Ευρωπαϊκή γιορτή της Μουσικής με δωρεάν εκδηλώσεις

Την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου και μεγαλύτερη μέρα του έτους, 21η Ιουνίου, γιορτάζει η Ευρώπη την Γιορτή της Μουσικής, για 10η συνεχή χρονιά. Εκδηλώσεις από κλασσική, jazz, hip-hop, rock, dance μέχρι και παραδοσιακή μουσική λαμβάνουν χώρα δωρεάν για το κοινό, από τις 20 έως τις 22 του μήνα, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας!

Με την υποστήριξη δημοτικών, κρατικών, ιδιωτικών και θεσμικών φορέων, η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής θέλει να ενθαρρύνει τις ανταλλαγές καλλιτεχνών και οργανώνει όσο το δυνατόν περισσότερες μουσικές εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα, οι οποίες είναι πάντα ΔΩΡΕΑΝ από όλους και για όλους.

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα των εκδηλώσεων ΕΔΩ

Η Γιορτή της Μουσικής θεσπίστηκε αρχικά στη Γαλλία, το 1982, και το 1985 εξαπλώνεται έξω από τα Γαλλικά σύνορα, με τον ίδιο σκοπό και με τους ίδιους κανόνες. Η Αθήνα, 1η Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 1985, με πρωτοβουλία της Μελίνας Μερκούρη είναι η πρώτη πόλη εκτός Γαλλίας στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή. To 1999 ιδρύεται η Μ.Ε.Σ.Ο. (Μουσικές Εκδηλώσεις Συντονισμός Οργάνωση) αποκλειστικός εκπρόσωπος του θεσμού στην Ελλάδα και με σκοπό την προώθηση του.



σκοπός

Βουτώ στη θάλασσα.  Το μυαλό να αδειάσει. 

Κινήσεις γρήγορες. Δεξιά, αριστερά τα χέρια. 

Μια κόκκινη τσαμαδούρα στα ανοικτά. Βάζω σκοπό να τη φτάσω.  

Όσο πιο γρήγορα, με κινήσεις δεξιά και αριστερά.. Ανάσα σταθερή.

"Μη κλέβεις!", προστάζω τον εαυτό μου..  "Ώπ! Φτάσαμε στον κόκκινο μας στόχο!"  Αγκαλιάζω τον κόκκινο ντενεκέ που επιπλέει στα ανοικτά και παριστάνει τη τσαμαδούρα.  Χαζεύω στο βυθό. Παρατηρώ το σκοινί που ενώνει τη τσαμαδούρα με την άγκυρα.  Βάζω σκοπό να βουτήξω να τη φτάσω. "Μέχρι την άγκυρα, να τη πιάσεις", μονολογώ ξανά.  Ανάσα και βουτιά! "Την έφτασα!", σκέφτομαι καθώς την προσεγγίζω.  

Έπειτα στρέφω προς τα πάνω και υψώνομαι.  Χαζεύω το απόλυτο γαλάζιο καθώς ανεβαίνω προς την επιφάνεια. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ήταν το χρώμα του παραδείσου. Παραπέρα ένα ξύλινο καΐκι. Τα κύματα σκάνε πάνω του. "Πρέπει να αγγίξω τη ξύλινη πλώρη του"...

Για μια στιγμή μου έρχονται σαν ανάμνηση, τα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων.  Σαν παιδί.. όταν κάθε βότσαλο, κάθε κοχύλι, κάθε βουτιά από άλλο βράχο, είχε και μια άλλη ξεχωριστή αξία. Τότε που η θάλασσα ήταν η "ανταμοιβή" μετά από μια σχολική χρονιά. Τότε που το μυαλό έπλαθε φανταστικές ιστορίες και τις ζούσε. Τα παιδικά καλοκαίρια που η ζωή είχε μικρούς προσιτούς καθημερινούς χαρούμενους στόχους. Τώρα αυτές τις τόσο δύσκολες μέρες, έρχονται στο μυαλό και δημιουργούν μια γλυκόπικρη γεύση. Δε θα ήθελα ποτέ να ζούσα σε χώρα δίχως θάλασσα. 

