Δημήτρης Κουκουλάρης, γνήσιος νικητής...

"Ξέρεις τι είναι να σου λένε ότι μπορεί να μην ξαναπερπατήσεις ποτέ;"
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, δεν ακούγεται θυμωμένος, ούτε καν πικραμένος λέγοντας τα παραπάνω. Είναι φορτισμένος, αλλά θετικά.

"Είναι σαν κάποιος να σου βάζει φτερά στα πόδια. Αυτό είναι."

Η απίθανη ιστορία του 31χρονου Δημήτρη από τη Σπάρτη, καθηγητή σήμερα σε γυμνάσιο της πόλης, αρχίζει πριν από περίπου 18 χρόνια, όταν ένα τροχαίο ατύχημα παρ ολίγον να τον καθηλώσει για μια ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι.

Σήμερα, όχι μόνο δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί ειδικό αμαξίδιο, αλλά αντίθετα προετοιμάζεται να....τρέξει στον μαραθώνιο της Ζυρίχης!

Καταγράφει, μάλιστα, βήμα βήμα τη σκληρή προετοιμασία του σε μπλογκ, "όχι για να κάνω τον έξυπνο ή τον "κάποιον", αλλά για να δουν όλοι ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια για θαύματα, αρκεί να πιστέψεις στον εαυτόν σου".

Όπως λέει μετά από μια τέτοια ατυχία στη ζωή έχεις δύο επιλογές: "Είτε να κάτσεις να κλαις τη μοίρα σου για το κακό που σε βρήκε είτε να το πάρεις απόφαση και να πεις ότι θα κάνω ό τι είναι δυνατόν για να ανατρέψω την κατάσταση".

Ο Δημήτρης άργησε λιγάκι, αλλά τελικά πήρε τη σωστή απόφαση.
Μολονότι μια σειρά καλών γιατρών και αμέτρητες φυσιοθεραπείες του επέτρεψαν να συνεχίσει να περπατά (πάντα βέβαια υπό στενή ιατρική παρακολούθηση), για χρόνια συνέχιζε να μεμψιμοιρεί, όπως ο ίδιος λέει.
Στα 20 του, είχε φτάσει 120 κιλά, δεν μπορούσε να ανέβει έναν όροφο στο σπίτι χωρίς να λαχανιάσει.

Από λίγο κάθε μέρα.
Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή του το 2000.
Στο μπλογκ του περιγράφει τη στιγμή που πήρε την απόφαση να αλλάξει τα πάντα:
"Είμαστε που λέτε με τον αδελφό μου καλοκαιράκι, αραχτοί κι αγναντεύουμε το απέραντο γαλάζιο. Είναι κάτι πιτσιρικάδες εκεί δίπλα, 9-10 χρόνων, που παίζουν κυνηγητό. Βλέποντάς τους μέσα στο νεύρο και την ενέργεια νιώθουμε και οι δύο - ο Σταμάτης σε παρόμοια κυβικά και δύο χρόνια μικρότερος - σαν απόμαχοι της ζωής. Ε, ρε κατάντια, σκεφτόμαστε".

Αποφασίζει να αρχίσει να τρέχει από λίγο κάθε μέρα.
"Κι ύστερα τσούκου τσούκου, βήμα βήμα, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, άντε και λίγο περισσότερο από την προηγούμενη βδομάδα, έλα λίγα μέτρα μείνανε ακόμα, άλλοτε με φίλους, άλλοτε μονάχος, με μόνιμη παρεούλα το mp3, με τα τοπία να εναλλάσσονται σαν τις εποχές έφτασα να σας γράφω αυτές τις γραμμές. Πέντε χρόνια και κάτι μετά, 6 μαραθώνιοι, δυο - τρεις ντουζίνες ημιμαραθώνιοι και συνολικά γύρω τα 10 χιλιάδες χιλιόμετρα σε προπονήσεις".

"Αλλά όπως συνηθίζω πάντα να λέω, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, κι όχι ο προορισμός. Γι αυτό άρχισα να γράφω την εμπειρία μου από το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων".

Χορηγός επικοινωνίας του Δημήτρη, αλλά και αρωγός σε κάθε στάδιο της προσπάθειάς του είναι το Sport24, που επιπλέον του έχει παραχωρήσει το μπλογκ marathon.yooblog.gr .

