11 Νοεμβρίου 2011

Οδοντωτός Διακοπτό - Καλάβρυτα

Μεσημέρι Κυριακής, 6/11/2011
Φεύγουμε από την Πάτρα, πέφτει η ιδέα για μια εκδρομή έως τα Καλάβρυτα και μια βόλτα με τον Οδοντωτό σιδηρόδρομο Διακοπτού – Καλαβρύτων.
Φτάνουμε στον Σταθμό, βγάζουμε τα εισιτήρια και περιμένουμε το τρενάκι. Καθώς πλησιάζει, ο οδηγός ανοίγει το παράθυρο και μας καλημερίζει, εμείς ανταποδίδουμε.


"Εσείς οι δύο, ελάτε μπροστά! Θέλετε να καθίσετε στη θέση του συνοδηγού; Βγάλτε φωτογραφίες, τραβήξτε βίντεο, ρωτήστε με ότι θέλετε!" Υπάρχει κανένας που δε θα ήθελε να είναι πρώτη θέση, στο κουβούκλιο του οδηγού... και με τον καλύτερο ξεναγό για το ταξίδι; Δεχόμαστε και τρέχοντας... διασχίζουμε τις θέσεις ...
Το τρενάκι ξεκινάει και μαζί με αυτό οι ερωτήσεις μου... Ο κύριος Τάσος είναι 33 χρόνια οδηγός του Οδοντωτού! Κάθε μέρα κάνει αυτή τη διαδρομή... σε όλες τις εποχές του χρόνου... "Το ξέρετε πως είστε πολύ τυχερός; Κάνετε ένα από τα ομορφότερα επαγγέλματα! Πολλοί θα σας ζήλευαν!" Χαμογελάει από καρδιάς και απαντά αυθόρμητα : "Μερικές φορές λέω πως ευχαρίστως θα πλήρωνα για να δουλεύω, αλλά βρε παιδιά πρέπει όμως και εγώ κάπως να ζήσω..."

