βόλτα στη Μονή Καισαριανής

Σήμερα θα σας πάω μια βόλτα μέχρι τη Μονή Καισαριανής. Την επισκεφτήκαμε μια Κυριακή του Φεβρουαρίου.  Είχα πολλά χρόνια να βρεθώ εκεί. Η αλήθεια είναι πως δε θυμόμουν καθόλου τον περιβάλλοντα χώρο. Τέτοια ομορφιά, τόσο κοντά μου και εγώ να μην έχω αξιωθεί να την περπατήσω... Βάλτε οπωσδήποτε στο πρόγραμμα σας μια βόλτα έως εκεί...

Η Μονή αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου, είναι χτισμένη μέσα στο δάσος, σε υψόμετρο 350 μ. Βρίσκεται δίπλα στο κέντρο της Αθήνας σε ένα καταπράσινο περιβάλλον. Συγκεκριμένα στη δυτική πλευρά του Υμηττού.  Η πρόσβαση ως εκεί είναι πανεύκολη.

Δέος θα νιώσεις όταν θ' αντικρίσεις τους αρχαίους κίονες στο χώρο της.

Tα τελευταία χρόνια έγιναν έργα συντήρησης στη μονή. 

Είναι πραγματικά ένα στολίδι στην πόλη. 

Υπάρχουν επεξηγηματικές πινακίδες με ιστορικές πληροφορίες, οπότε θα γνωρίσεις καλύτερα την πόλη. 

Ακολουθούν φωτογραφίες από χώρους της ιστορικής Μονής Καισαριανής.

Θα ανέβει σύντομα ανάρτηση με φωτογραφίες από το "αισθητικό δάσος της Καισαριανής".

Απλά ειδυλλιακό και υπέροχο.

Ιστορικές πληροφορίες : 
Υπουργείο Πολιτισμού | Μονή Καισαριανής

παράνοια

Αν ήξερες να αφουγκράζεσαι τις σιωπές του άλλου. Αν είχες μάθει να διαβάζεις τις παρενθέσεις στο λόγο του. Τότε ίσως θα μπορούσες να ερμηνεύσεις της ζωής τα μυστήρια. Το σχολείο δε μαθαίνει πως να γεμίσεις τις "άδειες" - άνευ μαθημάτων - ώρες.  Αυτό πρέπει μόνος να το ανακαλύψεις. Δε σε δίδαξε πότε πρέπει να πάψεις να συγκρατείς το θυμό σου, πόση αξία έχει το να ξεσπάς, το να διεκδικείς το δίκιο σε μια κοινωνία. Όχι μόνο το δικό σου δίκιο, μα όλων. Το να αντιδράς στην έλλειψη σεβασμού, στην έλλειψη δικαιοσύνης στη γειτονιά σου.  Δε σου έμαθε πως η ουσία δεν κατακτάται από τη βαθμοθηρία, τις επιδόσεις ή τα χρήματα. Σου έδειξε πως να λύνεις μαθηματικά προβλήματα, μα δε σε ώθησε στο πως να αναπτύσσεις τη φαντασία σου και την προσωπική σου κριτική ικανότητα. Τιμωρεί τον αφηρημένο μαθητή, δίχως να εστιάσει στο λόγο της απροσεξίας του. 

Λένε για τους δυνατούς. Μύθος είναι. Ποτέ δε ξέρεις πόσο πολύ μπορεί να πονάει ένας άνθρωπος. Ακόμη και αν φαινομενικά δείχνει ως ο πιο δυνατός τούτου του κόσμου. Εκπαιδευμένος χρόνια να παλεύει ακριβώς αυτό τον πόνο.

Είναι παγίδα, που μπορεί να καταστρέψει τα καλύτερα μυαλά και να βουλιάξει στην άβυσσο τους πιο ισορροπημένους ανθρώπους. Η παράνοια της εποχής μπορεί να διαλύσει κάθε έννοια ζωτικότητας. Αυτή η τρέλα μπορεί άνετα να συμπαρασύρει ολόκληρη την κοινωνία. Όσοι ακόμη δεν το έχουν δει, είναι κοιμισμένοι στους αιώνια ανιαρούς λογάριθμους.  Στις εξισώσεις που δεν έσωσαν ποτέ κανέναν.

Ο φόβος δεν είναι το να χάσουμε κάποια από τις επόμενες δόσεις.

Κανένας έξυπνος άνθρωπος δε θα δεχόταν τέτοια συναλλαγή.

Πως να ελπίσεις όμως όταν παραδώσαμε τα κλειδιά στους λογιστές;

Αυτοί έχουν πάψει προ πολλού να είναι σκεπτόμενοι και άνθρωποι.

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.

Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;

Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως: Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας. Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.

Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε! Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο! Διότι, αυτός είναι θάνατος!

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει...

Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το "όχι", με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει; "Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει"...

Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια... -

Χρόνης Μίσσιος

* Αν δεν έχεις διάθεση ή χρόνο να διαβάσεις το κείμενο, πάτησε το play στο βίντεο για να ακούσεις τον Χρόνη Μίσσιο καθώς το διαβάζει. *

ελεύθερα πλάσματα

 Σε λίγο καιρό τα μόνα ελεύθερα πλάσματα σε αυτή την πόλη

θα είναι αποκλειστικά οι αδέσποτες, αλήτικες γάτες.

Θα ήθελα να ήμουν μια από αυτές. Να αλώνιζα καθημερινά στην Πλάκα.

Να ζούσα σε ένα παλιό νεοκλασικό. Τις μέρες με τη ζέστη ν' άραζα στο μικρό κήπο και μόλις θα δρόσιζε, να καθόμουν στο ανοικτό παράθυρο του υπνοδωματίου και να χάζευα τους περαστικούς. Θα κοίταζα έτσι αφ' υψηλού τους αγνώστους και θα λυπόμουν όσους ανθρώπους θα περνούσαν τόσο αγχωμένοι και πιεσμένοι μέχρι θανάτου. Θα σκεφτόμουν πόσο τυχερή θα ήμουν που θα είχα γεννηθεί γάτα και όχι άνθρωπος. Εγώ θα ζούσα κάθε μέρα με χαρά, ξεγνοιασιά και ακριβώς όπως γουστάρω. Όποτε ήθελα θα έτρωγα, όποτε ήθελα θα κοιμόμουν, όποτε ήθελα θα βόλταρα, όποτε ήθελα θα καθόμουν στην αγκαλιά του αφεντικού για να με χαϊδέψει λίγο, όποτε δε θα είχα διάθεση, απλώς θα απομακρυνόμουν και θα άραζα σε μια γωνιά, όπου κανείς και για κανέναν λόγο δε θα ερχόταν για να με ενοχλήσει. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού θα σέβονταν την ελευθερία μου. Άλλωστε αυτός θα ήταν ένας από τους λόγους που θα με αγαπούσαν. Γιατί θα τους υπενθύμιζα το δικό τους λάθος τρόπο ζωής, τη δική τους χαμένη ελευθερία.