"Εάν με αυτό τον τρόπο κατορθώσω και αφυπνίσω έστω και έναν άνθρωπο, θα είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ξέρεις, η γενιά μου όλο γκρινιάζει. Σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη εποχή, αλλά είναι και λίγο στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα και στη ζωή μας και γενικότερα.
Ήδη πάντως έχει δημιουργήσει "ρεύμα". "Oι μαθητές μου είναι πιο τρελοί κι από μένα! Έχουν φτιάξει καυτή εξέδρα και με ακολουθούν στους αγώνες. Τους χρωστάω μεγάλη χάρη. Μου δίνουν φοβερή ενέργεια".

Γιανναρού-Καθημερινή
i-diadromi

..κλείνει το θεατρικό μουσείο...

Είναι ντροπή να έχεις τέτοια κειμήλια, έναν τόσο πλούσιο πολιτισμό και να μη μπορείς τον αναδείξεις, να τον εκμεταλλευτείς προς όφελος σου..

Στον δρόμο θα βρεθούν τα κειμήλια της θεατρικής ιστορίας μας. O κίνδυνος είναι περισσότερο από ορατός!.. Ας ελπίσουμε ότι τον 21ο αιώνα δεν μπορεί να κλείνουν εύκολα πηγές πολιτισμού. Αξίζει να διαβάσετε τα παρακάτω άρθρα..

Ατιμωτική δίωξη για την ιστορία του θεάτρου

* Χωρίς πόρους το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας απειλείται με έξωση

ΘΕΣΜΟΣ. Στα 72 χρόνια της ιστορίας του είναι απαξιωμένο από την ίδια την Πολιτεία που ποτέ δεν στήριξε την ανεξαρτησία του και, κυρίως, δεν το βοήθησε να αυτονομηθεί και να συστηθεί στο ευρύ κοινό. Το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου έμοιαζε πάντα με βαρίδι για το υπουργείο Πολιτισμού. Απομονωμένο, υποβαθμισμένο, σχεδόν τιμωρημένο.

Κι όσο οι άνθρωποί του, δεκαετίες τώρα, αποθησαυρίζουν την ιστορία του ελληνικού θεάτρου τόσο η απαξίωση μεγαλώνει. Όσο για τους πολιτικούς, δεν τους προσέδιδε την επικοινωνιακή λάμψη που ποθούν, για να το στηρίξουν.

Η βιβλιοθήκη, μοναδική στα Βαλκάνια, με 70.000 τόμους, εξυπηρετεί ερευνητές, μελετητές, τους ανθρώπους του θεάτρου, ενώ στα αρχεία της συχνά καταφεύγουν ακόμη και από τη μακρινή Ιαπωνία για να πληροφορηθούν τα ελληνικά ανεβάσματα του αγαπημένου τους Αριστοφάνη.

Αντί όμως να στηριχθεί το έργο που γίνεται, το Κέντρο Μελέτης, όπως και το Θεατρικό Μουσείο, όταν δεν αντιμετωπίζει τις τριτοκοσμικές συνθήκες στη λειτουργία του, έχει τα χρέη, τις απειλές και τις προσφυγές να το πολιορκούν. Και βέβαια, αμέτρητες υποσχέσεις επίλυσης των περιπετειών του, όταν η πραγματικότητα αποκαλύπτεται στον Τύπο.

Τα χρόνια περνούν αλλά τίποτε δεν αλλάζει. Στην οδό Καραμανλάκη 7, κοντά στην Πατησίων, από τότε που έδιωξαν τη βιβλιοθήκη από το κτίριο Κ. Παλαμά της οδού Ακαδημίας, αξιοποιεί πολύτιμα αρχεία, σπάνιες εκδόσεις, χειρόγραφα από το 1860 κ.ά., διεκδικώντας στιγμές από το ενδιαφέρον κάθε υπουργού Πολιτισμού άλλοτε, του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού σήμερα.

Απλήρωτα ενοίκια

Την ώρα που το ΥΠΠΟΤ ιδρώνει αναζητώντας τρόπους επίλυσης των εκκρεμοτήτων του με το ΕΣΠΑ, τα χρέη του ΚΜΕΕΘ στο ΙΚΑ έφτασαν τα 60.000 ευρώ και ο πρόεδρός του ο οποίος εκτελεί αμισθί και χρέη διευθυντή, ο κριτικός θεάτρου και καθηγητής Πανεπιστημίου Κώστας Γεωργουσόπουλος, αντιμετωπίζει ποινική δίωξη! Τα ενοίκια της βιβλιοθήκης είναι απλήρωτα εδώ και ένα χρόνο, το εξώδικο της έξωσης είναι βραχνάς για κάθε εργαζόμενο.