Ο Οδοντωτός σιδηρόδρομος Διακοπτού – Καλαβρύτων και η μοναδική διαδρομή του μέσα από το φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού αποτελούν ένα από τα ωραιότερα φυσικά αξιοθέατα της Ελλάδας.
Η διαδρομή έχει χαρακτηριστεί ως η θεαματικότερη σιδηροδρομική γραμμή των Βαλκανίων, είναι απίστευτα μαγική. Ίσως οι ομορφότερες εποχές για να ταξιδέψετε με τον Οδοντωτό είναι το φθινόπωρο και η άνοιξη...
Το Διακοπτό απέχει από τα Καλάβρυτα 22 χιλιόμετρα, η διαδρομή διαρκεί μια ώρα και η ταχύτητα του συρμού κυμαίνεται από 30 έως 40 χιλ./ώρα στην απλή γραμμή και 6 έως 15 στα δόντια.
Αυτή είναι η μοναδική γέφυρα σε όλη τη διαδρομή, στην οποία φαίνεται η ημερομηνία κατασκευής της... 1890!
Η μεγάλη κλίση της γραμμής δεν επιτρέπει την κυκλοφορία ενός συμβατικού συρμού, γι' αυτό ανάμεσα στις σιδηροτροχιές τοποθετήθηκε ένας οδοντωτός άξονας που επιτρέπει με τη λειτουργία ενός μηχανισμού, να ανέβει από το επίπεδο της θάλασσας στο σταθμό των Καλαβρύτων με υψόμετρο 750 μέτρα...
Σε αυτό το σημείο διακρίνουμε στην απέναντι όχθη μεγάλη βραχοσκεπή με διαδοχικές σπηλαιώδεις αίθουσες, όπου οι σταλαγμίτες έχουν σχηματίσει όρθιες στήλες που μοιάζουν με μορφές παραταγμένες με σύνθεση δικαστηρίου (δικαστής, πρόεδρος και εισαγγελέας). Για αυτό, όπως μας πληροφόρησε ο οδηγός, τις ονόμασαν "λαϊκό δικαστήριο".
Ο Οδοντωτός έχει το μικρότερο μήκος σε πλάτος γραμμών στην Ευρώπη (0,75 μ.). Σήμερα το τρενάκι ξεκινά από το σταθμό του Διακοπτού ανηφορίζοντας προς τα Καλάβρυτα...
...περνώντας στην αρχή από το ομαλό κομμάτι και συνεχίζει βγάζοντας τα δόντια του, μπαίνοντας στο πρώτο στένεμα της χαράδρας και την στάση στον οικισμό Νιάματα.
Το τρενάκι σε αρκετά σημεία της διαδρομής περνάει ακριβώς δίπλα από τον Βουραϊκό ποταμό... Ο Βουραϊκός ποταμός πηγάζει από τα βουνά των Καλαβρύτων ανάμεσα στις ανατολικές προεκτάσεις του Ερύμανθου και δυτικές του Χελμού και ρέει με βόρεια κατεύθυνση στα δυτικά του νόμου Αχαΐας.
Το μήκος του είναι περίπου 40 χλμ. Μετά τα Καλάβρυτα ο Βουραικός έχει ανοίξει βαθύ και απόκρημνο φαράγγι μέσα στο οποίο κινείται ο οδοντωτός σιδηρόδρομος.
Το τρενάκι ενσωματώθηκε τόσο καλά στο φυσικό περιβάλλον, που μοιάζει σαν να ήταν πάντα εκεί. Ο τρόπος της κατασκευής του δεν επιβάρυνε το οικοσύστημα του φαραγγιού.
Με το ξύλο και την πέτρα της περιοχής, οι τεχνικοί έκαναν για χάρη του τρένου έργα που νομίζεις ότι τα έφτιαξε η φύση από μόνη της.
Παντού τριγύρω ο τόπος γεμάτος κυκλάμινα...
Ένας Γερμανός τουρίστας μας χαιρετά, καθώς το τρένο του διασταυρώνεται με το δικό μας... Αξίζει εδώ να αναφερθεί πως κατά τη διάρκεια της διαδρομής συναντάμε αρκετά μαρμάρινα μνημεία στη μνήμη ανθρώπων που σκότωσαν εκεί οι Γερμανοί... 
Απίστευτα εγκλήματα διέπραξαν και στα Καλάβρυτα...
...Αρκετά σημεία της διαδρομής σου κόβουν την ανάσα από την ομορφιά τους!
Κατά τον μύθο ο Ηρακλής αγαπούσε την Βούδα κόρη του Νεφεληγερέτη και της Ελίκης κι άνοιξε το πέρασμα για να φτάσει κάτω στη θάλασσα και να τη συναντήσει. Από αυτήν πήρε και το όνομα του ο Βουραϊκος ποταμός.
...από τον καθρέπτη του οδηγού, βλέπουμε έναν καταρράκτη...
...και εδώ τα πανέμορφα φθινοπωρινά χρώματα των δέντρων...
Είπαμε είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος... :)
Η διαδρομή συνεχίζει σε άγρια τοπία με καταρράκτες...
...τους οποίους δε χόρταινα να κοιτάζω...
Δίπλα από τις γραμμές του τρένου υπάρχει μονοπάτι που παλιότερα χρησιμοποιούνταν από τους κατοίκους της περιοχής, σήμερα η ίδια χάραξη έχει σηματοδοτηθεί με σύμβολα του Ευρωπαϊκού Μονοπατιού Ε4 που χρησιμοποιείται από πεζοπόρους Έλληνες και ξένους. Συχνά συναντήσαμε πεζοπόρους στο δρόμο μας! Η διαδρομή για το κατέβασμα απαιτεί περίπου 6 ώρες και για το ανέβασμα περίπου 7 με 8 ώρες.  Εμπειρία που θα ήθελα να ζήσω!
...τα ορμητικά νερά του ποταμού...
...το φαράγγι...
...από το οποίο περνά το τρένο...
...τραβάς πολλές φωτογραφίες μη ξεχάσεις την απόκοσμη ομορφιά...
...και φτάνουμε στο πιο στενό σημείο της διαδρομής που λέγεται “Πόρτες” (τις οποίες, όπως βλέπετε, έχουνε διατηρήσει) και το τρενάκι περνάει μέσα από σήραγγα...
...η διαδρομή κάτι παραπάνω από ονειρική...
...ο ήλιος έλαμπε, τα χρώματα λαμποκοπούσαν...
...σαν πίνακες ζωγραφικής...
...μια ομορφιά που δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις...
Τα έργα κατασκευής του δικτύου ξεκίνησαν το 1889 και τα εγκαίνια έγιναν στις 10 Μαρτίου του 1896. Είναι ένα έργο του Χαρίλαου Τρικούπη.
 
