Βουτώ στη θάλασσα. Το μυαλό να αδειάσει.
Κινήσεις γρήγορες. Δεξιά, αριστερά τα χέρια.
Μια κόκκινη τσαμαδούρα στα ανοικτά. Βάζω σκοπό να τη φτάσω.
Όσο πιο γρήγορα, με κινήσεις δεξιά και αριστερά.. Ανάσα σταθερή.
"Μη κλέβεις!", προστάζω τον εαυτό μου.. "Ώπ! Φτάσαμε στον κόκκινο μας στόχο!" Αγκαλιάζω τον κόκκινο ντενεκέ που επιπλέει στα ανοικτά και παριστάνει τη τσαμαδούρα. Χαζεύω στο βυθό. Παρατηρώ το σκοινί που ενώνει τη τσαμαδούρα με την άγκυρα. Βάζω σκοπό να βουτήξω να τη φτάσω. "Μέχρι την άγκυρα, να τη πιάσεις", μονολογώ ξανά. Ανάσα και βουτιά! "Την έφτασα!", σκέφτομαι καθώς την προσεγγίζω.
Έπειτα στρέφω προς τα πάνω και υψώνομαι. Χαζεύω το απόλυτο γαλάζιο καθώς ανεβαίνω προς την επιφάνεια. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ήταν το χρώμα του παραδείσου. Παραπέρα ένα ξύλινο καΐκι. Τα κύματα σκάνε πάνω του. "Πρέπει να αγγίξω τη ξύλινη πλώρη του"...
Για μια στιγμή μου έρχονται σαν ανάμνηση, τα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων. Σαν παιδί.. όταν κάθε βότσαλο, κάθε κοχύλι, κάθε βουτιά από άλλο βράχο, είχε και μια άλλη ξεχωριστή αξία. Τότε που η θάλασσα ήταν η "ανταμοιβή" μετά από μια σχολική χρονιά. Τότε που το μυαλό έπλαθε φανταστικές ιστορίες και τις ζούσε. Τα παιδικά καλοκαίρια που η ζωή είχε μικρούς προσιτούς καθημερινούς χαρούμενους στόχους. Τώρα αυτές τις τόσο δύσκολες μέρες, έρχονται στο μυαλό και δημιουργούν μια γλυκόπικρη γεύση. Δε θα ήθελα ποτέ να ζούσα σε χώρα δίχως θάλασσα.
Ίσως δε το συνειδητοποιούμε, μα η ζωή αποκτά αξία, ουσία και οντότητα μέσα από τους μικρούς ή μεγάλους στόχους που θέτουμε και τον αγώνα μας να τους προσεγγίσουμε. Τα όνειρα και οι σχέσεις μας, είναι όλα όσα μας κρατούν ζωντανούς. Αυτά μας δίνουν τη δύναμη, θέληση για συνέχεια. Μερικές φορές όταν τα κατακτούμε, αυτομάτως κάτι σαν να χάνετε. Αμέσως η ψυχή του δημιουργικού ατόμου σαν να κλονίζετε, ψάχνει να βρει επόμενο σκοπό. Όταν η καθημερινότητα παύει να τροφοδοτεί, τότε αυτομάτως και η ζωή χάνεται. Είναι πολύ σκληρό να στερείσαι από σκοπούς.
Ο ήλιος στεγνώνει τις σταγόνες του θαλασσινού νερού στο σώμα. Στέκομαι στην άκρη του βράχου, πάντα εδώ έρχομαι. Σε καλές, επιτυχημένες, μα και σε δύσκολες στιγμές. Στέκομαι, ακούω τα κύματα. Από μικρή, εδώ η ψυχή συναντά τη ψυχή. Αποτελεί ένα δυνατό 'συνάντημα'. Ίσως κενού, που αναζητά τον επόμενο σκοπό. Σε καιρούς εξαιρετικά άνυδρους.