Ίσως δε το συνειδητοποιούμε, μα η ζωή αποκτά αξία, ουσία και οντότητα μέσα από τους μικρούς ή μεγάλους στόχους που θέτουμε και τον αγώνα μας να τους προσεγγίσουμε.  Τα όνειρα και οι σχέσεις μας, είναι όλα όσα μας κρατούν ζωντανούς. Αυτά μας δίνουν τη δύναμη, θέληση για συνέχεια.  Μερικές φορές όταν τα κατακτούμε, αυτομάτως κάτι σαν να χάνετε. Αμέσως η ψυχή του δημιουργικού ατόμου σαν να κλονίζετε, ψάχνει να βρει επόμενο σκοπό. Όταν η καθημερινότητα παύει να τροφοδοτεί, τότε αυτομάτως και η ζωή χάνεται. Είναι πολύ σκληρό να στερείσαι από σκοπούς.

Ο ήλιος στεγνώνει τις σταγόνες του θαλασσινού νερού στο σώμα. Στέκομαι στην άκρη του βράχου, πάντα εδώ έρχομαι. Σε καλές, επιτυχημένες, μα και σε δύσκολες στιγμές. Στέκομαι, ακούω τα κύματα. Από μικρή, εδώ η ψυχή συναντά τη ψυχή. Αποτελεί ένα δυνατό 'συνάντημα'. Ίσως κενού, που αναζητά τον επόμενο σκοπό. Σε καιρούς εξαιρετικά άνυδρους.

τάδε έφη...Ζοζέ Σαραμάγκου

«Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα παγκόσμιο κίνημα διαμαρτυρίας από ανθρώπους που δεν θα το βάζουν κάτω, δεν θα φύγουν από τους δρόμους και θα διαδηλώνουν κάθε μέρα. Πρέπει να δείχνουμε σε όσους έχουν την εξουσία ότι δεν θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η αδικία, ο πόλεμος, ο εξευτελισμός και στον οποίο η ζωή των περισσότερων ανθρώπων δεν αξίζει τίποτα».

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου πέθανε στις 18 Ιουνίου 2010.

Απόσπασμα συνέντευξης από:  εδώ.

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", του Μάνου Χατζιδάκι

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου 1994. 

Ακολουθουν κάποιες σκέψεις του...

"...Πού καιρός για επανάσταση! Και γιατί άλλωστε; Να διορθωθεί τι και με ποιό τρόπο; Όλες οι επαναστάσεις καταλήγουν στην κατάκτηση της ανεγκέφαλης, όπως είπαμε Κυρίας. Της Εξουσίας. Αυτή η κατάκτηση, ως γνωστόν, δημιουργεί Δίκαιον, μακράν των ονειρικών στόχων μιας επανάστασης. Οι άνθρωποι που προκύπτουν από μια επανάσταση, περιέχουν τα ίδια συστατικά με τους αποχωρήσαντες ή τους ηττηθέντες. Η καταπίεση ευνοεί την αντίσταση και την ψυχική υγεία. Η επιτυχία και η επικράτηση κάνει ν' αναβιώσει η εγωπάθεια, ο απολυταρχισμός, ο συγκεντρωτισμός και η απανθρωπιά. 

Η αντίσταση ξαναγεννά. Η Εξουσία φθείρει, καταστρέφει τα ζωογόνα κύτταρα του ανθρώπου. Χρειάζεται ισχυρή παιδεία για ν' ανθέξει κανείς στην έννοια της Εξουσίας και της επιτυχίας.

Ο άνθρωπος σε μια έξυπνη στιγμή του, έβγαλε τον Θεό και το Δαίμονα από μέσα του και τους εναπόθεσε στους ουρανούς. Θέσπισε Νόμους, έχτισε εκκλησίες και έγινε ανεύθυνος στη μοίρα του, μοιράζοντας τις ευθύνες έξω από αυτόν. Μια σειρά τελετουργιών προδικάζουν την επιρροή του καλού και του κακού. Κι έτσι αφέθηκε να τον καθοδηγεί η ανθρώπινη αδυναμία του και όχι μια σμιλεμένη ανθρώπινη κρίση. Η πολιτεία, το Κράτος, ευνοεί την εκπαίδευση εκείνη που δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο αλλά τον περιορίζει σε ειδικά πλαίσια, επωφελή για το σύνολο. Και η ανθρώπινη κρίση άρχισε να περιορίζεται στα καθ' ημάς και όχι στις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης μας. 