Από τότε και μέχρι σήμερα ο Οδοντωτός ταξιδεύει καθημερινά, όλες τις εποχές του χρόνου, ότι καιρό κι αν κάνει. Ο οδηγός μας αφηγήθηκε ιστορίες όπου είχανε αποκλειστεί στα βαγόνια από το χιόνι!
...στο βάθος, ελεύθερα άλογα...
...ψηλές λεύκες...
...το έργο θεωρείται κατασκευαστικός άθλος, και με τα σημερινά δεδομένα...
Ο σχεδιασμός της γραμμής έγινε από Γάλλους τεχνικούς. Το έργο ήταν πολύ δύσκολο λόγω του δύσβατου του εδάφους. Στις 10 Μαρτίου 1896 πραγματοποιήθηκε το πρώτο δρομολόγιο.
Σαν το καλύτερο δώρο, σε μια δύσκολη εποχή... Μια μαγεία, απίστευτα ψυχοθεραπευτική, την οποία αξίζει να ζήσει κάποιος πάνω από μια φορά!!

Φαράγγι Βουραϊκού - Οδοντωτός Σιδηρόδρομος
www.odontotos.com

10 Νοεμβρίου 2011

Εγκώμιο στη μάθηση


Μάθαινε και τ’ απλούστερα! 
Γι’ αυτούς
που ο καιρός τους ήρθε,
Ποτέ δεν είναι πολύ αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ
να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!

Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Μάθαινε άνθρωπε στο άσυλο!
Μάθαινε άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε γυναίκα στην κουζίνα! 
Μάθαινε εξηντάχρονε!

Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Ψάξε για σχολείο άστεγε!
Προμηθέψου γνώση παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν’ ένα όπλο.
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις Σύντροφε!
Μην αφεθείς να πείθεσαι.
Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!
Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος
καθόλου δεν το ξέρεις.

Έλεγξε το λογαριασμό
Εσύ θα τον πληρώσεις.
Ψάξε με τα δάχτυλα το κάθε σημάδι
Ρώτα: πως βρέθηκε αυτό εδώ;
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία

7 Νοεμβρίου 2011

πλούσια








Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από το Amelie Cafe, το οποίο συνάντησα τυχαία 
καθώς περπατούσα το βράδυ του Σαββάτου στην Πάτρα. Ονειρεμένα Εξαιρετικό!


Υπήρξα αυστηρή και άδικη προς τον εαυτό μου. Άφησα όλη αυτή την αθλιότητα, την ηλιθιότητα και την χυδαιότητα των τελευταίων ετών να εισβάλλουν ορμητικά μέσα μου, επέτρεψα σε αυτόν τον αναδυόμενο εφιάλτη να καθορίσει σημαντικά τη ζωή μου. Όταν η ήττα ολοκληρώνεται δίχως τη συμμετοχή σου, όταν ξεσπά με αλυσιδωτές επιδράσεις στις ζωές όλων, είναι δύσκολο να διαφοροποιηθείς. 

