Roadartist in Athens

16 Ιουλίου 2013

street art festival @camp!

this is not a shark

what crisis?!?

no needs / no job available / bankrupt

take care!

hope!

the woodbook

Crisis (?) What crisis (?) / Athens Street Art Festival 2013 / @ Camp!

Διάρκεια: 1– 20.7.2013 // Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Κυριακή 14:00-21:00

Έργα @ Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών εδώ : www.facebook.com/athensaf.athensaf

11 Ιουλίου 2013

Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει φωτογραφίες από θάλασσες και νησιά. Αναπολώ ταξίδια προηγούμενων ετών και ονειροπολώ μέρη που θα ήθελα να περιπλανηθώ. Έρχονται στη μνήμη στιγμές από προηγούμενα καλοκαίρια, ζωντανεύουν έτσι αναμνήσεις. Αμοργός, Κουφονήσια, Ηρακλειά, Αλόννησο, Λευκάδα, Ύδρα, Νάξο κα. Ευτυχώς ή δυστυχώς η καρδιά ποτέ δε χορταίνει. Εικόνες έρχονται και γεμίζουν τη ψυχή με συναισθήματα και λέξεις. Έχω τη συνήθεια να γράφω και στις διακοπές. Πάντα έχω μαζί ένα μικρό σημειωματάριο και κρατώ σκέψεις, εντυπώσεις από τα μέρη & τους ανθρώπους που γνωρίζω. Έπειτα μου αρέσει να διαβάζω αυτές τις σκέψεις, γραμμένες στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στο νησί κάτω από το αλμυρίκι, στο εσώφυλλο του βιβλίου που διάβαζα και είχε γεμίσει με άμμο… Ενίοτε κάποιες από αυτές τις έχω μοιραστεί και από εδώ. Όταν ξεφυλλίζω αυτά τα μικρά σημειωματάρια, ξαναγεμίζω με την αίσθηση του «ανοίγματος»... Διακτινίζομαι σε αυτές τις στιγμές που «αφήνεις το μυαλό να αδειάσει από τα πάντα. Παίρνεις ένα λευκό χαρτί και το γεμίζεις με σκέψεις σου. Το παν είναι να ανοιχτείς. Να αφεθείς. Να μην αφήσεις τίποτα να σε γυρίσει πίσω. Διακοπές. Από τα πάντα. Δόσιμο μόνο στο «τώρα», αυτής εδώ, αυτής της καινούργιας στιγμής.»

{στη σκιά από ένα αλμυρίκι,

διαβάζοντας το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας", του Σελίν}

Πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν ξανά σε ένα μακρινό νησί. Να έφευγα με ένα σακίδιο, ένα τετράδιο με κενές σελίδες, βιβλία, φρούτα και τη φωτογραφική μηχανή. Τα πρωινά να έπινα καφέ στο τραπέζι κάτω από το πλατάνι της κεντρικής πλατείας ή δίπλα στη θάλασσα. Να σκεφτόμουν, να συνομιλούσα με αγαπημένους, ή και να σιωπούσα, να διάβαζα το βιβλίο μου και να έγραφα. Το βράδυ να χάζευα τ’ άπειρα στον ουρανό αστέρια, εκεί που δεν τα κρύβει το νέφος… Ν’ ανέπνεα τη θαλασσινή αύρα και ν’ άκουγα τους ήχους της νύχτας.

Ζώντας σε μια πόλη που ασφυκτικά σε κυκλώνει, συνειδητοποιείς πρώτος πως αυτονόητες έννοιες όπως η Δικαιοσύνη, η Δημοκρατία, η Αξιοπρέπεια χάνονται κάθε μέρα ολοφάνερα από το …χάρτη αυτής της χώρας… Όσοι ζουν στο κέντρο της πρωτεύουσας και ενημερώνονται πραγματικά για όσα συμβαίνουν, είναι οι πρώτοι που συναισθάνονται το τι επέρχεται. Και σε εκείνους τόσο μεγαλώνει η ανάγκη της δια-φυγής, της επαφής με τη φύση.

Για αυτό σου λέω. Σε ένα καράβι, με ένα σακίδιο και να γυρνάς δίχως συγκεκριμένο πρόγραμμα, εντελώς ελεύθερος και έχοντας κοντά μόνο ανθρώπους, σκέψεις και νότες που αγαπάς. Σαν τους παλιούς περιηγητές. Εκείνους τους σοφούς ανθρώπους που έβλεπαν και ζούσαν το ταξίδι σαν εμπειρία και σαν μέσο γνώσης. Αμέτρητα ονόματα, αφηγήσεις, φωτογραφίες έρχονται στιγμιαία στο μυαλό. Σαν του Γάλλου ελληνιστή Hubert Pernot και του Ελβετού φιλέλληνα Fred Boissonnas, υπέροχες φωτογραφίες από τα ταξίδια τους έχουν ανέβει στο blog. Ή του Νίκου Καζαντζάκη …και του Ζακ Λακαριέρ… Άνθρωποι που συνδύασαν τη γνώση με το ταξίδι, τις αναγνώσεις με τις εμπειρίες... την αγάπη με το βίωμα...

