Οι εξελίξεις μας προσπερνούν. Σε τέτοιους καιρούς τεστάρεις τους αληθινά κοντινούς σου. Δοκιμάζονται όλα. Όταν δυσκολεύουν οι καταστάσεις, αποκαλύπτονται οι αληθινοί εαυτοί και τότε ή θα δημιουργηθούν πραγματικές σχέσεις, ή θα τερματιστούν για πάντα.
Πυρηνική ενέργεια, αιματοκύλισμα γειτονικών λαών, απίστευτη βία, μνημόνια.
Τα βλέπεις όλα αυτά. Υπάρχουν στιγμές που χάνεις το μπούσουλα.
Ο εσώτερος εαυτός δακρύζει.
Ξυπνάς. Φτιάχνεις τη τσάντα - πήρες τα κλειδιά; το κινητό; μήπως ξεχάσες κάτι; - Τι ξέχασες; Την καρδιά;
Δεν πειράζει.
Καλημερίζεις. Σκορπάς χαμόγελα. Γιορτή στα πρέπει.
Κατεβαίνεις την στρογγυλή ξύλινη σκάλα, διαπερνάς μερικές στοίβες βιβλίων, φτάνεις στην κουζίνα. Ανάβεις το γκαζάκι, βάζεις να ζεστάνεις λίγο νερό. Πέρνεις μια κούπα, να φτιάξεις καφέ.. Δεν είσαι μόνη, από παντού στο δωμάτιο σε κοιτάνε χιλιάδες μάτια. Χαμογελαστά, σοβαρά, πάντα καλοντυμένα, στυλάτα. Ούτε μια γρατζουνιά, ούτε ένα θλιμμένο βλέμμα. Αγέρωχοι, ξεκούραστοι, αυταρχικοί, στολισμένοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, 'αλάθητοι'.
Στρίβεις το βλέμμα και κοιτάς αλλού. Σε ακολουθούν. Χαμόγελα, δήθεν αρμονία, θρόνοι, διασημότητες, κοσμικότητες, hollywood, χρήμα, ευκατάστατοι γόνοι, ευυπόληπτοι κληρονόμοι. Αδιάφοροι, δε σε αγγίζουν. Εσωτερικές συγκρούσεις. Αν είσαι πλούσιος αυτόματα γίνεσαι ευυπόληπτος.
Έρχονται στο μυαλό, στίχοι του Μπρέχτ.
Ήρωες ξεπηδάνε από τα έργα του και ζωντανεύουν.
Τι ευτυχία που υπήρξαν άνθρωποι σαν τον Μπρέχτ!
Ακουμπάς τη κούπα στο γραφείο, ανεβαίνεις την σκάλα. Αφήνεις στην άκρη τις σκέψεις.. σε τρομάζει ο εαυτός σου. Πως μπορεί να προσαρμόζεται σε τόσο ετερόκλητα περιβάλλοντα; Αυτό λογικά πρέπει να είναι προσόν. Ας μπει στη λίστα .. "προσαρμοστικότητα".. βαράτε με και ας κλαίω. Aς παλεύεις.
Σκέφτεσαι τη ζωή. Εκείνη που περνά και χάνεται. Το πως μπορούν τα πάντα να ανατραπούν σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Ένα τσουνάμι γίνεται και χάνονται χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Και λες "αν είχα λίγο χρόνο ακόμη θα..."
Και μετά αντικρίζεις την ανθρώπινη μισαλλοδοξία.
Κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να εξηγήσει το μυστήριο αυτό, τη "ζωή".
Αν δεν είχε συμβεί κάτι στο παρελθόν, μια ατυχία, τώρα ίσως τα πάντα να ήταν διαφορετικά. Αν είχες επιλέξει κάτι άλλο από εκείνο, τώρα ίσως να βρισκόσουν αλλού. Υπάρχουν δυνάμεις πάνω από εσένα. Αλληλουχία η ζωή. Νομίζουμε πως εμείς την κυβερνούμε, μα είναι ένα σύμπλεγμα δυνάμεων.
"Είναι τόσο δύσκολο να είσαι βασιλιάς".. Κυνικότητα. Τυπικούρες.
Εντάξει μην γίνεσαι υπερβολική. "Πάλι καλά να λες".
Θέλω να ουρλιάξω. Για την υποκρισία. Των πάντων.
Όχι δεν ζω σε όνειρο. Σε μια πραγματικότητα που με περικλείει και προσπαθώ να την αγνοήσω. Σου έχει τύχει να προσπαθείς να αγνοήσεις την πραγματικότητα; Αναρωτιέσαι τι κάνεις. Που βαδίζεις. Είναι αυτό που θες; Όχι δεν είναι. Τότε τι κάνεις; Τι κάνουμε; Τι άλλο προτείνεις; Μου έδειξες κάποιο άλλο δρόμο; Με άφησες να επιλέξω; Είχα επιλογές; Απλά συνεχίζω.