Αυτό το σαββατοκύριακο άφησα στην άκρη όλα τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στη χώρα μου. Έκλεισα τα μάτια και επέστρεψα κάποια χρόνια πριν. Στην απόφαση. Στη χαρά. Στο δόσιμο. Στο φόβο. "Θα τα καταφέρω;" "Θα μπορέσω να ανταποκριθώ;" "Αξίζει;" Δεκάδες ερωτήσεις και εμπόδια... Έπειτα στάθηκα στην προετοιμασία, στις θυσίες, στις στερήσεις, στα ξενύχτια, στο σβήσιμο-γράψιμο, στο γράψιμο-σβήσιμο, στην αγωνία, στις δοκιμασίες, στη χαρά της επιβράβευσης, στην ικανοποίηση της επιτυχίας, στην αντοχή των δικών μου ανθρώπων, στη στιγμή του ανοίγματος σε ένα μεγάλο πέλαγο που προμήνυε πολλαπλό κόπο. Ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος σταδιακά φανερώθηκε, υπήρχε εκεί μα δεν τον έβλεπα, δεν είχα τη δυνατότητα να πλησιάσω. Είχα τις αισθήσεις, μα έλειπε η γνώση της προσέγγισης του. Αν όμως έχεις τη θέληση και τη ψυχή, τότε έρχεται η στιγμή που ο δρόμος ξεκινά να χαράσσεται, έπειτα αντιλαμβάνεσαι έναν απίστευτο πλούτο, έναν αστείρευτο θησαυρό να χαρίζεται, στη μύηση μιας πορείας αρκετά ιδιόμορφης.  Σκέψεις για όσους τα παράτησαν κάποια στιγμή κουρασμένοι, σε όσους δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το ταξίδι. Και σε μια ψυχή που έφυγε, πόσο θα ήθελες να ήταν εκεί να της έσφιγγες δυνατά το χέρι.  Ίσως να σε είδε, ίσως διπλά να χάρηκε.

Όταν η ήττα της κοινωνίας έρχεται να σε συναντήσει, όταν ολόκληρος ο κόσμος που κληρονομείς είναι πιο βρώμικος από ποτέ, γιατί έχει χάσει τα πιο θεμελιώδη συστατικά του, τότε είναι επόμενο να ξεχάσεις όλα τα παραπάνω, να παραβλέψεις τις βαθύτερες αλήθειες σου και να αφεθείς σε αργό θάνατο.  Τότε είναι που δεν πρέπει να πιστέψεις πως σου αξίζει αυτό το αύριο, να μην αφεθείς στη σάπια ελπίδα τους, να μην εμπλακείς στο στημένο παιχνίδι τους, να ανοίξεις την καρδιά σου μονάχα όπου αληθινά θα εισακουστείς, να αγγίξεις το χέρι των κοντινών φίλων, να μεταδώσεις το τρόπο σκέψης σου, να γυρίσεις την πλάτη σε όσους στερούν όσα σου ανήκουν, σε όσους αμφισβητούν και καιροσκοπούν, να αφεθείς σε όσους έχουν επίγνωση της αξίας σου, σε όσους χαίρονται όταν σε βλέπουν αληθινά ευτυχισμένη.

Κοιτάζοντας τους αγαπημένους, διαβάζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Σε μια χώρα που μεθοδικά καταρρέει, συμπαρασύροντας ζωές, σ' έναν κόσμο που συνθλίβεται, είναι ευλογία να κοιτάς δίπλα σου και να βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν παρ' όλες τις δυσκολίες, να είναι εκεί και να δίνουν χαρά από το χαμόγελο τους, να βλέπεις μάτια βουρκωμένα και περήφανα. Υπό αυτήν την έννοια, αισθάνομαι πλούσια. Τις προηγούμενες μέρες ένιωσα γεμάτη και πολύ πλούσια, σε μια χώρα πτωχευμένη.  

4 Νοεμβρίου 2011

λέξεις του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Επιστρέφω συχνά στο λόγο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σκέφτηκα να μοιραστούμε εδώ μια συνέντευξη του, καθώς αισθάνομαι ως ένα απίστευτο βάλσαμο πάντα τις λέξεις του


Το τελευταίο μάθημα ζωής από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη

Μια συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ τον Ιούλιο του 2008.