Τα μέλη του (Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Κώστας Πολιτόπουλος, Γιώργος Μιχαηλίδης, Ερρίκος Μπελιές, Θανάσης Παπαγεωργίου, Νικήτας Τσακίρογλου, Σταμάτης Φασουλής, Μαρία Δημητρέα-Ζαχαριουδάκη) τρέχουν και δεν φτάνουν, αλλά τα προβλήματα συσσωρεύονται.

«Βιβλία του 1700 και του 1780 θα βγουν στον δρόμο, αδυνατούμε να ανοίξουμε για φέτος το Μουσείο Επιδαύρου που εμπλουτίζουμε κάθε χρόνο με υλικό, αλλά και να εξυπηρετήσουμε -λόγω της επίσχεσης εργασίας- όσους αναζητούν υλικό για τις εργασίες τους ή τη διδασκαλία», λέει στην «Κ» ο Κ. Γεωργουσόπουλος.

«Πώς θα πείσω τα παιδιά, τους 16 εργαζομένους -ανάμεσά τους και μια καρκινοπαθή καθαρίστρια- που είναι απλήρωτοι από τον Δεκέμβριο, να εργαστούν για την απονομή του επάθλου “Μαρίκα Κοτοπούλη”, θεσμού που συνεχίζεται από το 1951;».

Η βιβλιοθήκη, που επισκέπτονται χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο, θεωρείται μοναδική στην περιοχή των Βαλκανίων, ενώ οι 9.000 βιντεοσκοπημένες παραστάσεις είναι καταφύγιο για πολλούς μελετητές, Ελληνες και ξένους. Ωστόσο, η έλλειψη κωδικού στον προϋπολογισμό, γεγονός που δεν της επιτρέπει την ανεξαρτησία της, πάντα την καθιστούσε θύμα.

Η δουλειά των Χατζηπανταζή, Πούχνερ, Μαυρομούστακου που βλέπουμε σήμερα δεν θα μπορούσε να γίνει αλλού, ενώ οι σημειώσεις όπως εκείνες της Ελένης Παπαδάκη (στα γερμανικά), στο περιθώριο κάθε βιβλίου από όσα χάρισαν οι κληρονόμοι της, είναι μοναδικές. Μαζί και το υλικό από το θέατρο στο Βουκουρέστι, την Κωνσταντινούπολη, την Τεργέστη, την Oδησσό. Ολόκληρο το αρχείο του Αδαμάντιου Λαιμού, από την Αμερική.

Είναι ελάχιστα μόνο απ’ όσα διασώζει και προσπαθεί να προβάλει το ΚΜΕΕΘ – ΘΜ. Προς το παρόν, ο πρόεδρός του και τα μέλη δεν έχουν καμία πρόσβαση στο ενισχυμένο κατά τα άλλα ΥΠΠΟΤ. Ούτε για ανέξοδες υποσχέσεις, σαν εκείνες που μοίραζαν οι προκάτοχοι του κ. Γερουλάνου.

Ο νέος υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού δεν μπαίνει στον κόπο να ακούσει τον 73χρονο πια φιλόλογο και κριτικό, που είναι υπόδικος για χρέη του δικού του υπουργείου. Μην ξεχνάμε ότι το κτίριο μισθώθηκε με εγγύηση του ΥΠΠΟ. Μα κανείς δεν ντρέπεται στην Μπουμπουλίνας;

* Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/04/2010


Διαβάστε επίσης τα άρθρα:

Κλείνει το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου

(το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου δίνει τις επιχορηγήσεις στο ελεύθερο θέατρο, ενώ ανάμεσα στις βασικές δραστηριότητές του είναι και η λειτουργία των 16 Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗΠΕΘΕ) που υπάρχουν στη χώρα, του Κέντρου Αρχαίου Δράματος, του Θεατρικού Μουσείου και του «Συστήματος Αθήνα». Μπορούμε να αναλογιστούμε όλοι τις συνέπειες...)

Κινδυνεύει το “Σπίτι του Ηθοποιού”

..Ι love your smile..

Απλά ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, βιντεοκλίπ...

------

H συμπαράσταση και η σκέψη σας είναι συγκινητική..

Σας ευχαριστώ πολύ όλους..

