Το Τζαμί της Πλατείας Μοναστηρακίου

Τζαμί Τζισταράκη, έτος 1759

Στην Πλατεία Μοναστηρακίου βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα νεότερα μνημεία της Αθήνας, το Μουσουλμανικό τέμενος Τζισταράκη.., το οποίο σήμερα αποτελεί παράρτημα του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης..

Το Τζαμί της Πλατείας Μοναστηρακίου χτίστηκε το 1759 από τον Οθωμανό Βοεβόδα των Αθηνών Τζισδαράκη.  Παλιά ονομαζόταν Τζαμί του "Κάτω Σιντριβανιού", από το σιντριβάνι που βρισκόταν εκεί κοντά, ενώ ολόκληρη η περιοχή ήταν γνωστή ως "Κάτω Παζάρι".

Σύμφωνα με την παράδοση, κατά την παρασκευή του απαιτούμενου για την οικοδομή ασβέστη, χρησιμοποιήθηκε το υλικό ενός κίονα από τον ναό του Ολυμπίου Διός, το πιθανότερο όμως είναι ότι επρόκειτο για κίονα της παρακείμενης ρωμαϊκής βιβλιοθήκης του Αδριανού.

Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, το Τζαμί χρησιμοποιήθηκε για ποικίλους σκοπούς (στρατώνας της στρατιωτικής μουσικής, φυλακή, αποθήκη). Το 1915 αναστηλώθηκε από τον Αναστάσιο Ορλάνδο και το 1918 στέγασε το "Μουσείον Ελληνικών Χειροτεχνημάτων" που ιδρύθηκε τότε...

Στο Τζαμί στεγάζεται από το 1975 η πλούσια Συλλογή Κεραμεικής, δωρεά του Βασίλη Κυριαζόπουλου, καθηγητή Μετεωρολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που ανέπτυξε σημαντική συλλεκτική δραστηριότητα στο χώρο της νεώτερης πολιτισμικής κληρονομιάς. 

Η συλλογή αποτελείται από 800 περίπου κεραμεικά αντικείμενα, που αντιπροσωπεύουν τη νεώτερη αγγειοπλαστική παράδοση της Ελλάδας και της Κύπρου κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, αλλά και της Μικράς Ασίας πριν και μετά από τη μικρασιατική καταστροφή.

Δείγματα αξιόλογα, τόσο για την τεχνική όσο και την αισθητική τους αξία, είναι έργα  κεραμειστών που κατασκευάζονται τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Στον ισόγειο χώρο του Μουσείου παρουσιάζονται έργα των Νικόλαου Θεοδώρου, Μακαρίου Βαρδάχη, Νικόλαου Γιασιράνη, Μηνά Αβραμίδη, Μακάριου Βαρδαξή και Δημήτρη Μαγδαληνού, που έχουν διακοσμητικό χαρακτήρα..

..Παράλληλα υπάρχουν πληροφορίες, φωτογραφίες..

...για τους καλλιτέχνες και για την ιστορική αξία του χώρου..

..Εκτός από την αξιόλογη συλλογή..

..κυρίως αξίζει μια επίσκεψη στο χώρο,

..για να δείτε το εσωτερικό του ιστορικού Τζαμιού..

Το Τζαμί βρίσκεται στην οδό Άρεως 1,
στην Πλατεία Μοναστηρακίου..

Περισσότερες πληροφορίες στο site : 

Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης

Γενική είσοδος: 2 ευρώ

Mειωμένο εισιτήριο: 1 ευρώ

Δωρεάν: Νέοι έως 18 και ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών, 

φοιτητές Ε.Ε., φοιτητές κλασικών σπουδών εκτός Ε.Ε.

Κυριακές είσοδος ελεύθερη από 1^η Νοέμβρη έως τέλη Μαρτίου

Ώρες Λειτουργίας: 09:00 - 14:00, καθημερινά εκτός Δευτέρας

Τηλ.: 210 3229031

...η ζωή είναι ένα όνειρο...

..η πανσέληνος Φεβρουαρίου ανάμεσα στα σύννεφα..


"...Όνειρο βλέπω κι εγώ πως βρίσκουμαι εδώ φορτωμένος

με τις αλυσίδες τούτες, 
και πριν ώρας

καλοτυχιά και δόξα ονειρευόμουν.

Τι είναι η ζωή;

Μια φρεναπάτη.

Τι είναι η ζωή;

Μια παραίστηση, ένας ίσκιος, ένας μύθος!

Του κόσμου το τρανότερο από τα αγαθά,

κι αυτό' ναι τιποτένιο,

αφού η ζωή είναι ένα όνειρο μονάχα

κ' είναι όνειρο

και τα όνειρα τα ίδια."

Καλντερόν ντε λα Μπάρκα (1600 – 1681),

Η ζωή είναι ένα όνειρο.

Σήμερα θυμήθηκα το συγκεκριμένο θεατρικό έργο.. Ένα κείμενο που έχει τη μοναδική δύναμη να σε ταξιδέψει, να στρέψει το μυαλό σε σκέψεις.. Με αυτό ως αφορμή, παραθέτω ένα απόσπασμα μιας παλιότερης θεατρικής κριτικής από το Βήμα:

«Υπάρχει μια ιστορία που λέει πως, σε καιρούς περασμένους, κάθε βράδυ προτού πάει να κοιμηθεί, ο Σεν-Πολ-Ρου συνήθιζε να κρεμάει μια ταμπέλα στην εξώπορτα του σπιτιού του στο Καμαρέ, η οποία έγραφε: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ».

Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν βασιλιάς. Και ήταν τόσο παράξενο, εγώ το αγρίμι, ο αποστεωμένος ερημίτης που πέρασα όλη μου τη ζωή σε μια φυλακή, ξεχασμένος από θεούς και ανθρώπους, να αισθάνομαι πάνω στο ταλαιπωρημένο κεφάλι μου τη λάμψη του χρυσού στέμματος της χώρας, το ύψιστο αυτό σύμβολο εξουσίας έκαιγε σχεδόν τα βρώμικα, μπλεγμένα μαλλιά μου και πίστεψα πως μεταμορφώνομαι σε πράσινο φτερωτό άλογο μανιασμένο και ανεξέλεγκτο, έτοιμο να κλωτσήσει με τα δυνατά πόδια του όλους τους ταπεινούς υπηκόους και να χαθεί με μεγαλοπρέπεια στον ουρανό, στη φλογερή αγκαλιά του ήλιου.

«Το μυαλό του ανθρώπου που ονειρεύεται είναι πλήρως ικανοποιημένο από αυτό που του συμβαίνει. Το αγωνιώδες ζήτημα των πιθανοτήτων δεν τον αφορά πια. Σκότωσε, πέτα πιο γρήγορα, αγάπησε όσο επιθυμεί η καρδιά σου. Και αν τυχόν πεθάνεις, δεν νιώθεις σίγουρος ότι θα ξαναξυπνήσεις ανάμεσα στους νεκρούς;».

Εγινα πράγματι βασιλιάς. Το υπέροχο εκείνο στέμμα ήταν αληθινό και το φόρεσα γιατί μου ανήκει, γιατί είμαι ο διάδοχος του θρόνου. Ετσι μου λένε τώρα, αλλά εγώ δεν μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα. Προσπαθώντας να θυμηθώ, αδυνατώ να δω καθαρά - λες και ένας καταρράκτης πέφτει ανάμεσα σ' εμένα και στο θέατρο της ζωής μου. Τι είναι αυτό που κάνει τα όνειρα να φαντάζουν τόσο φυσικά και την πραγματικότητα τόσο φανταστική; Ποιο από τα δύο θα με οδηγήσει στην αλήθεια;

«Πιστεύω στη μελλοντική σύνθεση των δύο αυτών καταστάσεων, του ονείρου και της πραγματικότητας, που είναι φαινομενικά τόσο αντίθετες, σε ένα νέο είδος απόλυτης πραγματικότητας, μιας υπερ-πραγματικότητας, αν μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς έτσι» γράφει ο Αντρέ Μπρετόν το 1924 στο πρώτο Μανιφέστο του Σουρεαλισμού - από όπου και όλα τα προηγούμενα αποσπάσματα σε εισαγωγικά. 

Ο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα από τη Μαδρίτη είχε ίσως ένα παρόμοιο όραμα όταν έγραφε πριν από τρεις αιώνες - το 1635 - αυτό το θεατρικό παραμύθι για φυλακισμένους πρίγκιπες, σκληρόκαρδους βασιλιάδες, ατιμασμένες δεσποσύνες, μονομαχίες και μαγικά φίλτρα. H ζωή είναι ένα όνειρο, το όνειρο ένας λαβύρινθος στην παλάμη της μοίρας και μόνη σωτηρία η δύναμη της ανθρώπινης βούλησης.

Θα κλείσω εδώ με μία ακόμη ακαταμάχητη φράση του Μπρετόν:

«Το θαυμάσιο είναι πάντοτε όμορφο, οτιδήποτε θαυμάσιο είναι όμορφο, στην πραγματικότητα μόνο το θαυμάσιο είναι όμορφο».

Καλντερόν δε λα Μπάρκα

«Ωκεανίδα-Στοκ»: Εκποίηση λογοτεχνικής περιουσίας!

German school of the 16 century Book, ca. 1510
link

Aυτή είναι μια καλή είδηση που μάλλον θα ενδιαφέρει όσους αγαπάνε τα βιβλία, για αυτό σκέφτηκα να την μοιραστούμε εδώ.

Οι υπεύθυνοι των Εκδόσεων "Ωκεανίδα" εγκαινίασαν στοκ στην οδό Σολωμού όπου διαθέτει αντιγραφα απο πιο παλιούς τίτλους που έχουν τελειώσει.

Εγκαινιάστηκε τον Ιανουάριο, και «στεγάζεται» στην Κεντρική Διάθεση της «Ωκεανίδας» (Σολωμού 25, Εξάρχεια, τηλ.: 210.38.27.341). Εκεί μπορεί να βρει κανείς παλαιότερους τίτλους από όλες τις εκδοτικές σειρές (μυθιστορήματα της «Ασημένιας» σειράς, ιστορικά έργα, δοκίμια, τη σειρά «Κλασικά», πανόδετα με σκληρό εξώφυλλο και γκραβούρες, κ.ά.) σε πολύ χαμηλές τιμές, από 2 έως 5 ευρώ.

Ανάμεσά τους υπάρχουν έργα πολύ γνωστών και αγαπημένων στην Ελλάδα συγγραφέων, όπως των: Ιζαμπέλ Αλιέντε, Λάουρα Εσκιβέλ, Σουζάνα Ταμαρο, Κενιζέ Μουράτ, Αμίν Μααλούφ, κ.ά. Αυτή τη στιγμή διατίθενται πάνω από 100 τίτλοι, και κάθε τόσο θ' ανανεώνουνε τον «κατάλογο».

Το «Ωκεανίδα-Στοκ» στεγάζεται στην Κεντρική Διάθεση της «Ωκεανίδας» (Σολωμού 25, Εξάρχεια) και λειτουργεί τις καθημερινές (8-4 μ.μ.) και τα Σάββατα (10-3 μ.μ.).

Σταδιακά, ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλοι εκδοτικοί οίκοι.


* Επίσης, bazaar βιβλίου γίνεται και από τις εκδόσεις "Διάπλαση" (Ζωοδόχου Πηγής 2-4, Αθήνα τηλ. 2103808445)

Το Αμφι-θέατρο αναστέλλει τη λειτουργία του

ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ
ΣΠΥΡΟΥ Α. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ

 

Προς τους Καλλιτεχνικούς συντάκτες των ΜΜΕ
και προς το θεατρόφιλο Κοινό

 

ΤΟ ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΣΤΕΛΛΕΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ

Αγαπητοί φίλοι,

Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσω, ότι το Αμφι-Θέατρο ύστερα από 36 χρόνια συνεχούς λειτουργίας (σε χειμερινές και θερινές περιόδους), μετά το τέλος των παραστάσεων της Διαβολογυναίκας του Κ. Σένχερ, αναστέλλει τη λειτουργία του.

Εκτός από τη γενική οικονομική κρίση, που υφιστάμεθα όλοι μας, οι λόγοι είναι οι ακόλουθοι:

· Η διακοπή της κρατικής επιχορήγησης και το γεγονός ότι ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Π. Γερουλάνος δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά μου να συναντηθούμε, αίτημα που έχω διατυπώσει εδώ και πάρα πολλούς μήνες.

·  Το ύψος του ενοικίου του Θεάτρου που αγγίζει τα € 9.000 μηνιαίως

· Η μη έγκριση της συμμετοχής του Αμφι-Θεάτρου στο Φεστιβάλ Επιδαύρου 2011, με αιτιολογία το ότι λάβαμε και πέρσι μέρος στο ίδιο Φεστιβάλ. (Η πρότασή μας ήταν η παρουσίαση του Φιλοκτήτη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του υπογράφοντος, μουσική Μίκη Θεοδωράκη, μετάφραση Κώστα Γεωργουσόπουλου, σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα και με τον Γιώργο Κιμούλη στον επώνυμο ρόλο).

Το Αμφι-Θέατρο στα 36 χρόνια λειτουργίας του, 26 από τα οποία ήταν στην έδρα του στην Πλάκα, υπηρέτησε με συνέπεια ένα ρεπερτόριο μεγάλου κρατικού θεάτρου – σύνολο 95 παραγωγές: Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης, Σαίξπηρ, Λόπε ντε Βέγκα, Μολιέρος, Γκαίτε, Σίλλερ, Μπύχνερ, Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Τσέχωφ, Πιραντέλλο, Μπρέχτ, Τεννεσσή Ουίλλιαμς, Μπέκετ, Τερζάκης, Καμπανέλλης, Ζιώγας κ.ά.

Παράλληλα παρουσίασε εντελώς άγνωστα ή πολύ λίγο παιγμένα κείμενα της νεοελληνικής γραμματείας, όπως ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου, η Ερωφίλη του Χορτάτση, η Ιφιγένεια εν Ληξουρίω του Κατσαΐτη, το Έπος του Διγενή Ακρίτη, ο Φορτουνάτος του Μ.Α. Φόσκολου, η Ευγένα του Μοντσελέζε και πολλά άλλα.

Κατά τα έτη της λειτουργίας του έλαβε μέρος σε 30 Φεστιβάλ των 5 ηπείρων: Βιέννη, Βερολίνο, Μόσχα, Εδιμβούργο, Λονδίνο, Ζηρίχη, Βρυξέλλες, Πεκίνο, Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Ισραήλ, Ντένβερ-Κολοράντο, Ρώμη, Κύπρος, Μαδρίτη, Χιλή, Αργεντινή, Κάιρο, Βουδαπέστη, Βόνη, Δουβλίνο κ.α.

Είναι το μόνο ελληνικό θέατρο που παρουσίασε στο Εξωτερικό όχι μόνο Αρχαία έργα, αλλά και κείμενα του Κρητικού και του Επτανησιακού Θεάτρου κ.ά. Παντού η υποδοχή υπήρξε ενθουσιώδης. Το Αμφι-Θέατρο πρώτο καθιέρωσε και τήρησε με απόλυτη συνέπεια έως και σήμερα την έκδοση Προγραμμάτων με επιστημονική ευθύνη θεατρολόγων, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ολόκληρο το κείμενο του κάθε έργου (95 τόμοι).

Παράλληλα, με την ίδρυση της σκηνής «Είσοδος Κινδύνου» (2007), η νέα σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου έφερε μια νέα πνοή με νέους συντελεστές και νέους πρωταγωνιστές σε ένα πρωτότυπο ρεπερτόριο, που αγκαλιάστηκε από το θεατρόφιλο Κοινό και δημιούργησε προϋποθέσεις για μετεξέλιξη της παράδοσης του Αμφι-Θεάτρου.

Στις παραστάσεις του Αμφι-Θεάτρου απασχολήθηκαν –κατά διαστήματα- εκατοντάδες ηθοποιοί, καλλιτεχνικοί συντελεστές, τεχνικοί, διοικητικοί κ.ά. Εκτός από την Λήδα Τασοπούλου που υπήρξε συνιδρύτρια του Αμφι-Θεάτρου και πρωταγωνίστριά του, ως ηθοποιοί συνεργάστηκαν μερικοί από τους πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες του νεοελληνικού θεάτρου (η σειρά των ονομάτων είναι συμπτωματική): Ε. Χατζηαργύρη, Α. Βαλάκου, Δ. Παπαμιχαήλ, Γ. Φέρτης, Ν. Τσακίρογλου, Δ. Μπεμπεδέλη, Κ. Χέλμη, Λ. Βογιατζής, Γ. Μιχαλακόπουλος, Θ. Καρακατσάνης, Ν. Γαληνέα, Π. Φυσσούν, Ο. Τουρνάκη, Χρ. Πάρλας, Στ. Κυριακίδης, Μ. Σκούντζου, Ν. Χαραλάμπους, Γ. Μοσχίδης, Ηλ. Λογοθέτης, Χρ. Καλαβρούζος, Κ. Καραμπέτη, Δ. Χατούπη, Μ. Χρυσομάλλης, Γ. Τσιτσόπουλος, Δ.Καταλειφός, Σπ. Παπαδόπουλος, Κ. Τσιάνος, Μ. Βούρτση, Δ. Πιατάς, Μ. Μητρούσης, Π. Σκουρολιάκος, Σπ. Μαβίδης, Αλ. Σταυράκης, Χρ. Βαλαβανίδης και από τη νεότερη γενιά : Δ. Λιγνάδης, Κ. Μαρκουλάκης, Στρ. Τζώρτζογλου, Μ. Κεχαγιόγλου, Μ. Μαρμαρινός, Θ. Κουρλαμπάς, Στ. Γουλιώτη, Μ. Ασλάνογλου, Τζ. Παπαδοπούλου, Ε. Ρουμελιώτη, Ν. Παπαγιάννης και πολλοί άλλοι.

Μεταφραστές: Κ.Χ.Μύρης (Κ. Γεωργουσόπουλος), Τ. Ρούσσος, Κ. Ταχτσής, Π. Μάτεσις, Ε. Μπελλιές, Απ. Δοξιάδης κ.ά

Σκηνογράφοι-Ενδυματολόγοι: Γ. Πάτσας, Γ. Στεφανέλλης, Δ. Μυταράς, Γ. Μετζικώφ, Ν. Πετρόπουλος, Λ. Χρυσικοπούλου, Γ. Ζιάκας, Α. Ντούτση, Α. Βέττας, Αντ. Κυριακούλης κ.ά

Συνθέτες: Μ. Θεοδωράκης, Θ. Μικρούτσικος, Στ. Γαζουλέας, Θ. Αντωνίου, Δ. Τερζάκης, Π. Κούκος, Γ. Κουρουπός, Γ. Μαρκόπουλος, Ν. Κυπουργός, Δ. Μαραγκόπουλος, Γ. Αναστασόπουλος, Στ. Γασπαράτος κ.ά

Χορογράφοι: Μ. Χόρς, Ντ. Τσάτσου, Γ Φλερύ, Χ. Μανταφούνης, Α.Παπαδαμάκη κ.ά

Κάποιες τιμητικές διακρίσεις συνεργατών του Αμφι-Θεάτρου:

• Σ. Α. Ευαγγελάτος: Βραβείο «Κάρολος Κουν» του Δήμου Αθηναίων για τη διδασκαλία της Ορέστειας (1988), Βραβείο σκηνοθεσίας της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για τη Θεοφανώ(1996), Βραβείο «Φώτος Πολίτης» του Θεατρικού Μουσείου για Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα και τον Ίωνα (1997), Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του (2001).
• Λ. Τασοπούλου:  Έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» για την Αγνή στο Ονειρόδραμα(1994), Βραβείο α΄ γυναικείου ρόλου της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για τη Θεοφανώ (1996).
• Στ. Γουλιώτη: Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για την Ερωτευμένη Νεκρή (2007).
• Κ. Ευαγγελάτου: Βραβείο Νέου Δημιουργού από την Ένωση Ελλήνων
Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών για τη Σκηνοθεσία στη Λέσχη Της Αυτοκτονίας(2009).
• Μ. Ασλάνογλου: Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για την Κάθρην στο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι (2010).

Επιθυμώ να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους εκείνους που στάθηκαν αρωγοί με την συναισθηματική συμμετοχή τους στις παραστάσεις μας. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε στο προσεχές μέλλον.

Ευχαριστώ όλους σας

ΣΠΥΡΟΣ Α. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