Eχουν συμβεί μερικά γεγονότα στη ζωή μου όπου αυτό που ήταν δυστυχία έγινε τύχη χρυσή. Πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη. Είναι φοβερό πράγμα, «διαβολεμένο». Ο καημός μου που δεν μπόρεσα να πάω στο πανεπιστήμιο, γιατί έπρεπε να δουλεύω από πολύ μικρός και κατάφερα να τελειώσω μονάχα μια νυχτερινή τεχνική σχολή, μου έσωσε αργότερα τη ζωή. Γιατί, όταν βρέθηκα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μαουτχάουζεν, αντί να με στείλουν σε κάποιο εξωτερικό συνεργείο, όπου οι συνθήκες ήταν φριχτές, βλέποντας ότι ήμουν τεχνικός σχεδιαστής με έβαλαν να αντιγράφω τα στοιχεία των κρατουμένων σε καρτέλες. Μήνες αργότερα, όταν εργαζόμουν στο τεχνικό τους γραφείο, ο επικεφαλής SS που μας φρουρούσε κατηγόρησε εμένα και κάποιους άλλους για συνεργασία σε κατασκοπεία. Μας πήγαινε για εκτέλεση, αλλά, καθώς επιστρέφαμε στο στρατόπεδο από ένα εργοτάξιο, μια μοτοσικλέτα που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση τον σκότωσε και έτσι γλιτώσαμε.
Xαρακτηριστικό της γενιάς μου είναι ότι μας κυοφορούσε η εποχή. Δύσκολα χρόνια, με φόβο αλλά και ελπίδες για να αγωνιστούμε και να νικήσουμε τις δυσκολίες με το πάθος και το μυαλό μας. Θέλαμε να μιλήσουμε, να έχουμε έναν «λόγο». Γι’ αυτό γράψαμε. Και αυτή είναι η αιτία που υπήρξαμε μια δημιουργική γενιά.

Όταν μου έρχονται η διάθεση και η ανάγκη καταπιεστικά, αφήνω τα πάντα και πηγαίνω να γράψω. Από εκείνη τη στιγμή, δύσκολα θα «εγκαταλείψω» τους χαρακτήρες μου για να κάνω κάτι άλλο. Φορές που έχει χρειαστεί να διακόψω, έχω «τσακώσει» τον εαυτό μου να τους λέει: «Περιμένετε και καθήστε φρόνιμα, δεν θ’ αργήσω».

Eνας θεατρικός συγγραφέας δεν ζει μόνο με τους δικούς του χαρακτήρες, αλλά και με αυτούς του παγκόσμιου θεάτρου. Κουβεντιάζει μαζί τους, δημιουργεί συμπάθειες και αντιπάθειες. Εγώ, για παράδειγμα, αγαπώ την Κλυταιμνήστρα και αντιπαθώ την Ηλέκτρα.

Για να γράψεις για κάποιον χαρακτήρα πρέπει να νιώσεις όπως αυτός. Είναι μια διαδικασία «μεταμόρφωσης». Γίνεσαι κι εσύ ένα από τα πρόσωπα του έργου. Χρειάζεται να είσαι καλός παρατηρητής και να μπορείς να δεις βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, για να καταφέρεις να ζωντανέψεις έναν χαρακτήρα ώστε να συμπεριφερθεί με συνέπεια και πειθώ, σαν να ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος.

Tο θέατρο μπορεί να αναπαριστά κάτι και αυτό να συγκλονίσει περισσότερο απ’ όσο όταν το ίδιο γεγονός συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Αυτή με συνάρπασε και με πήγε στον έρωτα του θεάτρου.

Πρέπει να είμαστε πολύ απαιτητικοί με τον εαυτό μας. Υπάρχει πάντοτε η καλύτερη μορφή αυτού που γράφουμε και είναι απόλαυση να εξαντλήσεις τις ικανότητές σου, όσο είναι δυνατόν.

Ο λόγος για να γράψει κανείς δεν μπορεί να είναι απλώς επειδή του αρέσει το θέατρο. Το κίνητρο πρέπει να έχει σχέση με την ύπαρξή του. Στις μέρες μας βέβαια, αυτό είναι πιο δύσκολο από άλλοτε. Oχι γιατί δεν υπάρχει τραγωδία στην κοινωνία μας. Το δράμα όμως στα χρόνια της δεκαετίας ’50-’60 ήταν πιο διακριτό απ’ όσο τώρα. Το να γράψεις δράμα λόγω φτώχειας είναι λιγότερο δύσκολο από το να γράψεις το δράμα ενός ανθρώπου που υποφέρει από μοναξιά.

Η τέχνη δεν διδάσκει. Διαπιστώνει και ύστερα αποκαλύπτει. Το θέατρο είναι η «διάγνωση» της περιπέτειας της ανθρώπινης συνείδησης. Φανερώνει, αλλά δεν δίνει λύσεις. Πρόκειται στην ουσία περί επιστροφής του προβλήματος. O θεατής δεν μπορεί να δει το πρόβλημά του και ο συγγραφέας τού το παραδίδει σε μορφή που να μπορεί να δει τι του συμβαίνει και γιατί.

Οταν βγήκα από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως, είχα μια αίσθηση ματαιότητας και έβλεπα τη ζωή με την ωριμότητα ενός γέρου. Αυτή η εμπειρία μου αφαίρεσε στη μελλοντική μου ζωή την τάση που έχει κάθε άνθρωπος να είναι κάποιες στιγμές κακός. Δεν παριστάνω τον άγιο, δεν λέω ότι το κατάφερα. Αλλά ο συναισθηματικός μου κόσμος, η διανόησή μου, η προσωπικότητά μου, συγκροτήθηκαν εκεί. Αν δεν είχα ζήσει αυτή την εμπειρία, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι.

Οφείλω πολλά στη γυναίκα μου. Παρ’ ότι περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια, δεν την πείραζε που δεν μπορούσα να της εξασφαλίσω μια ευχάριστη ζωή. Αγάπησε όχι μόνο τον άνθρωπο αλλά και τον συγγραφέα Καμπανέλλη και με τα χρόνια έγινε ο καλύτερος κριτής της δουλειάς μου.

Πυρήνας της ευτυχίας είναι η αγάπη στους δικούς μας. Δεν συγκρίνω καμία χαρά από τη συγγραφική μου ζωή με τη χαρά που παίρνω παίζοντας σκάκι με τη μεγάλη μου εγγονή ή ακούγοντας τα παραμύθια που μου διηγείται η μικρή. Είναι οι πιο ουσιαστικές ώρες ευτυχίας μου.

Θεωρώ τον εαυτό μου ερασιτέχνη συγγραφέα. Δεν γράφω επειδή μπορώ, αλλά επειδή θέλω. Το «θέλω» είναι εσωτερική ανάγκη, το «μπορώ» είναι εμπορευματοποίηση. Το γράψιμο για μένα πρέπει να είναι ανάγκη – υπαρξιακή, ψυχική και εξομολογητική.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο το 1922 και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου σπούδασε σχεδιαστής στη Σιβιτανίδειο Σχολή. Από το 1942 ως το τέλος του πολέμου έμεινε κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μαουτχάουζεν στην Αυστρία. Εχει γράψει περισσότερα από τριάντα θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων «Η αυλή των θαυμάτων», «Γειτονιά των αγγέλων», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», κινηματογραφικά σενάρια («Η Στέλλα», «O Δράκος», «Το κανόνι και τ’ αηδόνι»  κ.ά). Εργα του έχουν παιχτεί σε Αγγλία, Αυστρία, Ρωσία, ΗΠΑ, Λιθουανία κ.α.

Related Posts with Thumbnails