Ζακ Λακαριέρ, Το Ελληνικό καλοκαίρι, Χατζηνικολή, 1980

"Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίτροπος. Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία. (. . .) Κάμποσες τέτοιες στιγμές αναπαράχθηκαν σ' εκείνα τα ταξίδια μου στην Ελλάδα, και λέω στον εαυτό μου πως από εκείνα τα ελληνικά χρόνια, ό, τι αντέχει στον καιρό είναι αυτές οι εικόνες. Όταν συμβαίνει να τις ξαναζώ, ζωντανές όσο ποτέ, σκέφτομαι τους αρχαίους εκείνους μάντεις που διάβαζαν τη μοίρα των ανθρώπων και των πόλεων πάνω στο πέταγμα των πουλιών και στο σφύριγμα του ανέμου ανάμεσα στις δρυς."

Όπως κατάλαβες, ξεφυλλίζω αχόρταγα τα βιβλία, παρατηρώ φωτογραφίες... Με γεμίζουν με την ομορφιά και με το πάθος τους, μα δε μου φτάνουν. Διψώ για να ζήσω με τη σειρά μου, όλα όσα γνώρισαν εκείνοι... Να μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις & τις δικές μου ταξιδιωτικές εμπειρίες. Η εποχή αλλάζει δραματικά, μα η καρδιά συνεχίζει, δίχως φειδώ να ονειρεύεται...

8 Ιουλίου 2013

Κωνσταντίνος Μάνος: Φωτογραφίες από μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια...

Μια ωραία έκθεση φωτογραφίας "τρέχει" αυτό το διάστημα στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη. Αφιερωμένη στο σπουδαίο έλληνα καλλιτέχνη της διασποράς και μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos Κωνσταντίνο Μάνο.

Η έκθεση παρουσιάζεται με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη δημιουργία της ενότητας A Greek Portfoliο. O Κωνσταντίνος Μάνος επανεξετάζει τις λήψεις που πραγματοποίησε κατά το διάστημα 1961-1964 (και συμπληρώθηκαν το 1967), όταν περιηγήθηκε τη γη των γονιών του από άκρη σε άκρη, «ως ένας φιλικός παρατηρητής», όπως ο ίδιος αναφέρει, «δίχως βιασύνη και συγκεκριμένο σχέδιο».

*Επιστροφή από τους αγρούς, Κριτσά, Κρήτη, δεκαετία 1960

Με τις φωτογραφίες ταξιδεύουμε σε μια Ελλάδα που οι νεότεροι δεν γνωρίσαμε. Ο Κωνσταντίνος Μάνος ταξίδεψε στα απομακρυσμένα χωριά και νησιά της Ελλάδας της δεκαετίας του 1960, όπου άνθρωποι μέσα σε ένα σκηνικό αγροτικής απλότητας έδιναν με αξιοπρέπεια τον αγώνα τους για επιβίωση.

Αγόρι με τσέρκι, Κρήτη, δεκαετία 1960

*Κοιτάζοντας το χορό, Όλυμπος, Κάρπαθος, δεκαετία 1960

Μουσικοί, δεκαετία 1960

Το σχολείο, Όλυμπος, Κάρπαθος

Γυναίκα με κατσίκα, δεκαετία 1960

© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

Στις φωτογραφίες αποκρυσταλλώνονται εφήμερες καθημερινές στιγμές από μια αγροτική Ελλάδα που δεν υπάρχει πια.

Περιηγήθηκα στην έκθεση την προηγούμενη εβδομάδα.
Οι συγκεκριμένες είκονες παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό, φανερώνοντας τη μοναδικότητα των τοπίων και των κατοίκων τους.

...Φωτογραφίες σαν ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής.

Μπαίνεις ενδόμυχα σε συγκρίσεις, συνειδητοποιείς πόσα στοιχεία χάσαμε στην

πορεία, ποιά αξίζει να ξαναβρούμε..., πόσα άλλα ίσως κερδίσαμε.

Ο Κωνσταντίνος Μάνος από το 1963 είναι μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos. Φωτογραφίες του συμπεριλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές σημαντικών ιδρυμάτων όπως του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστόνης, του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγου, του Μουσείου Καλών Τεχνών του Χιούστον, της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, του Μουσείου Τέχνης Chrysler στο Νόρφολκ, του George Eastman House στο Ρότσεστερ, του Μουσείου Τέχνης της Ατλάντα καθώς και του Μουσείου Μπενάκη.

Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρουσίαση της ομιλίας και την προβολή slides του Κωνσταντίνου Μάνου στο Μουσείο Μπενάκη,

κάνοντας κλικ : εδώ .

Στο Μουσείο Μπενάκη (Κεντρικό Κτήριο) έως και τις 25/8.

* Μια σημαντική σχετική ανακοίνωση.
Δωρέαν είσοδος θα υπάρχει κάθε Πέμπτη σε όλα τα κτήρια του Μουσείου Μπενάκη. Η δωρεάν είσοδος θα ισχύει κάθε Πέμπτη από την 15η Ιουλίου 2013 και θα διαρκέσει ένα χρόνο : η σχετική ανακοίνωση εδώ .

Για τον Κωνσταντίνο Μάνο :

www.costamanos.com