Πώς να αντιδράσουμε όταν η μεγάλη πλειοψηφία ζει την πλάνη πως εκπροσωπείται από τους τυχοδιώκτες του Τύπου και της Πολιτικής και πως η θέλησή της κυβερνά; Πώς θα μπορέσει να αποφύγει τη θανάσιμη ψευδαίσθηση που έντεχνα έχουν δημιουργήσει οι εκάστοτε κρατούντες κι ακόμη περισσότερο οι ψευτοσοσιαλιστές και οι αριστερίζοντες καιροσκόποι; [...] Μια καινούργια τάξη αρχίζει να γεννιέται από τους φωτισμένους και ανησυχούντες κάθε παράταξης. Και φυσικά καλούμεθα να ζήσουμε διωγμούς και καταδιώξεις όλων αυτών των ανήσυχων και πεφωτισμένων, στο όνομα του λαού και του Σοσιαλισμού, ετούτη τη φορά. Όπως παλιά στο όνομα της Πατρίδας και του Έθνους ημών του Ιερού. Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί και όχι για πάντα, μια και μόνη φορά.

Το θέμα όμως παραμένει επιτακτικό και τυραννικό. Πώς ένας πολίτης που σκέφτεται και δεν εννοεί να συμβιβάζεται ή να βολεύεται στις ομαδικές πλάνες, μη συμμετέχοντας στα ομαδικά ή συντεχνιακά συμφέροντα, πώς ένας τέτοιος πολίτης είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φωνή του και τη σημασία της, με το κύρος που του παρέχει η επιτυχής προσωπική του εργασία; Εδώ παρατηρούμε μια συνεχή διαρροή επιτυχών πολιτών που για τον έναν ή άλλο λόγο δεν άντεξαν στην επιτυχία ή στην καθιέρωση. Το Κράτος τους κολακεύει με τη συμμετοχή τους στην άσκηση πολιτικών πράξεων. Τους χρίζει βουλευτές. Ένας πρώτος και εύκολος εκμαυλισμός τους. Τους εισάγει στη Βουλή κι ενώ είναι γνωστό πως η Βουλή έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί κέντρο λήψης αποφάσεων. Έχει καταλήξει σε κέντρο επικυρώσεως κυβερνητικών αποφάσεων. Είναι μια βιτρίνα-επίφαση μιας δήθεν Δημοκρατίας. Και ο 'επιτυχών' ευνουχίζεται σε μια παράσταση που έχει πάψει προ πολλού να σημαίνει κάτι παραπάνω από μια 'τελετουργία νεκρού θέματος'.

Και το κακό είναι πως οι πολίτες συνηθίζουν στην παρερμηνεία των λέξεων και στις κενές περιεχομένου σπουδαιοφανείς ορολογίες, που επικίνδυνα έχουν επικρατήσει στους νεοελληνικούς καιρούς μας. Κι όχι μόνο στον τόπο μας, αν και εδώ το κακό έχει παραγίνει. Έχουμε φτάσει σ'εγκληματιά όρια και η αντίδρασή μας δεν πρέπει να χωράει αναστολή. Προφέρονται ανενδοίαστα λέξεις-φράσεις χωρίς ίχνος από το αρχικό τους περιεχόμενο. Και χαρακτηρίζεται ολόκληρη η κυβερνητική δραστηριότητα από μια τέτοια κενή περιεχομένου λεξιχρησία, χωρίς ενδοιασμό, ντροπή ή επιφύλαξη, που υποτιμά την στοιχειώδη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη, τουλάχιστον στο ποσοστό των μ'ευαισθησία ανησυχούντων και σκεπτόμενων. Ζούμε την προετοιμασία νεοφασιστικών καιρών, στ' όνομα του παντοδύναμου λαού και των 'απλών' ανθρώπων. Και φυσικά ήταν επόμενο να φανούν 'δημοσιογραφικά' όργανα για να υπηρετήσουν τον προετοιμαζόμενο νεοφασισμό, με εκχυδαϊσμένη γλώσσα, εσκεμμένος λεξινοθείες και ευτελείς κολακείες γερόντων και υποανάπτυκτων πολιτών."

(απόσπασμα από το "Ο λόγος για τους Έλληνες νέους του '88" σελ. 174-177 του βιβλίου "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι" του Μάνου Χατζιδάκι, εκδ. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία)