Το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1925. 
Σήμερα που συμπληρώνονται 85 χρόνια από τη γέννηση του, θέλησα να ανεβάσω ένα αφιέρωμα για το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι, από την εκπομπή Παρασκήνιο.

Σε μια εποχή τόσο μεταβατική, με ελάχιστα καλά πολιτιστικά προγράμματα, αξίζει νομίζω να μάθουμε οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι.., το πως δημιουργήθηκε το Τρίτο Πρόγραμμα, με τις ξεχωριστές εκπομπές για την ποίηση, το θέατρο, τη μουσική, αλλά και με σημαντικές συναυλίες ανά την Ελλάδα..

Στην εκπομπή παρουσιάζονται συνεργάτες του Μάνου Χατζιδάκι, οι ευκαιρίες και η προστασία που απλόχερα τους παρείχε, το μεράκι, η διαφορετική νοοτροπία και το όραμα όλων για τη δημιουργία ενός σταθμού με κύριους στόχους την Παιδεία, την Τέχνη και την Ενημέρωση.

Θέλω να κλείσω αυτό το ποστ, με μια ευχή: Να υπάρξουν ξανά στην Ελλάδα τόσο ζωντανές σχέσεις δημιουργίας, μα κυρίως άνθρωποι με όραμα, οι οποίοι θα πιστέψουν και θα δουλέψουν για αυτό.

*Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον astronomy1971, που ανέβασε την εκπομπή.

Πιέρ Μπονάρ

«Μια μέρα του 1893 ο Πιέρ Μπονάρ είδε μια κοπέλα να κατεβαίνει από ένα τραμ του Παρισιού και, γοητευμένος από τη χλομή, εύθραυστη ομορφιά της, την ακολούθησε μέχρι τη δουλειά της, σ’ ένα γραφείο τελετών, όπου περνούσε τις μέρες της κεντώντας μαργαριτάρια πάνω σε νεκρώσιμες γιρλάντες.  Έτσι, ο θάνατος τύλιξε από την πρώτη στιγμή τη μαύρη του κορδέλα γύρω από τη ζωή τους...

Σύντομα ο Πιέρ έκανε τη γνωριμία – υποθέτω ότι αυτά τα πράγματα διεκπεραιώνονταν με άνεση και υπεροψία στην Μπελ Επόκ – και λίγο αργότερα εκείνη παράτησε τη δουλειά της και καθετί άλλο στη ζωή της και πήγε να ζήσει μαζί του..

Του είπε ότι την έλεγαν Μαρτ ντε Μελινί κι ότι ήταν δεκαέξι χρονών. Στην πραγματικότητα, κάτι που εκείνος θα ανακάλυπτε πάνω από τριάντα χρόνια αργότερα, όταν επιτέλους αξιώθηκε να την παντρευτεί, το αληθινό της όνομα ήταν Μαρία Μπρουσέν κι όταν την είχε γνωρίσει, δεν ήταν δεκαέξι αλλά γύρω στα εικοσι πέντε, όπως κι εκείνος..

Έμελλε να μείνουν μαζί, στις χαρές και στις λύπες, ή καλύτερα, στις λύπες και στις πιο μεγάλες λύπες, μέχρι το θάνατο της, σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα.

Ο Ταντέ Νατανσόν, ένας από τους πρώτους πατρόνες του Μπονάρ, σε ένα χρονικό για το ζωγράφο, περιγράφει με γρήγορες, ιμπρεσσιονιστικές πινελιές τη νεραϊδίσια Μαρτ,

..μιλώντας για το αγριωπό της βλέμμα πουλιού, τα περπατήματα της, στις μύτες των ποδιών. Ήταν κρυψίνους, ζηλιάρα, νοσηρά κτητική, υπέφερε από μανία καταδίωξης και ήταν μια φοβερή κι αμετανόητη υποχονδριακή.

Το 1927, ο Μπονάρ αγόρασε ένα σπίτι, το Λε Μποσκέ, στη μικρή, απρόσωπη κωμόπολη Λε Κανέ της Κυανής Ακτής, όπου έζησε με τη Μαρτ, δεμένος μαζί της σε μια συχνά βασανιστική απομόνωση, μέχρι το θάνατο της, δεκαπέντε χρόνια μετά....

Στο Λε Μποσκέ εκείνη απόκτησε τη συνήθεια να μένει στην μπανιέρα της με τις ώρες κι εκεί τη ζωγράφισε ο Μπονάρ, ξανά και ξανά, συνεχίζοντας τη σειρά ακόμα και αφού αυτή είχε πεθάνει. Τα Λουτρά αποτελούν τη θριαμβευτική κορύφωση του έργου της ζωής του.

Στον πίνακα Γυμνό στο λουτρό, με σκυλάκι, που άρχισε το 1941, ένα χρόνο πριν από το θάνατο της Μαρτ και που δεν ολοκλήρωσε παρά το 1946, εκείνη κείτεται εκεί, ροδαλή, μοβ, χρυσαφένια, μια θεά που επιπλέει στον κόσμο, ανάλαφρη, διαχρονική, εξίσου νεκρή όσο και ζωντανή, ενώ δίπλα της, στα πλακάκια, είναι κουλουριασμένο το μικρό καφέ σκυλί της, το δικό της, ένα ντάσχουντ νομίζω, άγρυπνο πάνω στο χαλάκι του ή μπορεί να μην είναι χαλάκι μα ένα τετράγωνο κομμάτι ηλιόφωτος που πέφτει από ένα αθέατο παράθυρο..»

Απόσπασμα από το βιβλίο "Η θάλασσα", του Τζων Μπανβιλ, εκδόσεις Καστανιώτη

και πίνακες του Pierre Bonnard (1867-1947)

Βίντεο με έργα του P. Bonnard

..τα παιδιά του Πειραιά..

..εδώ η Μελίνα με το Μάνο..

Μεσημέρι της Παρασκευής, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, βυθισμένη σε διάφορες σκέψεις.. Στάθηκα για λίγο.. Ένας πλανόδιος μουσικός έπαιζε με τη λύρα του το παρακάτω τραγούδι. Κυριολεκτικά αμέσως, με 'πήρε' μαζί του!..

Τα παιδιά του Πειραιά..

Στίχοι/Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Η Μελίνα Μερκούρη.. γεννήθηκε σαν σήμερα..

Περασμένες αναφορές:
Μελίνα Μερκούρη (18/10/1920 – 6/3/1994)
η Ελληνίδα Μελίνα Μερκούρη

συνηθίσαμε;...

Δεν υπάρχει περίπτωση σε αυτή τη χώρα να μάθουμε να εκτιμάμε, να αγαπάμε και να σεβόμαστε τόσο τον πολιτισμό μας (που φυσικά αλλού, αφενός θα τον αναδείκνυαν περισσότερο, αφετέρου θα τον εκτιμούσαν πιο αληθινά), μα όσο και τους ανθρώπους του.

Εικόνες που πληγώνουν.. Μα για τι να ..προβληματιστείς..

Για τους απλήρωτους επί τόσους μήνες υπαλλήλους, για την ιεροσυλία στο βράχο της Ακρόπολης ή για αυτή την παραπάνω φαρσοκωμωδία που συντελείτε μπροστά στα μάτια σου;


Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο.. είναι ότι σαν "να συνηθίσαμε" τα επεισόδια, "να συνηθίσαμε" τη βία, "να συνηθίσαμε" την απλήρωτη εργασία, "να συνηθίσαμε" τα μνημεία που αξιωθήκαμε να έχουμε στην γειτονιά μας.. και ως επακόλουθο να παύουμε να  τα σεβόμαστε..

Ακολουθεί μια εκπληκτική 3D παρουσίαση της Ακρόπολης, από το University of Santiago de Compostela. 

Αξίζει να τη δείτε. Φαντάζει αντιφατικό και τουλάχιστον ..ειρωνικό στα σημερινά γεγονότα.. Μα η ιστορία διαρκώς μας προσπερνά.. 

Φωτό: Νέα