίας «Το Ρωμαϊκό Λουτρό», είναι γνωστός για την αιχμηρή και καυστική γραφή του. Βασισμένος στην παράλογη βουλγαρική πραγματικότητα του 1974, που δεν απέχει αρκετά από την αντίστοιχη ελληνική πραγματικότητα του 2014, καυτηριάζει τα κοινωνικά προβλήματα, τη γραφειοκρατία και το αδηφάγο δημόσιο τομέα που σαν αρπακτικό σιγοτρώει τις ζωές των ανθρώπων.
Η υπόθεση του έργου είναι απλή. Ο κεντρικός ήρωας, που υποδύεται ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, λίγο πριν φύγει για τις πολυπόθητες διακοπές του, αφήνει τα κλειδιά του διαμερίσματος του σε δυο εργάτες για να επισκευάσουν το πάτωμα. Όταν επιστρέφει όμως, τον περιμένει μια έκπληξη. Στο σαλόνι του έχει αποκαλυφθεί ένα τέλεια διατηρημένο, αρχαίο Ρωμαϊκό Λουτρό! Τώρα πλέον στο δικό του σπίτι, πάνω από τη σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη, περιφέρονται άτομα διαφόρων ειδικοτήτων με μοναδικό σκοπό να επωφεληθούν. Ένας φιλόδοξος αρχαιολόγος, που αποσκοπεί να αναρριχηθεί επαγγελματικά μέσω αυτής της ανακάλυψης. Ένας ναυαγοσώστης, διορισμένος από το κράτος, που επιμένει να βλέπει το λουτρό ως μια υδάτινη δεξαμενή. Εξαναγκάζοντας μάλιστα τους υπόλοιπους να προσποιούνται ότι πνίγονται σε αυτή, έτσι ώστε να τους σώζει, δικαιολογώντας το μισθό του. Ένας μεσίτης που προσπαθεί να αγοράσει το σπίτι για να το μεταπωλήσει σε αρχαιολάτρες αγοραστές... και ένα σωρό άλλοι επίδοξοι αριβίστες που προσπαθούν να ωφεληθούν με οποιοδήποτε τρόπο. Έτσι τα λίγα τετραγωνικά μετατρέπονται σε πεδίο μάχης, καθώς η ανεξάντλητη υπομονή του ιδιοκτήτη δοκιμάζεται συνεχώς...
Φαντάζομαι ότι η επιλογή του συγκεκριμένου έργου του Στρατίεβ δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για ένα πολιτικό κείμενο, δίχως καμία επιθυμία επιφανειακής σοβαρότητας. Καταφέρνει να θίξει με έναν ευφάνταστο καυστικό τρόπο διαχρονικά κοινωνικά προβλήματα. Ο θεατής γελάει με τα χουνέρια που διαδραματίζονται επί σκηνής και συνειδητοποιεί τελικά πόσες φορές το παράλογο φλερτάρει με τη λογική της καθημερινότητας μας. Εκτός από την αξία του όμως σαν έργου, είναι και ένα κείμενο ενδιαφέρον υφολογικά. Καθώς ξεκινά με ένα δήθεν ρεαλιστικό πλαίσιο, στην πορεία όμως "σπάει" τα δεσμά του "ρεαλισμού" και μας οδηγεί στο περιβάλλον του παραλόγου. Το κύριο μήνυμα του έργου είναι η τελική εξόντωση του ατόμου από ένα ασφυκτικό περίγυρο που προσπαθεί να του επιβάλει τους δικούς του κανόνες. Από τη χαοτική γραφειοκρατία και ένα εχθρικό κράτος, που παραβλέπει το ευρύτερο κοινωνικό καλό. Με λίγα λόγια πως ο καθένας προσπαθεί ευρύτερα να βολέψει τον εαυτό του, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλεί στο διπλανό του.
Δυο ήταν οι λόγοι που με οδήγησαν στην επιλογή αυτής της παράστασης. Αφενός, ότι ήταν η νέα δουλειά του σκηνοθέτη Κώστα Παπακωνσταντίνου (που είχε ανεβάσει και τους εξαιρετικούς «Χαλασοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη), αφετέρου η επιλογή ανεβάσματος ενός έργου του εξαιρετικού Στανισλάβ Στρατίεβ.
Μια παράσταση από μια δεμένη ομάδα νέων ηθοποιών που αξίζει να στηρίξει και να παρακολουθήσει κανείς...
* Αξίζει να αναφερθεί ότι το Ρωμαϊκό Λουτρό, που παιζόταν για δέκα χρόνια στο Κρατικό Σατιρικό Θέατρο της Σόφιας, στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο Αμφι-θέατρο. Είχαμε πάει στο παζάρι που είχε διοργανωθεί λίγο πριν κλείσει το Αμφιθέατρο, όπου είχαμε αγοράσει αρκετά προγράμματα παραστάσεων, ανάμεσα τους και το εξαιρετικό έργο του Στρατίεβ "Το Σακάκι που βελάζει!". Αξίζει να διαβάσετε ένα απόσπασμα του έργου εδώ.
** Είδε και έγραψε για τη συγκεκριμένη παράσταση και ο NO14ME.
Θέατρο Σημείο, β' σκηνή «Σημείο lab»,
Χαριλάου Τρικούπη 4 (πρώην ΑΠΛΟ, πίσω από το Πάντειο)
Τηλ.: 210-9229579
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Δημητρόπουλος, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Νάντια Περιστεροπούλου, Σταύρος Σιούλης
Μετάφραση: Βασίλης Σκουβάκλης
Βοηθός Σκηνοθέτη / Επιμέλεια Κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σκηνικά-Κοστούμια: Λυδία Κοντογιώργη, Ζωή Αρβανίτη
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης (studio 112)
Οργάνωση παραγωγής: Νάντια Περιστεροπούλου, Δημοσθένης
Ξυλαρδιστός