Μερικές φορές η ζωή γίνεται αντιφατική και ειρωνική.
Την αισθάνομαι σαν να παίζει. Και εσύ παλεύεις σαν πεισματάρικο παιδί να τη φέρεις στα μέτρα σου. Μα συνήθως οι περισσότεροι χάνουν.
Τριγύρω άνθρωποι πολλοί. Ελάχιστοι μας επηρεάζουν καθοριστικά. Μπορεί να είναι λάθος εποχή, μπορεί να έχω άλλη ιδέα για τα πρότυπα. Έχω πάθος με τη γνώση. Το μυαλό στριφογυρίζει. Τα όνειρα έπαψαν τα βράδια να με επισκέπτονται. Κάποια στιγμή θα επισκεφτούν ξανά το κόσμο μου. Τι είναι τάχα καλύτερο; Να ζεις ή να ονειρεύεσαι; Να μένεις ξύπνιος στο σκοτάδι ή να χάνεσαι από το πρόσωπο αυτής της γης;
Άγνοια.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από την άγνοια;
Υπάρχει. Η έλλειψη διάθεσης να μάθεις.
Χτες το απόγευμα διάβασα Τσέχοφ. Έπειτα Μπωντλαίρ. Μετά Όσκαρ Ουάιλντ. Στάθηκα στους "καταραμένους ποιητές". Ρεμπώ. Εύστροφος, υποδειγματικός μαθητής, αδάμαστος χαρακτήρας. Περιπλανώμενος τυχοδιώκτης.
Μετά έσβησα το φως, το pc και άνοιξα ραδιόφωνο στο Δεύτερο πρόγραμμα. Είχε θέατρο, την "έβδομη μέρα της δημιουργίας" του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Φόρεσα ακουστικά και έκλεισα τα μάτια... Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, άκουγα μόνο τους ηθοποιούς... Σαν να έβλεπα μπροστά μου την σκηνή... Ξαφνικά δεν υπήρχε κανείς. Μόνο οι ήρωες του Καμπανέλλη.
Τρομακτικά επίκαιρο έργο! Σαν το έγραψε μόλις σήμερα..
Η
'Έβδομη μέρα της δημιουργίας' πρωτοπαρουσιάστηκε στη Δεύτερη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου τον Ιανουάριο του 1956, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη και σκηνικά Κλεόβουλου Κλώνη. (Έπαιξαν: Γιάννης Αυλωνίτης, Γιώργος Γληνός, Τζένη Καρέζη, Μαρία Βούλγαρη, Πίτσα Καπιτσανέα, Αίας Τριάντης, Δέσπω Διαμαντίδου, Παντελής Ζερβός, Θάνος Κωτσόπουλος, Βύρων Πάλλης, Άγγελος Γιαννούλης, Χρηστος Πλακούδης, Γιάννης Μαυρογένης, .)
Μαζί με την "Αυλή των Θαυμάτων" (1957) και την "Ηλικία της Νύχτας" (1958 ) του ίδιου συγγραφέα, αποτελούν, στην ουσία, μια τριλογία που εισήγαγε στη χώρα μας στο Νεοελληνικό Θέατρο, από το οποίο βγήκαν αργότερα συγγραφείς όπως οι Σκούρτης, Κορρές, Μανιώτης, Κοτζιάς, κ.α.
Ο Μάριος Πλωρίτης είχε γράψει σε κριτική στην εφημερίδα «Ελευθερία»:
"Ότι πιο άξιο έχει η "έβδομη ημέρα της δημιουργίας", είναι η αγωνία και η συμπόνοια για τον σημερινό, ταραγμένο, χαμένο άνθρωπο. Ο ήρωας της, νέος κι αχόρταγος, μέσα σ' έναν κόσμο και σε μια εποχή που πραγματοποιήθηκαν τα πιο απίθανα και τα πιο φανταστικά, θέλει, θέλει τα πάντα, μα "δε βολεί". Θέλει να δημιουργήσει, θέλει να γίνει κάτι, κάποιος, να υπάρξει μέσα σ' αυτή τη γη, να μην περάσει σαν ίσκιος χωρίς χνάρια, αλλά η μπόρεση του είναι πολύ μικρότερη απ' τις φιλοδοξίες του(...)"
Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το αρχείο. Ηχογραφήθηκε για το ραδιόφωνο το 1987. Η σκηνοθεσία είναι του συγγραφέα-ο οποίος και προλογίζει το έργο. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Β. Παπαβασιλείου, Παπαδάκης, Αλκαίου, Δ. Λιγνάδης, Γ. Δεγαΐτης, Ε. Μαλικένζου, Α. Κουρή, Νικολόπουλος, Τ. Παλαντζίδης, Ε. Σουβατζή, Γ. Σταματάκης, Σταμάτης, Γ. Τσιτσόπουλος.