Επιτρέψτε μου ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους παρακάτω φίλους για τα posts, emails, τηλ/τα τους: arcobaleno, fegia, άστρια, quartier libre, Νηφάλια Μέθη, margo, pan, b|a|s|n\i/a, gaykarkinos, mareld, juanita, lena, kouventoules, Ελαφηβολιών, Ιωάννα Λουλάκη, claire, jacki, butterfly, VaD, sunset colours.

..μα και σε όλους όσους αφήσατε ευχές σας, κ ακόμη όσους ανώνυμους-μη bloggers στείλατε emails.. Να είστε όλοι καλά!

Το χέρι θέλει υπομονή, φαντάζομαι όσο περνάει ο καιρός θα είναι καλύτερα. Σας φιλώ!
*Ζητώ την κατανόηση σας, να μην απαντώ όσο διάστημα χρειαστεί σε σχόλια*

"σπάσιμο" νεύρων..

ο ουρανος σημερα το πρωι..

Οι προηγούμενες μέρες ήταν εντελώς διαφορετικές, καθώς μέχρι σήμερα νοσηλευόμουν στο Ασκληπιείο της Βούλας. Το μεσημέρι του Σαββάτου, γλίστρησα και έσπασα το χέρι μου.

Είναι πραγματικά να μη βρεθείς σε ανάγκη περίθαλψης σε αυτή τη χώρα. Μεσημέρι Σαββάτου στα επείγοντα του Ασκληπιείου της Βούλας. Η κατάσταση εκεί χαοτική.. Χαρτί προτεραιότητας. Αναμονή σε σειρά με ανθρώπους με σπασμένα πόδια, χέρια, κλπ..

Φτάνει η στιγμή να σε δει ο γιατρός. Συμπλήρωμα ονόματος, ηλικίας και σημείο ατυχήματος. Έπειτα άλλη αναμονή, ουρά στη γραμματεία. Σφραγίδα και συμπλήρωμα των υπολοίπων στοιχείων.

Άλλη αναμονή στο ταμείο. Έπειτα άλλο χαρτί προτεραιότητας και αναμονή για ακτινογραφία. Ξανά αναμονή για αποτελέσματα. Ήδη για αυτά είχανε περάσει σχεδόν 4 ώρες, σε περιπτώσεις για ανάγκη άμεσης ιατρικής περίθαλψης. Αναμονή ξανά στην ουρά για να σε εξετάσει επιτέλους γιατρός. Απλά μια επίσκεψη σε δημόσιο νοσοκομείο σε φέρνει αντιμέτωπο με τον πλήρη σουρεαλισμό αυτής της χώρας.

το κρεββατι μου τις προηγ. μερες..

Σπάσιμο χεριού και δυστυχώς ανάγκη χειρουργείου.
Το οποίο έγινε την Τρίτη, πρωί.
Όπως καταλαβαίνετε, κάποια πράγματα, για όσο διάστημα θα χρειαστεί μέχρι να αναρρώσω πλήρως, θα ανατραπούν στην καθημερινότητα μου.

..ενα λουλουδι που μου φερε ενας κυριος λιγο
πριν μπω στο χειρουργειο..

Σίγουρα κ στο blogging. Είχα ιδέες, ήθελα να ανεβάσω posts με αφιερώματα, πράγματα που παρακολούθησα, αλλά τώρα αυτό γίνεται δύσκολο.

Δε θα μπορώ να απαντώ σε σχόλια – γιατί ο πόνος είναι αρκετός.
Δε θα χαθούμε, θα διαβάζω αναρτήσεις σας, σχόλια και ότι αισθάνομαι θα το αναρτώ.

Ακούγεται τετριμμένο, μα πραγματικά όσα βλέπεις, συναντάς σε νοσοκομεία, αν έχεις τη ματιά κ την καρδιά ανοικτή, μπορούν να σου ανατρέψουν νοοτροπίες.. Ιστορίες ανθρώπινες, πόνο, περίεργα παιχνίδια, ανθρώπινο μεγαλείο από κάποιες συμπεριφορές.

..και οι στιγμές που ξεχωρίζουν οι φίλοι, οι άνθρωποι και συγκίνηση αισθάνεσαι όταν βρίσκονται δίπλα και σε επισκέπτονται.. Δύναμη νιώθεις να σου δίνουν σαν τη χάνεις..

Να είστε όλοι καλά!

Υγ Ο Μάνος Ξυδούς με τις δημιουργίες του, συντρόφευσε την εφηβεία μου. Δεν έχανα συναυλίες των ΠΥΞ ΛΑΞ.. Μάνο ευχαριστούμε, καλό σου ταξίδι..